Część 68 - Chcę inną bajkę

Część 68 - Chcę inną bajkę

Amanda (Magdalena)

…jest inna bajka

a w bajce on i ona

tak niepodobni do nas…

…to inny sad, to inny las, inna rzeka

to inny świat, to inny czas, inna mgła

to z innych dróg na inny próg

ktoś z daleka powrócić chce

dlaczego nie ja…

inna bajka

wciąż nam się snij

inną bajkę

opowiedz mi

(Michał Bajor – Inna bajka)

Leżałam w łóżku, nakryta kocem po samą szyje. Było zimno, bardzo zimno, a to wszystko winą Majki, bo nie narzuciła do pieców kaflowych. Maja nawet nie wiedziała jak, czym i gdzie się ten węgiel wrzuca. Aleks więc rozpalił na nowo, ale zanim się rozgrzało to chwila trwała.

– Tu są fatalne mury. Jest ciepło, gdy się pali, ale jak zgaśnie to te kafle trzymają maksymalnie dwie godziny – wyjaśnił.

– Majce to mów, nie mnie, ja tu nie mieszkam – rzekłam pewnie, a on zamknął drzwi za sobą i położył się obok mnie do łóżka.

– Teraz bajka – postawiłam twardo swoje żądanie i czekałam. Olek wziął laptopa, położył go na swoich kolanach, googlował, googlował i wciąż i wciąż, a ja się już zanudzałam. – No szybciej, bo zaraz zasnę.

– Wtedy nie musiałbym ci czytać tej przeklętej bajki – powiedział nieprzyjemnym tonem.

– No wiesz co? To powinien być dla ciebie zaszczyt, a nie…

– Dobra, dobra, już się nie złość. Znalazłem coś. Tylko się skup i nie przerywaj. – Wreszcie znalazł coś co niby miało być godne mojej uwagi. Wsłuchałam się więc w jego słowa. – O żonie, co długi język miała – zaczął.

W małej wiosce, wśród zielonych lasów i granatowych jezior, żyli sobie mąż i żona. Męża zwali Aleksiej, a żonę – Marina.

– Nie wierzę, że miał tak na imię – przerwałam.

– To sama zobacz. Pisze tak? – zapytał i wskazał palcem fragment tekstu.

– No – rzekłam zrezygnowana. – Czytaj dalej – wydałam polecenie.

Oboje uprawiali ziemię, która należała do kniazia, bogatego pana. Choć pieniędzy za dużo nie mieli, to żyło im się prawie beztrosko.

– Niemożliwe, by bez pieniędzy żyć beztrosko. Głupia ta bajka, jakaś niedzisiejsza. – Olek nie przejął się jednak moimi słowami i czytał dalej.

Aleksiej był brodaty, smukły i wysoki, a uczciwy przy tym jak mało kto. I przed żoną żadnych tajemnic nigdy nie miał. Każdą nowinkę jej zaraz powiedział, każdą wątpliwością się z nią podzielił.

– Ideał z niego, no może gdyby nie ten wygląd – rzuciłam, ale znów Aleks nie odpowiedział, tylko po chwili czytał dalej.

Mariana zaś była niczego sobie. Gruba, jak trzeba, mocna, jak się należy, rumiana, jak to rosyjskim babom wypada. Włosy w długi warkocz plotła. Ale warkocz pleciony to pół biedy. Mariana najbardziej i najchętniej plotła swym długim jęzorem. Co jej mąż zdradził, zaraz przy studni sąsiadom wygadała. Z czego jej się zwierzył, natychmiast po okolicy roznosiła.

– Jezu, ale problem, bo sobie kobietka trochę pogadała.

– To straszny problem, gdy mówi coś co powinno w zaciszu domowego ogniska zostać. Jej gadulstwo to puenta tej bajki – odrzekł.

Biedny Aleksiej prosił swoją żonę, tłumaczył jej i upominał:

– Trzymaj, babo, język za zębami, po co wszystko rozgadujesz po wsi?

– Zbyt sympatyczny dla niej, to on nie był – stwierdziłam i słuchałam dalej.

