Część 236 - Legendy miejskiej policji

Patryk (Tychon)

Siedziałem w samochodzie wraz z Jackiem, znajdowaliśmy się blisko torów.  Czekaliśmy na to aż nastąpi ustawiona transakcja narkotykami. Póki co było spokojnie. Mieliśmy jeszcze godzinę czasu do akcji. Musieliśmy jednak być wcześniej, sprawdzić czy ludzie nie są obstawiani. Nie chcieliśmy wpaść w pułapkę, tylko złapać hurtownika. Rozwijałem właśnie kanapkę od Majki. Ugryzłem i z radością poczułem, że jest z tym co lubię najbardziej – z sopocką.

– Znasz Górskiego dłużej ode mnie. Jakim cudem? – zapytałem Jacka.

– A co ci nagle Górski przyszedł do łba? – odpowiedział pytaniem na pytanie mój najlepszy przyjaciel i jednocześnie mąż mojej starszej siostry. Zabawne, ale to z nim miałem lepszy kontakt niż z nią. Jej nie widywałem za często, czasami całymi miesiącami.

– A nie wiem, jakoś tak. Poznałem go u was.

– Górskiego kiedyś przesłuchiwano, kiedy ja byłem jeszcze takim dzieciakiem. Właściwie to znalazłem się przy tym przesłuchaniu przypadkiem. Po czterdziestu ośmiu Mikołaj dał mi znać, że powtarzają przesłuchanie, jak się nie sypnie, to go wypuszczają. Po tym wyszedłem na zewnątrz, Górski też. Poczęstowałem papierosem.

– Zatrzymali go za tą dziewczynę co wypadła z okna?

– Nie. O tym też słyszałem, ale to nie wtedy, ale skąd ty… kurwa, Patryk, miałeś… czekaj, czekaj, dokładnie, jakieś, coś koło szesnastu lat jak były te „wypadki”.

– Czyli nie wierzysz, że to były wypadki?

– Tego nie powiedziałem – zaprzeczył.

– To nie były wypadki. Ja można dostać się do archiwum, tak by nikt o tym nie wiedział z firmy?

– Chcesz prowadzić prywatne śledztwo? Ty wiesz czym to grozi?

Spojrzałem Jackowi w oczy, przestałem na chwilę jeść.

– Ktoś mi kiedyś powiedział, że raz, od wielkiego dzwonu trzeba być człowiekiem.

– To nie byłem ja.

– Pewnie, że nie ty. Moja matka. I właściwie to pierw mówiła to do ojca, dopiero potem do mnie.

– Jak wasze relacje?

– Jak zazwyczaj. Im dłużej się nie widzimy, tym szczęśliwsi się czujemy.

– Pytałem o matkę, nie o ojca.

– A ja pytałem o Górskiego – przypomniałem. – Aleksander Górski, za co był wtedy przesłuchiwany? Ile lat temu to było? Chcę wiedzieć.

– To była bardzo śliska sprawa. Policja otrzymała anonimowe zgłoszenie o tym, że jacyś ludzie są w lesie, w środku nocy. To był jakiś dzieciak. Miał dziecięcy głos, może przestraszona kobieta. Tak czy tak zgłoszenie było anonimowe.

– Chodzenie po lesie jest zbrodnią? – zapytałem.

– Nie, nie jest i nie było. Ten anonim zgłosił, że było słychać krzyki kobiety, kilku facetów, ona wołała pomocy. Zwinęli Górskiego bo akurat wychodził z lasu jak podjechał radiowóz, był… zdenerwowany i miał ślady więzów na nadgarstkach. Policja uznała go pierw za ofiarę, ale on się wszystkiego wyparł. Powiedział, że nadgarstki to ślady seksu. Czerwienił się przy tym. Wzięli go za niewinnego, wszyscy, oprócz starego Sypniewskiego. Sypniewski spojrzał Olkowi w oczy raz i powiedział „mamy przed sobą mordercę”. Olek się zaśmiał i wtedy jego niewinność chowała się do kieszeni. Nagle w oczach większości oglądających przesłuchanie zza weneckiego przestał być niewinny.

– A dla ciebie?

