Część 262 - Koniec zabawy

Aleksander (Samuel)

Patrzyłem na nią, na moją żonę i starałem się pohamować wybuch gniewu. Szarpnięcie nią także, nie było dobrym posunięciem. Wypuściłem jej ramie z niedźwiedziego uścisku swojej dłoni.

– Posprzątaj to. – Starałem się brzmieć tak stanowczo by nie miała odwagi się sprzeciwić.

Kiedy Amanda nachyliła się po cienkopis i resztę przyborów ja wyszedłem z sypialni. Musiałem odreagować, zrobić sobie drinka, wypić go w spokoju. Dopiero po tych czynnościach do niej powróciłem. Z komody wyjąłem lekki i wąski pasek, ale bardzo elastyczny. Obwiązałem go wokół swojej dłoni.

– Wstań – rzekłem do Amandy, która cały czas bacznie mnie obserwowała. – Pierw lewa rączka – oznajmiłem kiedy podniosła swój tyłek z łóżka.

– Zrobisz mi krzywdę.

– Nigdy nie zrobię ci krzywdy, co najwyżej zadam ból. Jeśli mnie nie posłuchasz to uwierz, że naprawdę zaboli. Lewa rączka.

Po krótszym namyśle Amanda wystawiła lewą dłoń wewnętrzną stroną ku górze. Zamierzyłem się, ale nie zamierzałem uderzyć, spodziewałem się bowiem, że zabierze rękę nim uderzenie spadnie. Nie myliłem się.

– Co ty wyprawiasz? Za to dwa pasy na dupę więcej. Lewa ręka, odwróć głowę w drugą stronę. – Zdawałem sobie sprawę z tego, że wydaje polecenia niczym w wojsku, ale ona musiała się w końcu nauczyć dyscypliny, posłuszeństwa i odpowiedniego zachowania. Miałam serdecznie dość jej kaprysów i parodii.

Odwróciła głowę, widziałem jak ręka jej drży, prawdopodobnie ze strachu, ale nie zamierzałem się litować. Policzyłem jednak do dziesięciu w myślach by się na niej nie wyładować i odpowiednio wywarzyć siłę. Dosłownie samą końcówką paska przyłożyłem równo w środek jej dłoni. Amanda sekundę po tym uderzeniu zabrała dłoń, zwinęła w pięść i przyłożyła do ust.

– Jeszcze raz lewa ręka – powiedziałem. Starałem się by w moim głosie nie było ni krzty czułości.

– Olek, ja…

– Bez dyskusji! – warknąłem.

Pomogło, bo nie dyskutowała. Wystawiła dłoń pod pasek. Odwróciła głowę by na to nie patrzeć. Nie widziałem jej twarzy, ale wiedziałem, że płacze. Pociągnąłem drugi raz tak samo. Reakcja była podobna. Postanowiłem dać odpocząć tej biednej ręce mojej żony i poprosiłem o drugą. Wysunęła ją podobnie jak poprzednią, wewnętrzną stroną do góry. Uderzenia były identyczne, żadne nie było mocniejsze, ale widocznie prawą rękę miała wrażliwszą, bo zapłakała głośniej.

– Poproszę, jeszcze raz prawą – oznajmiłem i starałem się nie przejmować jej łzami, ani jej reakcjami. Nie byłem ostry, nie byłem chamowaty, byłem po prostu konsekwentny.

Po tym uderzeniu, drugim na prawą rękę Amanda włożyła ją między uda. Pewnie sądziła, że to już koniec.

– Teraz lewą poproszę? – spojrzała na mnie nieobecnym wzrokiem. – To co słyszałaś. Wyprostu się, stań ładnie i podaj lewą dłoń – wyjaśniłem.

– Olek, proszę…

– Ja też o coś prosiłem. Nie dam się bić kobiecie.

– Nie uderzyłam cię – broniła siebie.

– Rzuciłaś we mnie. Nie pozwolę na takie coś. Od dzisiaj albo dostosujesz się do zasad, które ja ustalam, albo od razu złóż pozew o rozwód, bo w przeciwnym razie licz się z tym, że będę cię lał i to tak jak nigdy wcześniej, bo mam dość twoich chimerów i braku szacunku do wszystkiego. To już nawet nie chodzi o brak szacunku do mnie, ale do nas, jako rodziny. Dłoń proszę przed siebie.

Zagryzła dolną wargę i uczyniła o co prosiłem. Tym razem pociągnąłem tym paskiem konkretnie, ale nadal wyważyłem siłę tak by jej nie uszkodzić. Amanda tym razem lewą dłoń włożyła między uda, z bólu uklękła na podłodze. Nie by to niemiłosiernie bolało, ale moja żona miała niski próg bólu i to bardzo niski. Dosłownie zaniosła się płaczem.

– Będziesz miała czas by sobie popłakać. Teraz wstań i prawą dłoń proszę. Rób co mówię, bo będzie kolejna seria, a to uderzenie ma być ostatnie – warknąłem i pochwyciłem ją za ramie. Dosłownie podniosłem ją z ziemi siłą. Stanęła.

Sam wyciągnąłem jej rękę do przodu, nie protestowała. Padło uderzenie. Nie dałem jej się nad sobą litować, bo znów podtrzymałem ją za ramie. Pasek lekko popuściłem, po prostu nieco odwinąłem go z dłoni, tak by dłuższa końcówka bezwiednie wisiała. I wisiała dopóki nie odwróciłem jej bokiem do siebie i nie przeciągnąłem tą końcówką porządnie po jej pupie cztery, szybkie razy pod rząd.

– I od teraz moja droga. – Odwróciłem ją twarzą do siebie. – Jak już jest kara i ponosisz konsekwencje, to bez scenek, klękania i chowania rączek, czy uciekania przed pasem. Jak lanie to lanie, a nie zabawa w ganianego i szarpanego. Mam nadzieję, że się rozumiemy.

Zostawiłem ją, skierowałem się do wyjścia, a Amanda usiadła przy łóżku, oparła się o nie plecami i zapłakała. Podkuliła kolana. Typowa reakcja przegranej kobiety. Kiedy już nie pozostało innego, to jest płacz, i to nie tylko płacz z bólu fizycznego, ale też z powodu odniesionej porażki.

– Za pół godziny wrócę, uspokój się do tej pory. Musimy spisać te zasady, których będziesz musiała się nauczyć przestrzegać – rzuciłem do niej jak gdyby nigdy nic i opuściłem sypialnie.