Część 238 - Chciwość

Aleksander (Samuel)

Zszedłem na dół. Stanąłem między salonem… właściwie to między jadalnią, a kuchnią. Patrzyłem na Amandę. Stała do mnie tyłem, opłukiwała naczynia i wkładała je do zmywarki, wycierała blat, wcześniej sprzątnęła z niego kartony po pizzy i butelki po piwach. Podszedłem, stanąłem przy niej. Pochyliłem się do niej by spojrzeć w twarz, ale odwróciła głowę.

– Płaczesz? – zapytałem najdelikatniej jak tylko potrafiłem.

– Zostaw mnie – odburknęła i zmieniła miejsce swoje. Teraz sprzątała pozostałości imprezy z komody w salonie.

– Nie dąsaj się – warknąłem trochę bardziej nieprzyjemnie niż miałem w planach.

– Godzina jeszcze nie minęła, sprzątam, przeszkadzasz mi.

Patrzyłem na jej pośladki okryte krótkimi spodenkami, na ramiona okryte z powodu luźnej, damskiej bokserki. Sunąłem po niej spojrzeniem, po przez uda, łydki, aż do stóp.

– Załóż chociaż coś na stopy. Podłoga jest zimna.

– Zajmij się swoimi stopami, a od moich się odpierdol! – lekko uniosła głos. Wycierała blat komody jakąś ścierką.

Nagle się we mnie zagotowało na powrót. Podszedłem do niej, stała do mnie bokiem. Chwyciłem lewą dłonią jej rękę tuż nad łokciem, a prawą wymierzyłem jednego, ale zdecydowanego klapsa.

Oczy Amandy wbiły się we mnie, nie z nienawiścią, ale żalem, albo z uczuciem podobnym do żalu.

– Skończ swoje fochy póki jeszcze nie doprowadziły mnie do szewskiej pasji! – warknąłem. Potem postanowiłem spuścić z tonu. – Załóż coś na te stopy, nie stój na bosaka. Amanda i nie dyskutuj dziś ze mną. Powiedziałem co masz zrobić i nalegam byś to wykonała bez ociągania i zbędnych dyskusji. Raz, raz.

Szarpnąłem ją naprawdę delikatnie, po prostu skierowałem w stronę przedpokoju gdzie zawsze były jakieś łapcie, jeśli nie dla nas, to dla gości. Zrobiła to o co prosiłem i poczułem się jakby spokojniejszy. Udałem się do kuchni po worek od śmieci i zacząłem zbierać to co się walało po podłodze.

– Co robisz? – zapytała zdziwiona.

– Sprzątam.

– Ale nie mus…

– Ale chcę. Jestem twoim mężem, nie zostawię cię z tym samą, poza tym się nie wyrobisz, a mamy dziś gości.

– Jakich?

– Marcin z narzeczoną i Chantelle z Kryspinem.

– Aha, czyli ja nie mogę urządzić imprezy, a ty możesz spraszać ludzi kiedy chcesz, tak? – zapytała oburzona.

– Mógłbym z tobą teraz dyskutować, ale chyba nie mam na to czasu. Powiem więc tak, dla świętego spokoju. Ogarnij się i zachowuj przyzwoicie. Nie chcę żadnych scen. Rozumiemy się?

– Nie lubię cię takiego – rzekła z rezygnacją, ale i z dużą dozą pewności w głosie.

– Zdaje sobie z tego sprawę, ale ta świadomość niczego nie zmienia. Weź prysznic, ubierz coś ładnego, zrób makijaż. Nie masz za dużo czasu. Ja w tym czasie ogarnę salon, dania już zamówiłem. Jak goście wyjdą to posprzątasz resztę domu i nie obchodzi mnie ile ci to zajmie. Nawet jeśli do rana, to nie odpuszczę, dopóki ten dom nie będzie miał takiego stanu, jaki miał gdy z niego wychodziłem te kilka dni temu.

– Dobrze – odpowiedziała i poszła na górę. Wychyliła się przez barierkę schodów i zapytała: – A mogę cię prosić o kawę, być mi zrobił?

– Jaką?