– Byłem dzieciakiem, nic nie wiedziałem o tej robocie.

– Co powiedział Górski, że zmienili o nim zdanie w kilka minut? – zapytałem z wielkim zainteresowaniem.

– Jedno zdanie „Nie ma trupa, więc jestem niewinny”. Zaśmiał się w twarz Sypniewskiemu. Potem kilka glin poszło z psami do lasu, Górski poszedł na dołek.

– Nic nie znaleźli?

– Nie. Ślady krwi, ale nie było sensu tego badać, bo tam często kaleczyły się dzieciaki chodzące po drzewach.

– A przesłuchanie Górskiego to po czterech osiem?

– Wyglądało mniej więcej tak, że Sypniewski tylko przekroczył próg pokoju przesłuchań, a Górski z uśmiechem na twarzy powiedział „a mówiłem, że nic na mnie nie znajdziecie”. Sypniewski potem poszedł na emeryturę, przedwczesną.

– Dlaczego?

– Bułgarska rodzina zgłosiła zaginięcie córki.

– To miało jakiś związek?

– Dziewczyna miała czternaście lat, na czas przed zaginięciem przybyło jej drogich szmat i kilka gadżetów modnych w tamtym czasie. Nikt nie łączył tych spraw, dopóki jej brat nie wypadł z okna.

– Dlaczego? – postanowiłem zapytać. Byłem ciekawy jakbym oglądał dobry film kryminalny, chociaż kryminał widywałem na co dzień w pracy.

– Sypniewski wrócił wtedy do Górskiego. Znalazł notkę o przesłuchaniu gdy jego dziewczyna wypadła z okna. O tym pewnie słyszałeś?

– Tak, gazety huczały o tym, że tego był cały sezon. Mniej więcej co kilka miesięcy ktoś wypadał.

Jacek się skrzywił.

– Coś takiego było, ja dokładnie nie pamiętam. Tak czy inaczej brat tej Bułgarki skoczył z budowy, nie wypadł z okna, ale było to w okolicach tych trzech wieżowców, z których skakano wcześniej.

– Młody był?

– Wtedy miał chyba siedemnaście, albo szesnaście lat.

– Wtedy? Ten chłopak żyje?

– Tak, z tego co pamiętam nawet nie miał długiej rehabilitacji. Po prostu połamał nogi, miał fart.

– Co mówił o zdarzeniu? – zapytałem.

– Że chciał udowodnić dziewczynie, że jest zakochany na zabój. Nigdy go nie poznałem. Zresztą ja byłem młody, sam miałem osiemnaście lat. To tylko legendy, które krążą po komisariatach, przekazywane z ust do ust.

– Jest akcja. Ale po niej zawieź mnie do Sypniewskiego.

– Po co?

– Jacek weźmiesz mnie za idiotę, za jakiegoś pracoholika, który szuka zabójców po godzinach, ale…

– Ale co?

– To jest za grubymi nićmi szyte. Dziewięć samobójstw, na jednym osiedlu, w dodatku strzeżonym.

– Ale wielu to sprawdzało. Tych spraw nic nie łączy. Kilku letni chłopiec, dziewczyna górskiego, potem jakaś matka z niemowlęciem. Nie ma wspólnego motywu, rozumiesz?

– Muszę znać nazwiska tych ofiar. Poza tym w gazetach nie było słowa o niemowlęciu, przejrzałem stare numery, byłem w tym celu w archiwum.

– Za prowadzenie prywatnego śledztwa można wylecieć.

– To na mnie donieś! – warknąłem. – Co z tym niemowlakiem?

– Przeżyło. Zostało w mieszkaniu. Trafiło do rodziny, czy adopcji. Nie pamiętam. Nawet nie wiem, bo to legendy.

– W każdej legendzie jest coś z prawdy. Przyjechali nasi. Kiedy zdejmujemy tamtych?

– Gdy przekażą towar i wezmą gotówkę. Teraz!

Akcja zakończyła się pomyślnie. W nagrodę pozwoliliśmy sobie po pracy wpaść na kawkę do starego Sypniewskiego.

– Patryk Owczarek – powiedziałem do mężczyzny, który otworzył nam drzwi. Był starszy i jeździł na wózku.