Na próżno. Żona pleciuga ani pół słóweczka nie umiała w rumianej gębie uchować.

Wreszcie, gdy kolejną tajemnicę rozgadała babom przy studni, Aleksiej nie zdzierżył, żonę za warkocz złapał i prask! – wymierzył jej mocny policzek, aż od tego pokraśniała jeszcze bardziej.

– Głupia ta bajka, zmień – poleciłam.

– Nie interesuje cię co jest dalej? – dopytywał Olek.

– Nie, bo tyś ją z jakieś strony sadomasochistycznej wygrzebał pewnie. – Mój chłopak na te słowa zaśmiał się głupkowato i pokręcił po woli na boki głową.

– Nie. Zobacz – polecił, a ja zerknęłam na ekran laptopa, który dał mi po oczach, bo podczas czytania miałam oczka zamknięte. Olek mówił prawdę, blog był o bajkach właśnie.

– Czytaj dalej, może to średniowieczna bajka i go za karę ukamieniują – poleciłam, ale Olek się tylko roześmiał. – Znasz tą bajkę! – krzyknęłam.

– Tak, odrobinkę. Jak chcesz znać zakończenie to sieć cicho.

– Czytaj – poleciłam.

– Będziesz, babo, teraz pamiętać? Co w domu mówię, tobie tylko mówię. Tobie, a nie tuzinowi obcych bab, co się pod studnia na ploty schodzą! – huknął Aleksiej.

Mariana zabrał się i pobiegła w te pędy z płaczem do kniazia, o posłuchanie i ukaranie męża prosić. a oprócz tego, że była plotkarą, wychodził z niej nie licha kłamczucha, zaraz też zmyśliła sobie wszystko:

– Kniaziu, mądry kniaziu! Mąż mój Aleksiej, zbił mnie kijami po grzbiecie! Traktuje gorzej niż krowę, co w oborze stoi. Obroń mnie, nieszczęsną, bo mnie całkiem życia pobawi! – kłamała jak najęta i czepiała się kolan kniazia.

Kniaź kazał natychmiast sprowadzić Aleksieja i wlepić mu na grzbiet dziesięć kijów, niech popamięta, jak to smakuje!

– I dobrze tak skurwielowi! – krzyknęłam uradowana i aż zaklaskałam w dłonie.

– Normalnie jak dziecko. Nie dość, że się tak teraz zachowujesz, to jak niedobry bachor przerywasz – stwierdził Olek, ale potem nie pocałował, tak namiętnie, mocno. Kiedy ja już zaczynałam się rozkręcać on przestał. – Uwaga, czytam dalej – zakomenderował.

Aleksiej próbował się tłumaczyć, ale kniaź słuchać go nie chciał. I dostał, nieszczęśnik, dziesięć kijów na grzbiet. A Marina jeszcze tego samego dnia wypaplał sąsiadkom, że męża ma prawdziwego zbója i gdyby nie kniaź, to kto wie, czyby w ogóle nie została z mężowskiej ręki zabita.

Kilka dni później Aleksiej szedł przez las. Rozmyślał o swojej żonie, która mu takich kłopotów narobiła. Aż tu nagle... szurrr!

Przy tym „szurrr” Olek zrobił tak fajnie, ten dźwięk był taki seksi, jakby warczał. Przerwał na moment, spojrzał na mnie kontem oka. Nie powiedział nic. Czytał dalej.

Ziemia mu spad nóg uciekła, Aleksiej wpadł w głęboką jamę pomiędzy korzeniami drzew.

– Zostanie tam na wieki i postawią mu grobowiec damskiego boksera gdy już zdechnie? – zapytałam.

– Nie przerywaj do cholery! – warknął Aleks, ale to warknięcie mi się mniej podobało niż to poprzednie.

"Ki czort?" – pomyślał. Dobył łopatki i dalej jamę rozkopywać. Kopali kopał, aż nagle łopatka stuknęła w coś twardego. Zabrzęczało. Aleksiej ostrożnie odgrzebał gliniany garnek. "Ki czort?" – powtórzył. Zajrzał do środka garnka.