– Mocną, czarną, bez mleka, ale dużo cukru. Jak jest cytryna, to możesz trochę wcisnąć.

– Nie, nie ma cytryny, bo szukałem już do herbaty.

– To zwykłą czarną.

– Nie ma problemu.

Zrobiłem o co prosiła. Właśnie zalewałem kawę gdy stała przy mnie, w szlafroku, wypachniona, z włosami w nieładzie, ale już lekko suszonymi.

– Dziękuje – powiedziała dając mi całusa w policzek. Nie gniewaj się już.

– Nie jestem rozgniewany – zapewniłem muskając swoimi wargami jej czoło.

Odstąpiłem od Amandy na kilka kroków, chciałem chwycić za worki i wynieś je do śmietnika za dom, a puszki wrzucić do piwnicy i zostawić na sprzedaż, ale moja zona odskoczyła od kawy. Dosłownie się odwróciła, podparła lodówki i złapała za usta jakby zrobiło jej się niedobrze.

– Coś się stało? – zapytałem podchodząc do niej.

– Nie wiem. To przez kawę. Jej zapach mnie odrzuca – oznajmiła.

Podszedłem do kubka z kawą, chwyciłem za niego, powąchałem.

– Pachnie normalnie – oznajmiłem.

– Wylej ją.

– Ale…

– Wylej! – warknęła.

Uczyniłem jak chciała, skierowałem swoje kroki do toalety, wylałem kawę do muszli klozetowej, opłukałem kubek w umywalce i powróciłem do kuchni.

– Już lepiej? – dopytywałem.

– Odrobinkę, ale jak sobie wspomnę ten zapach to aż mi się w głowię kręci.

– Od dawna tak masz?

– Nie wiem.

– Może to wina kaca – gdybałem.

– Może, ale raczej nie. Na kacu mogłam się czuć okropnie, ale zawsze pochłaniałam hektolitry kawy, nigdy mnie nie było niedobrze na jej zapach, nawet po takich mocnych imprezach. Ten zapach mnie zawsze pobudzał – wyjaśniła i w końcu na mnie spojrzała.

– Może cię coś bierze. Poczekamy, może minie, jak nie to pojedź jutro do lekarza dla świętego spokoju.

– Tak zrobię. Ubiorę się. Wezmę coś na brzuch. Widzę, że salon już jakoś wygląda, potem posprzą…

– Nie. Jeśli się źle czujesz, to się położysz. Ja posprzątam dom.

– Nie musisz.

– Chcę. Jestem twoim mężem, nie pozwolę byś się przepracowywała gdy jesteś chora.

Wyminąłem ją i poszedłem na górę.

– Po co idziesz?

– Po No-Spę.

– Przyniesiesz mi ten czarny kostium i zielone dodatki z tych drewnianych korali do niego? Strasznie mi się nie chce chodzić po schodach – zawodziła.

– Nie ma problemu.

Udałem się do garderoby, odnalazłem to o co prosiła. Następnie do łazienki, bo tam mieliśmy apteczkę. Znalazłem No-Spę i coś jeszcze – tabletki antykoncepcyjne. Zbiegłem z nimi na dół, zapomniałem o tym wszystkim co naszykowane na łóżku.

– Od kiedy je bierzesz? – zapytałem bezo grudek ślizgając nimi po szklanej ławie obramowanej w drewno wenge.

– Od jakiś dwóch, może trzech miesięcy. Nie pamiętam. Od chwili kiedy ci powiedziałam, że możemy bez gumki.

– Rzadko kiedy zakładałem…

– Wiem, mam regularną. Unormowała mi się po porodzie. Zresztą rzadko uprawialiśmy seks, a nie możliwe bym dzień czy dwa po okresie mogła...

– Stój! Przestałaś liczyć dni płodne i niepłodne, przestałem używać gumek od którego opakowania tabletek?

– Nie rozumiem.

– Pierwsze opakowanie nie chroni – wyjaśniłem.

– Ale jak to nie… przecież są anty…

– Tak, ale nie chroni i już, taka jest farmaceutyka i na to nie masz wpływu!

– Ale dlaczego mi nikt tego nie powiedział wcześniej? – zapytała, była poddenerwowana.