– Owczarek, od tych Owczarków? Karol to twój ojciec.

– Tak, sędzia.

– Wiem. Nie poszedłeś w ślady ojca, tak mi się wydaje.

– Widzi mnie pan pierwszy raz na oczy.

– Wydajesz się sympatyczny. – Mężczyzna rzucił w moją stronę uśmieszek, odjechał wózkiem nieco w tył byśmy mogli wejść do środka.

– Jestem tutaj bardziej prywatnie niż służbowo. Moja żona…

– Usiądź, na wesele nie prosisz. Jacek, a ty…

– A ja zostawię was samych. Nie chcę mieć z tą zamkniętą sprawą nic wspólnego – wymigał się.

Ja zająłem jednak miejsce przy stole, na starym, niemodnym fotelu. Wojciech Sypniewski podjechał na wózku do stołu.

– Nie będziemy bawić się w kawki i herbatki, jak mężczyźni sobie walniemy – rzekł i nagle przed moimi oczami pojawiła się butelka taniej wódy. – Nadal pijecie w pracy.

– Nie.

– Czyli czasy się zmieniły. Co cię do mnie sprowadza, że Jacek się wystraszył? – zapytał i rozlał trunek do literatek.

– Sezon wypadania z okien?

– A twoja żona… zacząłeś od „moja żona” – przypomniał i przechylił, po czym nalał kolejną sobie. – Pij. Rozwiąż język.

– Przyjaciółka mojej żony wyszła za Aleksandra Górskiego. Pan ponoć się kiedyś na niego uwziął.

– Nie pamiętam.

– A sezon wypadania z okien pan pamięta?

– Nie.

– Każdy z tego miasta w pańskim wieku to pamięta. Wtedy dziennik był sprzedawany w takich ilościach jak nigdy wcześniej i nigdy później.

– Tak, deptałem mu po piętach już jako emeryt, potem wylądowałem na wózku.

– Czemu akurat jemu? W tych sprawach podejrzany był niejeden.

– Nie przesłuchuj mnie chłopcze. Młoda ta przyjaciółka?

– Co? – przez chwilę nie rozumiałem o czym on do mnie mówi.

– Ta przyjaciółka twojej żony, czy młoda?

– Dziewiętnaście lat.

– Szkoda dziewczyny.

– Dlaczego pan ta mówi. Znam Aleksa kilkanaście lat i…

– Nie znasz go. Jesteś za młody by znać się na ludziach. Po latach w tej pracy, jeśli będziesz uczciwy i biegły nauczysz się ich rozpoznawać. Mój ojciec był gliną, syn na szczęście nie poszedł w moje ślady.

– Kogo rozpoznawać?

– Zabójców, morderców, seryjnych i tych przypadkowych. Wystarczy, że spojrzysz im w oczy, o tak… – to mówiąc przybliżył się do mnie i spojrzał w moje. – A wtedy już będziesz wiedział kto zabił i czy to był przypadek.

– Co pan zobaczył w oczach mojego kolegi?

– Że jest gnojem, chamem, pysznym skurwysynem. Byłem rok temu w szpitalu na badaniach. Chodził przy boku jakieś pielęgniareczki. Trzymał ją za dupę. Biały kitel, białe rękawiczki. To było pewne, że on tak skończy. Bezczelnie się do mnie odezwał.

– Co powiedział?

– „Dzień dobru panie poruczniku, jak mija życie? Jako inwalidzie musi być panu trudno?”

– Czy on miał coś…

– Tak, z pewnością tak. Prowadziłem śledztwo na własną rękę, bo nie mogłem spać po nocach widząc rodziny tych… nie lubię niewyjaśnionych spraw. Ktoś mnie zaskoczył od tyłu, zbił.

– Przykro mi.

– Niepotrzebnie, nie lubię współczucia, nauczyłem się z tym żyć.

– Co pan wie o ofiarach?

– Samobójstw, czy ofiarach Górskiego?

– To są jakieś ofiary Górskiego? Myślałem, że nic mu nie udowodniono.

– Jest jedna ofiara, którą mu udowodniono. Nie był jednak karany.

– Co się stało?

