Część 237 - Pycha

Aleksander (Samuel)

Tego dnia planowałem wrócić do domu po ponad tygodniowej nieobecności, z jednym wpadnięciem na obiad. Pierw byłem na ważnym wykładzie, później ogarniałem sprawy dokumentowe agencji towarzyskich w sąsiednich miastach. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie ta kobieta. Oczywiście nikt nie spisał danych klienta, bo dyskrecja i anonimowość to dewiza burdeli. Policja dotarła do mnie po tak zwanym sznureczku i nie dawała mi spokoju nawet dwieście kilometrów od miejsca zdarzenia.

– Aleksander Górski? – zapytał jakiś typek, bez munduru, ale błysnął mi legitymacją przed twarzą. A młodszy o jakieś dwadzieścia lat kolega poszedł w jego ślady.

– Tak. – Wyciągnąłem uprzejmie dłoń w kierunku tego starszego. Uścisnął ją. Młodszy także. – Aleksander Górski. Spodziewałem się was. – Uśmiechnąłem się i na powrót zasiadłem przy biurku.

– To nie dobrze. Oznacza, to, że mógł się pan przygotować do tej rozmowy.

– Nie miałem się do czego przygotowywać. Powiem wszystko co wiem. Przed samym wyjazdem dotarła do mnie informacja o śmierci jednej z tancerek, pracującej w mojej firmie. Nie mogłem przełożyć wyjazdu, kazałem barmanowi wezwać policje. Tak chyba trzeba.

– Bez wątpienia – odparł młodszy. Już wiedziałem, który to lepszy glina.

– Czy ma pan skłonności do przemocy? – zapytał ten starszy.

– Jak już mówiłem nie było mnie wtedy w mieście.

– Nie, nic takiego pan nie powiedział. Mówił pan, że szykował się do wyjazdu.

– Tak, z Poznania, do Ostrowa.

– Przejeżdżał pan przez miasto w którym jest zameldowany?

– Nie pamiętam, chyba nie, chyba jechałem od razu krajówką.

– Którego pan opuścił dom?

– Pan mnie o coś podejrzewa?

– Nie, to rutynowa procedura.

– Byłem w domu. Obiecałem żonie, że zaraz po pracy wjadę na późny obiad i dopiero ruszę dalej. Teraz już pamiętam.

– O której pan skończył pracę i ile trwał dojazd?

– Nie wiem nie liczy…

– Kłamiesz! – warknął przez zęby ten starszy, lekko grubszy. – Skontaktowaliśmy się z ludźmi z Poznania. Wiemy, że miejsce pracy opuściłeś dzień wcześniej, w godzinach – tu wyciągnął z kieszeni jakiś notesik. – Cytuje – ciągnął dalej. – Aleks, opuścić klub po zejściu ze sceny dziewczyn, to była próba, próby odbywają się około czternastej, mogła się przedłużyć. Gdzieś między piętnastą, a szesnastą z pewnością wyszedł.

– Dojazd trwa około dwóch, czterech godzin, jeśli są korki. Zobaczymy, czy kamera ustawiona przy wjeździe do miasta cię uchwyciła i o której godzinie. Ta kobieta zginęła nad ranem, a ty byłeś już wtedy w mieście, prawda? – dopytywał ten młodszy.

– Tak. Byłem w domu.

– Kto to może potwierdzić? – zapytał ten starszy.

– Mieszkam z żoną i synami…

– W takim razie zapytamy żony – skwitował ten młodszy.

– Panowie, zaczekajcie chwile! – krzyknąłem za nimi, bo zdążyli już wstać i odwrócić się do mnie plecami. – Mówiąc, że byłem w domu, miałem na myśli miasto, a nie dom, w postaci dachu i cegieł.

– Zamieniam się w słuch – rzekł ten starszy i podszedł do mojego biurka. Oparł pięści o blat, nachylił się.

– Byłem u… Potraficie, panowie zachować dyskrecje?

– Szczerze to gówno mnie obchodzi gdzie byłeś. To tobie powinno zależeć na posiadaniu alibi, nie nam. I mam w dupie ile dup dupczyłeś, ja chcę tylko wiedzieć czy wiesz kto mógł ją zabić i co robiłeś w czasie gdy ona była brutalnie gwałcona. Rozumiemy się panie Górski? – zapytał nad wyraz ostro.

