Część 242 - Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu (część pierwsza)

Narracja (Samuel)

Wystawy... nie każdy z nas je lubi i pewnie słusznie, bo gdybyśmy byli tacy sami i lubili to samo to pewnie było by nudno na tym świecie jak cholera, a w efekcie ludzie pewnie popełnialiby samobójstwa bo cierpieliby na depresje z braku indywidualności, ale powróćmy do sedna sprawy… o czym to było? A już wiem! O wystawach. Konkretnie to o jednej.

Pomieszczenie było wielkie i przestronne. Była to głęboka piwnica, naturalne cegły, a klimatyczne zdjęcia zdobiły ściany. Jakub bardzo nie lubił tego rodzaju spędów, ale dla żony… czego nie zrobiłby kochający facet dla żony? Stał więc teraz z kieliszkiem w dłoni i dyskutował ze swoim bratem – Adrianem.

– Nie wściekaj się tak – mówił Adi do młodszego brata.

– Ty mnie chyba jeszcze wściekłego nie widziałeś.

– Widziałem, widziałem. Wracam do Eweliny, a ty…

– A ja idę za potrzebą – powiedział i odstawił kieliszek na parapet Jakub.

– Nie pijesz?

– Rzuciłem – odpowiedział i udał się do małej, męskiej toalety.

Obok, do innego pisuaru właśnie oddawał mocz jakiś mężczyzna, ale nie przejmował się tym. Tylko, że ten mężczyzna kiedy skończył i zapiął już swój rozporek wyraźnie przejął się nim. Twarze mężczyzn spotkały się z sobą i ten niższy z przerażeniem przywarł plecami do ściany.

– Przepraszam bardzo, stało się coś panu? – zapytał Jakub uprzejmym tonem.

– Tak, chyba właśnie postanowiłem rzucić picie.

Kuba się uśmiechnął, trochę złowieszczo. Umył dłonie, wytarł w ręcznik papierowy i już miał wyjść z toalety, ale głos obcego mu mężczyzny zatrzymał go.

– Jestem Patryk, Patryk Owczarek. A pan to…?

– Norman. Mąż tej utalentowanej kobiety, które dzieła podziwiacie.

– Ma pan bardzo utalentowaną żonę.

– Wiem. – Wyszedł i zamknął drzwi.

Patryk więcej nie rozmawiał z Jakubem, ale ten jeden raz uznał za naprawdę wystarczający. Podszedł do swojej żony – Majki, odnalazł wzrokiem Kubę, wskazał na niego palcem i… przynajmniej był już pewny, że to nie są przywidzenia, albo że nie tylko jemu się te przywidzenia zdarzają.

Po udanej wystawie, dla Magdaleny zapowiadał się mało udany wieczór, który z pewnością nie należał do przyjemnych.

– Bolą mnie nogi – powiedziała do męża idąc już pół kroku za nim bo nie potrafiła dotrzymać mu kroku.

– Było trzeba mnie nie zdenerwować to szedł bym wolniej.

– Gdybym cię nie zdenerwowała to byś nie pił i wrócilibyśmy samochodem – zarzuciła mężowi.

Jakub jednak nie przejął się jej słowami. Oparł się o pobliski murek, dłonie włożył do kieszeni i wyczekiwał. Byli już prawie pod domem. Kobieta podeszła do męża i położyła swoje dłonie na jego ramionach. Niemal natychmiast je strącił i wstał. Wskazał dłonią wąską alejkę, prowadzącą przez ciemny park, to był skrót prowadzący na ich osiedle.

– Teraz nie będziesz się odzywał!? – niemal krzyknęła Magdalena.

– Będę się odzywał, tylko, że w domu. Nie mam ochoty krzyczeć na ulicy i uchodzić za patologię.

Na te słowa swojego męża kobieta stanęła, zrobiła zabawną minę i nagle sobie uświadomiła:

– Przecież ty nie krzyczysz.

– Dzisiaj będę – zapowiedział.

Nie poszedł jednak do przodu, zawrócił, tylko po to by pochwycić żonę za ramie i pomóc jej z dojściem do domu. Kobieta miała na drobnych stópkach sandałki na szpilce, a droga dróżką nierówna i wyłożona niesymetrycznymi kamieniami.

– Możesz iść wolniej!?

– Nie, nie mogę – warknął nawet na nią nie spojrzawszy.

– Kuba, przecież ty taki nie…

W tym momencie poczuła jak jej plecy dotykają drzewa, a dłonie męża są rozstawione po obu jej bokach. Patrzył intensywnie w jej oczy, swoimi nienaturalnie niebieskimi.

– Teraz się ciebie boje – powiedziała cicho, i spuściła z niego wzrok.

