Część 263 - Pewnego razu Jezus zamienił wodę w wino...

Narracja (Bartosz)

Dwudziesta godzina, czas kolacji w domach większości. Tego oto dnia Robert układał na stole podkładki pod gorące naczynia, Tobiasz sztućce, a mały Mikołaj chodził w koło stołu nie wiedząc co ma robić, bo nic mu nie nakazano, ale postanowił solidarnie znajdować się tam gdzie większość.

– Magda, może ja ci w czymś pomogę – zapytał się swojej bratowej Nikodem. Wyłączył nawet telewizor na znak, że nic nie przykuło jego uwagi.

– No jeśli możesz to zapiekankę wyjmij z piekarnika. Tylko rękawicy użyj, a nie tak jak twój brat, łapy poparzył.

Jak to zwykle w życiu bywa, gdzie o wilku mowa, tam wilk tuż, tuż. No i wilk się pojawił. Wkroczył do domu pewnym krokiem, zmierzwił Robertowi włosy i położył wino na stół.

– No toś się brat szarpnął. Włoskie?

– Hiszpańskie szczylu – odpowiedział Jakub.

– Że ja niby jestem szczylem, że ja? Ty ze mną na rękę nawet w snach nie wygrasz.

– Bo nie będę podejmował głupich wyzwań.

– Bo mierzysz siły na zamiary – pocisnął Kubie Nikodem i uśmiechnął się złowieszczo.

– Że niby ja cię nie pokonam, ty chcesz to zasugerować? Magda ty słyszałaś gówniarza?

– Szczerze to wiesz, ty żadnych sportów nie uprawiasz, lata też Kuba lecą, ja bym jednak zasiadła do kolacji. – Zaśmiała się delikatnie.

– To ty tak w męża wierzysz? – zapytał z udawaną pretensją, bo wiedział, że żona żartuje. – Siadaj naprzeciwko. Robert, weź te talerze z powrotem.

– No kurde, a tyle się naukładałem – zamarudził mały, ale kiedy Tobiasz rzucił hasło „zakłady, zakłady” podłapał bakcyla, uśmiechnął się i wykrzyknął: – Stawiam na Nikiego!

– Ja na tatę.

– To piątak? – zapytał Robert.

– Piątak, to tak w chrzestnego wierzysz? – rzucił pretensjonalnym tonem Nikodem i zaczął podciągać rękawy bluzy. Jakub swoją koszule zdjął i został w samym t-shircie.

– Dycha – podpuszczał brata Tobiasz.

– Dobra – przystał Robi, wyciągnął zmięte dziesięć złotych ze swoich dżinsowych ogrodniczek i położył na stół. Tobiasz obok tej dychy położył dwie monety o nominale pięciozłotowym.

– Słuchajcie, to wstyd po prostu. Dzieci pastora, dom pastora i jaskinia hazardu. Wy dorośnijcie w końcu – rzekła Magda i położyła sałatkę na stole.

– Ja nie mogę dorosnąć, sama mówiłaś bym za wceśnie nie dorastał – przypomniał matce Robert.

Panowie w tym czasie przymierzyli się do walki jakby byli na jakieś ważnej olimpiadzie. Cały pojedynek trwał pięć sekund. Ręka Nikiego uderzyła o blat stołu.

– Nie tak mocno, Kuba! – zwróciła mu uwagę żona.

– Sam się prosił – wybronił się Jakub, a Nikodem zaczął pocierać obolałą pięść.

– Wygrałem! – zatriumfował Tobiasz i zgarnął pieniądze ze stołu.

– No ale mamo, on zabrał moje pieniądze.

– Oddaj mu to, przecież to dziecko jest – odpowiedział Kuba.

– Ale sam się założył – bronił swojego zdania Tobi.

– Starszy jesteś czy nie.

– A to moja wina, że jestem starszy? Było trzeba mnie ostatniego do życia powołać.

– No tato, on mi nie chce oddać! – niemal płakał Robert.

– Kuba zrób coś, bo…

– Bo co? – zapytał się żony zakładając koszule. Nikodem też opuścił rękawy bluzy.

– Bo to wszystko przez was.

– Ja mam rozwiązanie – zaoferował się Niko. – Dajcie mi na moment te dwie dychy.

– No i co zrobisz? – dopytywał Tobiasz. – Oddasz mu?

– Nie, nie oddam. Daj a się przekonasz co zrobię.

Wszyscy patrzyli na osiemnastolatka. Nawet Tobiasz zaufał wujkowi i położył na jego dłonie przyczynę sporu.