Wejrzałem się w bok niczym przestraszony człowiek. To byłą tylko poza, wiedziałem, że policja nie ma nawet pół dowodu by mnie wsadzić, choćby na cztery osiem. Zresztą miałem alibi.

– Byłem u… proszę nie mówić mojej żonie.

– Nazwisko tej dupy?

– To poniekąd osoba…

– Nazwisko!

– To osoba publiczna – zapierałem się.

– Nie, to nie. Strata czasu. Chodź młody, wychodzimy. Zobaczymy co powie nam Amanda Górska, żona tego pana.

– To jest szantaż! – krzyknąłem za nimi i wstałem od biurka.

– Być może tylko delikatna perswazja – odpowiedział z bezczelnym uśmiechem ten grubszy, mniejszy i starszy.

– Alicja Lipiec.

Oboje dosłyszeli to nazwisko i imię, byłem tego pewny, bo patrzyli na mnie jakbym zbaraniał, z byka spadł, albo co najmniej się z choinki urwał. Mieli szczęki rozciągnięte pod poziom chodnika, pomimo, że znajdowaliśmy się na drugim piętrze.

– Ta aktorka? – zapytał ten młody.

– Ta co jej mąż jest rekinem biznesu? – dopytywał ten starszy.

– Tak. Teraz panowie rozumieją dlaczego unikałem odpowiedzi na pytanie?

Oboje usiedli, wyglądali na rozluźnionych. Ja za to się spiąłem.

– Był pan u niej całą noc?

– Wyszedłem po śniadaniu, późnym śniadaniu. Dojechałem do galerii, wszedłem do smyka i aparta, albo kruka, teraz dokładnie nie pamiętam.

– Po co? – zapytał młody.

– To proste, bo jak każdy przyzwoity mężczyzna, chciał zagłuszyć wyrzuty sumienia – wyjaśnił mu stary.

– Nie do końca. Nie mam wyrzutów sumienia. Po prostu przygotowujemy się do chrztu synów. Odbierałem zamówione garniturki, oraz kupowałem złote medaliki.

– Katolik?

– Staram się być praktykujący.

– Zdradzając żonę? – dopytywał młody.

– Przemilczę jeśli można. I jeśli można chciałbym prosić aby to zostało między nami. Nie chcę trafić do mediów.

– Nie wyciągam frajdy z pieprzenia komuś życia. Jak się poznaliście?

– Z kim?

– Z Alicją Lipiec.

– Znam jej męża. Robiliśmy kiedyś razem interesy.

– Jakie?

– Ja się tym bardzo krótko zajmowałem, chodziło o akcje na giełdzie, konkretnie o platynę. To były stare czasy, byłem gówniarzem.

– A ona?

– A ona była jeszcze młodsza. Poznaliśmy się w dyskotece, poszedłem z Irkiem, bo był umówiony z narzeczoną. To był taki błysk. Po latach ona została jego żoną, znaną aktorką, on rekinem biznesu. Ja też założyłem już rodzinę. Ponownie spotkaliśmy się w teatrze, nieplanowanie. Błysk powrócił.

– Długo trwa ten romans? – zapytał stary.

– Nie. Ta sytuacja z czasu, na którym wam najbardziej zależy była drugorazowa. Uprzedzając wasze pytanie pierwszy raz był w toalecie, w restauracji. Poszliśmy tam po teatrze, ja ze swoją żoną, Alicja ze swoim mężem. Czy teraz mogę już liczyć na waszą dyskrecje, pełną w tej kwestii? – zapytałem z nadzieją, że się w końcu odczepią.

– Tak. Dotrzemy do Alicji Lipiec, ale w sposób bardzo dyskretny i wypytamy o te noc.

– Rozumiem, że nie macie innego wyjścia.

– A Roksana?

– To nie było jej prawdziwe imię. Na dowodzie jak się nie mylę miała Wiktoria.

– To był dowód jej siostry, ona była nieletnia – powiedział z delikatnym, ledwo wyczuwalnym smutkiem w głosie ten młodszy.

– Nie wiedziałem. Wylegitymowała się dowodem. Na konto otrzymywała wynagrodzenie…

– Posłuchaj no mnie, facet! – warknął ten starszy.