Aleksiej ze zdziwieniem podrapał się po głowie. Garnek był pełen szczerozłotych, brzęczących rubli.

– To ci skarb! To ci skarb! – ucieszył się Aleksiej.

Tyle pieniędzy! Do końca życia razem z żoną nie będziemy musieli pracować ani troszczyć się o nic! No właśnie... razem z żoną. Żona, która wszystko wypaple. "Las należy do kniazia, a więc wszystko, co z lasu pochodzi, też jest jego. Garnka do domu nie zabiorę, bo żona wypaple i kniaź złoto zabierze. Tu go nie zostawię, bo jeszcze ktoś znajdzie i weźmie sobie. Ot i masz babo placek! Miała być radość, a jest kłopot" – martwił się Aleksiej.

Nagle posłyszał czyjeś kroki. Szybko zagrzebał garnek w ziemi i rozejrzał się dookoła. Oto szurając nogami, szeleszcząc po spadłych liściach, kolebał się po lesie Dziad–Samojad. Mały, skulony leśny mieszkaniec, przyjaciel uczciwych i ubogich, a wróg próżnych i okrutnych ludzi.

– Co masz, co chowasz, czym się podzielisz z Dziadem–Samojadem? – pytał ciekawie.

Aleksiej postanowił poprosić go o radę.

– Ale idiota, przecież mu złoto zabierze.

– Nie czytam dalej – oburzył się Aleks.

– Dobra, już nie będę przerywała, czytaj. Nich go w końcu okradną i zbiją i mu ten nagrobek postawią – powiedziałam proszącym głosem i zadziałało, bo już po chwili usłyszałam męskim głosem:

– Dziadzie–Samojadzie. Znalazłem ja skarb złoty, ale ani go tu zostawić nie mogę, ani do domu zabrać. Żonę mam taką, co zaraz wypaple, a jak wypaple, to skarb mi kniaź zbierze. Ot i nie wiem, co mam robić – wyznał Aleksiej.

– A rubla złotego mi dasz? – zagadnął go Dziad–Samojad.

Aleksiej dał mu nie jednego, a pięć złotych rubli.

– Weź ile chcesz, ale wspomóż radą w potrzebie – poprosił.

Dziad–Samojad poradził Aleksiejowi, by zaraz kupił zająca i szczupaki. Szczupaki ma powiesić na drzewie, a zająca wsadzić do sieciowego saka, w którym ryby się łapią.

– Po co? – zapytałam i otworzyłam szeroko oczy ze zdziwienia.

– A po to – szepnął Aleks odkładając laptopa na stolik obok.

– Nie przestawaj, czytaj, właśnie się zaczęło robić ciekawie – mówiłam szybko, by się nie zdążył tak do końca rozmyślić. Olek miał jednak inne plany i poczułam jego dłoń i pięć palców na jednym z moich pośladków. – Oszalałeś! – oburzyłam się. – Co ty robisz? – zapytałam, a on oparł się o ścianę jak wcześniej i wziął laptopa na kolana.

– Udzieliłem ci odpowiedzi na pytanie „po co” – wyjaśnił.

– Nie, nie może ta bajka do tego zmierzać. Nie wierzę.

– To posłuchaj – polecił.

– No to czytaj.

– Zawsze musisz mieć ostatnie słowo? – zapytał Olek.

– Czytaj! – krzyknęłam i trąciłam go w ramie.

– Ale po co to wszystko? – zapytał Aleksiej, całkiem skołowany, tymi dziwnymi radami.

– Pomyśl, posłuchaj, nie będziesz żałować – zaśmiał się cicho Dziad–Samojad i ruszył w swoją drogę.

Aleksiej siedział jeszcze dłuższą chwilę, nim zrozumiał pomysł Dziada–Samojada. A gdy zrozumiał, natychmiast poszedł do rybaka i kupił od niego piękne, żywe szczupaki. Potem odwiedził leśniczego i odkupił od niego żywego zająca. Szczupaki zawiesił na gałęzi dębu, a zająca wsadził w sieć, do której ryby w jeziorze napływają. Potem, bardzo z siebie zadowolony, wrócił do domu. A żona, Marina, już tam na niego czekała.