– Człowiek wypadł z okna.

Nie dowierzałem. Niemożliwe było by komuś udowodniono winę i by wymigał się od odpowiedzialności karnej, która za to przysługuje.

– Ale, jak to?

– W tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym piątym roku. Schyl się pod komodę. Mam odbitki zdjęć.

Zrobiłem jak uczynił. Otworzyłem skrzyneczkę i moim oczom ukazało się ciało chłopca, całe potrzaskane, we krwi.

– Był żywy, trafił do szpitala, ale nie odratowali go.

Przełożyłem zdjęcie, był na nim chłopiec z piłką.

– To dziecko – powiedziałem mało przytomnie. – Jest podobne…

– To Tymoteusz Górski, brat bliźniak Aleksandra Górskiego.

– Nie wierzę, Aleks nigdy nie wspominał, że miał brata, a już na pewno, że bliźniaka.

– Aleksander Górski miał wtedy dokładnie cztery lata. Zdarzenie miało miejsce w jego urodziny. Matka przyjechała i spędziła z synami cały dzień, tak przebywali u babci.

– Olek nie mówił, że matka…

– Odwiedzała ich, regularnie, co rok, aż do tamtego roku. Ona obwiniała syna, za to że wypchnął brata z okna. Jej matka obwiniała ją, że ich nie dopilnowała. Tragedia rodzinna.

– Jak to się stało, że wypadł.

– Brat go popchnął. Powiedział to gliniarzowi, lecz przy psychologu się wyparł. Już wtedy świetnie kłamał. Według tego gliny co z nim rozmawiał to dzieciak płakał na zawołanie, ale nie czuł żalu. Wydawał się dziwnie… nie wiedział jak to określić, ja sam nie pamiętam, jak on to określić. Zaprogramowany na niewinnego, na kogoś lepszego, coś takiego.

– Może to był wypadek?

– Tak stwierdzono. Aleksander nie poniósł więc odpowiedzialności karnej.

– Kurwa nie wierzę! – niemal wykrzyknąłem.

– Napij się. To nie koniec opowieści. Budynek z którego wypadł czteroletni Tymoteusz znajdował się w tym samym miejscu, gdzie stoją te wieżowce. Pięciopiętrowa kamienica, przeznaczona do rozbiórki. Wtedy mieściły się tam biura, Karolina Górska poszła je posprzątać, zastępowała koleżankę. Pokój, z którego okna wypadł mały Tymek miał numerek „sześć”.

– Nie rozumiem związku – przyznałem.

– Tymoteusz Górski, pierwsza ofiara, numer sześć na drzwiach biura. Urszula Lanik, studentka, wypadła z tej samej kamienicy, wtedy już były tam mieszkania socjalne, mieszkanie miało numer „sześć”, to było dokładnie to samo okno. Sąsiedzi mówili pierw, że mieszkała tam z koleżanką, ponoć były lesbijkami. Potem dziwnie zaczęli milczeć na ten temat. Nagle okazało się, że mieszkała sama, z reszta w mieszkaniu znaleziono tylko jej rzeczy. Potem budynek zburzono, stawiano ogrodzone osiedle dla bogaczy i z szóstego piętra wyskoczył szesnastoletni Hubert Witanow, w tym przypadku nie było pokoju, było to szóste piętro…

– Kto?

– Chłopak, szesnaście lat.

– Jeszcze raz nazwisko, proszę.

– Hubert Witanow. Jego matka Polka, ojciec Bułgar. Zaginiona siostra, brat zginął w wypadku. Strasznie przeżywała, że straci jedynego syna. Chłopak przeżył…

– Wiem, znam go. Nie sadziłem, że ma z tą sprawą coś wspólnego.

– Tego to i ja do końca nie wiem. Nie było przesłanek by znał Górskiego, ale bywał w kasynach, na nielegalnych metach alkoholowych, jego ojciec był karany za handel spirytusem, załatwiłem mu szybsze wyjście i mniejszą grzywnę.

– Dlaczego?

– Bo nieraz trzeba pokazać się jako człowiek, a nie tylko pies. To była normalna rodzina, niebogaci, raczej biedni. Wiążący jakoś koniec z końcem, trochę skrzywdzeni przez los. Jeśli ktoś przeżyje śmierć własnego dziecka, ten zrozumie.

