Część 257 - Hejnał zwycięstwa

Angelika (Jula)

Ludzie czasami podejmują błędne decyzje a potem ich żałują. Tak miało być również w przypadku tego doktorka od siedmiu boleści. Podjął złą decyzję. Wsypał mnie, a ja chciałam żeby tego żałował i żeby pamiętał długo, że mi się takich rzeczy nie robi. Wybrałam numer do Damiana i nacisnęłam zieloną słuchawkę.

– Halo – odezwał się.

– Jesteś w końcu gotowy? – spytałam z wyrzutem.

– Tak za pięć minut na dole.

Rozłączył się. Wstałam z krzesła i ubrałam jeansy z krokiem prawie w kolanach, a z szafy wyjęłam czarną bluzę z dość dużym kapturem. Wyszłam do przedpokoju, jednak wróciłam się bo zapomniałam scyzoryka, a dziś był mi potrzebny do zrealizowania mojego planu. Wyszłam z pokoju tłumacząc się, że idę do Damiana i zamknęłam za sobą białe, lekko obdrapane drzwi wejściowe. Zeszłam na dół Damian już czekał.

– No to co lecimy dać mu nauczkę. Z Angelą się nie zadziera, a on to bardzo dobrze zapamięta – stwierdził i uśmiechnął się złośliwie.

– Wiadomo – potwierdziłam jego słowa po czym oboje wsiedliśmy na rowery i wyjechaliśmy na ulicę.

Po zaledwie dziesięciu minutach staliśmy przed szpitalem. Była dwudziesta trzecia, a ten doktorzyna miał dyżur. Wszystko dokładnie sprawdziliśmy i właśnie dziś była idealna okazja żeby zapłacił za to co zrobił. Zostawiliśmy rowery za rogiem i weszliśmy na parking szukać dużego BMW, w końcu to było terenowe auto więc widać je było z daleka. Podeszliśmy do samochodu, w sumie niezłe cacko. Kolorek też miał całkiem dobry, ale to nie był czas na zachwycanie się autem tego palanta. My je mieliśmy ładnie urządzić, żeby się doktorek siny ze złości zrobił. Upewniliśmy się, że nikogo w pobliżu nie ma.

– Na pewno chcesz to zrobić – spytał nagle Damian.

– No pewnie, a ty masz jakieś wątpliwości?

– Nie, ale wolałem być pewny i wolałbym żebyś ty także była pewna tego co robisz.

– Jestem tego pewna w stu procentach. Możemy już zaczynać? – spytałam poirytowana.

– Jak sobie życzysz.

Damian zajął się tylnymi kołami, a ja przednimi. Powoli po cichu zaczęło ulatywać z nich powietrze, a ja pozbawiłam karoserie kawałka lakieru. Teraz zdobiła go cienka linia po ostrzu mojego scyzoryka. Poczułam ogromną satysfakcję na myśl, że już niedługo doktorek zobaczy swoje cacko, w nie takim stanie, jak by sobie tego życzył. Popatrzyliśmy jeszcze chwilę, gdy zauważyłam, że ktoś wychodzi głównym drzwiami, Damian też to zauważył.

– Wiejemy! – krzyknął i zaczął biec.

Dopadliśmy rowerów i pedałowaliśmy co sił w nogach. Dojazd do domu zajął nam maksymalnie cztery minuty. Cali zdyszani usiedliśmy na ławce przed blokiem i zapaliliśmy po malborasie.

A w mojej głowie rozbrzmiewała pieść zwycięstwa. Byłam z siebie dumna jak nigdy wcześniej. Ciągle widziałam to drogie auto w opłakanym stanie i wyobrażałam sobie minę jego właściciela kiedy zobaczy swoje już nie cudo.

– Chciałabym to zobaczyć wiesz?

–Co?

– To jak on zareaguje, gdy to zobaczy – powiedziałam podekscytowana.

– Angela może lepiej nie. Z tego mogą być kłopoty – sprowadził mnie brutalnie na ziemię.

– Tym razem odpuszczę – skłamałam, bo miałam zamiar podjechać przed szóstą. Nie potrafiłam sobie tego odmówić.

– Idę do domu trzymaj się – pożegnał się Damian i wszedł do klatki.

Chwile jeszcze posiedziałam na dworze po czym schowałam rower do piwnicy i powoli zmierzałam na górę, gdzie czekały na mnie obdrapane, białe drzwi na których widniała złota tabliczka z nazwiskiem Kłakulak. Otwarłam drzwi i poszłam prosto do swojego pokoju. Chciałam się szybko położyć, żeby około piątej być w dobrym stanie. Budzik w telefonie nastawiłam i położyłam się spać.

Alarm zadzwonił, a ja zerwałam się na równe nogi i po cichu wyszłam z domu. Wsiadłam na rower i podjechałam pod szpital. Zaszywając się za krzakami czekałam jakieś dwadzieścia minut, aż w końcu wyszedł i podążał w stronę samochodu. Chciał wsiąść, ale zauważył ślad po moim nożyku i mina mu momentalnie zrzedła. To był piękny widok. Kiedy zobaczył co zrobiliśmy z jego oponami rzucił jakąś czarną teczkę na bok, a ręką przejechał po twarzy. Nie wiem, może miało mu to jakoś pomóc. Ostatnie co zobaczyłam to kopnięcie w oponę i jego ręka wędrująca po telefon. W takiej sytuacji wolałam się zmyć, wsiadłam na rower i spokojnie jechałam w stronę domu, a w mojej głowie ponownie zabrzmiał hejnał zwycięstwa.