Czyli jakiś tam bajkowy Aleksiej, rolnik zwykły zrozumiał p co to wszystko, a ja nie? Jeśli ta bajka miała sprawić, by człowiek poczuł się głupio, to myślę, że przy większości czytelników by jej się to udało. Kto z ludzi by się domyślił po co szczupaki na drzewach i zając w sieci?

Aleksiej żonę ucałował, baranią czapkę zdjął, przy stole siadł, chleba kawałek z bochna ułamał, a potem powiedział:

– Marino, żono ukochana! Szczęście miałem dziś niebywałe. Muszę ci opowiedzieć, co mnie w lesie spotkało, ale lękam się trochę, byś sąsiadom nie wygadała, bo to jest wielka tajemnica!

Marini policzki jeszcze bardziej pokraśniały z przejęcia.

– Aleksieju, najdroższy mężu, nie zdradzę ja nikomu, żadnej sąsiadce nie wspomnę ni słóweczkiem. Ale powiedz, co ci się przydarzyło? – pytała z babskiej ciekawości, wprost ze skóry wychodząc.

– W lesie skarb znalazłem. Rubli złotych z tysiąc będzie, a może i więcej. – powiedział Aleksiej.

– No i... gdzie go masz?! – krzyknęła Marina.

– Ano został tam, gdzie go znalazłem – odpowiedział mąż.

Marina wpadł we wściekłość.

– Nie dziwie jej się, przecież co za idiota tak czyni – wtrąciłam swoje trzy grosze, a potem zamilkłam, bo Aleks spojrzał się tak dziwnie i źle. Postanowiłam dać mu spokój, nie wtrącać swoich zdań miedzy tą bajkę. Nie wiedziałam tylko czy mi się to uda, ja nigdy nie potrafiłam siedzieć cicho podczas gdy ktoś mi czytał, już od dziecka tak miałam.

– Ty głupcze! Jeszcze ktoś go znajdzie i zabierze! Biegnijmy do lasu i przynieśmy skarb do nas, do domu!

Ale, kochana żono, jeśli słówkiem piśniesz, skarb nam kniaź odbierze.

Ale Marina już wcale go nie słuchała. Myślała tylko o skarbie i o tym, co będzie mogła sobie teraz kupić.

Biegli przez las, gdy nagle Aleksiej zawołał;

– Zobacz, żono droga, oto na dębię szczupaki wyrosły! Zabierzmy je do domu na rybią zupę – i pokazał jej żywe, szamoczące się, lśniące zielenią i srebrną łuską drapieżne ryby, wiszące na gałęzi dębu.

Marina, pochłonięta myślami o złocie, nawet się za bardzo nie zdziwiła, machnęła tylko ręką i burknęła:

– No, to zbieraj je szybko, no kolację zrobię ci rybią zupę.

Aleksiej pozbierał z gałęzi szczupaki i pobiegli dalej.

Gdy truchtali obok rzeki, Aleksiej zatrzymał się nagle i wskazał na sieciowy sak:

– Otóż i spójrz, marino! W nasz sak złapał się zając zamiast ryb. Same dziwne rzeczy dziś mi się przytrafiają!

– Wyłów zająca, to ci zrobię z niego pasztet – mruknęła zona, ledwo spojrzawszy na nową niezwykłą zdobycz. Myślała już bowiem tylko o złocie i zakupach.

– Jak typowa kobieta, nie sądzisz? – wtrącił tym razem Olek.

– Ona przynajmniej jest normalna, a on to taki wieśniak i idiota – odpowiedziałam, a potem zamilkłam i słuchałam dalej.

Wreszcie dobiegli do jamy, którą Aleksiej zagrzebał ziemią i gałęziami. Aleksiej garnek odkrył, a marina zanurzyła ręce w złotych monetach i zakrzyknęła:

– Jesteśmy bogaci! Jesteśmy bogaci!

