Część 241 - Zazdrość

Aleksander (Samuel)

Zadzwoniłem do Amandy przed składaniem wyjaśnień na komisariacie.

– Śliczne kwiaty. Nie dawałeś mi kwiatów od…

– Chyba tylko raz się zdarzyło – przyznałem z bladym uśmiechem.

– Chyba tak.

– Czas bym nadrobił zaległości – zażartowałem.

Byłem zdenerwowany przed zeznaniami, ale jej nie mogłem tego okazać. Nie mogła się denerwować, miała leżeć. Lekarz wręcz nakazał. Zabronił też chodzić po schodach. Zorganizowałem więc jej opiekę w postaci Pauliny, Dominiki, Klary, Majki, a nawet Kamila. Wszyscy się zmieniali, wszyscy o nią dbali, tylko mnie przy niej nie było.

– Kiedy wrócisz? – zapytała.

– Dziś będę.

– Masz inną, prawda?

– Amanda, proszę cię. Nie wałkujmy na nowo tego tematu.

– Aleksander Górski! – usłyszałem.

– Mój boże co to było? – wystraszyła się Amanda.

– Nic się nie martw, to tutaj do mnie. Już idę – to już mówiłem do policjanta. – Papa, kochanie, trzymaj się tam jakoś i nie myśl o mnie źle. – Dałem jej nawet całusa przez telefon.

Usiadłem na krześle, naprzeciwko usiadł policjant, ten młody. Między nami był stolik, coś jak ławka w klasie szkolnej.

– Twoje alibi się potwierdziło – powiedział bez cienie zawodu w głosie.

– Po co więc mnie wezwaliście?

– Przestudiowaliśmy dokładnie twój życiorys. Prześwietliliśmy podatki. Pieniądze z Niemiec. Karolina Górska to twoja matka?

– Nie wiem, nie spotkałem jej. Przyszły mi pieniądze na konto, nie zaprzeczam. Przyszły na konto kliniki. Nie wiem skąd miała te dane.

– W przelewie było wpisane „Patryk i Kamil”, tak?

– Tak, to moi synowie. Mieli kilka miesięcy jak otrzymałem te pieniądze. Ja chciałem je zwrócić, ale konto już nie istniało, więc przelew wrócił.

– Wiesz skąd twoja matka może mieć takie pieniądze?

– Nie mam z nią kontaktu, wychowywałem się w domu dziecka. Nie chcę z nią mieć kontaktu.

– Ale jej szukałeś.

– Tak, ale nie po to by się z nią kontaktować. Chciałem sobie przypomnieć jak wygląda, czy tak jak ją zapamiętałem. Chciałem sprawdzić czy ma rodzinę, dzieci, czy ja mam rodzeństwo, a moje dzieci wujostwo, ale… nie odnalazłem jej. Często się przeprowadza, do takiego wniosku doszedłem.

– Dlaczego wysłała te pieniądze, przecież nie masz problemów finansowych.

– Nie wiem, nie znam jej, więc nie umiem zrozumieć jej reakcji. Być może chciała dać coś wnukom, może… ja naprawdę nie wiem.

– Aha, a twój przyjaciel. Fabian Maciejewski. Jest przestępcą.

– Tak. Kradzieże, oszustwa, handel narkotykami, wiem o tym, ale to naprawdę przyzwoity człowiek, bardzo dobry, religijny.

– Powtórz to – polecił.

– Ale co?

– To jaki to człowiek?

– Przyzwoity, dobry i religijny.

– Jesteś pewny, że jest religijny?

– Raczej tak. TAK, ale jaki to ma związek.

– Czy możesz zdjąć zegarek?

– A muszę?

– Zdejmij.

– Nie ma pan nakazu. Zdejmę, gdy pan go otrzyma, póki co nie ma pan prawa dotykać mojej własności i żądać bym zdejmował moją biżuterie. Jeśli to już wszystko, to przepraszam, ale muszę do żony.

Wstałem i wyszedłem, wiedziałem, że jeszcze tu wrócę. Że zdejmę ten zegarek, że mnie zamkną, ale teraz to nie było ważne, teraz to musiałem być przy żonie i dzieciach. Wtedy zawibrował mój telefon. Odebrałem, a to co usłyszałem zmieniło we mnie wszystko. Nagle poczułem się jakbym tracił cząstkę siebie, albo jakbym się zawiesił między złym wczoraj i gorszym jutro.

Bez zastanowienia pojechałem do szpitala. Patryk stał oparty o białe ściany, które odbijały każdy brud. Miał ręce w kieszeni i przymknięte oczy.

