Część 244 - Gniew (część pierwsza)

Amanda (Magdalena)

Nie mogłam być zła na nikogo innego, tylko na siebie. Wiem, że powinnam się podnieść, że miałam dla kogo, bo były dzieci. Z drugiej strony jednak czułam, że nie mam nikogo, że nawet nie mam już tych dzieci, bo one przecież są z Olkiem, a nie ze mną. Z nas dwojga to ja bardziej zawaliłam. Aleks nie był idealny, bo nie ma ideałów, ale mimo wszystko to zawsze on mi wychodził naprzeciw, a ja odpieprzałam parodie. Chyba jestem w tym dobra, cholernie dobra, jak nikt inny. To chyba nadszedł ten moment, refleksji, zmiany. Wiem, że powinnam była wstać z tej podłogi, na której się znalazłam i ruszyć dupę do posprzątania. Może potem zadzwonić do Aleksa, spróbować to jeszcze ratować, ale… Na stole w kuchni wciąż stała butelka i kieliszek. Pomyślałam, że jeden na odwagę nie zaszkodzi. Potem udałam się po papierosy do sklepu. W drodze powrotnej pomyślałam, że przydałoby się coś zjeść. Ostatecznie w domu miałam jeszcze jakiś kisiel ekspresowy. I wtedy coś mi się przypomniało, moje i Aleksa początki. Ja żyłam tak jak teraz, tyle, że nie paliłam i mniej piłam, ale zdarzało mi się zabalować, a on… on chyba zawsze był poukładany, stateczny, wręcz pedantyczny. Porządek nie panował tylko w jego pokoju czy w samochodzie, ani na nim, a w ogóle był w nim. Aleks umiał ustawić sobie cel, zmierzać do niego nawet po trupach, ale nie odpuszczał przy tym sobie. Nie robił do końca dobrze, ale przynajmniej nie krzywdził sam siebie, a ja to właśnie siebie sprowadziłam na równie pochyłą. Idę droga prostą, łatwą, tyle tylko, że w dół zamiast piąć się w górę. Świadomość tego co się ze mną dzieje, co sama sobie robię zmusiła mnie do wybrania numeru telefonu mojego męża. Odebrała moja matka.

– Amanda? Aleks się kąpię.

– On się kąpie, a ty tam do cholery co robisz? – zapytałam ze złością, bo przecież to nienormalne by zięć kąpał się przy teściowej.

– Amanda, o czym ty pomyślałaś? Naprawdę ogarnij się. Zajmuje się twoimi dziećmi, waszymi dziećmi, by miał choć chwilę dla siebie. Jemu też jest to potrzebne, ale co ty możesz o tym wiedzieć, skoro ty masz wiecznie chwilę tylko dla siebie.

Moja mata zawsze była osobą w nieodpowiednim miejscu i w nieodpowiednim czasie. Krytykowała mnie? Mnie? Sama postąpiła o wiele gorzej. Ja przynajmniej moje dzieci zostawiłam z ojcem. Prawda, że wtedy nie wiedziałam, ze Aleksander jest ich biologicznym tatą, ale tak czy inaczej zostały z jedyny ojcem jakiego znali, z jedynym odpowiednim. Mogłam wyrzucić mojej matce, że ona gdy chlała to zostawiała nas samych sobie, często w zimnie i głodzie, ale nie było sensu. Stanęła na nogi, a ja nie chciałam podcinać jej skrzydeł. Oby tylko się nie spaliła jak ten Ikar jak poleci na nich za wysoko.

– Pomożesz mi? – zapytałam się jej. To była ostatnia deska ratunku, albo raczej brzytwa.

– W czym?

– Zostań dziś na noc u nas, z dziećmi, a go wyślij do mnie. Powiedz, że zadzwoniłam, zaprosiłam go na kolacje i przekonaj by przyszedł.

– Nabrałaś oleju do głowy? – zapytała moja matka z drwiną. – Lepiej późno nisz wcale, może rzeczywiście cię ten policzek otrzeźwił. Zrobię co w mojej mocy.

– Sądzisz, że przyjedzie?

– Sądzę, że tak.