– Miki, Mikuś, chodź do wujka. Dostaniesz prezent. – Nikodem wsunął chłopcu do spodni dresowych banknot i monety, potem zapiął zamek kieszonki i odprawił małego. – No co się patrzycie, jedyny mądry, bo się nie zakładał, jakaś nagroda mu się za to należy.

– Ale to nie sprawiedliwe! – krzyknął Robert.

– To szczylu przez ciebie, pierw się zakładasz, a potem „mamo, mamo”. Kapuś i mięczak…

– Ej, ej, trochę cię w słowach chłopie ponosi. Siadajmy już do tego stołu i jedzmy.

– To było niesprawiedliwe – naburmuszył się Robi.

– A moim zdaniem to było bardzo sprawiedliwe – wtrąciła się Magda. – Może dzięki takiej nauczce na hazardzistów nie wyrośniecie, debetów i długów nie narobicie, rodziny założycie i domu w ruletkę nie puścicie.

– W dupie mam taką sprawiedliwość – wypowiedział swoje zdanie Tobiasz.

– Ej, bo zaraz z tej kuchni wylecisz – zwrócił synowi uwagę Jakub.

Dziesięciolatek nic nie odpowiedział tylko usiadł na miejscu bez słowa, ostentacyjnie szurnął krzesłem i przy obu tych czynnościach perfidnie utrzymywał z ojcem kontakt wzrokowy.

– Wybrałeś synku milczeć? – zdziwił się Kuba.

– Straciłem już śniadanie i obiad, nie chce stracić kolacji, muszę czasami coś jeść, ojcze.

Nikodem się nie powstrzymał i zaśmiał. Spojrzał na Jakuba.

– Co ty bracie, dzieci głodzisz?

– Jakoś reagować muszę, a lać ich nie chcę. Żadnego jeszcze ni razu nie uderzyłem i niech tak zostanie lepiej.

– Czy teraz już możemy jeść? – zapytała Magda wsadzając Mikiego do fotelika.

– Możemy, a gdzie Gabryśka?

– U koleżanki na noc – odpowiedziała mężowi Magdalena.

– To ja podam kieliszki – zaoferował się Kuba.

– Tylko o mnie nie zapomni – przypomniał o swojej obecności Niko.

– Czyś ty z byka zszedł? – zapytał się Jakub stojąc już przy szafce z dwoma kieliszkami w dłoni. Podszedł do stołu, otworzył wino.

– Spadł się mówi – wtrąciła się z opóźnieniem Magda. – Z byka spadł – wyjaśniła wszystkim obecnym.

– Osiemnaście lat mam – dalej głosił swoje Nikodem.

– Ojciec ci pozwala pić do kolacji? – zapytał się starszy Norman tego młodszego.

– Osiemnaście autentycznie ma – przyznała racje szwagrowi bratowa.

– Dobrze, naleje ci. Przynajmniej się czegoś porządnego napijesz, a nie tego co wy tam chlejecie na tych waszych imprezach. – Kuba pofatygował się po trzeci kieliszek i już miał nalewać gdy Tobiasz się wtrącił.

– A ja? No jak on może to ja też. Jestem bliżej dorosły niż niemowlęcy! – uniósł się.

– Nie no, synku, ty to jednak jesteś trochę za młody – odpowiedziała Magda swojemu pierworodnemu.

– No ale chyba spróbować bym mógł, prawda? – zapytał się i patrzył wciąż na ojca. W końcu siedział naprzeciwko niego. – No nalejcie mi też, no błagam was.

– Dobrze synku…

– Co? – zdziwiła się kobieta.

– No wolę by spróbował w domu niż mi potem po bramach chlał.

– Na twoją odpowiedzialność – warknęła do męża.

– Idź po kieliszek, dosyć że nieletniemu polewam, to jeszcze może mam ci podstawić – warknął z drwiną w głosie Kuba i w końcu uzupełnił wszystkie cztery kieliszki.

Kiedy wydawało się, ze rodzina może wreszcie spokojnie zjeść przemówił Robert.

– Uhu, chyba o kim zapomnieliście – stwierdził dumnie niczym pan domu.

Nikodem się zaśmiał, Magda udała, że nie słyszy, a Kuba nie mógł wyjść ze zdziwienia.

– No ja też chce usta zamoczyć – wyjaśnił wszystkim pięciolatek.

– Ty to mój drogi jesteś o dużo, dużo, dużo, dużo i dużo, dużo, dużo, dużo za mały – wyjaśnił Jakub.

– Wolisz bym chlał po bramach! – krzyknął z niedowierzaniem i oburzoną miną.

– Tak, wolę byś chlał po bramach – odpowiedział synowi ojciec.