– Nie musi pan pokrzykiwać. Mam dobry słuch.

– Żartowniś się znalazł. W klubie twojego przyjaciela zginęła jedna z tancerek, które były u ciebie zatrudnione. I nie była to Wiktoria Andrzejak lat dwadzieścia, a Milena Andrzejak, lat czternaście. Dziecko świeciło gołym tyłkiem tańcząc w klatce, na twoje zlecenie. To jest karalne.

– Popełniłem to przestępstwo nieświadomie. Nie mogłem przewidzieć, że ma tak podobną siostrę do siebie, że dała mi jej dowód, że mnie okłamała.

– A seks? Do tego też były zatrudniane?

– Nie. Na górze są pokoje, nie zaprzeczam. Wynajmowane klientom, gdy są zmęczeni, nie mogą dłużej jechać, jakby chcieli z jakąś dobrowolnie… Sam pan rozumie. Mój przyjaciel sprzedaje pokoje, a ja zapewniam usługi taneczne. Za seks żaden z nas nie bierze pieniędzy. Tak więc dlaczego poszła do pokoju z jakimś facetem, tego nie wiem.

– Na klubie są taśmy. Dwa tygodnie nakazu zamknięcia.

– Ale na co? Na wniosek policyjny?

– Prokuratorski.

– Jaki prokurator wydał taki nakaz? – zapytałem.

– A zna pan ich wszystkich? – zdziwił się młody.

– Przez to, że jestem lekarzem znam lekarzy i ich rodziny, często w ich rodzinie jest jakiś prawni. Moja żona też idzie na prawo i na psychologie. Przez pracę z dziewczynami znam policjantów i biznesmenów. Jestem wszechstronnym człowiekiem.

Młody wyciągnął notesik.

– Z nakazu Kamila Króla.

– Dobrze, trudno, jakoś się pogodzę z tym, że stracę kilka tysięcy przez to zamknięcie. Pewnie polegnę przez to na podatkach, zusie, ale co tam. Taka nasza polska, prawda? Polska policja jest od tego by uczciwym i płacącym podatki obywatelom polecieć po skrzydłach, a bezrobotnym napychać kieszenie. Tu się urodziłem, to nie moja wina. Jakoś się z tym pogodzę. Odprowadzę już…

– Piękna litania. Niemal jak marszcz żałobny. Zadam panu jeszcze dwa pytania. Milena, zwana Roksaną spotykała się z kimś, wie pan coś o tym?

– Nie, nie wchodzę w tak zażyłe relacje z tancerkami.

– Pewnie, pan woli aktorki – dogryzł mi młody.

– Beznadziejne w dodatku, co pewnie dupą wywalczyły miejsce – skwitował ten starszy. Mówili o Ali, jednoznacznie o niej. – Nie broni pan kochanki? – zdziwił się.

– Nie, bo to był tylko seks. Moim obowiązkiem jest bronić żony i rodziny, a nie dupy, którą sześć razy posunąłem.

– Mówił pan, że dwa – upomniał ten małolat.

– Za pierwszym razem dwa razy. W nocy trzy pod rząd i raz nad ranem. Coś jeszcze chce pan wiedzieć? Jak? W jakich pozycjach? Czy robiliśmy to oralnie, analnie, w wannie? Czy za włosy ją trzymałem opartą o stół, czy parapet? – Tym razem byłem już zbulwersowany. Policja właziła z butami do mojej prywatności. Nie wiedziałem na cholerę im to.

– Młody się trochę zagalopował. Jednak skoro do tego pan przeszedł, to miałbym pytanie. Czy stosuje pan przemoc w kontaktach seksualnych?

Zaśmiałem się, zrobiłem głupią minę jakbym zupełnie nie rozumiał o co pytają.

– W sensie, że co?

– Wystawiał tancerki w takich klubach, a udaje, że nie wie o czym mówię. O wiązania pytam? O pejcze, kajdanki, klamerki na sutkach?

– Nie, nie mam ambicji by chodzić z metalowymi żabkami na sutkach.

– Nie pytałem o to czy jest pan biorcą przemocy w perwersyjnych kontaktach seksualnych, a czy jest pan dawcą takich wrażeń – sprostował.

