Część 79 - Rodzina, to nie dla niej

Część 79 - Rodzina, to nie dla niej

Aleksander (Samuel)

Poprzedniej nocy czułem się dziwnie. Spałem nie w swoim łóżku, a na rozłożonej kanapie, ale to nie było najgorsze. Kanapa należała do matki Amandy i to jej robiła zazwyczaj za łóżko, a ja obracałem na niej jej córeczkę i to jeszcze jak obracałem. Lekkim utrudnieniem było też łóżeczko znajdujące się w rogu pokoju, a w nim śpiący maleńki Igorek, ale Amanda uznała, że dziecko w ciemności nie widzi, poza tym to konkretne dziecko ponoć budziło się tylko gdy było głodne. Noc to przekonanie zweryfikowała, ponieważ Igorek obudził się dokładnie siedem razy i ani razu nie z powodu jedzenia. Na zmianę więc go nosiliśmy, a potem wracaliśmy do łóżka by się kochać, a potem znów z niego wychodziliśmy, szybko ubieraliśmy coś na siebie i do małego.

– Zmęczony? – zapytała Amanda stając w jakieś sportowej bluzce i damskich bokserkach, przy futrynie.

– Nie, odespałem, która godzina? Czemu budzik nie zadzwonił? – Od razu zasypałem ją pytaniami, wstałem i zacząłem się ubierać.

– Nie martw się i tak miałeś dziś wolne i zero planów więc wyłączyłam twój budzik. Jest jedenasta, zaraz będzie śniadanie obiadopodobne. Zjesz z nami?

– Zje! – wykrzyknął biegnący ten bardziej śmiały klon i skoczył na mnie kiedy ja byłem w samych dżinsach. Złapałem go, podrzuciłem i upuściłem na łóżko.

– A co z twoją matką? – zapytałem zmieszany szukając mojej koszuli.

– Zaprałam ją. Paweł wbiegł tu rano z kubkiem czekoladowego mleka z płatkami i mu się wylało – wyjaśniła i złapała tego drugiego klona, który teraz stał przed nią i dawał się obejmować przy samej szyi.

– Nie szkodzi, nic się nie stało.

– Dam ci coś do ubrania. – Amanda podeszła do regału i wyjęła ze środkowej szafki męską bluzkę. – Chyba będzie pasować – stwierdziła po rozłożeniu jej. – Na ojcu Igora wisi, więc na ciebie będzie ok. – Rzuciła we mnie granatową polówką, bez problemu złapałem. – Matka mu często kupowała za duże rzeczy, bo chciała by przypakował.

– I co, przypakował? – zapytałem zakładając na swój tors pożyczone ubranie.

– Nie.

– Twoja matka jeszcze nie wróciła? – zapytałem z niedowierzaniem.

– Była rano, nawet cię nie zauważyła, bo weszła tylko do kuchni. Pojechała do znajomych, jest jakaś impreza. Zgodziłam się, że z nimi jeszcze dzisiaj posiedzę, bo dała mi dwie stówy w prezencie.

– To co na ten obiad śniadaniopodobny? – zapytałem i chwyciłem Igorka, który nagle znalazł się przy mojej nodze.

– To śniadanie obiadopodobne, a nie odwrotnie.

– Co za różnica? – zapytałem idąc za nią do kuchni.

– Wielka, ty się nie znasz. Potem trzeba będzie ogarnąć ten syf. Jak ja nienawidzę bałaganu – zaczęła zrzędzić i sprawdziła czy makaron się ugotował.

– Będzie spaghetti z chińskim makaronem, wiesz? – zapytał się… znów nie wiedziałem który to, ale usiadł mi na jednym kolanie i oparł się pleckami o ścianę.

– Teraz już wiem mistrzu.

– Ej, czemu on jest mistrzem, a nie ja? – zapytał ten drugi.

– Nie mów ej bo to nie ładnie i idźcie umyć ręce.

– Ja też? – zapytałem niewinnie wstając.