– Ej, no w sumie, to możemy mu dać. Tak na łyżeczkę. – Nikodem już nabrał…

– Nie! – powstrzymała go Magda.

– No, daj spokój, Madzia, ile tego tam jest – bronił swojego zdania Niko. – No zobacz. – Niemal podstawił jej tą łyżeczką pod oczy.

Robert wykorzystał sytuacje, chwycił za kieliszek matki i przechylił do dna. Wypił pośpiesznie, jednym duszkiem.

– Robert! – warknął Jakub.

– Synku, coś ty… – Magdzie brakło słów. Zabrała kieliszek z dłoni syna. – To jest twoje pozwalam i twoje pomysły to są, właśnie – wypowiedziała pretensjonalnym tonem w stronę małżonka.

– O bracie, masz przechlapane.

– Bo to się od ciebie gówniarzu zaczęło. Gdybyś ty nie zawołał, to ten by nie zawołał, a ten to by nawet nie pomyślał.

– Pyszne było – rzekł z uśmiechem Robert i wytarł usta ręką.

Jakub już nawet nie miał siły krzyczeć. Uśmiechnął się do synka, a potem zaśmiał. Wtedy drzwi się otworzyły i do domu weszła matka Kuby i Nikiego.

– A co wy przy kolacji dopiero?

– Tak. Dam mamie talerz.

– A ten co, płacze, czy się śmieje? – zapytała się synowej wskazując na syna.

– Śmieje.

– A co go tak rozbawiło?

– Robert – wyjaśnił babci Tobiasz i wypił wino z kieliszka.

– Powiesz babci czym tatę w taki dobry nastrój wprowadziłeś?

– Nie, bo się nie da, ale mogę pokazać – zaoferował swoje usługi poprawiacza humoru blondynek i spojrzał na twarze wszystkich obecnych.

– Ani mi się waż – warknęła Magda do syna.

– Spoko, mama i tak już wina nie ma. – Jakub słysząc te słowa zaśmiał się jakby głośniej.

– Wina nie ma? O co mu chodzi?

– Majaczy – odpowiedział babci Tobiasz. – Nie przejmuj się nim, babciu kochana. Nałóż sobie zapiekanki, pyszna jest. Dziękuje mamusiu, że przygotowałaś taką pyszną kolacje dla nas tu obecnych i…

– Kieszonkowego wcześniej nie dostaniesz – wyjaśniła matka chłopca.

– Odebrałaś mi ostatnią nadzieje na kino w tym tygodniu, no ale dobra, zawsze warto było spróbować.

– Już przestałeś się śmiać?

– Już mi minęło. Schowaj to wino lepiej, wypijemy w sypialni, bo…

– Tak, racje masz bracie, schowaj zanim Mikołaj się o swoją część dopomni – rzekł pewnie Nikodem i nałożył najmłodszemu bratankowi na plastikowy talerzyk trochę zapiekanki z makaronem, szynką i warzywami. – Wcinaj szczylu.

– Nie mów na niego tak nie ładnie – zwróciła uwagę synowi matka. – To jest mój wnuczek najmłodszy.

– Może będziesz miała za kilka miesięcy młodszego – rzucił Nikodem. – Żartowałem! – dodał pośpiesznie, gdy zdał sobie sprawę ile par przerażonych oczu wpatruje się w jego skromną osobę. – Boże, jakaś nadwrażliwość rodzinna czy coś?

– Chciałem być wujkiem – rzekł smutno Robert.

– Synku, jakby Nikodem miał dziecko, to ty nie byłbyś wujkiem, tylko kuzynem dla tego dziecka, rozumiesz?

– Czemu? – zapytał chłopiec mamę.

– Bo Nikodem jest bratem taty, a nie twoim. Ty byłbyś wujkiem jakby dziecko Nikodema miało dziecko.

– Ale Nikodem przecież nawet dziecka nie ma, to kiedy ja w końcu zostanę tym wujkiem?

– Jak ja będę miał dziecko, ciołku matołku – wyjaśnił bratu najstarszy z synów Magdy i Jakuba.

– Tobiasz, no to zrób sobie dziecko – zaproponował Robi i nie rozumiał dlaczego wszyscy obecni zaczęli się śmiać.

– Tobi nie może mieć dziecka, bo jest jeszcze na to za młody – wyjaśniła synkowi Magda, bo było jej go szkoda, że z taką niewiedzą i nieogarnięciem na wszystkich spogląda, a każdy się tylko śmieje.

– To nie jest, matko do końca prawda. Mnie się wydaje, że ja to jestem już płodny – wtrącił swoje trzy grosze Tobiasz.