– A inne przypadki? – zapytałem.

– Marika Kłakulak…

– Pamięta pan ich wszystkich?

– To tylko jedenaście ofiar, no właściwie trzynaście jeśli liczyć by dwa zdarzenia z domu dziecka.

– Po kolei, co z tą Kłakula... jak to było?

– Marika Kłakulak, narzeczona Górskiego. Apartament na samej górze, mieszkanie…

– Sześć?

– Tak.

– Chyba mi niedobrze – przyznałem.

– To znaczy tylko, że nie nadajesz się do tej roboty. I wyjścia są dwa. Albo się nadasz, albo zachowasz serce.

– Postaram się pogodzić jedno z drugim.

– Potem był Adaś Turowski, chłopiec będący na uboczu, jak dziecko wykorzystywane seksualnie.

– Co to ma wspólnego z Górskim?

– Dzieciak wypadł z okna, oczywiście spod szóstki, wieżowiec obok tego z którego wypadła Marika. Trwał remont tego mieszkania. Robił tam ojciec chłopaka, dzieciak przechylił się i poleciał. Nie zdążyli go złapać. Trzy miesiące później z tego samego mieszkania wyleciał ojciec Adama, Marcin Juras.

– Inne nazwisko, dlaczego?

– Adam nie był jego biologicznym synem. Juras nie miał swoich dzieci. Nic po sobie nie zostawił.

– A Turkowska? Miała inne dzieci?

– Córeczkę, kilkuletnią. Nie przesłuchiwaliśmy jej. Nie męczyliśmy dziecka. Pani Iwona mówiła, że córka jest małomówna, Adam z resztą też był spokojny.

– No dobrze. – Wyciągnąłem notatnik i zacząłem notować. – Mamy Tymka, Urszulę, Huberta, Marikę, Adama, Marcina. To jest sześć osób. Kto był następny?

– Robert Sobczak. Biznesmen, robił w nieruchomościach. Był wyceniać tamto mieszkanie, nikt nie mógł go sprzedać po śmierci Adama i jego ojca. Z jego notatnika wynika, że umówiony był z jakimś Dariuszem na spotkanie, ale nigdy nie ustaliliśmy kto to taki. Telefon był na kartę. Facet wypadł z balkonu, osierocił troje dzieci, zostawił żonę. Ponoć uczciwy, ale jak na uczciwego to miał za drogi samochód.

– To już siódmy. Dalej?

– Mężczyzna, który zgłosił, że na drogę wybiegła mu dziewczyna. Wziął ją do samochodu, potem ktoś za nim jechał, spowodował wypadek, wpadł do lasu, on się obudził, ale dziewczyny nie było już obok. Zgłosił to nam w jeden dzień, w drugi już nie żył. Policja uznała, że jechał po pijaku i wymyślił sobie tą dziewczynę by nie odpowiadać za ten wypadek, wymigać się. Mówił, że nie pił, że ktoś mu musiał wlać na siłę. Wyśmiali go. Wypadł z tego samego okna co Marika, to mieszkanie nadal należało do rodziny przyjaciela Aleksandra Górskiego, niejakiego Dariusza Przybylskiego. Teraz to znany prokurato…

– Wiem. Nie uwierzy pan, ale mam go w rodzinie.

– To małe miasto, dupa się o dupę otrze i zaraz się okazuje, że zna się kogoś, kto zna kogoś.

– Moja żona ma przyrodniego brata, Darek to jest mąż tej drugiej siostry tego brata…

– Piąta woda po kisielu?

– Tak. Sympatyczny taki.

– Tak, to miły chłopak. Przesłuchiwałem go. Miał podlewać kwiatki podczas niepobytu ciotki w Polsce. Dzień wcześniej popił, zgubił klucze. Autentycznie je zgubił, monitoring to uchwycił. Podniósł je jakiś zakapturzony typek. Przybylski mówił, że z takim grał w karty w tym barze, ale nie pamiętał dobrze twarzy.

– Przybylski to dobry kumpel Górskiego?