– Może to i dobrze, żony które się nie boją mężów czynią nagminnie same głupoty i sprowadzają problemy.

– Dziękuje za komplement – odparła bezczelnym tonem. Właściwie to otworzyła tylko usta, a słowa same popłynęły. Dopiero po ich wypowiedzeniu zdała sobie sprawę z ich znaczenia.

Poczuła jak jest przerzucana przez ramie, a potem to już tylko wisiała. Mężczyzna trzymał swoją lewą rękę na zgięciu jej kolan, by mu się nie wyślizgnęła i nie spadła. Natomiast prawą położył na jej pośladku.

– Masz szczęście, że jestem leworęczny – oznajmił.

Doszli do domu w kilka minut, w taki sposób było szybciej. Przed samą furtką kobieta stwierdziła, że mąż może ją postawić na nogi, ale ten stanowczo nie przyjął tego pomysłu do wiadomości. Zadzwonił dzwonkiem, drzwi otworzyła kobieta po pięćdziesiątce.

– Jakub, co ty jej robisz? – to były jej pierwsze słowa.

Mężczyzna uśmiechnął się, postawił kobietę na nogi przytrzymując by się czasem nie wywaliła. Ucałował matkę w policzek.

– Cześć, jak dzieciaki?

– Tobiasz i Gabrysia grają w chińczyka, maluchy śpią.

Magda w tym czasie poprawiała włosy, które przez większą część drogi wisiały w dół.

– Dobrze się czujesz? – zapytała się jej teściowa, kiedy wchodzili do domu.

– Całkiem dobrze, nawet nogi nie zdążyły mnie rozboleć – odpowiedziała zdejmując buty.

– Niosłem ją większą część drogi, widzisz jaki jestem uczynny, mamusiu? – pochwalił się z nutą cynizmu Jakub.

– Widzę, właściwie to widziałam, ale czy ty nie mogłeś matki swoich dzieci nieść jakoś tak przyzwoicie, no wiesz – pokazała o co jej chodzi rękoma. – Tylko musiałeś jak taki worek kartofli.

– No właśnie, kochanie, dlaczego mnie niosłeś jak worek ziemniaków? – zapytała Magda opadając ze zmęczenia na fotel. Niechcący nacisnęła jakąś grzechotkę, która zapiszczała, ale nie przejęła się tym.

– Bo nie zasłużyłaś na dogodniejszy transport – oznajmił nalewając sobie soku do szklanki.

– Ja was przepraszam, że taki bałagan, ale ja ich tak kocham…

– Tak, tak, wiemy, wiemy. Mam od samego rana ich nie gnać do sprzątania, zgadłem?

– Zgadłeś synku.

– Rano mnie nie ma w domu, muszę gdzieś pojechać. – Spojrzał na Magdę.

– Ja będę spała do południa. Mikołajek ze mną. A pozostałą trójka będzie bałaganić dalej. Bez obaw, nie będzie Kuby, to nikt ich nie będzie gnał do wczesnego wstawania i sprzątania.

– To dobrze. To zostawiam was samych. Tylko nie zapomnijcie o niedzielnym objedzie i jak byście jeszcze kiedyś potrzebowali by ktoś ich przypilnował to śmiało możecie mnie albo ojca tutaj zawołać, ewentualnie nam ich podrzucić. Możecie się nie krępować.

Małżeństwo pożegnało się z kobietą, ta wsiadła do starego, granatowego golfa i odjechała. Zostali sami… na to liczył Jakub.

– Zajrzę do dzieci! – Kobieta niemal natychmiast ruszyła z miejsca i chciała uciec na górę. Jakub jednak złapał ją w pół jedną ręką i przeniósł z powrotem na fotel. Zabawka ponownie zapiszczała gdy na niej usiadła.

Magda była bardzo drobna, sięgała mężowi mniej więcej na wysokość mostka, a szerokością on przebijał ją co najmniej dwukrotnie.

– Mam się szykować na opieprz? – zapytała gdy jej mąż usiadł naprzeciw niej, na jednym z taboretów kuchennych.

– Szczerze to nie wiem, bo ja nie wiem co mam tobie powiedzieć. Zbierałem myśli całą drogę i nadal nie wiem. Pamiętasz o co cię prosiłem? Pamiętasz dlaczego mówiłem, że to dla mnie takie ważne? Bo ja pamiętam, twoje „dobrze rozumiem”.  Tylko teraz nie wiem ile warte są twoje słowa.

– Jakub, to nie tak…

– Przerywasz mi, czy tylko odnoszę takie wrażenie?

– Przepraszam.