– A co ja, twój ginekolog, czy co!?

– No chyba jesteś lekarzem!

– Ale nie twoim! – odkrzyknąłem, ale po chwili się opanowałem. – Nie ma co histeryzować, poza tym nie mamy pewności…

– Ja mam pewność.

– Tak?

– Mam pewność, że nie mogę być teraz w ciąży. Dopiero co chłopców odchowaliśmy z najgorszego, zaczynają chodzić, wymagają sporo uwagi. Tak na półtora roku będą już bardziej samodzielni, mniej absorbujący. Nie możemy się władować znowu w pampersy, nocne wstawanie, w chwili gdy dopiero będziemy mogli zacząć się wysypiać.

– To co zrobisz jeśli będziesz w ciąży? Mam ci wyjąć to dziecko z brzucha?

– Wystarczy żebyś mi go do brzucha nie władał.

– Masz racje. Nie ma co panikować. Pewnie to hormony, albo jakieś przeziębienie się szykuje. Jutro zrobisz rano test, pojadę i kupię, albo pojedziemy od razu do Krystiana i…

– Olek, ja nie chcę więcej dzieci. Z pewnością nie teraz.

– Rozumiem. Ja też nie.

– Jedź po test! – warknęła.

– Teraz?

– Jest apteka przed miastem, jedna. Jedź tam. Powinna być jeszcze czynna.

– Ale teraz? – dopytywałem.

– Tak, teraz! Natychmiast!

– Dobrze, ale zrobisz test rano, dobra? Bo tak się robi.

– To kup dwa. Jeden zrobię teraz, a drugi rano.

– Ale po kolacji zrób, co? – wypytywałem stojąc już w korytarzu i zakładając buty.

– Dlaczego?

– Bo jak jesteś w ciąży to mnie zabijesz, a chciałbym zjeść ostatni posiłek. Nawet więźnia przed karą śmierci pytają na co ma ochotę.

– W Polsce nie ma kary śmierci, gdyby była to byś wisiał za jaja.

– No ale samosądy istnieją – powiedziałem smutno, wziąłem bluzę, bo zaczęło robić się zimno i lekko padać. Zamknąłem za sobą drzwi i wsiadłem do samochodu.

Dalej wszystko potoczyło się już szybko.

– Poproszę test ciążowy – standardowe słowa jakie mówi się w takim wypadku do aptekarza. W tym przypadku aptekarki.

– Jaki? Mamy…

– Czuły i najlepiej strumieniowy.

Ta pani w białym kitlu się do mnie uśmiechnęła.

– Dlaczego się pani uśmiecha? – zapytałem unosząc kąciki swoich ust lekko ku gurze, podczas gdy ona kasowała.

– To niecodzienne by mężczyzna się znał na testach ciążowy.

– Jestem zatem niecodzienny. Poproszę jeszcze dwa, tak na wszelki wypadek.

Zapakowała mi wszystko w reklamóweczkę i wyszedłem. Rzuciłem tymi zakupami na przednie siedzenie i ruszyłem do domu.

Amanda w tym czasie przyjęła Kryspina z żoną, którzy byli sporo przed czasem. Kryspin nawet pomógł mojej żonie wykładać potrawy na wynos na półmiski i talerze.

– W końcu posiadam restauracje, wiem więc co i jak – zachwalał sam siebie.

Miał ładny błyszczący garnitur, granatowy. Chantelle miała sukienkę pod kolor jego krawatu, krwistoczerwoną.

– Zarzucę tylko marynarkę i zaraz do was wracam – zapewniłem po przywitaniu się.

– Gustaw jest na górze! – krzyknęła Amanda.

– Co?

– No Gustaw, kot. Chantelle nie chciała by czuł się samotny. Śpi na naszym łóżku – wyjaśniła mi moja żona.

Chantelle, żona mojego przyjaciela, słynęła z niecodziennych pomysłów. Kiedyś interesowałem się co ją zainspirowało do takiego sposobu bycia, często mnie irytowała, ale ostatecznie Kryspin przy niej zmienił się z prostaka w naprawdę inteligentnego faceta.

