Część 77 - Telefony kompórkowe

Część 77 - Telefony komórkowe

Amanda (Magdalena)

Ten rok od października był coraz trudniejszy z dnia na dzień. Wspominałam jak odczuwałam wyrzuty sumienia. Ja nie oszukiwałam jednego mężczyzny, ja oszukiwałam ich obu. Coraz ciężej było mi się przestawiać z jednego na drugiego i odwrotnie – z drugiego na pierwszego. Musiałam ciągle się pilnować, by czasem nie pomylić imion podczas zwyczajnej rozmowy lub, co gorsza, podczas stosunku płciowego. Oboje byli dla mnie dobrzy, każdy z nich zupełnie w inny sposób, ale każdy z tego samego powodu. W końcu podjęłam decyzje, ale ona nic nie ułatwiała, to była tylko gierka. Nie zdradzałam Olka, ale on miał myśleć, że zdradzam. Nie sypiałam z Hubertem, ale on miał myśleć, że nadal z nim sypiam. Po cholerę ja to robiłam?

 – Cześć, maleństwo ty moje – powiedział Aleksander i dzięki jego słowom powróciłem do rzeczywistości.

 – Nie kpij z mojego wzrostu, nie jestem przecież niska.

 – No, faktycznie, nie jesteś aż taka niska, ale i tak jesteś maleństwo jak dla mnie. – Olek ucałował mnie w policzek i dosiadł się do stolika, przy którym siedziałam.

 – Jaką pizzę jemy? – zapytałam.

 – Ostatnio jechaliśmy w kolejności od pierwszej, tak więc kolej na czwartą – odpowiedział z uśmiechem.

 – Jak dla mnie bomba, odwiedzimy tę pizzerię jeszcze dziewiętnaście razy w takim razie.

 – Jest dwudziesty czwarty grudnia, a my jemy pizzę.

Nie wiedziałam co odpowiedzieć na taki komentarz z jego strony.

 – Nie wiem jak ty, ale ja zamierzam obejrzeć cały trzeci sezon Internatu i zajadać się tostami – powiedziałam zgodnie z prawdą.

 – Ja odwiedzę dom dziecka, zawiozę jakieś słodycze tamtejszym dzieciakom, a później się chwilę z nimi pobawię. Czemu nie wybierasz się do domu na wigilię? – zapytał.

 – Nie lubię patrzeć na alkohol na stole w taki dzień i to na dodatek przy dzieciach.

 – Przeszkadza ci, że ktoś wychyli kieliszek przy stole? – dociekał.

 – Nie, jeden kieliszek mi nie przeszkadza, nawet z trzy zdzierżę, ale kilkanaście, aż do upojenia już nie.

 – Matka ma problemy z alkoholem czy ojczym? Przepraszam, nie powinienem był pytać.

 – Chyba oboje. Ja mam zamówić czy ty? – starałam się zmienić temat.

 – Przepraszam, zapomniałem, że tu panuje samoobsługa. Ja zamówię – powiedział i wstał od stolika.

Korzystając z okazji, rozejrzałam się po bladozielonych ścianach, ozdobione były kwiecistymi wzorami, nutką brązu, ciemnej zieleni i fioletu. Dziś wydawało mi się, że jest jakby więcej ludzi, oceniłam to po kolejce. Nagle coś na stole zawibrowało, poczułam, bo opierałam się o niego łokciem. Dostrzegłam telefon Olka i ,nie wiem nawet czemu, postanowiłam sprawdzić, jaką wiadomość otrzymał. Była to informacja od jakiegoś Zbyszka, że nie będą pracować do 17 stycznia, bo przy takim mrozie się nie da. Już miałam odznaczyć wiadomość jako nieprzeczytaną i odłożyć telefon na miejsce, gdy nagle usłyszałam stukot odkładanych na stolik szklanek.

– Co to ma znaczyć? – zapytał Olek i usiadł naprzeciwko mnie.

 – Zawibrowała i postanowiłam sprawdzić, pomyślałam, że to może być coś ważnego. Już odkładam – odpowiedziałam i odłożyłam komórkę na miejsce, w którym jeszcze przed kilkoma minutami leżała.

 – Ile się należy? – zapytał, a ja nie wiedziałam o co chodzi.

 – Za co? – postanowiłam więc zapytać.

 – Za etat mojej prywatnej sekretarki. Szczerze nie wiedziałem, że nią jesteś, ale skoro tak…

 – Boże, jaki ty jesteś cyniczny – przerwałam mu.