– Tym bardziej nie, jestem raczej nudny w tej sferze. Lubię na klasyka.

– Zanim pan to dodał, chciałem powiedzieć coś jeszcze – rzekł z nutką grozy w głosie, jakby mi wygrażał.

– Co takiego?

– Nie mówiłem, że klamerki na sutki były metalowymi żabkami, takimi jak przy firanach starego typu.

Zaskoczył mnie. Podszedł i zaskoczył, drań jeden. Musiałem na szybko wymyślić coś, cokolwiek, coś niezbyt wymyślnego. Coś prostego, banalnego. Chwyciłem po kubek z kawą, utrzymując cały czas kontakt wzrokowy z policjantem. Wyglądało jakby rzucał mi wyzwanie. Przechyliłem kubek trzymany przy ustach, ale jakoś niefortunnie oblałem koszule.

– Cholera – warknąłem.

– Jest pan zdenerwowany? – zapytał ten młodszy.

– Jak mam nie być? Pański kolega oskarża mnie o coś czego bym nigdy w życiu nie zrobił kobiecie.

– Skąd pan wie co ją spotkało? – zapytał ten starszy.

– Wspominał pan o klamerkach i gwałcie. Tomek, barman, gdy do mnie dzwonił mówił o tym, że tam pełno krwi, a kobieta klęka, z głową na łóżku. Nie wiedział co robić, bał się do niej podejść, płakał do komórki podczas rozmowy ze mną. Nie wiem co się z nią działo przed śmiercią, ani co robiła za życia w prywatnym życiu. Jednak sądzę, że musiało spotkać ją coś bardzo okropnego. Na dodatek teraz doszło do mnie, że była jeszcze dzieckiem. Kurwa! Poniekąd czuje się winny. Dałem pożywkę jakiemuś pedofilowi na tacy!

Nawet nie zauważyłem kiedy wstałem i zacząłem nerwowo się poruszać przy biurku. Dopiero gdy jednym z dziurkaczy uderzyłem o blat biurka, to ten huk mnie otrzeźwił.

– Dobrze, niech już się pan uspokoi…

– Przepraszam, po prostu… to stresujące. Poniekąd jestem osobą publiczną, jako lekarz i współwłaściciel kliniki, boje się, że media to wychwycą. W środowisku szpitalnym nikt nie wie, że mam też firmę i to taką. Boje się, że nie zrozumieją.

– Postaramy się by informacja nie wypłynęła do gazet. Nam też to nie na rękę, wtedy to da mu siłę do kolejnego morderstwa.

– Ale jak to kolejnego? To było które?

– To nie pańska sprawa. To wygląda na robotę seryjnego. Jeśli damy mu poklask, uderzy po raz kolejny.

– Odprowadzę panów na dół.

– Nie trzeba, trafimy – zarzekał się ten starszy.

– I tak już wychodzę, będę jechał do żony.

– W poplamionej koszuli – zaczepił młody.

– Zmienię na światłach. Powinienem mieć jeszcze jakąś czystą w samochodzie. Ewentualnie zahaczę o sklep. Może pomyślę o jakieś biżuterii, dla zagłuszenia sumienia, jak pański kolega polecał.

– Pytanie tylko, czy pan da radę jeszcze je czymś zagłuszyć – rzucił ten starszy, cicho, jakby mówił do siebie.

– Pan coś insynuuje? – zapytałem stojąc już przy moim samochodzie.

– Ładny samochód. Drogi, cholernie drogi. Wiesz co ci powiem Górski. – Spojrzał mi w twarz. Z pewnością mnie nie lubił. – Dla mnie każdy jest podejrzanym, dopóki nie udowodnię, że jest niewinny. Czyli dopóki nie znajdę winnego. Do zobaczenia.

– Do widzenia. – Uśmiechnąłem się do nich uprzejmie i wsiadłem za kółko swojego BMW. Cholernie drogiego BMW. W kolorze sparkling brown, metalik, na porządnych obręczach kół 20” Y-spoke style 451. Kosztował dokładnie trzysta osiemdziesiąt dziewięć tysięcy złotych i był niecałe trzy miesiące w moim posiadaniu.