Kiedy wracałem z sypialni słyszałem go cytującego:

– Nie utoniesz, nie utoniesz. Topi się kto bierze żonę.

– Niech się stopi, niech się spali, byle ładnie grajcy grali – dokończyła Amanda.

– Czyżbyście znaleźli wspólny język? – zapytałem schodząc po schodach.

– Podzielamy tylko wspólne zamiłowanie do Witolda Gombrowicza i Stanisława Wyspiańskiego – wyjaśnił Kryspin i usiadł przy stole.

– Prawda jest taka, że im dłużej go słucham, tym lepsze mam zdanie o Przybylskim – wtrąciła Amanda, a Chantelle się zaśmiała delikatnie.

– Widzisz skarbie, ostatnio marudziłeś, że cię wszyscy komplementują, doczekałeś się krytyki.

– Z ust mojej żony to nic niezwykłego, ale Darek pewnie by się ucieszył z tak niespodziewanego i niecodziennego komplementu. – Także usiadłem do stołu.

– Amanda siedzi tutaj – wyjaśnił mi Kryspin i wskazał miejsce.

– Usiadłem obok, więc…

– Nie chcę ci przerywać, ale nie chcę też byś zrobił z siebie prostaka. Żonę powinieneś mieć z prawej – wyjaśnił.

– Zaczynam cię lubić – wtrąciła się Amanda.

– Ciekawe dlaczego? – zapytałem.

– Bo cię uczy dobrych manier.

– Też mi ważna dobra maniera, z której twojej strony usiądę – zakpiłem, no ale zmieniłem miejsce, na to które ich zdaniem powinienem zająć.

Poczekaliśmy kilka minut, zjawił się Marcin z Oliwią. Zasiedliśmy, zaczęliśmy jeść i toczyć dyskusje o… polityce.

– Za jaką partią jesteś? –zapytał Kryspin, oczywiście nikogo innego tylko mnie.

– Ja bym był za antyglobalistami, jakby tacy byli.

– Olek, pytałem poważnie – droczył Kryspin.

– Nie chcę się kłócić o poglądy polityczne.

– Nie będziemy się kłócić.

– Ja to uważam, że właściwie nie mamy wyboru. Jedynie dalej PO. Niech ciągnie ten wózek długów jakich narobili.

– No sami to oni tych długów nie narobili – stanąłem w obronie naszego premiera. – Poza tym ja nie jestem za platformą.

– A dlaczego nie? – zapytała Amanda.

– Małżonkowie a mają innych ulubieńców partyjnych, a to ciekawe – zainteresowała się Chantelle.

– Dlaczego jesteś za PO? – zapytałem Amandę.

– Podoba mi się ich polityka. Doprowadzą do wojny domowej, biedni umrą i wreszcie w Polsce zapanuje lepszy świat. Oczywiście ja bym wybrała inny sposób. Od razu bym była za tym by bezrobotnych, więźniów na dużych wyrokach i patologie wymordować od starca, do niemowlaka. Tylko w ten sposób w Polsce nastałby porządek, brak różnic klasowych.

– Różnice zawsze by były – wtrącił się Marcin.

– Tak, ale nie aż takie znaczne jak na załączonym obrazku zza okien na głównym rynku miasta.

– Ty to byś taką politykę Hitlera prowadziła – podsumował Marcin.

– Jedyną dobrą moim zdaniem – poprał Kryspin.

– Co? – zdziwiłem się.

– A cóż taki zdziwiony. By uzdrowić ciało i dusze człowieka czasami trzeba odjąć mu jeden narząd, albo i kilka narządów, tak panie lekarzu?

– Nie jestem od amputacji. Zawsze jeśli można jestem za leczeniem, a nie pozbywaniem się problemu.

– Patologie społeczną i biedę próbowano już wyleczyć na różne sposoby, kilka było dobrych, ale niestety za późno je stosowano. Ja nie widzę innego wyjścia jak pozbycie się problemu i próbować leczyć od podstaw kiedy znów zajdzie taka potrzeba, a nie czekać aż ta zaraza się rozmnoży na taką skalę jak dziś.