– Słuchajcie, możemy jeść! – niemal krzyknął Kuba. – Takie pięć minut jedzenia w ciszy, co? W końcu wiecie, jak pies je to nie szczeka, bo mu ta, no…

– Miska – powiedział Tobiasz.

– Właśnie, miska mu odchodzi – dokończył Jakub.

– Chyba ucieka – zadrwił Tobi.

– Właśnie, Kuba, pierw z byka zejść, teraz chodząca miska, z tobą coś nie tak jest ostatnio, czy jak? Starzejesz się, czy co? – zapytała się męża.

– A mnie to się w ogóle ta mądrości ludowa synku nie spodobała. Posiłki rodzinne scalają rodzinę, to trzeba właśnie rozmawiać.

– No to może porozmawiajmy w końcu o tym kiedy będę wujkiem.

– Robert, to może porozmawiajmy o… o tym, że od września idziesz do szkoły – zaproponowała Magda.

– Chce iść do szkoły.

– Bo jeszcze tam nie byłeś – stwierdził pewnie Tobiasz.

Robi postanowił nie ufać bratu, który od zawsze go tylko wyśmiewał i robił mu na złość. Wbił swoje pełne nadziei oczęta w Nikodema.

– W szkole nie jest źle, prawda?

– No teraz już nie, bo są laski i imprezy, ale jak pierwszy rok szkoły wspominam to okropnie było, wszyscy są więksi, nie można korytarzem przejść bo taki ścisk jest i…

– Niki, bracie, przestań – zareagował Jakub.

– No co, przecież nie będę dziecka kłamał. Taka prawda jest. Zaczną się przezwiska, zgubienie na spacerze…

– A co zgubie? – zapytał chłopiec z lekkim przerażeniem.

– Siebie, znaczy pani i grupa cię zgubi. Tak jak twojego ojca – odpowiedział wujek bratankowi.

– A ty nie możesz tego pamiętać. Ciebie przecież na świecie jeszcze nie było – uniósł się Jakub.

– Ojciec, na spacerze się zgubiłeś? A to ponoć ja nie jestem najbystrzejszy.

– Tobiasz, ty to już tam cicho siedź. Nic nie zgubisz Robert i nikt ciebie nie zgubi, straszą cię tylko, bo sami ofiarami losu byli i sobie poradzić nie potrafili – powiedział Kuba do syna, bo chciał mu dodać otuchy, gdyż pierwszy dzień szkoły zbliżał się nieubłaganie.

– Ale ty się zgubiłeś.

– Bo się nie słuchał i zawsze robił po swojemu – wtrąciła się babcia do całej dyskusji.

– A mamusia to niech się lepiej nie wtrąca. Synku uwierz tacie, w szkole będzie fajnie.

– Nie wierzę ci – powiedział pewnie Robi.

– A dlaczego?

– Ja wiem, ja wiem – zgłosił się Tobiasz do odpowiedzi. – Wątróbka nie jest taka zła, zastrzyk to jak ugryzienie komara, kotek nie podrapie jeśli go nie pociągniesz za ogon i najlepsze było o dentyście, nawet nie poczujesz a już będzie po wszystkim. Ciężko tatusiu wierzyć kłamcy.

– Kot by cię nie podrapał, gdybyś go nie trącał tak tym jednym paluchem. Poza tym nie możesz tego pamiętać, trzy lata miałeś.

– Ja mu opowiadałem – przyznał się Nikodem. – A teraz już może jedzmy, bo akurat tak przestygło, że do jedzenia jest. Co wy na to?

– Ja jestem za – rzekł Tobiasz i sięgnął po widelec.

– I ja – poparł go Robert i także dopadł do sztućców.

– Ja – wtrącił się Mikołaj. Wszyscy spojrzeli na niego zszokowani, bo wcześniej chłopiec nie wykazywał się rozmownością. – Ja – powtórzył malec już pewniej, nieco zawstydzony.

Ten powyższy tekst napisał jeden z czytelników, który do tej pory ukrywał się w cieniu, po prostu go nagle natchnęło. Dzięki temu przedstawiliśmy choć odrobinkę Jakuba w jaśniejszym świetle i pokazaliśmy jakim jest ojcem. Pozostaje nam więc jeszcze zobrazować jakim Olek jest ojcem dla Angeliki i jakim tatą jest Hubert dla swoich chłopaków. Wtedy będziecie mieli porównanie i będziecie mogli wybrać najlepszego tatusia z pośród czterech panów, albo napisać co w kim lubicie, a czego nie lubicie. Jak wam się podoba ten pomysł? A może już macie jakiś faworytów?