Część 30 - To tylko czy aż zakupy?

Część 30 - To tylko czy aż zakupy?

Hubert (Iwan)

– Ta kuchnia wymaga generalnego remontu – to było pierwsze, co powiedziałem, kiedy ogarnąłem wzrokiem nagie ściany i brak odzienia na podłodze i kilka sypiących się szafek.

– Jutro odbiorę alimenty, matka też obiecała mi dopomóc i sypnąć jakieś dwie stówki z zasiłku, jaki dostanie, to umaluje ściany i położę tapetę, potem pomyślę o meblach i nowym sprzęcie. Póki co najważniejsze, że już jest pralka w łazience – odpowiedziała pewnie.

– Mam dla ciebie dobrą wiadomość. Ty wstaw róże do wazonu, a ja zbiegnę do samochodu po farbę i tapety. Tylko uważaj, nie pokłuj się! – warknąłem ostatnie zdanie.

– Dobrze – odpowiedziała pokornie, co do tej kobiety kompletnie nie pasowało.

Po pięciu minutach podążałem z jednym dużym wiaderkiem na drugie piętro, by po chwili mieć Amandę przed sobą w samej bieliźnie, okrytej tylko i wyłącznie rozwiązanym szlafrokiem.

– Pomarańczowa – oznajmiłem i starałem się stłumić to, co działo się w tej chwili w moich slipach.

– Miał być fiolet – stwierdziła obrażonym tonem.

– Co za różnica? – zapytałem i byłem wkurwiony na nią już od teraz. Czy ta kobieta zawsze musiała się ze mną pokłócić? I po jaką cholerę ja ją utrzymuję? – zadawałem sobie takie pytania w myślach.

– Spora. Fiolet, a pomarańcz, to dwa inne kolory, weź sobie wyobraź – rzuciła jeszcze bardziej obrażonym tonem, niż poprzednią wypowiedź.

– Nie musi być zawsze po twojemu. Wystarczy już, że sypialnia jest czerwona. Amanda, do cholery! Czuje się w takim kolorze jak w burdelu – wyjaśniłem.

– Traktujesz mnie, jak swoją prywatną prostytutkę, wiec co za różnica? – zapytała z pasją w głosie godną wojownika, a nie skąpo ubranej dziewczyny.

– Znowu to samo – wyszeptałem przez zęby i usiadłem na krześle, którego jeszcze nie dawno tutaj nie było. – Skąd masz meble? – zapytałem po chwili, spoglądając na stół, który miałem przed sobą.

– Mam tylko stół, dwa krzesła, meble kuchenne, które tutaj były, komody i kanapę. Nie nazwałabym tego umeblowaniem, wiesz? – odcięła się.

– Ogarnę łóżko godne księżniczki do końca przyszłego tygodnia, tak, jak obiecałem. Nie rozumiem, po co chciałaś się tak szybko wprowadzić. Mogłaś wytrzymać jeszcze trochę u matki, a ja doprowadziłbym w tym czasie mieszkanie do ładu.

– A czujesz ten klimat? – zapytała tak słodko i dziko zarazem.

– Jaki klimat? Tej zdemolowanej kuchni? – dopytywałem, zbliżającej się do mnie kobiety.

– Taki – zaczęła, a jej kolano wylądowało na siedzeniu krzesła, miedzy moimi nogami. – Jakbyś miał dziwkę na melinie, nie sądzisz? – zapytała po chwili wplatania mi swoich palców we włosy.

– Nie wierzę, że nazwałaś się dziwką.

– To tylko zabawa. Wczuj się w rolę – poleciła ostrym tonem.

– Zrobisz ze mnie kiedyś jakieś monstrum. Stworzysz potwora i to się odbije przeciwko tob… – nie dokończyłem, bo jej usta zamknęły moje najskuteczniejszym sposobem. Później jej wargi błądziły po mojej szyi, zasysały moją skórę, a jej język liznął moje ucho.

– Weź mnie jak dziwkę, proszę – wyszeptała, a to na mnie podziałało, jak afrodyzjak.

Natychmiast wstałem, ale zadbałem też o to, by nie zrzucić jej na ziemię. Pchnąłem ją na stół. Przytrzymując swoją dłoń na jej plecach, docisnąłem ją do blatu. Jej skąpy szlafroczek niemal od razu powędrowała do góry, a stringi zsunąłem na dół, zaraz po tym, jak wymierzyłem jej siarczystego klapsa w jeden z pośladków...

Nadeszła noc, a spanie na kanapie do wygodnych i udanych nie należy, pomimo, że rozłożona była niemal dwuosobowa. Udałem się więc do kuchni, w celu włączenia czajnika elektrycznego. Chciałem przyrządzić sobie jakąś kanapkę na szybko, ale lodówka okazała się niemal pusta. Było w niej tylko jakieś smarowidło, cebula, ketchup, oraz olej.

