Część 34 - A-lex

Część 34 - A-lex

Fabian (Dorian)

– Nie ma sensu opowiadać, jak jest w pudle. Można o tym pisać i mówić bez przerwy, a i tak pojmie to tylko ten, co sam się w takim miejscu znalazł. Można obejrzeć tysiące filmów, przeczytać tysiące książek, posłuchać o tym utworów muzycznych, popodziwiać obrazy, ale to wszystko nie sprawi, że odczujemy to na własnej skórze.

– Masz rację, stary. To tak, jak z operacją. Można o niej czytać i mówić. Nawet można oglądać rejestracje nagraniowe z takich operacji, a i tak póki nie dostaniesz skalpela w dłoń i czyjeś życie nie będzie zależne od twoich zdolności manualnych i koncentracji, to nie da się tego pojąć – rzekł mężczyzna, siedzący przede mną, opierający się jak ja o zwykłą, szkolną ławkę. – Przepraszam więc, że pytałem, jak tam w mamrze, zapytam wiec jak tam u ciebie? – poprawił się Aleks.

–U mnie, jak to u mnie. Póki mi pilnujesz żonki, to jestem spokojny. Pamiętaj jak narobi głupoty, to ty oberwiesz. Masz jej pilnować, jakbyś swojej, kurwa, pilnował – zagroziłem mu na żarty palcem wskazującym.

– Chcesz bym ci małżeństwo unieważnił? – zapytał Aleks rozbawiony.

– No, może niekoniecznie tak, jak swojej. Cofam to, co powiedziałem. Masz jej pilnować tak, jak ja bym jej pilnował. Co tam masz dla mnie? – zapytałem po chwili i rozejrzałem się po tym obskurnym wnętrzu, gdzie pełno było krat, strażników i jakiś broszur i plakatów. Spojrzałem ze smutkiem na wolne ręce Olka i na moje w kajdankach.

– Nie smutaj się, brat. Wyciągniemy cię z Darkiem z tego, on obiecał pogadać z kim trzeba. W najgorszym wypadku wyjdziesz za rok, warunkowo, ale to i tak powód do radości, to zawsze lepsze, niż gnicie tutaj kilka lat, prawda? – zapytał, przychylając się do mnie i szepcząc to jakby na ucho.

– Wy pokryjecie tego koszty? – zapytałem z nadzieją. – Jestem spłukany, spłacałem długi Sabiny.

–  Kości, wino i Wenus, przez to stałem się nędzarzem. Niezwykle do ciebie pasuje – zacytował Aleks po polsku znaną łacińską sentencję, a ja postanowiłem ją przetłumaczyć na jej pierwotny język.

– Alea, vina, Venus, per quae sum factus egenus. Całkiem ładnie brzmi, ci powiem. Pomyślę, czy by sobie nie wytatuować – zakpiłem, ale szczerze sądziłem, ze taki napis na pleckach dodałby mi uroku.

– Macie tutaj tatuatora? – zapytał Aleksander.

– Pewnie, tatuatorzy, bilard, tenis stołowy, telewizorek, karty, szachy, pełno gier planszowych. Jest jak w sanatorium normalnie – zakpiłem na głos.

– Koniec widzeń – zabrzmiał nagle dźwięk strażnika.

– Dobra, trzymaj się stary – powiedział Olek i mnie uścisnął tak, jak to czynił, gdy jeszcze był dzieciakiem i byliśmy razem zamknięci w murach tego okropnego domu dziecka. – Przeczytaj to, tak dla zabicia czasu – powiedział, kładąc przede mną trzy książki.

Otworzyłem jedną z nich na pierwszej lepszej stronie i zaśmiałem się w głos, gdy dostrzegłem napis „Dla brata-Fabiana od A-lex-a”

– A-lex – przeczytałem z tą słyszalną pauzą. – Widzę, że gra słów i łacina nadal nie jest ci obca. Opowiem kiedyś dzieciakom tę historię z tym związaną. Kurwa, patrz, jak to się stary sprawdza. A-lex znaczy tyle samo, co nieprawy, bądź poza prawem i ci się, kurwa, stary sprawdziło i oby zawsze się sprawdzało – życzyłem mu szczerze.

– Dobra, dzięki i trzymaj się, jak najlepiej. Niedługo się zobaczymy, mam nadzieję na wolności. Wtedy przedstawię ci Amandę – powiedział i wyszedł. Potem ja wstałem i dałem się odprowadzić strażnikowi do celi, który pozwolił mi zabrać upominek, wcześniej sprawdzając, czy nie ma w nim nic, co chciałbym przemycić.