Miała racje, już po dwudziestu minutach przysłała mi smsa, że Aleks się zgodził. To było najgorsze dwadzieścia minut w moim życiu. Niemiłosiernie się mi dłużyło. W końcu wybrałam się na zakupy po coś innego niż chleb tostowy, ser, kiśle ekspresowe, wóda, piwa i papierosy. Zastanawiałam się co Aleks lubi. Pizzę, uwielbiał pizzę, ale ja nie byłam dobra w jej przygotowywaniu. Lubił też Polską kuchnie, najbardziej chyba gołąbki na poduszeczkach z sosu pomidorowego, ale to było bardzo czasochłonne. W życiu zrobiłam gołąbki tylko raz i to właśnie dla Olka. Smakowały mu.

Zadzwonił mój telefon. Odebrałam:

– Na którą mam być? – zapytał. Miał dziwny głos. Smutny, nieco zrezygnowany, ale było w nim jeszcze odrobinę nadziei. Mogłam tę nadzieję rozpalić, albo ugasić.

– Na którą ci pasuje? – zapytałam.

– Mam jeszcze trochę papierów. Muszę też pojechać do zięcia pana Henia, bo ma dla nas drewno do kominka.

– Jest lato i ma dla was.

– Jesień przyjdzie szybko, a zima szybciej niż myślisz. Tak masz racje, ma dla nas mówiłem z myślą o sobie i chłopakach. To na mogę być tak później trochę.

– Dwudziesta? – zapytałam szacując jednocześnie w głowie czy zdążę się naszykować i zrobić gołąbki.

– Nawet dwudziesta pierwsza. Tak parę minut po.

Zgodziłam się, było mi to nawet na rękę. Udałam się do domu z kapustą pekińską, kilogramem mięsa mielonego z łopatki, opakowaniem ryżu, bulionem, czosnkiem, przyprawami i cebulą.

Wchodząc do domu nastawiłam się na dwugodzinne gotowanie, ale najpierw wzięłam szybki i letni prysznic. W samym szlafroku i tylko lekko osuszonych  włosach zabrałam się do gotowania. Oczywiście nie znałam przepisu na gołąbki na pamięć, więc odnalazłam jeden w internecie, przypadł mi do gustu.

Według przepisu pierw zagotowałam wodę, potem wrzuciłam do niej kapustę bez głąba. W drugim garnku wstawiłam wodę do ugotowania ryżu. Liście kapusty namiękły i całkiem ładnie odchodziły. Potem poczekałam jak na wpół ugotowany ryż przestygnie. W tym czasie nawet zdążyłam wyprostować włosy i pomyśleć w co się ubiorę. Z kapusty poodcinałam zgrubienie głównego nerwu – tak to się fachowo nazywało, według przepisu. Ryż zmieszałam z mielonym i jajkiem, do tego natka pietruszki i przyprawy. Wtedy przypomniało mi się, że zapomniałam o cebuli, ale co z tego. Jeszcze nic nie było stracone. Pokroiłam ją w małe i wąskie kosteczki, upłakałam się przy tym niesamowicie. Cieszyłam się, że jeszcze nie zrobiłam makijażu. Podsmażyłam tą cebulkę na smalczyku, bo masełka nie miałam, ale to chyba nie miało większego znaczenia. Potem cebula przestygła i dodałam ją do tej paćki. Najgorsze było dopiero przede mną. Zwijanie. Wtedy się udało, a więc teraz też powinno się udać. Z dumą stwierdziłam, że nie poszło tak najgorzej. Dono garnka, w którym miałam zamiar gotować te ładnie uformowane roladki wyłożyłam pozostałymi liśćmi kapusty. Gołąbki ułożyłam tak by do siebie przylegały. Potem warstwowo, bo było ich sporo. Najwyżej dam mu do domu, nie będzie musiał sam gotować, albo będę miała pretekst by wpadł do mnie z chłopcami na obiad. Całość zalałam bulionem i włączyłam gotowanie. Przez ten czas gdy gołąbki się gotowały ja zdążyłam się ubrać i umalować. Poprosiłam jeszcze Dominikę by wracając do domu, po drodze kupiła mi wino.

– Jestem nieletnia – przypomniała mi. – Ale Tyler chętnie wyskoczy. Jakie?