– Wyglądało na to, że wcześniej tak, ale po śmierci Mariki ich drogi się rozeszły. Darek kończył studia, poznał wtedy jakąś dziewczynę. Mówił, że nie ma już czasu na bezsensowne wypady na miasto z kumplami. Był bardzo ambitny.

– A Górski?

– Ten był zdolny, ambicja widocznie przyszła mu z czasem, skoro został lekarzem.

– Ile kamer było tam gdzie Darek Przybylski pił wtedy gdy zgubił klucze?

– Na parking wychodziła tylko jedna.

– Zgubił tylko te klucze, czy też inne?

– Tylko te, z tego co pamiętam.

– Kto normalny idąc pić bierze klucze od mieszkania ciotki, jeszcze gubi je akurat w takim miejscu, gdzie sięga kamera. Nie wydaje się to panu dziwne?

– Mnie się wydawało, ale innym nie, a potem odsunięto mnie od sprawy. Przybylski, stary Przybylski zagadał z komendantem. W tym mieście ręka rękę myje. Aleksander teraz pewnie jest już całkowicie nietykalny, bo należy do elity.

– Co potem?

– Sprawę zamknięto. Jakiś czas była cisza. Ja poszedłem na emeryturę, wcześniejszą. Komendant mi załatwił, bo za często grzebałem w starych aktach.

– Ale nie zapomniał pan o tych sprawach?

– Nie, skądże. Potem wypadła cała rodzina. W tym trzecim wieżowcu, który dostawiono. To była jakby egzekucja, jedno okno, skakali po kolei. Zostało niemowlę. Nastolatka, jej brat i jej matka, wyskoczyli.

– A ojciec?

– Robił za granicą. Wrócił po dzieciaka, tego co przeżył, zabrał z sobą. Mówił, że nic nie wie. Razem jedenaście osób, jeśli liczymy Tymoteusza, który był dzieckiem i Huberta, który przeżył.

– A te dwie ofiary z domu dziecka?

– Malwina Druciarek, powiesiła się w toalecie. Paskal Carski spadł z dachu, na główkę.

– To nie możliwe, by spaść, na głowę lecąc…

– Wiem, ale nikt się tym nie przejął. To było dziecko niczyje. Moim zdaniem, ktoś chciał go nastraszyć, trzymał za nogi i upuścił przypadkiem, albo…

– Albo co? – zapytałem bo Wojciech się zawiesił.

– Aleksander Górski.

– Co Górski? – w przestrachu aż odwróciłem się do tyłu, czy czasem za mną nie stoi, ale nikogo za mną nie było, tylko kuchnia.

– Boisz się go? Zareagowałeś jak byś się bał.

– Bo mnie pan nastraszył.

– Robisz w zabójcach i się boisz. Minie po latach – zaśmiał się delikatnie przy tych słowach. – Aleksander Górski może mieć potrzebę zabijania. Pamiętasz jak wspominałem o synu, nie poszedł w moje ślady, został psychiatrą. Uważa, że jeśli ktoś dopuścił się zbrodni jako dziecko i potem są dwie drogi. Na jakiś skutek sobie o tym przypomniał, mógł to być moment kiedy drugi raz zabił, przypadkiem.

– Tak jak upuszczenie Paskala z dachu domu dziecka, tak?

– Właśnie tak.

– A druga droga?

– Mógł pamiętać i przez lata żyć z tą rządzą by powtórzyć…

– Nie. Mówimy o moim kumplu.

– Mówimy o człowieku co w oczach ma napisane „jestem zły”! – warknął Sypniewski.

– On ma dzieci – powiedziałem nagle.

– Ja nie wiem, nie zajmuje się tą sprawą od dawna. Na wózku, nie mam jak. Chcesz to weź zdjęcia, notatki. Jeśli to rozwiążesz, to będziesz dobrym gliną. Sama „góra” kazała nam to tuszować i zamiatać pod dywan.

– Nie łączy nic tych spraw, oprócz uwielbienia do numeru „sześć”?

– Długie lata się nad tym głowiłem, i właśnie nie. Ofiary się nie znały. Nie ma osoby, którą by wszystkie te osoby znały. Jedynie te bloki, miejsce upadku z okna.