– I ty się z nim naprawdę zgadzasz? – zapytałem się mojej żony ze złością.

– Olek, ale mieliśmy się nie kłócić o poglądy polityczne, twoja żona ma po prostu inne – powiedziała Oliwia.

– Nie inne, a chore. Za dzieciobójstwem jesteś?

– Czy ja to powiedziałam?

– Tak! Powiedziałaś!

– Aleks, ale się unosisz – wtrącił się Kryspin.

– A jak mam się nie unosić kiedy wy powiedzieliście, że wybilibyście wszystkich biednych i bezrobotnych, nawet niewinne niemowlęta.

– To akurat powiedziała twoja żona, nie ja.

– No przecież do niej się unosiłem, a nie do ciebie.

– I dobrze, bo ja uważam, że niektóre te dzieci mogłyby się przydać. Te bardziej inteligentne oczywiście, albo mające szanse na adopcje – wyjaśnił Kryspin.

– Dobry pomysł – poparła go Amanda.

– Może jeszcze byście tymi dziećmi handlowali i w ten sposób załatali dziurę…

– Tak! Masz racje Olek, chyba założę partie – zażartował Kryspin.

– Zapiszę się do niej – wtórowała mu Amanda.

– Wy jesteście albo nienormalni, albo się ze mnie nabijacie. Jeśli to pierwsze to mnie nie odbierajcie ostatnich złudzeń. Wolę już myśleć, że mój przyjaciel i żona mają beznadziejne i skretyniałe poczucie humoru niż, że są nowymi Hitlerami na tej Ziemi.

– A dlaczego Hitlerami od razu? – zapytała Amanda.

– Hitler sam był przeciw patologii i kazirodztwu, a co się okazało? Jego rodzice byli kuzynostwem i to za bliskim. Poddawał eutanazji chorych psychicznie, a w jego rodzinie zanotowano dużo takich przypadków.

– Chodziły też plotki, że jest Żydem – wtrąciła się Oliwia.

– Tak, były przez to, że Salomon, takie imię zostało wpisane do jego drzewa genealogicznego przez genealoga.

– To Żydowskie imię? – dopytywała Chantelle.

– Raczej tak – wyjaśnił Marcin.

– Te pomówienia powstały nawet nie z powodu imienia Salomon, a z powodu nazwiska Hitler – powiedziała Amanda.

– Dlaczego? – zapytałem zdziwiony.

– Dużo Żydów nosiło takie nazwisko. Chyba zamieszkiwali Anglie, wyemigrowali. Historia Adolfa jednak pokazuje jak duży wpływ ma dzieciństwo na człowieka.

– Jest takie zdanie nawiązujące do Hitlera ojca szanowałem, ale to matkę kochałem.

– Adolf był maminsynkiem? – dopytywał Marcin.

– Rzekomo tak. Jakaś ciotka wprowadziła się do rodziny brata Hitlera… jak on miał…

– Alois – wtrąciła się Amanda w zdanie Kryspina.

– Dziękuje. I ta ciotka mieszkając z nimi wypytywała go o szczegóły dzieciństwa i pisała kronikę. Ta kronika ma chyba czterysta stron i jest jedynym niesfałszowanym dokumentem o życiu rodzinnym Adolfa. Jego ojciec był bardzo surowym człowiekiem, bił dzieci, szczególnie Adolfa, a matka wtedy zasłaniała go własnym ciałem. Potem odeszła od męża, zabrała dzieci.

– Brat Adolfa był zdaje się niewiele lepszy od swojego ojca. Był bigamistą. Wiliam, syn z jego pierwszego małżeństwa, mieszający z matą zrobił karierę w Niemczech, przez swoje nazwisko – powiedziała Amanda.

– Adolf załatwił mu posadę w salonie Opla, był sprzedawcą chyba – mówił Kryspin.

– Mnie się wydaje, że znajdował się na wyższym stanowisku.

– Ale przed wojną uciekł.

– Przed armią czerwoną – sprostowała Amanda.

– A oni go ścigali?