– Coś pasujące do Polskich dań. Twój mąż z tego co wiem zna się na winie. Pożyczcie mi też dwa kieliszki, bo…

– Olek będzie jadł z tobą kolacje przy winie? – zapytała przerywając mi.

– A co to ma za znaczenie?

– Że jak on to ci pomogę, a jak nie, to… pierw się rozwiedź a potem romansu…

– On! Aleks! – niemal wykrzyknęłam. Przewróciłam oczami i rozłączyłam się.

Tyler w ciągu pół godziny zjawił się u mnie z Kacperkiem na rękach i torbą przez ramie.

– Ale pachnie. Sam bym wpadł na taki obiad, ale mam swój, wcale nie gorszy – rzekł z uśmiechem.

– Jaki?

– Frytki z kurczakiem. Wino jest w torbie weź sobie, bo mały mi usnął. Byliśmy na placu zabaw, jest taki nowy, powinnaś wziąć chłopaków. Przystosowany do małych dzieci, fajne huśtawki.

– Dobrze, u nas w parku.

– Tak. Bierz to wino i lecę już.

– Ile ci jestem winna?

– Sporo.

– Nie krępuj się, mów. Sama kazałam ci kupić dobre.

– Sto trzydzieści osiem.

– Uuu, ale okay. Za markę się płaci.

Oddałam Tylerowi pieniądze, zerknęłam jeszcze na Kacperka. Mój chrześniak zawsze był fajnie ubrany. Młodzi rodzice starali się by dorównywał im stylem. Tego dnia Kasperek miał na sobie beżową bluzkę z rysunkiem zielonego krawatu, beżowe, o jedną trzecią odcienia ciemniejsze od bluzki spodnie sięgające mu do połowy łydek i zielony beret, taki jaki noszą dziadkowie. Tyler miał podobny beret tylko, że fioletowy.

– Dlaczego on jest boso? – zapytałam.

– Bo on lubi po piasku chodzić boso.

– A jakby szkło było.

– Nie było. Nie martw się. Bawcie się dobrze i podziękuj Aleksowi ode mnie.

– Za co? – zapytałam.

– On już będzie wiedział za co.

– No dobrze. – Zamknęłam za nimi drzwi i zaczęłam przygotowywać pomidorowy sos z czosnkową nutą. Olek taki lubił, bo nie był mdły, a ostrawy. Sam tak kiedyś powiedział.

Na koniec zajęłam się specjalnością, takim trikiem. Gołąbki przed podaniem z sosem powinno się podsmażyć na masełku. I wtedy sobie przypomniałam, że nie mam masła. Do sklepu nie zdążyłabym się udać, bo Olek miał tu być lada chwila, ale tym razem uratowała mnie Dominika. Zadzwoniłam do niej, przyszła, dała mi masło.

– I tak miałam iść Tylerowi po papierosy, bo zapomniał, a on zajmuje się małym i gotowaniem – powiedziała.

– Papierosy… weź moje. Ja muszę znowu rzucić. Mam nadzieję, że damskie…

– Tyler pali każde – powiedziała z uśmiechem przejmując ode mnie paczkę LD link, różowych. – Powodzenia z Aleksem, jest chyba nie tyle wkurzony co rozżalony.

– A ty skąd wiesz?

– Byłam u niego.

– Po co?

– Po pieniądze. Tyler stracił pracę, MOPS żądał wywiadów z rodzicami, więc się nie zgodziliśmy, nie chcemy by wiedzieli, że jest nam ciężko, bo by drwili, że zrobiły sobie dzieci dziecko i teraz sobie nie radzą.

– Dlaczego poprosiłaś Aleksa o pomoc, a nie…

– Majka z Patrykiem spłacają kredyt, też ledwo ciągną koniec z końcem, wszystkiego sobie odmawiają.

– Dlaczego nie poprosiłaś mnie.

– Potrzebowaliśmy dużo pieniędzy. Byliśmy zadłużeni w czynszu.

– Rozumiem, ale pomogłabym wam, sprzedała coś. Nie musiałaś prosić o pomoc tego…

– Twojego męża. Amanda, to twój mąż i wiem, że kiedyś go nie lubiłam, nadal mam co do niego mieszane uczucia, ale nie jest złym człowiekiem. Chociaż właściwie to jest, bo nie ma dobrych ludzi. Ale Aleks zna życie, dużo w nim przeżył i myślę, że przez to, że miał aż tak przejebane dzieciństwo i trudną młodość, to chociaż na dorosłość dobra zasługuje.