Mężczyzna potarł brodę dwoma palcami lewej dłoni. Taki ruch wskazywał na jego zdenerwowanie. Przyglądał się intensywnie piękności, z którą się ożenił ponad jedenaście lat temu. Mus sytuacji dla niej, by nie było skandalu, że urodzi nieślubne dziecko, a on… on po prostu zachował się jak należy. Miłość przyszła dopiero potem, kiedy Jakub zmienił się z niedojrzałego chłopca w mężczyznę, który będzie w stanie utrzymać dom i zaopiekować się rodziną.

– Magda, prosiłem cię o nie robienie z tego zdjęcia tematu głównego, w ogóle prosiłem cię o niewystawianie moich zdjęć, prawda? – zapytał wymownie.

– Tak, ale…

– Tylko „Tak”! Tylko „tak” jest odpowiedzią, „ale” już mnie nie obchodzi! – warknął tak, że kobieta aż się zatrzęsła, ale nie śmiała protestować.

W drzwiach salonu pojawił się mały chłopczyk o blond włoskach. Stanął i wpatrywał się w rodziców. Nie wiele rozumiał z obserwowanej sceny.

– Kłócicie się? – zapytał cichutko.

– Nie, synku, dlaczego nie śpisz? – zapytała Magda przecierając łzy w taki sposób, by Robert czasami tego nie zauważył.

– Chciałem tylko soczku – odpowiedział.

– W reklamówce w przedpokoju są soki w kartoniku – powiedział Jakub. – Babcia wam przyniosła.

– Okay! – odkrzyknął chłopczyk. Pobiegł do przedpokoju, a później było słychać jak idzie po schodach.

– Ty wiesz, że ja nawet nie jestem wkurzony? – zapytał Jakub, jakby mu było nadal mało i chciał się jeszcze po wyżywać na kobiecie, która przecież żałuje swojego postpowania. – Ja jestem po prostu zawiedziony, zdałem sobie sprawę, że resztę życia będę dzielił z kobietą, której nie ufam, która urządza samowolkę jakby była panienką bez zobowiązań. To jakieś takie, cholernie przykre, że nie mogę ufać własnej żonie.

– Kuba, to nie był mój pomysł tylko pro…

– Nie interesuje mnie czyj to był pomysł. Czy promotora, czy producenta, czy organizatora. Bo nie promotor, nie producent i nie organizator jest twoim mężem, a ja. I zabawne, że bardziej słuchasz się obcego faceta niż kogoś komu jednak przysięgałaś. Ale skoro taka jest twoja decyzja, to nie widzę sensu by to nosił. – Kuba zdjął obrączkę i położył ją na niewielki stolik, przy pilocie. – Nie lubię urządzać pokazówki, albo się z kimś jest, albo nie.

– Kuba, nie obrażaj się! – krzyknęła za nim kobieta. Mężczyzna był już przy schodach.

– Nie obrażam. Ty zadecyduj.

– Jaki mam wybór?

– Włożę obrączkę, ty sprzedasz lustrzankę i koniec wystaw, skoro nie potrafisz dostosować się do zasad jakie wspólnie ustaliliśmy.

Jakub zrobił kilka kroków, przemierzył kilka stopni. Zatrzymał go głos Magdy.

– Załóż obrączkę.

– Słucham? – Uniósł brwi do góry w zaciekawieniu i zawrócił.

– Proszę byś założył obrączkę. A potem byś zastanowił się jeszcze raz co do mojej pasji, bo ja ci twojej nie zabieram.

– Moja pasja nie występuje przeciw tobie! – warknął. – Gdzie masz lustrzankę, wystawię ją na allegro? – zapytał zakładając obrączkę na palec.

– Kuba, to jest mój ulubiony sprzęt, może mi się jeszcze przydać.

– Zdjęcia do albumy rodzinnego możesz robić gorszej jakości sprzętem, poza tym jakąś konsekwencje ponieść musisz. – Ostatnie słowa wypowiedział już wolniej, spokojniej, a zarazem niezwykle dobitnie.

– To brzmiało jak… sama nie wiem.

– Jakbym ganił niesforne dziecko, być może, ale to tylko twoja wina, bo dzisiaj pokazałaś, że nie zachowujesz się jak moja żona, a jak nastolatka, która myśli, że wszystko jej wolno. Salon czy sypialnia?

– Słucham?

– Wybierasz salon, czy sypialnie?

– Chcesz… chcesz?

– Dziś chcę, ale się powstrzymam. Wolę spać osobno. Ciężko dzielić łóżko z kimś komu się nie ufa.

– Dzieci zauważą – powiedziała z naciskiem.

– To im to wytłumaczysz, w końcu to ty jesteś sprawczynią całego zamieszania. Zostawiam ci sypialnie, wezmę kanapę.