– Tak, ty też powinieneś. – Amanda znalazła się przy mnie z jakąś chochelką trzymaną w dłoni, a jej piersi dotknęły mojego torsu. Stanęła na paluszkach i musnęła moje usta swoimi.

– Wyglądasz jak nie ty – skomentowałem. – Zachowujesz się jak nie ty.

– Co masz na myśli? – zapytała powracając do mieszania tą chochlą w garnku. Przemierzyłem te kilka kroków, stanąłem tuż za nią i szepnąłem jej do ucha.

– Po prostu jesteś inna, nie mówię, że gorsza, ale inna. Nie spodziewałem się, że wstaniesz kiedyś przede mną, ogarniesz troje dzieci i zrobisz obiad jeszcze przed zrobieniem makijażu. – Moje usta sunęły po jej ciele, pierw pocierały o jej policzek, a potem znalazły się na jej szyi. Pocałowałem delikatnie, ledwo wyczuwalnie, ale ona zadrżała, jakby przeszedł ją prąd przyjemności.

– To takie dziwne, że najpierw dałam im jeść, a potem byłam zbyt zajęta Igorem by zrobić makijaż. Ktoś go musiał wykąpać, wczoraj od razu zasnął i był cały umazany od czekolady.

– No bo dałem mu kinderka jeszcze w kościele, a w nocy był zbyt marudny by dać się wytrzeć – powiedziałem i wziąłem łyżkę. Spróbowałem tego co w garnku.

– Dał ci popalić, co? – zapytała odwracając się do mnie i przygryzając dolną wargę.

– Troszeczkę, ale to nawet przyjemna odmiana. Nie chciałabyś kiedyś tak co dzień?

– Jak?

– No wiesz, budzić się ze świadomością, że ma się rodzinę, że trzeba ich nakarmić, się nimi zająć. Mówię Amanda o dzieciach. Nie chciałabyś tak?

– Miałeś umyć ręce – przypomniała mi i natychmiast powróciła do mieszania, próbowania i przyprawiania.

– Dobra, już zakończyłem ten temat i długi czas do niego nie powrócę. – Skierowałem się w stronę łazienki.

–  Aleks, zaczekaj! – zawołała za mną zrezygnowanym tonem. Odwróciłem się w jej stronę. – To nie tak, że ja tego nie chcę, ale to po prostu nie dla mnie. Odnajdę się w tym raz na jakiś czas gdy muszę, ale nie takiego życia chcę. Jeśli ty chcesz rodziny, takiej typowej, to zrezygnuj ze mnie, bo ja nie chcę tego całego rodzinnego życia. Od święta jest to przyjemne. Codziennie byłoby dla mnie męczarnią. Rozumiesz co mam na myśli?

– Pewnie. Jakoś się z tym pogodzę, nie martw się. W ostatecznym rozrachunku i tak wolę ciebie taką jaka jesteś, taką jaką chcesz być, a nie gromadkę dzieci i kobietę przy garnkach co dzień – skłamałem z uśmiechem, takim typowym. Zapewne mi uwierzyła.

– Co dziś będzie? – zapytał jeden z chłopców.

– Jak to co będzie, Pio…

– Paweł jestem – przerwał mi i stał na podwyższeniu bo nie sięgał do umywalki. Kiedy ja myłem ręce on bawił się kurkami od wody.

– To co ma dziś być Pawełku? – zapytałem przyjaźnie chwytając za ręcznik.

– Nie wiem, coś fajnego. Zaploponuj.

– Sanki – rzuciłem nieprzemyślanie. – Macie sanki?

– Pewnie, że tak. Super jesteś. – Mały poklepał mnie po udzie, bo do ramienia nie dosięgał i pobiegł do kuchni. Byłem pewny, że chcę być z Amandą, a ona nie chciała rodzinnej otoczki, tak więc przyszło mi korzystać z poczucia rodzinnego otoczenia dopóki miałem na to okazje.