– Chcesz mi dać jakieś rady? – zapytałam z lekkim uśmiechem. Byłam zszokowana postawą mojej szesnastoletniej koleżanki.

– Bądź dla niego żoną, a dla chłopców taką matką jakiej jemu w dzieciństwie brakowało – odpowiedziała. – U nas to się sprawdza i nie trzeba nic więcej. Po prostu nie wolno być egoistą i zanim się coś zrobi to przystanąć i pomyśleć czy aby na pewno to nie zaboli tej drugiej osoby.

– Zostałaś żoną i matką mając piętnaście lat, ja miałam osiemnaście, ale z naszej dwójki to ty jesteś ta dorosła.

– Ale ty zawsze byłaś ta ambitniejsza i bliższa realiów. Ja miałam głowę w chmurach. Dlatego ty masz męża lekarza, piękny dom i samochód, a ja męża, który jest bezrobotny i jeździ na BMXie. – Dominika się uśmiechnęła.

– Ale jesteś z nim szczęśliwa. – To było stwierdzenie, bo to było widać.

– Tak, ale ty z Olkiem też byś była szczęśliwa, gdybyś tylko spróbowała inaczej, gdybyś tylko chciała. Amanda postaraj się, przecież potrafisz. Nie bój się lat, nie bój się dojrzeć.

– Nie boje się lat.

– Ale straty młodości już tak. On ma ponad trzy dychy i tej młodości nie stracił, tak?

– No niby nie.

– Tobie też to nie grozi. Jeszcze nie teraz. Spróbuj.

– Dobrze.

Domi wyszła. Dałam jej jeszcze jedną paczkę, bo przypomniało mi się, że kupiłam dwie. Zostawiłam sobie tylko jednego papierosa, tak na w razie czego, jakbym już naprawdę nie mogła wytrzymać. Przygotowałam obiad, położyłam go na stole. Spryskałam się perfumami. Kieliszki od Dominiki położyłam na stole, na wymyślnie złożonych serwetkach, wino postawiłam. Odnalazłam nawet świece, nie takie podgrzewacze, a świecznik na pięć świec, tych długich. Zapaliłam je i wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Otworzyłam, a w moim progu stał nikt inny, jak mój mąż. Wysoki, postawny, po prostu przystojny. Elegancko ubrany, choć inaczej niż wcześniej. Tym razem miał na sobie koszule w odcieniu średniego dżinsu. Nigdy wcześniej jej u niego nie widziałam, czyli była nowa. Czy to dobry znak, że założył nową koszule? Sama nie wiem. Nie miał krawata, ale do tej koszuli krawat by nawet nie pasował. Cieszyłam się, że był tak „na luzie”, ale nie jak typowy luzak. Popielate spodnie, ale nie garniturowe, a takie codzienne. Buty do garnituru. Pamiętam, że gdy go poznałam, to właśnie na buty zwróciłam uwagę. Nigdy nie podobali mi się mężczyźni w adidasach i uchodzili w moich oczach za chłopców.

– Wyglądasz lepiej niż rano – rzucił niewyszukanym, ale musiałam przyznać, że oryginalnym komplementem.

– Proszę, wejdź. – Wykonałam gest zapraszający. – Rano i ogólnie dziś. Przepraszam cię…

– Nieważne. Nie przepraszaj. Okaż przeprosiny.

– Mam się rozebrać? – zapytałam z figlarnym uśmiechem. Olek także się uśmiechnął i spuścił głowę, przymrużył oczy.

– Lubię cię nago i lubię cię w łóżku, nie przeczę, ale chodzi o coś więcej niż seks.

– Dajesz mi szansę?

– Póki co godzę się z tobą rozmawiać, zjeść z tobą kolacje i napić się wina. Ja będę je pił – oznajmił patrząc mi przez ramię. – Ty sobie zrób herbaty, albo pij mineralną – wskazał dłonią na plastikową butelkę leżącą na stole.

– Jak wypijesz to nie będziesz mógł prowadzić – uprzedziłam siadając przy stole. Szedł za mną, czułam jego obecność za sobą. Potem usiadł naprzeciw mnie.