– Williego? Nie, nie wydaje mi się, ale to był tchórz. Nie był nawet szczególnie biegły. Krótko mówiąc prostak, który tak jak nasi politycy głosił to co akurat było wygodne, nie miał sztywnego kręgosłupa. Pierw wujka – Adolfa trochę ośmieszył i osłabił jego pozycje polityczną zdradzając sekrety rodzinne, potem go szantażował, potem wykorzystał jego nazwisko do zrobienia kariery, a w Stanach znów był przeciwny polityce Adolfa i życzył mu jak najgorzej.

– Umiał się ustawić. Amanda, a to prawda, ze Adolf miał romans ze swoją siostrzenicą? – zapytał Kryspin.

– Szczerze to ona chyba była jego siostrzenicą, czy bratanicą, czy córką kuzynki. Ta kuzynka nosiła imię Angelika, czy Angelina. Wprowadziła się do takiego pensjonatu, tam tego właściciela do obozu zabrali bo się sprzeciwiał, nie chciał by mu naziści po posesji się pałętali a Adolf tam robił zebrania. Angelina, czy ta Angelika, wszystko jedno, ale sprowadziła się do tego pensjonatu z córką. Ona Adolfa bardzo fascynowała, do tego stopnia, że brał ją na wszystkie wystąpienia polityczne, wszystkie te ważniejsze. Potem umieścił w mieszaniu, w kamienicy. Zabraniał spotykać się z mężczyznami. W końcu wyznała w liście, że zmuszał ją do takich rzeczy, o których nie chce mówić, że jest potworem i popełniła samobójstwo. Chyba strzeliła sobie w głowę. – Podała bardzo wyczerpującą odpowiedź i napiła się wina. Marcin poszedł w jej ślady.

– Muszę taki natłok wiedzy historycznej przepić.

– Marcin nie lubi historii – wyjaśniła Oliwia.

– Ja szczerze mówiąc też nie przepadam – oznajmiła Chantelle.

– A jego przyrodnia siostra? – zapytał Kryspin.

– Boże, idźcie sobie na jakiś wykład z historii może co? – warknąłem na nich.

– Ale Olek, spokojnie. Tylko mi odpowie i już kończymy, bo ja tego w szkole nie miałem.

– Albo miałeś, a nie pamiętasz, bo ci tylko plastyka i komputery były w głowie – wytknąłem mu.

– Jeszcze gotować lubiłem – przypomniał.

– Paula była zaręczona z lekarzem.

– O, wreszcie coś dla nas – zauważył Marcin.

– Zamieniamy się w słuch, kochanie – oznajmiłem.

– To nie jest opowieść o jedynym dobrym i prawym – uprzedziła.

– Czyli będzie ciekawie – stwierdził Marcin.

– Paula nie była przyrodnią siostrą Hitlera, tak jak Adolf była córką Klary i Aloisa. Adolf zachował się w stosunku do niej bardzo szlachetnie. Otrzymywali rentę po sto koron, co było niewystarczającą sumą na przeżycie dla dwóch osób.

– To tak jak dzisiejsze renty – wtrąciła Oliwia. – Przepraszam, że ci przerwałam.

– Nie szkodzi. Adolf zrzekł się swojej części na rzecz siostry już w dzieciństwie. Uznał, że on jako mężczyzna sobie poradzi.

– Jednak nie był takim maminsynkiem – zauważył Marcin i napełnił wszystkim kieliszki, oprócz Amandzie. Ona pokiwała, że nie i wskazała na wodę. Napełnił więc jej kieliszek mineralną.

– Paula Hitler pracowała jako sekretarka w kancelarii w Wiedniu. Została jednak zwolniona, prawdopodobnie z powodu tego, że nie lubiono jej brata. Co zresztą nie było trudne. Nadal wiele osób go nie lubi.

– Wybacz, że ci przerwę – zaczął Kryspin.

– Tak? – zapytała Amanda.

– Paula Hitler powiedziała o swoim bracie takie zdanie, nie pamiętam go dokładnie, ale było nawiązanie do Napoleona.