 – Być może, ale skoro ty nie ufasz mi, to tak naprawdę znaczy, że nie ufasz sobie. Daj mi swój telefon na parę chwil, proszę. – Słowa Aleksa uderzyły we mnie z kilkakrotną siłą i sprawiły, że nogi mi jakby zwiotczały. W wiadomościach odebranych jak i tych wysłanych bardzo często widniało „Pan H.”. Wiem, nazwa nie budziła żadnych kontrowersji ani nawet nie prowokowała żadnych domysłów, ale treści bywały różne. Niby chciałam by myślał, że nadal go puszczam kantem, ale przecież nie w taki wyjątkowy dzień. – Amanda, słyszałaś, o co prosiłem. Nie mów tylko, że nie masz komórki przy sobie, bo rozmawiałaś ze mną, gdy czekałaś aż przyjdę.

 – Proszę – powiedziałam pewnie, kładąc telefon na stół.

 – Dziękuję – odpowiedział, chwytając za niego i zaczął wciskać jakieś klawisze. Nie wiedziałam jakie, ale poczułam jak serce mocniej mi bije, a tlen zalega w płucach, bo jakby zaprzestałam oddychać. – Co ty robisz? – zapytałam, podczas gdy Aleks wciskał coraz więcej tych guzików.

 – Biję twój rekord w sudoku – odpowiedział, a ja poczułam niezmierną ulgę. Jednak w pełni uspokoiłam się dopiero, gdy oddał mi mój telefon, a nastąpiło to po kilku minutach, które dla mnie wydawały się wiecznością.

 Zjedliśmy pizzę, rozmawiając na różne tematy. Trochę otarliśmy się o kulturę Japonii, o której oboje za dużo nie wiedzieliśmy. Nieco więcej zajął nam temat o Brazylii, favelach, stadionie Maracanã  i słynnego posągu, znajdującego się w Rio de Janeiro. Później przerzuciliśmy się na Włochy i Francję.

 – Fajnie byłoby tak to wszystko kiedyś zobaczyć na własne oczy – stwierdziłam.

 – To akurat da się zrobić i być może kiedyś twoje życzenie się spełni – powiedział Aleks. – Jednak ciągle unikasz tematu świąt, naprawdę nie masz ochoty jechać do braci? – zapytał.

 – Do braci może i mam, ale całej reszty nie mam ochoty widzieć – oświadczyłam. – Odwiedzę ich innym razem, gdy będą pod opieką sąsiadki – dodałam.

 Z Olkiem spędziliśmy niemal cały dzień. Chodziliśmy po sklepach, po parku i odwiedziliśmy nawet kino, ale było nieczynne, niestety. Nadchodziła godzina siedemnasta, gdy zadzwonił mój telefon.

 – Odbierz – powiedział Olek normalnym, miękkim tonem, a ja modliłam się, by nie dzwonił Hubert.

 – Słucham – powiedziałam do słuchawki, wiedząc już, że to nie on. – Dobrze, zaraz wezwę taksówkę i do nich przyjadę… Za ile mam być?... Prostując, kiedy cię nie będzie?... Dobrze dotrę do dwudziestej – mówiłam do słuchawki.

 – Coś się stało? – zapytał Olek.

 –  Nie, matka ma dzisiaj nockę, a tatuś Igorka zniknął, już od kilku dni go nie ma i muszę do nich dotrzeć na dwudziestą. Potowarzyszysz mi? – zaproponowałam.

 – Sądzisz, że to najlepszy moment na poznanie tak zwanych szwagrów?

 – Sądzę, że nie jest najgorszy. Nie daj się prosić, zanudzę się tam sama. Oni pójdą spać góra o dwudziestej trzeciej, a jak tam byłam ostatnim razem, to nawet telewizora tam nie było.

 – Mam zastępować ci telewizor?

 – No, a czemu nie? To dalej, jedziemy do tego domu dziecka, o ile mogę, nie chcę się wpraszać.

 – Możesz, zapewniam, że możesz – powiedział.

 – No, a potem pojedziemy do tych urwisów, ok?

 – Ok, tylko najpierw do sklepu po słodycze. Twoi bracia na pewno też je lubią.

 – Jaki sklep jest teraz czynny? – zapytałam.

 – Nocny i stacje benzynowe – odpowiedział, otwierając przede mną drzwi swojego samochodu.

Fragmenty komentarzy ze strony "Historia pięciu par":

żyj.modą.

20 marca 2012 19:12

Już myślałam, że się wyda - kolejna świetna część :) brawo !

Arletta

20 marca 2012 20:27

Na szczęście nie wydało się, bo to by była przykra Wigilia. Szkoda jednak, że ona tak go oszukuje.

Anonimowy

13 kwietnia 2012 02:04

Nie wiem czy jakakolwiek kara ewentualnie by coś załatwiła, jeśli ktoś żyje na dwa fronty to to nie to, i nie ma sensu ciągnąć, a szkoda bo tak fajnie się zapowiadali