– Przewidziałem to. Jeśli wypije jeden kieliszek, to za dwie, może trzy godziny mogę ruszać. Wino nie jest mocnym alkoholem. Jeśli jednak wypiję więcej, to mam gdzie zostać na noc.

– Tutaj – odpowiedziałam z uśmiechem, ale pokiwał przecząco głową.

– To małe miasto, beznadziejnie małe, bez atrakcji, ale jednak hotel posiada i to niejeden. Ale jedzmy. Sama gotowałaś?

– Tak.

– Nie wierzę, że spędziłaś ponad godzinę przy garach, przecież tego nie lubisz.

– Dla ciebie wszystko.

– Amanda, nie poznaje cię i proszę nie graj, nie odgrywaj żadnej roli, bo potem…

– To nie rola, ja naprawdę chcę się zmienić – powiedziałam głośniej niż zamierzałam, a on zabrał się do nakładania na talerz. Najpierw na mój. To w nim pokochałam pierwsze, że zawsze myślał pierw o innych, o bliskich, a dopiero potem o sobie.

– Wiesz, który raz już to słyszę? – zapytał ponownie siadając.

– Wiem, ale tym razem…

– Nie obiecuj, a pokaż. Wstrzymam się z rozwodem, masz mi udowodnić, bo ja potrzebuje dowodów.

– A ja wsparcia.

– To się zapisz do grupy AA, ja cię nie będę dołował, ale wspierać też cię nie zamierzam. Chcesz się podnieść z kolan to zrób to sama, bo ja nie jestem od tego by cię stawiać do pionu.

– Jako mąż…

– Jako mąż może i tak, ale przypominam, że jesteśmy w tak zwanej separacji. Każdy dba o siebie, Amando, taka jest brutalna rzeczywistość i położenie w jakim się oboje znaleźliśmy, bo ty nas w nim sama ułożyłaś.

– Będziesz taki ostry cały wieczór.

– Nie przybyłem tutaj by prawić ci komplementy. Myślę, że znałaś mniej więcej przebieg tego spotkania i moje nastawienie zanim jeszcze wybrałaś mój numer.

– Nie wiedziałam, że będziesz aż taki.

– Nie zasłużyłaś jeszcze na to bym był inny. Musisz się z tym pogodzić.

– Wiem i wiem, że masz racje…

– Nie miałem. Dziś nie miałem. Nie powinienem był cię bić, nie miałem prawa. Przepraszam. Boli?

– Nie. Zrobiłeś to symbolicznie – odpowiedziałam i rozpoczęłam jedzenie.

– O ile istnieje taki termin jak symboliczny policzek. Cieszę się jednak, że nie wyrządziłem ci znacznej krzywdy fizycznej, bo psychiczną zapewne niejedną.

– Nie masz za co przepraszać. Krzywdziliśmy się po równo, a nawet ja bardziej, ale chcę byś coś wiedział – zaczęłam i poczułam jak łzy napływają mi do oczu. Powstrzymałam je.

– Co takiego? – dopytywał i jadł jednocześnie. Liczyłam chociaż na to że pochwali moją kuchnie, ale na nic takiego się nie szykowało.

– Wyszłam za ciebie, bo to miłość wygrała. Do dziś jak o tobie myślę to nienawiść kłóci się z miłością i zawsze to drugie jest silniejsze.

– Coś w tym jest. Ja też po równo cię nienawidzę, i to jest racjonalne, bo mam ku temu powody. Jednak też cię kocham i wbrew rozumowi. – Olek mówił sztywno, jak wojskowy, a nie lekarz. Jakby to co mówił nie miało żadnego znaczenia. Tak bez uczuciowego go jeszcze nie widziałam.

– Chcę byś wiedział coś jeszcze.

– Zamieniam się w słuch.

– To prawda, że pierw się tobą bawiłam. Gdy cię poznałam byłeś dla mnie nikim, tylko odskocznią.

– Dziękuję za komplement. Ja byłem nikim, ty teraz nikim się stajesz. Zawsze lepszy jest czas przeszły w takich wypadkach.