Przemierzałem ulice szybko. Na światłach zmieniłem zaplamioną jasnoniebieską koszule na popielatą. Na długi rękaw. Był czerwiec, ale dziś nie było za ciepło. Zadzwonił Marcin i przypomniał o kolacji. Na śmierć zapomniałem, że wczoraj obiecałem mu drogą mailową, że zapoznam go z Kryspinem. Kryspin wraz z żoną mieli sieć hoteli i restauracji, a Marcin chciał się żenić. Wbiegłem do domu niczym po ogień. Nie zawracałem sobie nawet głowy wjeżdżaniem do garażu. Już przy samum wejściu okazało się, że ten dzień, że ten tydzień nie należał do takich najgorszych do tej pory. Najgorsze miało dopiero nadejść. Najgorszym był stan mojej żony. Butelki, opakowania po chipsach i pizzy, jakieś naczynia, talerze… to wszystko i niezliczona ilość tego wszystkiego walało się po naszym mieszkaniu. Było dosłownie wszędzie. Od salonu, po strych. I wtedy poczułem, że we mnie coś pęka. Zawsze starałem się być opanowany, ale tego wszystkiego było już za dużo jak na jeden dzień.

– Kurwa mać! – warknąłem tak, że musiała mnie usłyszeć.

Dzieci nie zapłakały, zazwyczaj się budziły gdy ktoś się uniósł, a ja wrzasnąłem i była cisza. Czyli nie było ich w domu. Amandy też chyba nie było w domu, albo nie dosłyszała. Postanowiłem sprawdzić.

– Gdzie może być człowiek po imprezie? – zapytałem sam siebie w myślach.

– Oczywiście, że w sypialni – odpowiedziałem także sam sobie, ale już na głos, pod nosem.

Szybkim krokiem poszedłem na górę, pokonywałem po dwa schody. Amandę zastałem na łóżku. Leżała na boku i przecierała oczy.

– Cześć – powiedziała. Była bardzo zachrypnięta.

Starałem się złożyć dłonie w pięści, zacisnąć zęby, stać mocno w miejscu. Zrobić cokolwiek by się na niej nie wyładować za cały tydzień niepowodzeń i problemów. Ale kurwa, no… wracając do domu oczekiwałem czegoś innego niż potykania się o puste flaszki po whisky, czy wódzie. W sumie to kłamstwo, butelki ominąłem, ale o karton po soku się niemal zabiłem, bo wylądowałem na poręczy od schodów, gdy się o niego potknąłem.

Amanda była nakryta tylko na nerkach rogiem letniego kocyka o bordowym kolorze. Chwyciłem ją za kostkę i pociągnąłem do siebie, tak, że znalazła się na brzegu łóżka. Wydała z siebie pisk przerażenia, albo zaskoczenia, chuj wie co to było. Klepnąłem znacząco w jeden z jej pośladków, ale widocznie alkohol jej jeszcze nie puścił i skutecznie uśmierzył ból.

Moja żona usiadła na brzegu łóżka, przetarła oczy i spojrzała na mnie nieobecnym wzrokiem. Powiedzenie, że wyglądała niewyraźnie byłoby kłamstwem i to kłamstwem na jej korzyść.

– Czekam na wyjaśnienia. – Splotłem ręce na piersi i wbiłem w nią moje spojrzenie.

– Chłopcy są u mamy. Boże jaką mam Saharę w ustach – powiedziała pocierając to kark lewą dłonią, to skronie palcami obu rąk, przecierając oczy. – Dlaczego jesteś tak szybko?

– Szybko? – Nachyliłem się do niej by czasami nie umknęła mi odpowiedź.

– No, że ten… tak cholernie wcześnie.

– Cholernie wcześnie? – dopytywałem.

– W papugę się bawisz czy co? Nie powtarzaj po mnie! – warknęła.

– Dobrze, nie będę powtarzał! – warknąłem i chwyciłem ją za ramie. Szarpnąłem intensywnie, tak by stanęła na nogi.

– Ała, Aleks, to boli.

– Tak? Naprawdę? Spójrz na zegarek, królewno – poleciłem stojąc przy niej. Nawet wskazałem palcem wielki zegar, który miał chyba z pół metra średnicy, o ile nie więcej. – Jest siedemnasta jedenaście, cholernie wcześnie. Normalnie nad ranem, nie?

