Część 47 - Krówka, słuch i dziewczyna

Część 47 - Krówka, słuch i dziewczyna

Aleksander (Samuel)

Tego dnia grałem z chłopakami w kości. Oczywiście Kamil wygrywał, śmialiśmy się z tego powodu z niego, podpierając się przysłowiem, że głupi ma szczęście. Kamil spędził noc na starych śmieciach, dzieci zostawił z teściową. Była mu potrzebna taka chwila oderwania się.

– Dobrze, przestańcie już tak. Przecież gdyby jeden z drugim był taki mądry, za jakiego się uważa, to też by wygrał – powiedział Kamil, który miał na sobie rozpiętą, turkusową koszulę i białe spodenki.

– No nie do końca, drogi kolego. Wszakże kości są jak loteria, trzeba mieć szczęście, bo nigdy się nie wie, na co się trafi – powiedział Patryk ,ubrany w dresowe spodnie, być bez koszulki.

– Majka! Choć no tutaj na moment! – krzyknął Kamil na kobietę, która była w drugim pokoju.

– Co się stało? – zapytała, zaglądając do nas. Miała na twarzy dużo czegoś, jakby kremu. Zapewne była to jakaś maseczka. Majka była ubrana w koszulkę Patryka. Ogólnie chyba wszyscy mieliśmy jakiegoś lenia, bo dochodziła już jedenasta, a wszyscy byliśmy tacy porozbierani, ja miałem na sobie jakiś piłkarski komplet Barcelony, który służył mi za piżamę.

– Wyłóż swojemu chłopaczkowi w nocy rachunek prawdopodobieństwa, to mu się bardziej przyda niż wykładanie… He he he – powiedział Kamil ze znaczącym odchrząknięciem na końcu i poczuł na szyi rękę Patryka. – Ała, ty debilu, będę miał ślad! – krzyknął.

– Serio, aż taki delikatny jesteś? – zapytał Patryk ze śmiechem.

– W co gracie? – wtrąciła się Majka.

– W kości – odpowiedziałem, podczas gdy moi przyjaciele zaczęli się przepychać. – Nie zachowujcie się jak dzieci – powiedziałem do nich.

– Nie bądź taki poważny – rzucił Patryk w moją stronę i podszedł do Majki. – Co ty masz na twarzy, kochanie? – zapytał.

– Maseczkę z… – nie dokończyła, bo Patryk ją pocałował.

– Mamy gwizdać czy klaskać? – zapytał Kamil z ekscytacją dziecka w głosie.

– Jak chcesz i tak to olejemy, prawda, kochanie? – zapytała Majka Patryka.

– Tak, prawda – odpowiedział z triumfalnym uśmiechem, patrząc w naszą stronę.

Wtedy rozległ się dzwonek do drzwi, a Majka zaproponowała, że otworzy, jednak Patryk ją powstrzymał.

– Zaczekaj, bo jeśli to listonosz, to go przestraszysz.

– To nie było miłe – skomentowała.

– Wiem – odpowiedział i otworzył drzwi, a Majka usiadła chwilę z nami. Rzuciła dwiema kośćmi, wypadły dwie szóstki, więc zapytała: – Co wygrałam.

– Buziaka – odpowiedział Kamil i pocałował ją w policzek, po czym się skrzywił. – Jaka ta maseczka ohyda – dodał.

– Aleks, ktoś do ciebie! – krzyknął Patryk z przedpokoju, a ja usłyszałem, jak mówi do gościa: – Proszę, wejdź.

– Cześć, Amanda! – wykrzyknął Kamil uradowany, gdy tylko zobaczył dziewczynę w czerwonym płaszczyku.

– Nie zwracaj na niego uwagi, chyba się dziś uderzył w głowę, wstając – powiedziała Majka. – Chodź, siadaj z nami – dodała.

– Nie, daj spokój. Ja tylko na moment do Olka – odpowiedziała. – Właśnie, można cię na chwilkę prosić.

– Pewnie, chodźmy do mnie – odpowiedziałem, wstając.

Znaleźliśmy się w moim pokoju, zamknąłem drzwi, a Amanda zajęła miejsce na obracanym krześle przy biurku.

– To coś znowu zmajstrowała? – zapytałem, widząc jej poważną minę.

– No tym razem nic – odpowiedziała.