Przymknęłam oczy bo jego słowa bolały i to cholernie bolały. Wiedziałam, ze muszę to znieść. Powtarzałam sobie, że on jest tylko rozżalony, zły, zawiedziony i ma prawo do takiej reakcji. W końcu to ja się nie popisałam. On też nie, ale ja jednak bardziej. On z pobudek innych niż „kaprysy”. Chociaż kto wie, może ja byłam tylko jego „kaprysem”.

– Potem jedliśmy razem kolacje…

– Obiad – przerwał mi. – Jedliśmy razem obiad. Wspominałaś, że lubisz Włochy. Odpowiedziałaś, że nie wspominałaś. Wtedy powiedziałem, że mogłaś napomnieć o ruskich pierogach, czy francuskich frytkach, ale ty wspomniałaś o włoskim spaghetti.

– Miłe wspomnienie – przyznałam z uśmiechem. – Takie początki.

– Tak. Nie pamiętałem twojego imienia, szukałem cię na NK. Jaki ja byłem głupi, sam się w kolejce na szubienice pchać.

– Aleks, daj spokój, mieliśmy chyba też dobre momenty, prawda?

– A inni?

– Co inni? – zapytałam bo kompletnie nie wiedziałam o co mu chodzi. On nalał sobie wina, zrobił kilka łyków, odłożył kieliszek, przetarł usta serwetką, a ja wyczekiwałam odpowiedzi.

– Czy inni w kolejce na szubienice zwaną Amanda też mieli dobre momenty?

– Pewnie tak. Chcesz mnie upokorzyć? To jest twój plan na dziś?

– Miałem taki twórczy pomysł, gdy tu jechałem, ale jednak nie. Nie chcę cię upokarzać, dziewczyno. Chcę prawdy.

– To jej posłuchaj.

– No to jem i słucham. Mów, nie krępuj się. Zniosłem tyle, zniosę i więcej.

– Nie masz czego znosić, czeka cię happy end.

– Siedzimy tutaj, będąc małżeństwem, a rozmawiamy jak obcy. Ja siedzę z chłopcami w domu i pracuje, są dni, że ze zmęczenia chodzę przy ścianach, tak jak wtedy gdy były pierwsze ich miesiące życia. Matka moich dzieci zamiast nam pomagać pije, pali, bawi się w najlepsze po najmodniejszych klubach. Nie na taki happy end liczyłem.

– Uświadamiasz mi moje błędy. To dobrze. Może dzięki temu ich nie popełnię, nie aż tylu.

– Mam wrażenia, że Amandy, czyli osoby jak ty się nie zmieniają. Wiesz co znaczy twoje imię?

– Wiem, znaczy tyle co ukochana.

– Godna miłości. Tylko to chore, bo ty czujesz się godna miłości, chcesz by każdy ci tą miłość dawał, by wokół ciebie skakano, a sama nie dajesz z siebie nic. No nie! Przepraszam cię bardzo. Czasami coś od siebie dajesz, tak by o tobie nie zapomniano, ale zawsze jest w tym jakiś zysk. Przyznaj się jak to było z nami, jak to widziałaś od początku do końca?

– Olek, wiesz, że twoje słowa bolą? – zapytałam się go po to by sobie to uświadomił i przestał. Nie chciałam by mnie ranił przez cały wieczór. Miało być miło, mieliśmy zjeść, wszystko sobie wyjaśnić, napić się wina i iść do łóżka. Dobry seks na pewno poprawiłby relacje między nami na lepsze, ale wystarczyło, że na niego zerknęłam, a już wiedziałam, że nie mam co na to liczyć. Wiedziałam,  że tej nocy nie będzie orgazmów.

– Jak wtedy, przy tej kolacji…

– Objedzie! – poprawił mnie.

– Mnie się wydaje, że to była kolacja, no ale mogę się mylić. Wtedy przy tym objedzie powiedziałeś, że jesteś lekarzem i że pochodzisz z domu dziecka.

– Być może, co to ma za znaczenie.

– Przez pierwszy fakt widziałam w tobie całkiem dobrą partie, ale raczej na przyszłość. Jeździłeś średnim, wręcz niskiej klasy samochodem.

– Skodą Fabią.

– Właśnie. Mieszkałeś ze znajomymi.

– Nie byłem kimś godnym twojej uwagi – dokończył.