Kobieta nie odpowiedziała nic na postanowienie męża. Znała go pół życia, wiedziała, że nie ma sensu z nim dyskutować, że jest konsekwentny i jak coś sobie postanowi to tak właśnie będzie.

W tym samym czasie inny mężczyzna – Aleksander Górski wrócił do domu. Jego żona siedziała w kuchni i czytając książkę jadła kanapkę.

– Zrobić ci coś do jedzenia? – zapytała.

Miała obitą twarz. Cały policzek był w siniakach, rozcięta warga, guz na czole. Aleks patrzył na nią i podziwiał jakim cudem tak szybko powróciła do normalności, bo on nie potrafił.

Nie odpowiedział nic na jej pytanie, udał się do sypialni, wyjął dużą walizkę, spakował większość letnich rzeczy swojej żony i trochę bluz. Do drugiej walizki wsadził większość jej butów. Żałował… żałował kroku, który zaraz ma wykonać, ale nie widział innego wyjścia.

Zszedł z walizkami na dół, były ciężkie, ale on był pokaźnie zbudowany. Zszedł do garażu, żona poszła za nim.

– Co robisz?

– Spakowałem cię – odpowiedział wkładając bagaże do jej samochodu.

– Ale ja…

– Tu są kluczyki, od twojego mieszkania, tego od Huberta. Cały czas je opłacałem. – Położył na jej dłonie niewielki pęk kluczy. – Tu jest gotówka, tysiąc pięćset złoty, tyle ile masz zapisane w intercyzie, tyle będziesz dostawała co miesiąc po naszym rozwodzie, ale do rozwodu również, nie zostawię cię na lodzie.

– Wywalasz z domu, żonę i dzieci? – zapytała ze łzami w oczach.

– Nie. Wyprowadzam żonę. Dzieci zostają ze mną.

– Nie masz pra…

– Mam, jestem ich ojcem i w pół minuty znajdę co najmniej kilkunastu światków, którzy potwierdzą twoje zdrady, twoje nadużywanie alkoholu i wieczne zostawianie dzieci pod opieką obcych ludzi nawet gdy jesteś w domu.

Mężczyzna wyminął Amandę. Przyniósł jej z przedpokoju sportowe sandałki i bluzę. Bluzę zarzucił na ramiona, sandałki położył przed jej stopami.

– Powodzenia w życiu, wszystkiego najlepszego i aby inny spełnił twoje marzenia na tyle, byś potrafiła go uszanować – powiedział na pożegnanie i skierował swoje kroki do wyjścia z garażu.

Kobieta jak gdyby nigdy nic zjadła kanapkę do końca, po czym krzyknęła:

– Będziesz tego żałował!

– Nie sądzę! – odkrzyknął Aleks i już się nie odzywał.

Usłyszał pisk opon na podjeździe. Jego żona wyjechała na główną drogę. Od teraz był wolnym człowiekiem, pozostało tylko zorganizować swój czas i grafik tak by chłopcy byli jak najwięcej z nim, a jak najmniej z opiekunką. Spojrzał na Kamila, który bawił się na dywanie w salonie i na Patryka, który usilnie próbował się wspiąć na kanapę. Wtedy postanowił, że koniec z takim życiem, że zakończy to co złe dla swoich synów, bo nie ważne jest kto je spłodził, ważniejsze kogo uważali za ojca.

– Będziesz samotnym ojcem, jak ty to sobie wyobrażasz!? – padły pytania w pretensjonalnym tonie z ust Kamila, który zjawił się w jego domu już dzień po tym jak Amanda go opuściła.

– Pogodziliśmy się, ale nie na tyle byś dawał mi rady – opowiedział Olek nosząc Patryka na rękach. Malec by marudny, wychodziły mu zęby. – Poza tym przygadał kocioł garnkowi.

– Za mnie decyzje podjął los. Moja żona umarła – powiedział Kamil siadając na krześle w jadalni. – Ty swoją wyrzuciłeś na ulice.

– Do wyremontowanego mieszkania, z samochodem i biżuterią o wartości około trzystu tysięcy złotych. Nie jedna chciałaby być wywalona na taki bruk – zakpił Aleks i odciągnął Kamila od serwetki, którą ten usilnie strącał ze stołu.

– Pomóc ci z czymś może?

– Tak, jeśli możesz to ugotuj im jakiś rosołek i przemiel, a ja tutaj ogarnę i sam coś zjem.

– Zrobię ci kanapki. Dawają popalić co?

– Ząbkują, to nie ich wina. Nie będę się wyżywał na dzieciach, przez to, że je coś boli, nie jestem jak ich matka.