– Nie musisz być trywialny, ani sarkastyczny.

– Sarkastyczny i trywialny się wykluczają, to nie są synonimy. Wyostrzył ci się żart, czyli humorek widzę powrócił, ale z inteligencją ci się skłócił. – Moje wkurwienie sięgało dosłownie zenitu. – Zadam pytanie tylko raz. Dlaczego tu jest taki syf!? – Powiedziałem to głośniej niż zamierzałem. Stałem przed nią i aż mną zatrzęsło. Nigdy wcześniej nie gestykulowałem aż tak nerwowo dłońmi.

– Bo zrobiłam imprezę. – Jakie pytanie taka odpowiedź, banalne.

– Zrobiłaś imprezę! Pod moją nieobecność?

– A co w tym dziwnego. Nie zawsze i nie wszędzie musisz być obecny.

– Nie zapytałaś mnie nawet o zgodę.

– Nie czułam, że muszę. Nadal nie czuje, że muszę.

– A chcesz poczuć!?

– Możesz się na mnie niewydzierać, czy dziś nie ma takiej opcji?

– Nie, nie ma takiej opcji! Ty jesteś kurwa żoną i matką, a nie impezwomen!

– Jestem też nastolatką, a chłopcy są bezpieczni.

– Tak, zaprowadziłaś ich do swojej matki, od której sama uciekłaś będąc jeszcze dzieckiem. Na pewno się komfortowo czują.

– Sam mówiłeś, że się zmieniła i trzeba dać jej szanse. To ty załatwiłeś jej pracę.

– By stanęła na nogi i mogła mieć kontakt z dziećmi i wnukami, nie chciałem z niej od razu robić naszej opiekunki, na każde twoje żądanie!

– A bo ty ich nigdy nie zostawiasz pod cudzą opieką. Nie, no, naprawdę, Aleks. Wszystkiego się po tobie spodziewałam, ale nie takiej hipokryzji.

– Jak ich zostawiam gdzieś, to wtedy baluje z tobą, ewentualnie jestem w pracy, a  ty w szkole, czy też w pracy. Nie podrzucam ich gdziekolwiek, by móc się zapierdolić i budzić pod wieczór!

– Wytknij mi jeszcze, że jestem fatalną matką – powiedziała patrząc mi z oczy i bezczelnie się uśmiechając.

– Bo jesteś! Kiedy ostatni raz sama byłaś z nimi na spacerze!? Nie pamiętasz? To ci powiem. Miesiąc temu, osiem i pół minuty.

– To ty, albo opiekunka chodzicie…

– Pewnie, bo tak najłatwiej nie? Przez pierwszy miesiąc nawet nie wzięłaś ich na ręce sama. I ty jesteś matką!? Twój mąż wraca do domu i co zastaje? Żoną jesteś? Pytam się, kurwa, ciebie o coś!?

– Okay, masz racje. Jestem fatalną żoną, jeszcze gorsza matką, ale zapomniałeś o jednym fakcie, ja się o to nie prosiłam i jestem też nastolatką, nie przekroczyłam trzydziestki jak ty. – No i cholera pojechała mi po wieku.

Chwyciłem ją za ramie po raz kolejny tego dnia. Pociągnąłem tak, że szła tyłem, aż doszła do ściany i dotknęła jej plecami. Zagrodziłem jej drogę wciąż trzymając prawą dłonią za jej lewe ramie. Lewą dłoń położyłem przy jej głowie na ścianie.

– Posłuchaj, no, rozpieszczona królewno. Jesteś nastolatką, znaczy się dzieckiem? To trzeba było nie brać się za zabawy dla dorosłych i nie rozkładać ud przed facetami. Wtedy pewnie nikt nie włożyłby ci kutasa do pizdy, nie miałabyś wtedy dzieci. Zapewne też nie miałabyś męża. To gdzie się teraz znajdujesz, poniekąd jest konsekwencją twoich wyborów, za które ja, ani chłopcy nie ponosimy winy.

– Jesteś ich ojcem!