– No tak, nie byłeś. Hubert mógł mi dać znacznie więcej. Byli też inni, na nich dorabiałam.

– Po co mi to mówisz? – zapytał.

– Bo chciałeś znać prawdę i było coś jeszcze. To coś sprawiało, że nie mogłam przestać o tobie myśleć. Widziałam w tobie siebie. Nie że byłeś jak ja, ale dawałeś mi nadzieję na spełnienie marzeń.

– Czym?

– Tym, że swoje spełniłeś. Byłeś z domu dziecka i zostałeś neurologiem. Opowiadałeś, że kiedyś otworzysz klinikę, że zrobisz chirurga, wybudujesz stadninę. Widziałam w tobie kogoś godnego uwagi, bo byłeś ambitny i sięgałeś swoich ambicji, bez użalania się nad sobą.

– Dziękuje za komplementy, przez całe nasze małżeństwo ich tyle nie usłyszałem – rzekł z drwiną i wypił wino niemal do samego dna kielicha.

– To nie koniec. Byłeś też równym w rozmowie. Byłeś godnym towarzyszem rozmów. Nie nudziłeś mnie, ale też nie pozowałeś na inteligentnego, zresztą bardzo rzadko to robisz.

– Chcesz mi powiedzieć, że rzadko korzystam z inteligencji?

– Nie. Po prostu nie wywyższasz się. Jesteś równy. Potrafisz być jak zwykły człowiek, a nie pan z doktoratem.

– Do czego zmierzasz?

– Do tego, że naprawdę bardzo mało widziałam w tobie sponsora, więcej przyjaciela. Nie lecę na twoje pieniądze Aleks, choć przyznam, że zapewniłeś mi lepsze życie, dałeś możliwość lepszego startu. Nie tylko mi, ale i dzieciom. Mnie skreśliłeś, ale ich nie nawet gdy wiedziałeś, że mogą nie być twoje.

– Wychowałem ich. Kocham jak synów.

– Nie czytałeś koperty? – zapytałem zdziwiona.

– Nie można czytać koperty, była biała. Czytałem kartkę z jej wnętrza. Nie zamierzam się cieszyć. Nie ma to dla mnie żadnego znaczenia, ale sprawdzę czy znów nie kłamiesz, czy to nie jest twoje kolejne zagranie.

– Aż tak mi nie ufasz? – zapytałam.

– Nie zrobiłaś nic by było inaczej.

– Ja też mam powód nie ufać tobie.

– Ja jestem tylko skurwielem i draniem, czasami damskim bokserem, a ty świetną aktorką.

– Kiedyś mi powiedziałeś, że Hollywoodu nie podbije – wytknęłam mu.

– Widocznie się myliłem.

– Olek, naprawdę przepraszam. Wyrządziłam ci wiele krzywd, na kilka z nich sam zasłużyłeś, ale na większość…

– Też ci wyrządziłem nie jedną krzywdę i nie mówię tu o laniu, zamiarze gwałtu czy policzkowaniu. Nawet nie o mojej przeszłości.

– A o czym?

– Rozpuściłem cię. Tym cię skrzywdziłem najbardziej. Przez to sobie sama nie możesz poradzić, bo ja zawsze byłem, ja cię broniłem przed konsekwencjami, choćby prawnymi, ale nie tylko. Ty za nic nie ponosiłaś konsekwencji, dlatego o nich nie myślisz i czynisz co, kiedy i jak ci się żywnie podoba.

– Masz racje. Masz cholerną racje, ale chce je ponosić, już dość żyłam pod kloszem.

– Żyłaś też w brudzie i skrajnym ubóstwie.

– To nas łączy. Zawsze wszystko albo nic.

– Tak, tylko ja wszystko doceniam, a ty nie. Chciałabyś lepszego świata. Jesteś przeciwniczką przemocy, ale zapominasz o jednym; zmień siebie nim zmienisz ten świat.

– Zamierzam zacząć zmiany od nas. Wysłuchasz, czy nadal będziesz mi przerywał.

– Rozum krzyczy bym uciekał, ale serce chce znać prawdę. Zawsze wpędza mnie na miny, ale jedna mina więcej, jedna mniej… mów, Amando.