–Pamiętaj tylko; ani pary z gęby! Nie możemy za dużo wydać, żeby nas ludzie na języki nie wzięli – ostrzegł ją mąż. – Zawsze byliśmy biedni, więc nie możemy zachowywać się jak ludzie bogaci – dodał.

Ale Marina nawet tego nie słuchała. W wyobraźni szykowała już sobie nowe stroje i klejnoty. I właśnie to miało się stać przyczyną ich następnych kłopotów.

W tajemnicy przenieśli garnek do domu i ukryli w piwnicy. Aleksiej wziął tylko jednego złotego rubla, żeby na piwo mieć w gospodzie. Za to Marina – całkiem do bogactwa. Zaraz nakupiła sukien i ozdobnych płaszczy, korali czerwonych, a nawet pierścień z rubinem. Cała wieś plotkowała, jak to być może, że Marina stała się taką bogatą gospodynią.

Kiedy Marina chciała wyprawić dla sąsiadów trzydniową ucztę, Aleksiej uznał, że dość głupstw i kuszenia losu.

Złapał zonę za warkocz, przyciągnął ją, wymierzył jej policzek i huknął na nią:

– Nie wierze. Co za idiota tą bajkę napisał? – spytałam Olka.

– To bajka rosyjska. Mnie ją kiedyś wujek przeczytał.

– W życiu moim dzieciom czegoś takiego nie przeczytam. Potem będą skrzywione jak ty.

– Jestem skrzywiony? – zapytał i wykrzywił przy tym usta.

– A nie? Uderzyłeś mnie! – rzuciłam oskarżeniem.

– Sama przyznałaś, że słusznie.

– Ale wtedy, a nie teraz.

– Ty tego klapsa uderzeniem nazywasz? Nie wierzę, przecież to żartem było – wytłumaczył.

– To lepiej uwierz i czytaj dalej tą swoją szowinistyczną bajkę – poleciłam.

– Ach, ty próżna babo! Dosyć tego! Powinnaś żyć skromnie!

Marina, kipiąc gniewem, pobiegła do kniazi, by się znów na męża poskarżyć.

– Kniaziu miłościwy, ratuj mnie, mąż mi sprawił lanie, mało i nie zabił – wołała, padając kniaziowi u stóp.

– A niby za cóż to? – spytał surowo kniaź.

– Wszystko powiem! Mąż mój znalazł w lesie garniec złota. od tej pory tylko w gospodzie przesiaduje, a mnie, biedną bije i poniewiera. Ani kopiejki ze skarbu nie daje. Każ go, panie, uwięzić, a skarb przy mnie zostaw – zawodziła Marina.

– Racje miała, lepiej nie mieć pieniędzy i nie mieć damskiego boksera przy sobie – rzuciłam.

– Ja tam go za damskiego boksera nie uważam, choć mógł jej po twarzy nie bić, ale jak mówiłem to rosyjska bajka, u nich to pewnie normalne.

– Polskie bajki w takim razie powinny być o chlaniu i złodziejstwie.

– Robin Hood – powiedział uradowany Olek.

– To nie polska bajka – wyjaśniłam.

– Naprawdę?

– Po pisowni byś się mógł domyślić – zadrwiłam.

– Nie jestem humanistą – powiedział i wzruszył ramionami, jakby to miało być jakiekolwiek usprawiedliwienie tej totalnej gafy.

Kniaź słuchał zaciekawiony. Skarb? Ostatnio przegrał w kości dwie wioski, pieniądze bardzo by mu się przydały. A jeśli skarb znaleziono w jego lesie, to on, kniaź jest jego prawowitym właścicielem. Kazał konia osiodłać i zaraz ruszył do chałupy Aleksieja. Zastał go przy rąbaniu drewna na opał.

– Ty łobuzie, chuliganie! Znalazłeś skarby w moim lesie i milczysz o tym? Oddawaj skarb, bo cię każę powiesić – krzyknął kniaź do Aleksieja.

– Jaki skarb, panie? – zdziwił się Aleksiej.

Marianna pomknęła do piwnicy: nie ma skarbu. Na strych zajrzała: nie ma i na strychu. Przetrząsnęła całą chałupę, nawet jednego złotego rubla nie znalazła. Aleksiej, który zdążył skarb ukryć, stał przed kniaziem i mówił:

– Wasza dostojność, cóż za głupstw tym razem naopowiadał ci moja żona?