– To cudownie, chcesz nagrodę? – zapytałem z uśmiechem i usiadłem na łóżku.

– Poproszę – powiedziała i wyciągnęła rączkę w moim kierunku. Przez chwilę zastanawiałem się, co zrobić.

Amanda uśmiechała się pod nosem, wiedząc, że mnie zaskoczyła. Sięgnąłem za siebie do salaterki, znajdującej się na parapecie i chwyciłem za jednego z cukierków.

– Proszę bardzo – odpowiedziałem, kładąc na jej dłoni krówkę.

– Dziękuję. A teraz tak na poważnie. Pamiętasz, jak powiedziałeś, że to, że nie jesteśmy razem to tylko mój wybór? – zapytała.

– Pamiętam.

– A gdybym wybrała inaczej? – zapytała, zdejmując płaszcz.

– Wybierz inaczej, a się przekonasz.

– Wybieram inaczej – powiedziała z uśmiechem na ustach.

– A wyzbyłaś się swoich starych przyzwyczajeń? – zapytałem, a w jej oczach dostrzegłem, że doskonale rozumie, co mam na myśli.

– Tak i przyjmuję tę pracę, co mi zaproponowałeś.

– No to w takim razie chodź tu do mnie, moja ty dziewczyno – powiedziałem, chwytając ją za dłoń i przyciągając do siebie tak, by w końcu usiadła mi na kolanach.

– Słucham? – zapytała.

– No właśnie o słuchu chciałem z tobą porozmawiać, a konkretnie to o słuchaniu się. Masz się mnie słuchać i od dziś żadnych bójek, wybijania komuś zębów, rozcinania głów, szantaży, zastraszeń, gróźb i żadnych – tu się zamyśliłem, szukając odpowiedniego słowa, ale nie znalazłem go. – Będziesz mi musiała wybaczyć określenie, żadnych sponsorów – dokończyłem.

– Dobrze, wybaczam określenie – powiedziała poważnie.

– A co dalej? – zapytałem.

– No zgadzam się, żadnych tych co wymieniłeś. – Pocałowała mnie w policzek. – W tym stroju wyglądasz jak nie ty – powiedziała nagle.

– A czemu ty nie w szkole? – zapytałem nagle, zdając sobie sprawę z tego, że jest czwartek.

– Zrobiłam sobie wagary, usprawiedliwię się jutro – powiedziała, jak gdyby się nic nie stało.

– Sama czy podpiszesz się za matkę? – zapytałem.

– Właściwie to masz rację, jest problem. Bo ją odesłałam za granicę, według mojej nauczycielki ona nadal tam jest, więc nie mogę się za nią podpisać. Kurde, ale bym wtopę zaliczyła. – Amanda po wypowiedzeniu tych słów obdarowała mnie długim i namiętnym pocałunkiem. – A może tak ty byś mógł? – zapytała.

– Dobrze, zadzwonię do niej, ale to ma być ostatni raz, jasne?

– Jasne, jasne, tatusiu – odpowiedziała i po ujrzeniu mojej miny dodała. – Dobrze, dobrze już tak nie będę mówiła, już się nie gniewaj. Aleks, nie patrz się tak bo ja się ciebie boję.

– Nie masz powodu się mnie bać, piękna. Jeszcze nie, ale jak mi złamiesz którąkolwiek z obietnic, to powód się znajdzie – uprzedziłem.

– Dobra, dobra, masz wolne?

– Mam – odpowiedziałem.

– Idźmy na spacer – zażądała.

– Nie ma sprawy, dokąd tylko sobie życzysz.

– Życzę sobie, byś wcześniej się przebrał – powiedziała, sięgając po błyszczyk do kieszeni swoich granatowych dżinsów.

– Tyle to sam wiem – odpowiedziałem, zdejmując koszulkę i podchodząc do szafy.

Fragmenty komentarzy ze strony "Historia pięciu par":

żyj.modą.

7 marca 2012 15:27

genialne słodkie i jeszcze raz genialne jestem PEŁNA podziwu dla autorów :)

czekam na rozwój akcji, bo nie wierzę, że Amanda na długo pozostanie aniołkiem :)

Arletta

7 marca 2012 23:26

Fantastyczne, mam nadzieję, że jakoś sobie z nią poradzi:)