– Pokochałam cię, Aleks, choć długo się od tego broniłam i to na wszelkie możliwe sposoby. Potem uświadamiałam sama siebie, że to nie miłość, to czyniłam seksem z innymi. Mówiłam sobie, że przecież nie są inni niż ty, że czasami nawet są lepsi…

– No to już nie był komplement.

– Jestem szczera. Miewałeś też słabsze dni. Zresztą wiesz o tym, bo ja się nie bawię w udawanie orgazmów.

– Czyli, że nie było ci ze mną przyjemnie.

– Przyjemnie było prawie zawsze, nie zawsze jednak sięgałam spełnienia, to chce powiedzieć. Czasami było z tobą tak zajebiście, że mogłabym zgodzić się umrzeć następnego dnia, byleby tylko przeżyć to jeszcze raz – mówiłam szybko, szybciej niż zamierzałam. Wręcz z prędkością odrzutowca. – Ale bywały też chwile gdy było po prostu normalnie, zwyczajnie, nie źle, ale tez nie dobrze. Byłeś więc jak inni faceci, niczym się od nich nie różniłeś. Nawet nie byłeś w moim typie, no przynajmniej nie tak do końca. – Aleks się uśmiechnął, lekko, i szybko zmył z siebie ten uśmiech, ale ja go dostrzegłam. To znaczyło, że topniał ten lud na jego sercu i burzyła się skała-Aleks, by być moim normalnym Aleksem. – Lubiłam twój styl ubierania, choć czasami fatalnie dobierałeś kolory. Nie podobał mi się odcień twoich włosów i to, że jesteś taż tak umięśniony, aż za bardzo, nie podobało mi się jak unosisz brwi, ani jak obgryzasz paznokcie gdy się denerwujesz.

– Czyli wiele rzeczy – skwitował Olek.

– Inni faceci byli mniej umięśnieni, równie eleganccy co ty, byli brunetami, nie marszczyli tak czoła, nie unosili brwi, byli bliżsi mojemu ideałowi, ale to nie na sms od któregoś z nich czekałam co rano, a od ciebie.

– Na moje „dzień dobry”? – zdziwił się.

– Tak, i na twoje „dobranoc” co wieczór. Gdy chwilę byliśmy pokłóceni, to tych dwóch smsów każdego dnia brakowało mi tak jakby to było powietrzem, jakby od tego zależało moje życie. Olek ja wiem, że dla ciebie to puste słowa, że…

– Ciii, nic już nie mów. – Wstał, chwycił moja brodę w dwa palce i pocałował. Delikatnie dotknął moich warg swoimi.

– Masz wiele wad, ale takiego cię pokochałam. Nie innego, nie idealnego, takiego cię kocham i nie chcę innego – dokończyłam kiedy jego wargi odstąpiły od moich.

– Wiem, Amanda. Nie stawiam na twojej miłości znaku zapytania, ale sama miłość to za mało. Ja chcę więcej, potrzebuje więcej od żony i matki moich dzieci. – Patrzył mi intensywnie w oczy, gdy to mówił. – Będę już leciał. Całkiem nieźle ci wyszły te gołąbki. Do jutra.

– Ale jak to…

– Nie zostanę tu na noc, mówiłem od samego początku. Chyba czas bym sam zaczął być konsekwentny.

– Jak to do jutra?

– O szesnastej muszę być w klinice. Przyjedź do chłopców.

– Mogłabym się na nowo…

– Nie – powiedział stanowczo.

– Spałabym na kanapie w twoim gabinecie, albo w salonie.

– Nie. Na to jest o wiele za wcześnie, ale może kiedyś pozwolę ci wrócić. Póki co nie. Nie możesz mieć wszystkiego na kiwnięcie paluszków, kaprawe oczęta i chwilkę dobroci. Musisz się bardziej postarać, bo mnie już nie złapiesz na swoje tanie chwyty. I nie rób takiej miny. – Musnął mnie w policzek, uśmiechnął się i puścił oczko. – Nie było przecież tak strasznie, prawda.

– Najlepiej też nie.

– Wiem, ale nie będzie najlepiej po tym wszystkim. Na pewno nie od razu, bo życie to nie jest bajka, a smutny film.

– Do jutra.

– Do jutra – odpowiedział znikając za drzwiami.