– Tak, było. Napoleon był najgorszy z ludzi w swoich czasach, a dziś pisze się książki pochwalne na jego część, może i tak samo będzie z moim bratem. Jakoś tak brzmiało to zdanie. Paula nie czuła skruchy. Niby nie działa politycznie, ale też nie oceniała postawy swojego brata i jego czynów jako złe. Mówiła o nim dobre rzeczy, że uchronił kraj przed komunizmem, że dał bezrobotnym pracę.

– Tak, wszyscy znamy politykę Hitlera – zadrwiłem. – Wziąć pięćset chłopa do łopaty, zamiast trzy koparki.

– No, ale Aleks, musisz przyznać, że Polskę zmechanizowanie i technika niszczą. To nie jest nic dobrego, że teraz w Tesco sześciu kas samoobsługowych pilnuje jedna pani, a druga pani siedzi na normalnej kasie, bo to znaczy, że do obsługi siedmiu kas starczają dwie osoby. Skutkiem tego pięć osób jest bez pracy, a mogłoby ją mieć.

– Tu się z nią całkowicie zgodzę – przyznał Krystian.

– Żadna nowość. Was w ogóle dzisiaj zaczarowali. Tylko sobie potakujecie od samego progu i się zgadzacie.

– Czasami trzeba trzymać wspólny front – stwierdziła Amanda.

– Nie mów tak, bo twój mąż jest zazdrosny – zauważył Kryspin.

– Nie jestem, ale to dziwne, że jakoś nagle zapałaliście do siebie uwielbieniem.

– A oni się zazwyczaj nie lubią? – dopytywał Marcin.

– Tak, zawsze mają inne zdanie i bronią go do upadłego, potem jest foch i on idzie do wódki, ona do wina i do końca spotkania z sobą nie gadają. – Wyjaśniłem koledze jak to wygląda zazwyczaj.

– Ej słyszałaś? – zaczął Kryspin.

– No słyszałam. Jak on mógł?

– No właśnie.

– O co tym razem chodzi? – zapytałem oboje.

– Zrobiłeś z nas takich co po konfliktach topią smutki w alkoholu.

– Powiedziałem prawdę. Nie powiedziałem, że się upijacie, tylko tak uspokajacie. Trochę zraszacie te konflikty.

– Zawód z ogrodnikiem pomyliłeś, czy jak? – zapytał Marcin.

– Zejdźcie ze mnie wszyscy. Przejdźmy do tego narzeczonego Pauli Hitler.

– Dobrze. To ja mówię. Paula straciła prace i po długim niewidywaniu się z bratem poprosiła go o pomoc i ten załatwił by miała inne nazwisko. Występowała więc pod nazwiskiem Wolf. Podczas wojny była sekretarką w szpitalu. Po wojnie broniła brata w wywiadach, za wszystko obarczała jego zastępców. Według niej jej brat wymyślił autostrady i Volkswagena, a nie reżim. Zaręczona była jednak z psychiatrą, który reżim popierał i poddawał eutanazji starych, chorych i psychicznych.

– Czemu go nie poślubiła? – zapytałem.

– Nie, nie dlatego, że nie chciała.

– Ale ja nie o to…

– Widziałam to w twoich oczach. Myślę, że jak się kogoś kocha to nie jest ważne ile złego wyrządził innym ludziom, nam obcym, a ile wyrządził dobrego nam samym. Paula chyba kierowała się tymi samymi kryteriami co ja, dlatego zawsze broniła brata i narzeczonego.

– Dlaczego więc go nie poślubiła? – droczyłem temat.

– Adolf był bardzo apodyktyczny. Wysłał tego psychiatrę, on się nazywał doktor Erwin Jekelius.

– Masz dobrą pamięć – pochwalił Marcin. Wtedy jakoś dziwną dumę poczułem, aż mnie rozpierała. Miałem żonę z dobrą pamięcią, niezwykle inteligentną i biegłą z historii.

– Dziękuje. Erwin był odpowiedzialny za program eutanazji. To były komory gazowe. Paula prosiła brata niemal na kolanach o zgodę na zaślubimy, tylko raz. Hitler wysłał Jakeliusa na wschodni front, gdzie ten zginął.

– Dlaczego? – zapytała Oliwia.

