Część 107 - Jak marionetki w teatrze

Narracja (Tychon)

Opalona blondynka o dużych, niebieskich oczach leżała w łóżku i motywowała siebie, by z niego wstać. Nie wychodziło jej to najlepiej od jakiegoś czasu. Brakowało jej motywacji, sił do życia, nie miała nawet chęci już żyć. Od trzech tygodni nie pokazywała się w szkole, szczerze miała w dupie swoją przyszłość, na którą tyle pracowała i na której niegdyś tak bardzo jej zależało, że była w stanie poświęcić wszystko. Teraz żałowała, że była ambitna, a w tym wszystkim chciwa i nieostrożna. Jednak skąd mogła wiedzieć, że Aleks zechce posunąć się aż tak daleko?

Ta sama kobieta trzy tygodnie temu była pełna życia, energii i chęci zmiany na lepsze siebie i wszystkiego, co ją otaczało. Postanowiła zacząć od zerwania ze swoim sponsorem, wybrała jednak jeden z najgorszych momentów. W chwili, kiedy wykonała do niego telefon z prośbą o spotkanie, mężczyzna był już pod wpływem alkoholu i lekko zdenerwowany. Powiedział jej: Twój chłopak chce bym cię zgwałcił, czy gramy w to dalej? Amanda przystała na wcześniejszy plan. Nie bała się tego gwałtu, miał być w końcu udawany, miał być tylko pułapką na Aleksa. Kiedy Hubert dotarł do jej mieszkania wiedział co ma robić. Pokiwał jej głową na boki i pokazał telefon. Widniało na nim aktywne, odebrane połączenie, dostrzegła też, że komórka jest ustawiona na głośnomówiący. Amanda spodziewała się, że by zacząć nową drogę życia musi zakończyć starą, jednak nie spodziewała się, że to zakończenie będzie tak upokarzające, bolesne i niszczące.

Hubert był człowiekiem, którego, pomimo sztucznego i dziwacznego układu, uważała za swojego przyjaciela. Jednak to z Aleksem chciała związać swoje życie. Teraz uważała tego drugiego tylko za potwora. Od tamtego feralnego wieczora nienawidziła dotyku mężczyzn, nienawidziła ich obecności, nie mogła znieść nawet kiedy Aleks chwytał ją za rękę. Nie była ofiarą gwałtu, ale świadomość, że mężczyzna którego lubiła jak nikogo innego był gotów zesłać na nią taką krzywdę przyprawiała ją o obrzydzenie w jego stronę. Czuła się zobowiązana do tego by wyznać mu prawdę. Prawdę o której doskonale wiedział, ale musiała trzymać się roli. Odgrywać dalej taki przeklęty teatrzyk. Zrobiła to poprzedniego dnia w środku nocy, kiedy położył się obok niej jak zazwyczaj, a teraz nie wiedziała, czego tak właściwie ma się spodziewać.

***

Mężczyzna o dziwnym do określenia kolorze włosów stał pewnie w środku lasu. Barwa jego włosów była między ciemnym rudym a kasztanem, coś jakby mahoniem. Ubrany był w czarny, zimowy płaszcz i ciepłe buty, które kompletnie do owego płaszcza nie pasowały, bo były bardziej sportowe. Patrzył ze spokojem, jak dwóch mężczyzn wywleka z bagażnika człowieka, do którego nie czuł nienawiści, czuł wdzięczność. Ściągnął płaszcz i podszedł do swojego nowego, terenowego samochodu marki BMW. Samochód miał piękną barwę brązu, ale jakby złotego. Odłożył płaszcz na tylne siedzenie i udał się w stronę mężczyzny, który miał usta zakneblowane taśmą klejącą, a ręce związane na placach w nadgarstkach.

 – Dzięki, chłopaki – powiedział mężczyzna i każdemu podał rękę.

 – Dla ciebie, stary, wszystko, byłeś mi jak brat – odezwał się jeden z mężczyzn, który trzymał tego związanego garniturowca za ramię w pewnym uścisku.

 – Stańcie tylko tak, żeby nie uciekł, i odwiążcie mu ręce. Nie chcę mieć forów, niech ma równe szanse – powiedział do dwójki przyjaciół.

 – Słyszysz, skurwielu? Daję ci coś, czego ona nie miała – tym razem zwrócił się do mężczyzny, pochylając się w jego kierunku i jednym zdecydowanym pociągnięciem odkleił taśmę kneblującą i utrudniającą oddychanie.

Pół godziny później mężczyzna, odziany w garnitur, leżał na śniegu. Jego twarz przypominała krwawą miazgę, a ciało kukłę. Jednak wiedział, że nie jest z nim tak najgorzej, w większości to jednak uderzenia wyglądały tylko na silne.

 – Żyje? – zapytał jeden z tych, co go przywieźli.

 – Tak i będzie żył, chociaż chętnie bym go zabił. Wezwijcie karetkę – powiedział ponad trzydziestoletni mężczyzna, ubrany w popielatą bluzę, która również była pokrwawiona. Dostrzegł, że w niektórych miejscach zdarł sobie skórę z kostek na dłoniach, a pięści będą sine jeszcze wiele tygodni. – Telefon wywalcie po drodze w jakieś pola albo wodę – dodał. Trochę bał się, że przesadził, ale musiał. Chciał by obecni uwierzyli w jego wściekłość, bo był wściekły, ale nie na Huberta, który wykonał jego zlecenie, a na Amandę, na której to zlecenie zostało wykonane.

 – Twoje ubranie też? – zapytał ten drugi.

 – Nie, sam je spalę. Jadę sprawdzić piec w domu.

 – Kiedy parapetówka?

 – Sądzę, że niespełna miesiąc i będzie urządzone. Oczywiście wtedy zaproszę, a teraz pośpieszcie się, bo jeszcze skona, nie chcę mieć śmiecia na sumieniu – powiedział i ruszył w stronę swojego samochodu, zdejmując bluzę. Wrzucił ją do schowka i ruszył przed siebie.