– Nie mów, że Amanda wyżywała się na bliźniakach! – krzyknął Kamil.

– A nie? Wychodziła, trzaskała drzwiami, zamykała się w toalecie, bo miała dość ich krzyku. Zresztą wrzeszczała na nich bo ją denerwowali. Teraz będzie miała swoje nastoletnie życie, tak jak chciała.

– Jak uważasz, ale kochasz ją nadal, prawda?

– Tak, ale to i lepiej. Nigdy nie zwiążę się przez to z inną…

– Ale do niej też nie chcesz wrócić, tak?

– Nie wrócę. Nie wyobrażam sobie tego dalej ciągnąć. Dała mi dwoje wspaniałych synów i kilka miłych wspomnień. To mi wystarczy i za to będę jej wdzięczny do końca życia, ale na nic więcej nie może już liczyć. – Aleks wydawał się pewny tego co mówi

Od tamtego wydarzenia minął tydzień. Amanda nie pojawiła się w domu ani razu. Nie tylko nie odwiedzała chłopców, ale też nie dzwoniła i nie pytała co u nich. Olek właśnie siedział na dywanie z bliźniakami i bawił się klockami. Układał wierze, a maluchy ją burzyły na przemian, śmiejąc si przy tym w niebogłosy i klaszcząc w dłonie. To wtedy Patryk pierwszy przeszedł samodzielnie kilka kroków, nie trzymając się niczego. Zwyczajnie puścił się kanapy i pobiegł w stronę ojca. Aleks zachwycony zjawiskiem postawił go przy ścianie, opierając o nią pleckami. Włączył nagrywanie w telefonie komórkowym i zachęcał małego do zrobienia jeszcze kilku kroków. Nie było to trudne. Mały świetnie się przy tym bawił. Wtedy Olek pojął, że to pierwsza chwila radości, którą dzielił sam i że takie będą już wszystkie. Wiedział, że nie ma co liczyć na zaangażowanie ze strony Amandy.

Dwa dni później Kamil zaczął chodzić trzymając się mebli, mówić „tata” „chce” „daj” i „jeść”, ale Amandy przy tym nie było. Pojawił się za to Patryk Owczarek.

– Wejdź – zachęcił go Olek.

– Wiem, że to nie ty byłeś na tym zdjęciu – powiedział od progu.

– Tak, Majka to była ostatnio. Mówiła mi. Patryk tak jest lepiej, zostawmy to.

– W takim razie, zostawmy to – powiedział Patryk i uścisnął dłoń przyjaciela, potem poklepali się po barkach. – Jak sobie radzisz?

– Doskonale. Początki były trudne, bo ja jestem jeden ich dwóch, ale już jest wszystko dobrze.

– Nie ma rzeczy nie do ogarnięcia ja to mówią. Majka kazała wam… tobie…

– Nam. Mnie i chłopcom – poprawił przyjaciela. – Po co tego aż tyle? – zapytał przejmując torbę od przyjaciela.

– Kilka placków, babeczki, obiadki dla maluchów, coś dla ciebie.

– Podziękuj jej ode mnie. Napijesz się czegoś?

– Kawa może być. Taka zwykła, nie z ekspresu. – Patryk usiadł na hokerze i zdjął swoją koszule, pod spodem miał koszulkę na krótki rękaw.

– Jak tam u was?

– To samo. Nie ma dziecka, są starania, potem test ciążowy, potem zawód. Typowe, już do tego nawykłem.

– Może się przebadajcie.

– Może. Jak się nie uda w ciągu roku to się przebadamy. Jak Amanda, przychodzi?

Olek pokiwał przecząco głową.

– Widziałem ją ostatnio. Byłem z Majką w Richmond.

– To ten nowy bar?

– Tak, imprezy całą dobę, amerykański styl.

– Co tam robiła?

– Bawiła się.

Olek posmutniał, ale po chwili się uśmiechnął.

– Dla mnie tym lepiej. Przynajmniej nie będzie się wpierdalała w wychowywanie moich dzieci.

– Pozbawisz ją praw?

– Ona ich nie chcę mieć. To nie jest pozbawianie, to jest to do czego nawykłem przez ten czas od kiedy ją znam. Zawsze ofiarowywałem jej to czego chciała i co oczekiwała od życia. Tym razem dam jej to samo, zwrócę całkowitą wolność.

– Olek, a może jest jeszcze szansa…

– Była. Gdyby dzień po wywaleniu stała pod drzwiami na kolanach! – cisnął ze złością. – Albo gdyby po tygodniu zadzwoniła i zapytała się czy nie pomóc mi przy dzieciach, ale nie zapytała. Odcięła się i dobrze się bawi.