– Bo był zaborczy. To człowiek, który nie zaznał miłości od ojca, stracił szybko matkę. Nie chciał zostać sam, a Paula po samobójstwie jego siostrzenicy, była mu jedyną bliską osobą, jedyną rodziną. Myślę, że dlatego, ale nie mamy możliwości go zapytać.

– Ona wiedziała, że jej narzeczony zabija ludzi? – dopytywał Marcin.

– Tak. Podpis Erwina znajduje się na ponad, czy na około czterech tysiącach wyroków śmierci. Zabił chyba ich kuzynkę nawet – Aloisia Veit, czy jakoś tak się nazywała. Dziś wiemy, że Paula o tym wiedziała, ale to nie przeszkadzało jej w planowaniu ślubu. Nie miała żadnych obiekcji by za niego wyjść.

– Ciekawe dlaczego? – rzuciłem pod nosem.

– Może go kochała, może cię go nie bała, może dla niej był dobry, może robił to by zapewnić im bogate życie, a była materialistką, może sama popierała, że lepiej zabić takich ludzi, którzy już nie mogą pracować i się do niczego państwu nadać, może sama wolałaby umrzeć niż się męczyć z chorobą psychiczną czy kalectwem. Powodów może być setki. Adolf jednak zrobił je awanturę, że na żaden ślub się nie godzi i że tylko on ma prawo decydować kto zbliży się do jego rodziny. Jeszcze tego samego dnia wysłał Erwina na wschodni front. Jekelius dostał się w tysiąc dziewięćset czterdziestym trzecim roku do radzieckiej niewoli, a jakieś dziewięć lat później zmarł z wycieńczenia w Workucie.

– Już wszystko wiesz? – zapytałem się Kryspina.

– Znacznie więcej niż wiedziałem, właśnie zamierzałem podziękować twojej żonie za ciekawy wykład…

– To dziękuj i skończmy już temat nazistów na dziś, co?

– A do jakiego tematu przejdziemy? – dopytywał Marcin.

– Może do interesów? – zachęcałem moim uśmiechem. Jednocześnie klepnąłem Amandę w udo, by zabrała gdzieś Chantelle i Oliwie.

– Dziewczyny, a może nie będziemy się zanudzać z nimi, co? Weźmiemy coś słodkiego i pójdziemy poplotkować co? – zaproponowała.

– To może do pokoju tych twoich bąbli, jak ja się nie mogę doczekać własnych – zawodziła Oliwia.

– Cierpliwości kochanie, wszystko w swoim czasie. Pierw trzeba wykupić mieszkanie na własność i zamienić na większe. Nie wyobrażam sobie wychowywać dziecka mając tylko dwa pokoje. Gdzie byś chciała je umieścić, w naszej sypialni, czy w salonie?

Oliwia rzuciła swojemu mężczyźnie wręcz nienawistne spojrzenie i udała się z dziewczynami do pokoju Patryka i Kamila, pewnie zachwycać się zabawkami i ubrankami. Po chwili jednak się wróciła po wino, jak sama powiedziała „na smutki z powodu braku cierpliwości i wiecznego odkładania wszystkiego w czasie”. Potem pojawiła się Chantelle, bo przechodziła przez salon by dostać się do naszej sypialni po to swoje kocisko. Ten kot był dziwny, tylko spał i był noszony na rękach, a jaki był gruby, cały popielaty. Wyglądał jak popielata piłka pokryta futrem. Potem pojawiła się Amanda po paluszki.

– Chodźmy może do mojego gabinetu, bo tutaj to nigdy w spokoju nie porozmawiamy – zaproponowałem i wskazałem moim kolegom kierunek. Wziąłem też whisky z barku w salonie.

Czekamy na wasze opinie i dziś wrzucimy jeszcze pół części. Część "Nieczystość" jest tak długa, że postanowiliśmy ją podzielić na pół, by nie bombardować was 40 stronami A5 od razu. Chcieliśmy też poinformować, że to nad tą serią się najbardziej postaraliśmy i napracowaliśmy. Jest bardzo dopracowana, choć lekko nieprawdopodobna, ale z drugiej strony, to nie takie historie nasza kula ziemska nosiła. Pozdrawiamy.