– Tak! Jestem! Nigdy temu nie zaprzeczyłem, ale jak suka nie da to pies nie weźmie, tak? – zapytałem i patrzyłem w jej oczy. Jej źrenice były rozbiegane, uciekała przed moim spojrzeniem. W jej oczach mieszało się zaskoczenie z jawnym przerażeniem. – Jeśli bym cię nie pierdolił to nie miałabyś dzieciaków ani męża i mogła się bawić do woli. Dałaś się pieprzyć to masz to wszystko. Czyli dom, który wybudowałem, samochód, który kupiłem. Zaharowuje się, nie śpię po kilka nocy. Klinika, szpital, nocne dyżury, cztery agencje. Robię to wszystko po to byś ty miała bieliznę od Triumfu powyżej setki, buty z Wojasa powyżej trzech stów, po kilka par na każdy sezon. Byś mogła łazić po sklepach i kupować po kilak par spodni i kilka sztuk bluzek co miesiąc!

– Olek… – chciała mnie ominąć, ale mój uścisk bardziej zacisnął się na jej ramieniu i znów sprawiłem, że jej plecy przywarły do ściany.

– Stój, bo nie skończyłem!

Dostrzegłem, że Amanda oddycha płycej i szybciej, jakby wyczekiwała w przestrachu tego co nadejdzie.

– Nie wypominam ci tego. Nigdy nie żałowałem, że masz niemal wszystko czego zapragniesz. Że moje dzieci mają więcej niż ja gdy byłem dzieckiem. Ale do cholery! Skończ się zachowywać jak rozpuszczona królewna, bo ja nie będę dłużej obojętny. Mam dość „Amanda chce”, „Amandzie się nie podoba”, „Amanda to”, „Amanda tamto”. A teraz marsz na dół i masz godzinę. – To mówiąc pchnąłem ją w kierunku wyjścia z sypialni. – W salonie ma błyszczeć gdy do niego wejdę! A jeśli nie będzie, to uwierz, że sięgnę po pasek i ci tak dopierdolę, że ci tyłek chyba normalnie posiekam. I nie waż się nawet ze mną dyskutować teraz! Nie będę się powtarzał! Powiedziałem raz i rób co mówię, do cholery!

Nie odezwała się słowem. Przeszła przez drzwi, zasunęła je za sobą. Wziąłem kilka głębszych wdechów, starałem się uspokoić oddech. Po jakiś siedmiu minutach mi się to udało. Moja klatka piersiowa zaczęła miarowo podnosić się i upadać. Mięśnie przestały drżeć, ale nadal były spięte. Gardło mnie zabolało, chyba zachrypłem od krzyczenia. Boże ja krzyczałem! Chyba pierwszy raz Amanda zebrała ode mnie zjebę i to jeszcze taką.

Otrząsnąłem się jakoś z tego co było. Usiadłem na łóżku i wybrałem pierw numer Kryspina, a następnie Marcina. Obu przeprosiłem i powiedziałem, że dopiero wracam. Przełożyłem godzinę kolacji na dwudziestą. Później wykonałem telefon do całodobowej knajpy, w której podawali nie najgorsze posiłki. Jednak tu nastąpił problem.

– Dowozimy tylko na terenie miasta…

– A co mnie to obchodzi!? – krzyknąłem na sympatycznie brzmiącą, chyba młodą kobietę. – Przepraszam panią bardzo. Stresujący dzień. Zapłacę za dowóz.

– Tu nie chodzi o to, mamy jednego…

– Trzy stówy.

– Kierowca jest…

– Cztery stówy. Cztery i pół to moje ostatnie słowo. Ta kwota za dowóz, za posiłki zapłacę pięćdziesiąt procent ceny więcej niż jest w menu. Bardzo mi zależy.

– Dobrze. Na którą godzinę.

– Na za piętnaście dwudziesta. Tylko proszę powiedzieć kierowcy by się nie spóźnił i dać mu mój numer, jakby miał problem z zatrafieniem, niech dzwoni.

– Z trafieniem… przepraszam, nie chciałam pana poprawiać.

– Nie szkodzi. Dziś już nic mi nie jest w stanie zaszkodzić. – Pożegnałem się z nią. Opadłem na łóżko. Obserwowałem zegar i starałem się wyłączyć wszystkie złe myśli. Najgorsze, że gdy wyłączałem złe myśli, to na ich miejsce pojawiały się jeszcze gorsze. Postanowiłem pozostać więc przy tych złych.