– Może w taki sposób zapomina.

– To niech zapomina, życzę jej amnezji, skoro tego chce.

– Jesteś wzburzony – stwierdził Patryk, a Aleks w tym czasie zalał dwie kawy. – O co wam tak właściwie poszło?

– O niewierność, o to nam chodziło zawsze – przyznał Olek i usiadł na hokerze naprzeciw przyjaciela.

– Zdradzała cię?

– Tak. Może jestem kiepski w łóżku, a ona potrzebuje wrażeń. Zresztą w dupie to już mam.

– Nie załamuj się tylko – polecił Patryk. Bardzo chciał dodać koledze otuchy.

– Nie załamię się. Ja mam dla kogo żyć, to ona została sama.

– Zostanę dziś z tobą co? Pomogę? Majka ma kuzynki w domu, będą piły, nie chcę im wadzić.

– Jest dużo miejsce, mnie nie wadzisz.

Przez kolejne dni Aleksa odwiedzały kolejne osoby: Sabina z Fabianem, Darek bez Julii, Dominika z Kacperkiem, a nawet sam Tyler. Przyszedł też ojczym Amandy, jej matka i ta wizyta Aleksa najbardziej zaskoczyła. Obecność Klary w ich domu nie była niczym nowym, ale słowa jakie wypowiedziała.

– Odeszła od ciebie…

– Została wywalona, trzymajmy się faktów – poprawił teściową Olek.

– Trzymam się faktów. Ona jest młoda, zagubiona…

– Nie obchodzi mnie to.

– Teraz będziesz bierny? Pierw zamknąłeś ją w pałacu, zrobiłeś dzieciaki, a teraz ją olejesz? – zapytała ze złością jednocześnie nosząc Patryka na rękach i starając się go uśpić. Malec wydzierał się w niebogłosy i tarł dziąsełka smoczkiem, bo nadal ząbkował.

– Mamo, nie chcę się kłócić. – Pierwszy raz przeszło mu słowo „mamo” w stosunku do Klary, był od niej niewiele młodszy.

– Ja też nie. Chcę ci pomóc. Zostałeś sam z dziećmi, z pracą, interesami…

– Wycofuje się z interesów. Przynajmniej z tych nielegalnych. Chce być przykładam dla moich dzieci.

– Pierwsza dobra decyzja w życiu – pochwaliła kobieta. – Co z wami będzie?

– Przecież nigdy mnie nie lubiłaś. Może kiedyś będziesz miała lepszego zięcia. – Aleks uśmiechnął się uroczo i napełnił dwa kubki wodą, zalewając herbatę.

– Być może, ale przy świątecznym stolę chcę widzieć ciebie z chłopcami i… i jeśli kiedyś ułożysz sobie życie, to możesz przyjść też z tą kobietą.

– Chyba nie rozumiem.

– Rozmawiałam z Amandą, byłam u niej.

– Co u niej? – Aleks powiedział to od niechcenia, ale w środku pragnął by padła odpowiedź na to pytanie i już nie mógł się jej doczekać.

– Amfetamina na stole, dziwne towarzystwo, dużo alkoholu. Powiela schemat.

– Bardzo mi przykro z tego powodu. Zrobiłem wszystko by miała możliwość skończyć inaczej. Nie zostawiłem jej z niczym, nie zabroniłem kontaktu z dziećmi, tobie też nie bronie, przecież widzisz.

– Wiem, Aleks, ale biłeś ją, prawda? – zapytała, a mały Patryk zaczął usypiać na jej rękach.

– Połóż go do kojca – polecił, tak też zrobiła. Powróciła i spojrzała mu intensywnie w szmaragdowe oczy. – Co chcesz wiedzieć?

– Znęcałeś się nad nią?

– Nie. Nie umiałbym się znęcać nawet nad kotem czy chomikiem, tym bardziej nie znęcałbym się nad matką własnych dzieci. Przylałem, nie raz, ale nie było to znęcanie. Chcesz to wykorzystać przeciwko mnie w sądzie podczas mojego rozwodu z twoją córką?

– Nie. Chcę by dzieci były z tobą, Amanda je zniszczy, tak jak ja zniszczyłam jej dzieciństwo.

– Dziękuje za poparcie. Skąd się ono bierze?

– Jesteś cieplejszy, pomimo, że cię nie lubię. – Uśmiechnęli się oboje. – Jesteś po prostu lepszym rodzicem, dojrzalszym, starszym. Zapewnisz im lepsze warunki, poświęcisz dla nich wiele, a moja córka to egoistka i materialistka.

– Nie przesadzajmy, nie jesteś taka najgorsza, miewa czasami gesty.

