Część 256 - Spowiedź

Amanda (Magdalena)

– Mam córkę – te słowa rozbrzmiewały w mojej głowie jakby echem.

I co ja miałam teraz zrobić do jasnej cholery? Facet, który niby kochał mnie i naszych synów zrobił sobie dziecko z inną na boku.

– To było długo przed naszym poznaniem – wybełkotał nagle i przynajmniej miałam pewność, że nie jest to dziecko ze zdrady.

– Jak długo przed? – zapytałam siląc się na opanowany ton.

– Kilkanaście lat temu. Mała ma piętnaście lat.

– Zrobiłeś sobie dziecko jako nastolatek! – krzyknęłam.

– Nie tobie to oceniać, nie byłaś lepsza – warknął. – Przepraszam… Nie kłóćmy się, ale pomóż mi znaleźć wyjście z tej sytuacji. Proszę.

– Czemu się nią nie zająłeś?

– Nie wiedziałem, że jest. Kiedyś mi ktoś o tym powiedział, ale uznałem to za plotki, ta kobieta była rozwiązła, bardzo rozwiązła. Ja byłem z jej siostrą parą. A Nataszę, to znałem ją jeszcze po porodzie, nie wiedziałem nawet, że w ciąży była, nigdy też mi o tym nie powiedziała. Przypadkiem poznałem własną córkę – wyjaśnił.

– Jak to?

– Zrządzeniem losu stała się moją pacjentką, na chwilę. W szpitalu mieli jej wyniki, ma taką samą grupę krwi. Upewniłem się testami. Przeze mnie wezwali ją na jeszcze jedno pobranie. Ona jest moją córką. To pewne – odpowiedział, a ja czułam jak wali mi się cały świat.

– Muszę to przemyśleć – wyszeptałam i przetarłam twarz dłońmi.

– Amanda – zawołał, ale ja już wstałam od stołu i wyszłam na zewnątrz. Uznałam, że muszę się przewietrzyć.

Nie wiedziałam co teraz począć. Olek miał piętnastoletnią córkę i właśnie mi to oświadczył. Super! Po prostu cudownie! Przez chwilę zatrzymałam w zarodku złość, zdenerwowanie i rozczarowanie. Postanowiłam wczuć się w niego, jego uczucia i myśli, a potem pomyślałam o tej dziewczynie. Była tylko cztery lat młodsza ode mnie. Tylko i aż. Stwierdziłam, że bez sensu jest się rzucać i miotać, bez sensu byłoby spakować walizki i wynieść się z chłopcami, albo wywalić Aleksa z domu. Największy sens według mnie miało teraz opanowanie i trzeźwe logiczne myślenie. Olek był przy mnie zawsze gdy go potrzebowałam, nadeszła więc pora by mu się odwdzięczyć i uczynić dla niego to samo.

– Co zamierzasz? – zapytałam, gdy zastałam go nadal przy tym samym stole.

– Nie wiem.

– Odwiedź jej matkę – zaproponowałam. – Weź odpowiedzialność za swoje czyny.

– Amanda mieszka z babcią.

– Amanda? – zapytałam.

– Taa, tak jej na imię. Woli gdy się mówi Angela, bo Angelika ma na drugie – odpowiedział.

– Dobra, nie ważne jak ma na imię. Porozmawiaj zatem z jej babcią, albo coś zrób z tym do jasnej cholery! – krzyknęłam, ale opanowałam się i zajęłam miejsce naprzeciw niego.

– Oczekujesz, ze kupię spokój i będę łożył alimenty?

– Oczekuje, że zechcesz poznać swoją córkę i choć raz usłyszeć jak mówi do ciebie „tato”, a nie jak mój ojciec. Ja do własnego ojca Olek mówię po imieniu, bo słowo tata nie przechodzi mi przez gardło. On był właśnie takim co kupił swoje sumienie i płacił trzysta złotych co miesiąc bo sąd tak ustanowił, bo on ma własną działalność, ale małe zyski. Małe kurwa ale tylko na papierku. Zrób więcej niż on, bo inaczej nie będę potrafiła na ciebie patrzeć – powiedziałam co mi leżało na sercu i czekałam na jego reakcje.

– Przyczyniłem się do śmierci siedemnastu osób i jakoś na mnie patrzysz – skwitował.

– Bo zrobiłeś to dla lepszego jutra dla siebie i rodziny, a teraz co? Olewasz własną rodzinę? Chcesz o niej zapomnieć? To tak samo twoje dziecko jak Patryk czy Kamil i tak samo jak oni ma prawo cię znać!

– Mam stanąć przed jej drzwiami z pluszowym miśkiem i wykrzyczeć „cześć córeczko”? – zapytał sarkastycznie.

– Idź do jej babci, wyjaśnij jej, że chcesz się zająć małą, chcesz by widywała ciebie i twoje dzieci. Olek, przecież Kamil i Patryk są jej przyrodnimi braćmi. Chyba zasługują na to by znać swoją siostrę prawda?

– Tak, powinni. Nie wiem czy ona zechce znać ich.

– Najpierw powinna poznać ciebie. Miśka sobie daruj, jeśli chcesz ją kupić proponuje tablet, komputer, ale nie zabawki, na to jest już stanowczo za duża. Ten etap mój kochany już pominąłeś.

– Dziękuje bardzo, słowa otuchy od ciebie to doprawdy perła w tym całym bagnie – rzucił i wstał od stołu. Teraz chodził po pokoju w kółko i wyglądał jakby się nad czymś zastanawiał.

– A jeśli ona nie zechce mnie znać? – zapytał nagle.

– Poproś by zadecydowała o tym dopiero gdy cię pozna, bo ciężko oceniać kogoś kogo nawet się nie zna. Ma piętnaście lat, dotrą do niej logiczne argumenty, a jeśli nie to trudno. Wtedy pozostaje tylko czekać. Wtedy będziesz miał chociaż świadomość tego, że próbowałeś, a nie że olałeś sprawę.

– Pójdę do jej babci, a potem zastanowię się co dalej. Może oni nie życzą sobie bym miał z nią kontakt.

– Może nie im o tym decydować, a jej i tobie co? – Nie potrafiłam zrozumieć dlaczego potrafił walczyć o mnie i moje dzieci, które nawet mogły nie być jego, nawet wtedy o nie walczył gdy nie miał pewności, a nie potrafił o swoje własne. Nie miałam zamiaru tolerować jego bierności i postanowiłam w ostateczności wziąć sprawę w swoje ręce.

– Przebiorę maluchów i pojadę do Majki, wybacz, ale muszę się komuś wygadać.

– Chcesz by ludzie plotkowali?

– Wstydzisz się własnej córki? Powinieneś w tej chwili siebie. Nie mów mi co mam robić, a tym bardziej co i komu mam mówić, bo nie zamierzam tego słuchać – powiedziałam i opuściłam ten fragment salonu, który był jadalnią.

Obejrzałam się jeszcze za plecy i czułam się dziwnie, że zostawiam go samego z problemem, ale przecież to on widział w tym większy problem niż ja i to on nie chciał się zmierzyć z przeciwnościami losu. Nie wiedziałam czy nie pozwalał mu na to strach, czy coś innego, ale nie lubiłam go takiego. Wolałam silnego, stanowczego i męskiego Olka, a nie chłopczyka, który nie wie jak postąpić, gdy został już postawiony przed faktem dokonanym. 

Koniec serii 8 grzechów głównych, w tym miejscu możecie więc skomentować nie tylko tą część, ale też całą serie.