– Tą sprawą zainteresowała mnie Amanda Górska, żona Aleksandra Górskiego. Mają dzieci, bliźniaki.

– Historia zatacza krąg. Tylko czekać aż jeden drugiego zabije. Tacy jak twój kumpel przenoszą gen mordu.

– Nie wydaje mi się. Troszczy się o rodzinę. Może Tymek i Marika to autentycznie wypadki, zbiegi…

– Zbiegi okoliczności? To chcesz powiedzieć? W tej robocie nie wierzy się w zbiegi okoliczności.

– Ale…

– Ale czy gdybyś miał brata bliźniaka, którego wypchnąłeś z okna, to po latach zabrałbyś dziewczynę na randkę do apartamentu, który stoi na miejscu kamienicy, z której okna wyrzuciłeś brata? Chyba nie, prawda?

– Chciałbym być od tego jak najdalej – przyznałem, a Sypniewski delikatnie się uśmiechnął. Jakby z wyższością.

– Pod jakim numerem mieszka twój kolega?

– Ma dom.

– Domy też mają numery! – warknął.

– Chwila – powiedziałem i wyjąłem telefon. Wybrałem numer Amandy.

– No część. Macie już czynną tą szkółkę jeździecką?

– Tak – odpowiedziała. Brzmiała jakby dopiero co, przed chwilą płakała.

– Stało się coś?

– Nie, spałam, jestem przeziębiona. – Nie wiedziałem czy w to wierzyć, ale ostatecznie Aleksander nie wyglądał na kogoś kto zaraża własnej żonie.

– Chciałem tam posłać kumpla, ma dwie córki. Chce im pokazać konie, zachęcić do jazdy, ale boi się, że będzie błądził po tych pustkowiach. Nie ma GPRS, to staromodny człowiek.

– Mam my narysować mapę i wysłać mailem – zadrwiła Amanda.

– Przed szkółką będzie mijał trzy domy, potem wasz. Wiesz może jakie mają numery? Za waszym skręca w lewo, tak?

– W prawo. Za szóstką, za naszym w prawo.

– Mieszkanie pod szóstką?

– Tak. Czemu jesteś zdziwiony?

– Nie jestem, może trochę. Po prostu myślałem, że przed wami są tylko trzy domy. Sądziłem, że mieszkacie pod cztery.

– Nie, przed nami jest cztery i dwa. Same parzyste. Nieparzyste są po drugiej stronie wsi. Trzeba jechać dalej i w lewo. Kiedyś przegapiłam nasz zjazd i sprawdzałam czy można dojechać naokoło. Ale nie radzę, straszne piaski i nierówności. Jak ktoś ma niskie zawieszenie to przejebie.

– Dobra, nie będę ci zawracał głowy. Przekażę kumplowi, może przekona córy i będziecie mieli klienta. Kuruj się tam i zdrowia życzę.

– Wszystkiego dobrego. Owocnych starań – rzuciła jakby z uśmiechem.

– Co?

– No starań. Majka mi mówiła. Ja polecam się nie starać, wtedy się udaje.

– A… o tym mówisz.

– Tak, powodzenia życzę.

– Nie dziękuje by nie zapeszyć. Pozdrów Aleksa ode mnie i ucałuj łobuzów.

– Patryk zaczyna chodzić. Już staje i robi przy meblach kilka kroków. Twój imiennik jest zdolny.

– Po wujku.

– Przy Olku tak nie żartuj.

– Jest aż tak zazdrosny? – zapytałem z żartem.

– Idę podać u ręcznik. Papa i do zobaczenia. Jeszcze raz powodzenia.

– Jeszcze raz nie dziękuje.

Rozłączyłem się. Spojrzałem na Wojciecha Sypniewskiego, który napełniał literatki wódką. Chwyciłem za swoją i przechyliłem do dna na stojąco, bo podczas rozmów telefonicznych zawsze wstawałem i chodziłem w kółko. Nie umiałem stać w miejscu i rozmawiać.

– Mieszają pod szóstką – powiedziałem, chwyciłem za pudełko ze zdjęciami i notatkami, a potem opuściłem mieszkanie.