– Tęsknisz za nią. Nie zdjąłeś obrączki.

– Bo nie mogę, utknęła.

– Namydli mydłem – zaproponowała.

– Przyzwyczaiłem się do niej.

– Olek, zrób coś. Proszę.

– Ale, Klara, o co ty mnie prosisz? – zapytał wrzucając marchewkę do gotującej się wody.

– Zrób coś. Ona się stacza, a ja nie mogę i nie chcę na to patrzeć. – Klara pozornie twarda i pewne swego, tym razem się rozkleiła, nie chciała by córka powielała jej błędy.

Olek podszedł do teściowej i przytulił, choć wiedział, że nie może spełnić jej prośby. Nie chciał mieć z jej córką już nic wspólnego, bo ona sama wybrała nie mieć nic wspólnego ze swoimi dziećmi.

– Co mam zrobić? – zapytał odstępując na krok i unikając spojrzenia.

– Cokolwiek. Nawet jej przylej, ale niech ona się otrząśnie.

– Nie jestem jej ratownikiem, ani duszy, ani sumienia, niedługo nawet nie będę jej mężem.

– Ale ona jest matką twoich dzieci, chcesz by miały taką matkę.

– Czasu nie mogę cofnąć.

– Aleks, proszę cię, błagam, zrób coś. Ja próbowałam, ale ona mnie nie posłucha, nigdy mnie nie słuchała.

– No to możemy podać sobie dłonie. Mnie też nie słuchała.

– Tylko ty jesteś dla niej ważny.

– Tak, jestem dla niej ważny, tak? Nie chcę być dla niej ważny tak, że zamiast być tu ze mną, to woli od ponad dwóch tygodni szlajać się po dyskotekach.

– Poproszę Michała, bo Bartek też nic nie wskórał.

– Proś Michała, który was zostawił i odszedł do młodszej. Przepraszam – dodał bo przyszła refleksja co powiedział.

– To ja go zostawiłam, to ja powiedziałam, że chcę odejść.

– Dlaczego? Bo cię bił? – zapytał Aleks siadając naprzeciw niej i jak gdyby nigdy nic mieszał cukier w herbacie.

– Bo uderzył Amandę. Nigdy nie chciałam by ktoś śmiał podnieść ręce na moje dziecko…

– No i masz co chciałaś, sama do tego doprowadziłaś. Doszło do tego, że twoje dziecko podnosiło ręce na ciebie, zgadza się?

– Skąd wiesz? – zapytała.

– Znam Amandę. Śmiała i miała uwag uderzyć mnie, sądzę, że nie krępowała się w młodszych latach. Sama przyznała, że Bartosza spoliczkowała, a ty jak zwykle ją broniłaś. Może niesłusznie. Może gdyby oberwała od ojca, czy nawet od Bartka to miałaby jakieś granice zachowaniowe, a nie czuła się jak księżniczka na ziarnku grochu.

– Nie dziwię się, że mnie obwiniasz, ale ja tylko chciałam by miała dobre dzieciństwo, bez bólu, ze wszystkim co sobie zamarzy… – Klara otarła łzy chusteczką.

– To mamy coś wspólnego, bo ja chciałem by pomimo wczesnego macierzyństwa zachowała młodość i ją przeżyła, by miała wszystko to o czym śni. Wszyscy byli równi w rozpuszczaniu jej. Każdy leciał jak na wezwanie królowej. Ale dość, ja już nie mam ochoty tańcować wokół niej. Olała własne dzieci, przeszła samą siebie. Mogła olać mnie, to bym zrozumiał, ale olać własnych synów? Wybacz, ale tego jej nie wybaczę, nigdy.

– Pójdę już. Jakbyś czegoś potrzebował, to…

– Mam twój telefon.

– Może ja zostanę z chłopcami, a ty do niej pojedziesz, co?

– Nie nakłaniaj mnie do przemocy, to takie samo przestępstwo jak dokonywanie tej przemocy. Trzymaj się.

W tym właśnie czasie kiedy jej mąż żegnał się z jej matką, ona sama przewracała się z jednego boku na drugi. Po obydwóch stronach miała kogoś, ale ni obchodziło ją to, walczyła o jeszcze kilka minut błogiego snu, bo gdy spała to nie bolała ją głowa.

– Papierosa – w końcu zawołała przeciągając się.

– Proszę – odpowiedział Wojciech. Leżał po jej lewej stronie i nie otwierając oczu wyciągał paczkę w jej kierunku.

Dziewczyna wzięła jedną szlugę, jakąś tanią, kręconą. Odpaliła i paliła na leżąco.

– To grozi zapaleniu – uprzedziła Dominika stając w drzwiach.