– Nie mogłaś powiedzieć, że nie masz na zakupy – powiedziałem z wyrzutem sam do siebie, bo w rzeczywistości byłem zły sam na siebie, że o to nie zadbałem. Pośpiesznie naciągnąłem na siebie swoje ubranie i udałem się do pobliskiego całodobowego sklepu.

Wróciłem, załadowałem lodówkę niemal po same brzegi i już z czystym sumieniem usiadłem przy stole z mocną herbatą i kanapkami. Mój wzrok padł na jakiś album. Widziałem go już wcześniej, gdy brałem tę małą od tyłu, ostro, mocno i szybko niczym prostytutkę. Otworzyłem go na stronie, gdzie pozostawiony był długopis. Dostrzegłem zdjęcie, datę i jakiś wpis. Przeczytałem – „Bo ważne aby nie zapomnieć”. Wiedziałem, jak wygląda pismo Amandy. Wiedziałem też, że to nie ona dała taki podpis. Tylko z kim była na zdjęciu? Starszy, rudawy, przypakowany. Nie znałem gościa.

– Co ty wyprawiasz? Skąd masz kanapki? – zapytała Amanda, stając za mną.

– Zrobiłem zakupy – po tych moich słowach szybko poderwała się z miejsca i otworzyła lodówkę.

– I po jaką cholerę kupiłeś tego aż tyle!? – krzyknęła. – Mówiłam ci już nie raz, że nie potrzebuje twojej litości! Ograniczyć się miałeś do biżuterii i kosmetyków!

– Nie możesz chodzić głodna – stwierdziłem.

– To nie twoja sprawa!

– Nie wykłócaj się ze mną, proszę. Nie w takiej sprawie – szepnąłem jej do ucha stając za nią. Głaskałem ją po ramionach i czekałem cierpliwie, aż przestaną drżeć, a ona się uspokoi.

– Dobra, niech ci będzie. Przepraszam, że wybuchłam – powiedziała, odwracając twarz w moją stronę.

– Całus na zgodę i wybaczę z miejsca. – Jej usta spotkały się z moimi w romantycznym pocałunku, ale był on pełen zwierzęcego instynktu, pierwotnej walki jaka rozgrywa się od wieków między mężczyzną, a kobietą.

W ułamku sekundy poczułem, że w moje plecy wbija się kuchenny zlewozmywak, a Amanda zdejmuje ze mnie już rozpiętą popielatą koszule.

– Weź prysznic, a ja przygotuję coś do jedzenia – powiedziałem do niej, gdy już było po wszystkim i myłem jednocześnie dłonie.

– Nie wiedziałam, że masz tyle siły, by utrzymać mnie tak długo w powietrzu. – Puściła do mnie oczko.

– Ściana była pomocna – odrzekłem. – Zapiekanki, czy może jakiś pełnowartościowy posiłek.

– Czyli jaki? – zapytała.

– Schabowy, frytki i ogórek.

– Ogórek? – zapytała kpiąco.

– Idź lepiej pod ten prysznic, dziewczyno. Czy tobie się wszystko musi z jednym kojarzyć? – zapytałem, ale nie udzieliła odpowiedzi na to pytanie.

– Przypomniało mi się po prostu nasze pierwsze spotkanie połączone z seksem – rzekła po chwili.

– To nad zalewem, koło tych pól, pod namiotami? – dopytywałem, choć wiedziałem dokładnie, kiedy było nasze pierwsze spotkanie i jak przebiegało. Miałem daty w pamięci. Wiedziałem, kiedy urodziny ma Amanda, a nie wiedziałem, kiedy moja żona.

– Tak, to takie nawiązanie do tego ogórka – stwierdziła, a po chwili usłyszałem, jak woda kapie na łazienkowe płytki z głośnym oddźwiękiem, który mi zakłócał piękny głosik tej blondyny.

– Co ty mówiłaś? – zapytałem, wchodząc do łazienki i otwierając kabinę natryskową.

– Ten ogórek mi się skojarzył z tym pierwszym spotkaniem.

– A tak, tak, rzeczywiście. To moja pamięć po prostu pominęła.

– Co ty nim wtedy testowałeś? – dopytywała.

– Amando, nie pamiętam. Byłem pijany. Może zaprosisz mnie pod prysznic, a nocny obiad zrobimy wspólnie po tym prysznicu? – zapytałem z nadzieją, że odpowiedź będzie twierdząca.

Nie odpowiedziała mi, ale pociągnęła mnie za koszulkę do wewnątrz kabiny natryskowej. Szybko uniosłem nogę do góry, by się czasem nie wywalić i przycisnąłem drobne ciało tej kobietki do zimnych płytek, przywarłem swoje wargi do jej ust, swoje palce położyłem na jej piersi, delikatnie ściskając, a jej drobne dłonie błądziły po moim ciele, pod moją mokrą i przylegającą do ciała podkoszulką.