Część 28 - To się nie wyklucza

Część 28 - To się nie wyklucza

Amanda (Magdalena)

Weszliśmy do mojego mieszkania. Pierwszy raz widziałam Olka w takim stanie. Chociaż teraz, jak na niego zerknęłam, to wydawał się całkiem normalny, taki jak zawsze.

– Porozmawiajmy – to było pierwsze, co powiedział, gdy już zdjęliśmy kurtki i buty. – Proszę – dodał.

– No, ale co chcesz wiedzieć? – zapytałam.

– Robisz na złość innym, dlaczego? – zapytał.

– To nie tak, Aleks. Ja tak mam, że nie ustępuję – przyznałam.

– To akurat dobra cecha, wiąże się z ambicją. Jednak dobrze by było, gdybyś miała większe ambicje niż wylecieć ze szkoły – powiedział z uśmiechem i dodał: – Zrobię herbatę, pozwolisz?

– Pewnie, zrób – odpowiedziałam i przeszliśmy do kuchni.

– To jak to jest? Lubisz kłopoty? – zapytał.

– Wylecenie ze szkoły to ostatnie, czego w życiu chcę, dlatego poprosiłam cię, byś bronił mi dupę. Zrozum, Olek, za dużo poświęciłam, by trafić do renomowanego liceum, by teraz to zaprzepaścić przez trzy głupie idiotki – powiedziałam szczerze i w tym momencie światełko w czajniku elektrycznym zgasło.

– Co takiego poświęciłaś? – zapytał. Nie odpowiedziałam. – Co takiego poświeciłaś? – powtórzył. – Amanda, masz siedemnaście lat, mieszkasz sama, masz wygodne życie, choć rodzice nie zapewnili ci nic więcej prócz pieniędzy.

– Nawet tego mi nie zapewnili – powiedziałam, bo musiał się w końcu o tym dowiedzieć.

– Chyba nie rozumiem – usłyszałam jego zachrypnięty głos.

– Wszystko, co mam osiągnęłam sama. Przynajmniej przed nikim nie muszę odczuwać wdzięczności i się kajać.

– A rodzice? Naprawdę masz ojczyma? – zapytał.

– Tak. Ojciec płaci alimenty, ojczym… hm… nie wiem, co on obecnie robi.

– A matka? – zapytał.

– Nie wiem. Pewnie jest w pracy albo w domu – odpowiedziałam.

– Nigdy nie byli w twojej szkole? – zapytał.

– Matka była ostatni raz w piątej podstawówki i chyba w pierwszej gimnazjum raz. Nie, pomyliło mi się, wtedy to nauczyciel przyszedł do domu – odpowiedziałam.

– A co zrobiły ci tamte dziewczyny? – zapytał. Widać było, że nie chciał drążyć poprzedniego tematu.

– Jedna mi coś powiedziała, popchnęłam ją. Dzień później przyszła z koleżankami i tak jakoś się zaczęło. Problem w tym, że one były mocne tylko w gębie.

– Amanda, proszę cię. Są inne sposoby rozwiązywania konfliktu niż pięści – powiedział.

– Naprawdę w to wierzysz? – zapytałam.

– Tak – odpowiedział.

– I nigdy komuś nie dałeś w mordę?

– Dałem, ale to co innego, ja byłem chłopcem.

– Doprawdy? Gdybyś nie powiedział, to bym się nie domyśliła, wiesz? – zapytałam ironicznie. – Olek, to bez różnicy. Ja się umiem bronić. Nie potrzebuję ani mamusi, ani tatusia do obrony, ani nawet bodygarda.

– Dobrze. Niech ci będzie. Jednak czy mogę liczyć na to, że nic więcej już jej nie zrobisz? Jej, im ani nikomu innemu? – zapytał.

– To zależy… – zaczęłam.

– Amanda! – zganił mnie. – Dla własnego dobra chyba możesz to zrobić. Przecież to w twoim interesie jest, by nie mieć problemów.

– Dobrze, postaram się – odpowiedziałam nieszczerze i na odczepnego.

– No to zrobimy inaczej. Jak będziesz miała problemy, to mówisz to mnie, a ja to załatwię. Dobrze? – zapytał.

– Nie potrzebuję ochroniarza – odpowiedziałam.

– A przyjaciela? – zapytał.

– To chyba najgorsze, co teraz mogłeś powiedzieć. Wiesz, wyskakujesz z przyjaźnią po tych wszystkich nocach… – rzuciłam z uśmiechem.

– Uważasz, że chłopak nie potrafi być przyjacielem, że to się jakoś wyklucza? – zapytał.

– Zawsze myślałam, że tak.

– Udowodnię ci, że jest inaczej. Teraz jednak wybacz – powiedział i sięgnął po telefon do kieszeni. – Zapomniałem o pacjencie – dodał. Odebrał telefon. Chwilę przez niego rozmawiał. Później pocałował mnie w czółko i powiedział: – Trzymaj się. – Wyszedł.

Fragmenty komentarzy ze strony "Historia pięciu par":

żyj.modą.

12 lutego 2012 14:53

wydawało mi się, że zakonczy się to inaczej :)

Odp.:

Tychon

12 lutego 2012 14:55

Dlaczego tak ci się wydawało? I inaczej znaczy jak?

żyj.modą.

12 lutego 2012 17:19

sama nie wiem- inaczej wyobrażałam sobie ich rozmowe. tak czy inaczej jest to kolejna genialna, zaskakująca i wciągająca część.Pozdrawiam

hella

12 lutego 2012 20:18

Mnie się wydaje, że doktor nagle spanikował. Coś nie wierzę w 'pacjenta'. Miał dyżur? Każdy dzwonek pozwolił zachować twarz.

Odp.:

Tychon

12 lutego 2012 20:52

Spanikował bo...?

Hella

13 lutego 2012 00:32

Dziewczyna wyskoczyła z butów smarkuli, okazało się, że jest duży problem, dał poręczenie w szkole, w którego skuteczność sam nie wierzy poznawszy Amandę. Skończy się na metodach Patryka czy raczej 'Niebezpiecznej metodzie' dr Junga:)

Tychon

13 lutego 2012 09:26

Miałem przyjemność obejrzeć film. Nie wydaje mi się by było aż tak źle...

Fragmenty komentarzy ze strony "Historia kilku par":

Kaila

6 maja 2012 18:52

Na prawdę miło przypomnieć sobie historie od początku.

I znów mam te miłe dreszcze czytając ;)