– Zapomniałam, że masz zapasowe klucze. Co tu robisz? – dopytywała nieogarnięta brunetka swoją blond przyjaciółkę, która właśnie otwierała okna i rozsuwała zasłonki.

– No kurwa! – zaklnął Krzysiek. – Co tak jasno?

– Przyszła i broni nam spać – odpowiedziała Amanda.

– Bo ty masz kurwa męża i to z nim powinnaś spać, a nie z dwoma chłopakami i jakąś pół nagą dziewczyną na kanapie rozłożonej w poprzek.

– Nigdy nie lubiłaś mojego… jak go nazwałaś?

– Mężem, bo nadal nim jest.

– A no jest – skwitowała Amanda przechylając butelkę piwa i wypijając jego wygazowaną pozostałość.

– Tylko, Boże, gdzie on teraz jest. W sumie się nie dziwię, że go nie ma. Ma cię zmuszać do bycia matką i żoną. Było trzeba tylko myśleć wcześniej. Nie robisz sobie dzieci, nie brać ślubu i się staczać, wtedy by nikt nie cierpiał, a tak? Jak ty to sobie wyobrażasz? Oni będą się ciebie wstydzić.

– To jego bachory, niech je wychowuje – powiedziała Amanda. Poczuła też, że policzek ją zapiekł.

– Teraz jesteś dla mnie nikim, wychodzę.

– Zamknij drzwi! – krzyknęła za koleżanką i zaciągnęła się dymem z papierosa.

Wieczorem wyglądała już lepiej. Znowu była blondynką. Markowa sukienka, którą dostała kilka miesięcy temu od męża. Neonowe szpilki zdobiły jej drobne stopy, a męska część na parkiecie zdawała się patrzeć tylko na nią. Amanda świetnie się bawiła z jednym przystojniakiem, tańcząc do discopolowej nuty:

Ktoś mówił, że robisz co zechcesz.

Wybierasz grzech, za krótkie szczęście.

Nie liczysz dni, nie liczysz godzin.

I wiara w sny, Cię nie obchodzi,

Co noc, wybierasz innego,

Po świt, z nim bawić się chcesz,

I nikt, niczego dobrego już dziś nie powie o nie.

Światła kiedyś jednak gasły, nie wirowały już po parkiecie. W cieniu toalety odmawiała, bo jak sama mówiła „jestem mężatką, mam dzieci, ja się tu tylko bawię”. Każdy zawiedziony odchodził. Potem docierała do domu taksówką, piła dalej siedząc na dywanie i oglądając nagrania na tablecie lub laptopie. To gdy rzucali się śnieżkami. Gdy Aleks siedział z jej braćmi, Bartkiem i małymi bliźniakami na rękach w sporym dmuchanym basenie.

„Mamamamama” – wołał mały chłopiec do kamery, a potem tak zabawnie ni to strzelał ni mlaskał ustami.

Amanda wyłączyła nagranie. Musiała zapomnieć. Uznała, że dzieciom będzie lepiej bez takiej matki jaką jest, a jej mężowi będzie lepiej z inną. Inna była już na horyzoncie. Tego właśnie dnia obandażowywała dłoń Aleksowi.

– Nie masz więcej bandaży? – dopytywała.

– Nie, niestety.

– Lekarz bez bandaży, to tak jakby strażak bez wody, czy hydraulik bez żabki, no wiesz tego klucza…

– Wiem, Paula, wiem. Dałaś jakoś radę – powiedział z dumą w głosie i oglądał swoją dłoń.

– Pożyczyłam chusteczki nawilżające od twoich synów. Szybko rosną. Co z ich matką? – zapytała.

– Nie mówmy o niej – odpowiedział szeptem.

– Będziesz chciała być pielęgniarką, tak?

– Chyba tak.

– Zgłoś się wtedy do mnie, załatwię ci by nie gnali cię za bardzo do pracy…

– Chcę być pielęgniarką, nie chcę robić nic po znajomościach. Nie jestem jak twoja…. Przepraszam.

– Nigdy jej nie lubiłaś. To było widać.

– Nie ma co kryć. Jest trudna, ciężko ją polubić. Zimna, chłodna, wyrachowana.

– Nie mówmy o niej, proszę. Napijesz się wina? – zapytał i już stawał zmierzając do barku.

– Przy dzieciach – zdziwiła się.

– Przecież śpią. Nie wypijemy dużo, tylko po lampce.

– W takim razie, nie wypada szefowi odmówić.

– I taka odpowiedź mi się podoba. – Uśmiechnął się do niej szeroko. Otworzył butelkę, postawił ją na stół by wino pooddychało, a sam udał się po dwa kieliszki.