– Jaki kłamca, jaki aktorzyna marny – powiedziałam oburzona.

– Walczy jej bronią, to ona zaczęła.

– Nie Olek, ona tylko wyolbrzymiła prawdę, on ją naprawdę uderzył, a on skarb schował, a z niej wariatkę robi.

– Czasami tak trzeba.

– Nieprawda – oburzyłam się i obróciłam na drugi bok. Aleks czytał dalej, a ja słuchałam z zaciekawieniem, bo nie mogłam się doczekać jak tego męża tej Mariny pojmą i dadzą do lochu. Wcześniej oczywiście powinni go jeszcze bić, frajera jebanego. Palant rękę na kobietę podnosił.

Tu się kniaź zasępił. Bo Aleksieja znał jako prawdomównego człowieka, a o jego żonie ludziska opowiadali, że kłamczucha i plotkara.

– Gadajże, babo, jak było z tym skarbem? – zapytał.

– Mąż go w lesie znalazł. To było tego, gdy na dębię wyrosły żywe szczupaki – zaczęłam Mariana, zachłystując się z przejęcia.

– Żono, co ty wygadujesz? – załamał ręce Aleksiej, a kniaź groźnie zmarszczył brwi.

– A potem zając złapał się nam w sieci, gdybyśmy po garniec ze skarbem szli – wołała Marina.

– Wybacz, panie, mojej babie, bo widzi mi się, całkiem jej rozum odebrało – rozłożył ręce Aleksiej.

– Tak było, panie! Mąż zająca z wody wyjmował, szczupaki z gałęzi odcinał... – wołała Marina, ale kniaź już konia zawracał.

– Kazałbym sługom wlepić jej za dwadzieścia kijów za kłamstwo, ale to twoja baba, wiec po co sługi mają się męczyć – powiedział kniaź do Aleksieja. I pojechał do domu

– Nie wierze. To się nie może tak skończyć – powiedziałam.

– Końcówka już została, przeczytam ci, to będziesz wiedziała jak się kończy.

Aleksiej złapał kij, wlepił żonie pięć razy poniżej pleców i spytał:

– Pójdziesz na skargę?

– Nie – zapłakał Marina.

Aleksiej znowu wlepił jej pięć kijów w to samo miejsce i zapytał:

– Będziesz plotkować babom?

– Nie! – zapłakała Marina.

Aleksiej znowu się zamierzył, ale żal mu się zrobiło żony.

– A będziesz jeszcze kłamać? – spytał.

– Nie! – chlipnęła Marina.

I od tamtej pory Marina ani nie kłamała, ani nie plotkowała, ani na skargę nie chodziła. A złote ruble zostawili sobie na starość i dobrze zrobili, bo mieli za co żyć i jeszcze swym dzieciom mogli pomagać. I jeśli do tej pory nie pomarli, to żyją do dziś.

– To dobranoc kochanie – powiedział Aleks po odłożeniu laptopa, dając mi buziaka w czółko, tak po ojcowsku. Mnie to mowę odebrało, kompletnie nie wiedziałam co na tą bajkę powiedzieć. Nie zaczęłam więc jej tematu.

– Jutro opowiesz mi inną bajkę, przyjemniejszą – zażądałam.

– A co to, koncert życzeń?

– Plose.

– No dobra, ale teraz już śpij, bo ja rano do pracy idę.

– Sobota jest.

– Wiem – odrzekł.

– No więc? – dopytywałam.

– Muszę zajrzeć do szpitala, mam umówione trzy wizyty. Rano to będzie, jak się obudzisz to ja już wrócę, a przynajmniej się postaram.

– No dobra. To dobranoc.

– Dobranoc – odpowiedział i zgasił lampkę, która stała po jego stronie. Nie była to nocna lampka, a taka biurowa, stojąca na ziemi.

Bajka „o żonie, co długi język miała” spisana ze strony: http://luszka.blogspot.com/