– Co się stało!? – zapytałem podbiegając do niego. Chwyciłem za jego kurtkę i potrząsnąłem.

– Zaczęła krwawić, przywiozłem ją…

– Co!? Jak, dlaczego? Co z chłopcami?

– Są z Majką.

– Kurwa! – warknąłem. Nie mogłem zebrać się na nic więcej. – Gdzie ona jest? – zapytałem opierając się o ścianę.

– W zabiegowym – usłyszałem tylko i poczułem jak kręci mi się w głowie. Poczułem niewyobrażalne mdłości.

Zdusiłem w zarodku jednak chęć wymiotów. Podszedłem pod zabiegowy, wychodziła pielęgniarka.

– Co z moją żoną? – zapytałem. Patrzyłem jej w twarz i nie ustępowałem.

– Lekarz panu…

– Nie lekarz. Pani, teraz! – Chwyciłem ją za ramie. Nie musiała nic mówić, znałem odpowiedź.

Wtedy pojawił się lekarz, znałem go, choć tylko z widzenia. Położył dłoń na moim nadgarstku, zapewne bym zwolnił uścisk i puścił pielęgniarkę.

– Pan Aleksander Górski. – Pokiwałem twierdząco głową. Czułem się jakbym spał i śnił sen, którego znam zakończenie, ale jednak żył nadzieją, że zakończenie będzie inne. – Przykro mi – powiedział cicho. – Straciła dziecko. Powinien pan przy niej teraz być.

I poszedł. Wyszedł przez wielkie drzwi. To był jeden cholerny koszmar. W jednej chwili byłem szczęśliwy, bo wracałem do żony, bo miałem ją przytulić, złożyć pocałunek na jej brzuchu, pobawić się z synami, a w drugiej… W drugiej nie było już nic, stan zawieszenia.

Podszedł do mnie Patryk, ale nie zwracałem na niego uwagi, nie słyszałem co mówi i czy coś mówi. Oparłem się o ścianę i osunąłem po niej, aż do momentu gdy poczułem przez materiał dżinsów zimną podłogę obitą linoleum, czy gumolitem. Schowałem cześć twarzy w jedną dłoń i starałem się nie płakać. Ze starań nic nie wychodziło.

Potem uznałem, że musze iść do Amandy, ale Patryk mnie powstrzymał.

– Nie może cię widzieć w takim stanie. – To był jakiś argument.

Przysiedliśmy więc na niebieskich krzesłach poczekalnianych. Dostałem w dłoń styropianowy kubek z kawą.

– Z podwójnym cukrem – powiedział Patryk.

Nie wiedziałem dlaczego akurat z podwójnym cukrem. Napiłem się.

– Przepraszam, bo to chyba ja ją tak zdenerwowałem – wyznał Patryk.

– Czym? – zapytałem.

– Pokazałem jej zdjęcie. Majka dostała od ojca, zaproszenie na wystawę. Mamy jechać. Zapytałem się Amandy, czy ten mężczyzna jej kogoś nie przypomina i dlaczego nie powiedziała, że byłeś kiedyś modelem.

– Kim byłem? – zapytałem. Czułem się jakbym był nieobecny, a Patryk coś bełkotał w moim języku, ale jednak niezrozumiale.

– To zdjęcie. – I wyjął z kieszeni zwinięte na pół zaproszenie.

Przyglądałem się, czułem, że to niemożliwe, bo na zdjęciu byłem ja, ale nie przypominam sobie bym kiedykolwiek się fotografował w przebraniu. Czarne włosy miałem tylko w sytuacji gdy werbowałem wiejskie dziewczyny do pornosów. Nie pozowałem w nich na dachu budynku.

– Zapomniałem o tym – powiedziałem niepewnie. Musiałem się zgrywać. – To było dawno.

– Widać, że z pięć lat temu. Wybacz, nie chciałem ci po wieku…

– Nie szkodzi.

– Nie pamiętam byś kiedykolwiek miał czarne włosy.

– Szampon koloryzujący. Zmywa się – skłamałem.

Czułem się jak w horrorze, a z minuty na minutę było coraz gorzej. Przeczytałem tylko czyja to wystawa – Magdalena Norman. Zarejestrowałem też gdzie ona się odbędzie. Zmusiłem mój umysł do myślenia i pracy, a nie do pogrążania się w żałobie. Poszedłem do Amandy. Spała. Nie budziłem jej. Musnąłem w czoło i usiadłem przy niej.

