Część 230 - Miły tylko dla żony?

Aleksander (Samuel)

Paulina nie widziała najmniejszego problemu by zostać z chłopcami. Co prawda napomniała mi, że musi się uczyć, ale zapewniłem ją, że dzisiejszy dzień mają bardzo leniwy, także spokojnie się przy nich będzie mogła pouczyć. Poinformowałem ją również o tym, że za dzisiejszy dzień zapłacę podwójną stawkę. Ona na to zasługiwała, ja nie czułem się dzięki temu winny, czyli wszystko było w należytym porządku i szło po odpowiednim torze. Zasiadłem za kółkiem swojego terenowca, rozsunąłem szyby jak to najbardziej było możliwe, zapuściłem jakiegoś nowego, niby rocka i ruszyłem przed siebie. Co prawda była niedziela, w szpitalu miałem wolne, bo to nie mój dyżur, ale byłem zmuszony udać się do klubu i wykombinować jak zażegnać ten chwilowy kryzys. Jednak póki nie znajdowałem się w pracy postanowiłem o niej nie myśleć, wyłączyć myśli na czas drogi, tak dla zdrowia psychicznego. Z tego powodu przyłączyłem się do wokalistki, której głos płynął z głośników:

Nie walczmy ze sobą

Nie będę ozdobą

Twojej własności tej…

POPIEPRZONEJ MIŁOŚCI...

Ty widzisz czarne i białe,

i znowu pretensje i żale

nie będę tłumaczyć się stale

bo teraz już wiesz co dalej.

Zabieraj to czarne i białe

nie będzie już tak doskonale

tak permanentnie i trwale

bo teraz już wiesz co dalej.

(Red Lips – Czarne i Białe)

Zaparkowałem pod niepozory, szarym budynkiem. To była typowa willa. W podziemiach bilard i bar, nawet wybieg i rura do tańca dla dziewczyn. Wszystko utrzymane w ładnych, fioletowych, nastrojowych barwach, z różowymi, podświetlanymi elementami. Na górze było osiem pokoi, a jeszcze wyżej taki stryszek – niskie pomieszczenie, w którym gdy stanąłem to jakieś dziesięć centymetrów brakowało mi by dotknąć głową sufitu. Na wstępie przywitałem się z ochroną, następnie z barmanem i już gdy zasiadłem a wysokim krześle obrotowym z oparciem, to nadszedł problem. Marika podeszła do baru i wydarła się na Tomka, który dziś wyjątkowo robił za barmana.

– Następnym razem jak przyślesz do mnie klienta upewni się, że nie jest dewiantem!

– Nie wyglądał na… – zaczął Tomasz.

– Stop, jaki jest problem? – zapytałem niezbyt przyjemnie w stronę dziewczyny.

– To jakiś świr…

– A gdzie ten świr został?

– Jak to gdzie? Na górze, idę do ochrony by go wynieśli.

Pochwyciłem dziewczynę za nadgarstek, nie była nic starsza od mojej żony, może nawet i młodsza. Ścisnąłem mocniej, widziałem jak się krzywi, następnie jeszcze mocniej. Marika wygięła się i miała łzy w oczach. Zaprzestałem się nad nią delikatnie znęcać dopiero gdy poczułem czyjąś dłoń na moim ramieniu.

– Mógłbyś ją zostawić? – zapytał jakiś obcy mi głos.

– A ty to kto?

Dopiero teraz spojrzałem na faceta. Zwykła bluza, dżinsy, skurzana kurtka, nie wyglądał na glinę, ani na urzędnika. Uśmiechnąłem się więc do niego.

– Klient.

– Zaraz zawołam dziewczyny, wybierzesz sobie jakąś – powiedziałem wciąż trzymając Marikę za nadgarstek.

– Ale ja już wybrałem, chcę tą. Puść ją człowieku, narobisz jej jeszcze siniaków, a ja nie lubię posiniaczonych – mądrzył się ten zwyczajny, o nieznanym mi imieniu. Zresztą nie znałem imion większości gości, którym dziewczyny u mnie pracujące świadczyły usługi.

– Trzysta złotych, godzina, jest twoja – powiedziałem do tego mężczyzny. – W sumie to dwieście pięćdziesiąt, niech będzie, a ty podziękuj temu rycerzowi za wybawienie, mała i piękna – zwróciłem się do dziewczyny i wypuściłem jej nadgarstek z mojego uścisku.

– Dziękuje, gdyby nie to… – Od razu zawiesiła się temu nowemu na szyi.

– Nie skarżymy na szefa – przypomniałem z uśmiechem i wypiłem jednym duszkiem małą szklaneczką Pepsi, którą Tomek postawił przede mną.

– Coś ty dziś taki nerwowy, żona w domu nie dała? – zapytał bezczelnie.

– Od Amandy to ty się odpieprz, dobrze? – odburknąłem.

– Czyli nie dała – powiedział jakby sam do siebie.

– Mam was dzisiaj wszystkich dość. Z moją żoną wszystko w należytym porządku, tak dla twojej wiadomości. Będę na samej górze, wystukam może na stronach z ogłoszeniami jakieś seksowne i chętne do pracy.

Jak powiedziałem tak zrobiłem. Skierowałem się ku schodom, wbiegłem po nich na samą górę i zasiadłem przy biurku, przypominającym bardziej sterylną ławkę, lub stół w prosektorium. Pomieszczenie było szare, z wielkim łóżkiem, na którym znajdował się gruby materac. Przy łóżku był metalowy stolik. Na ławie laptop. Nic wielkiego, nigdy nie chciałem by to było coś wielkiego. Do teraz nie wiedziałem na co wygospodarzyć to pomieszczenie, dlatego wciąż i nieustannie pozostawało w takim stanie w jakim je zastałem. Nawet łóżko już było, tylko materac dokupiłem, tak na wszelki wypadek, jakby mnie kiedyś zmorzył sen, albo bym wypił ze złości i nie mógł zasiąść za kierownicą, a nie chciał wydawać majątku na taksówkę.