– Dostała coś na uspokojenie – powiedziała znana mi pielęgniarka.

– Domyśliłem się – wyszeptałem i nie spuszczałem wzroku z mojej żony. Modliłem się by ona te stratę odczuła lepiej niż ja, mniej boleśnie, by była twardsza.

Trzy dni później była już w domu. Zajmowała się chłopcami, udawała jakby tamto nie miało miejsca. Jakby tego dziecka nigdy nie było. W psychologii takie zachowanie mianuje się terminem wyparcia, ale może to wypierani było lepsze niż pogrążanie się w żałobie.

– Zdradzałeś mnie, prawda? – dopytywała. Często o to pytała.

– Nie.

– Wiem, że tak. Czułam jej perfumy na tobie.

Amanda składała ubranka, mówiła to wszystko jakby nigdy nic. Jakby to nie miało znaczenia.

– Nigdy… – Podbiegłem do niej i chwyciłem za jej twarz moimi dwiema dłońmi. – Nigdy tak nie mów! Nie zdradziłem cię i nie zdradzę. Jesteś jedyna, najważniejsza i wszystko co robię, jest zawsze z myślą o tobie. Nie umiałbym cię zdradzić! – Nawet nie zauważyłem kiedy zacząłem krzyczeć.

Odszedłem od niej, byłem zbyt wzburzony, a nie chciałem zrobić jej krzywdy.

– Zdenerwowało cię tamto moje zdjęcie? – dopytywałem.

– Nie, sms – odpowiedziała.

Nie wiem co wtedy myślałem. Chyba niewiele. Amanda nagle jakby zdała sobie sprawę z tego co powiedziała i zabrała telefon z ławy. Rzuciłem się w jej kierunku, wyrwałem telefon brutalnie z jej rąk.

– No co ty robisz!? – krzyknęła.

Nie słuchałem jej. Odnalazłem smsa. Nie było nadawcy, był tylko numer, chyba mi nieznany. Treść mną zatrzęsła. Zatrzęsła na tyle, że nie umiałem się powstrzymać. Odwróciłem się w Amandy stronę i wymierzyłem jej taki policzek, że wbiła się w kanapę. Podniosłem ją za włosy, potem je puściłem, tylko po to by chwycić za jej szyje. Nie dusiłem jej, ale ucisk bolał. Spojrzałem w jej oczy.

– Jak mogłaś!? – zapytałem. To nawet nie był krzyk sam w sobie, to był głośny szept.

Milczała. Próbowała zdjąć moją dłoń ze swojej szyi. Uderzyłem po raz drugi, po raz trzeci. W końcu straciłem panowanie nad sobą. Zobaczyłem krew na swojej dłoni. Spojrzałem na Amandę. Nawet już się nie osłaniała, jakby było jej wszystko jedno.

Przestałem, bo nie chciałem jej zakatować. Cokolwiek by nie zrobiła, była moją żoną. Ja po prostu miałem już dość kłamstw, problemów, dość przeszłości.

Zostawiłem ją samą. Poszedłem do bliźniaków. Spojrzałem na jednego i drugiego. Spali. Szukałem ich podobieństw. Byli identyczni, ale nie takich podobieństw szukałem. Szukałem ich podobieństw do mnie i nie widziałem żadnych.

Od początku wiedziałem, że to mogły nie być moje dzieci. Żyłem z tą świadomością, że są moje albo Huberta, ale coś takiego! Kurwa, ja ją zabije któregoś dnia! – warknąłem w myślach.

– Aleks – usłyszałem cichy szept za moimi plecami.

– Co chcesz? – odpowiedziałem, nawet na nią nie patrzyłem.

– Co tu robisz?

– Zbieram myśli.

– Wolałabym byś teraz… – Nie dałem jej dokończyć.

Odwróciłem się w jej stronę, a ona zatrzęsła się w przestrachu i niemal od razu przywarła do ściany.

– Wolałabyś bym, co?

– Być… Nie zrobisz im nic, prawda?

– Za kogo ty mnie masz!? – Zacząłem iść w ich kierunku. – Nie zrobię nic dzieciom, które wychowywałem, do których wstawałem po nocach, choć już wiem, że nie są moje.

– Pewności nie ma…

– Mam! Mam kurwa pewność! Nie mam tylko pewności, czy dziecko, które poroniłaś było moje, czy nie wiem kurwa czyje! Stajennego! Patryka! Kamila! Czyje!?

– Twoja. – Tylko tyle. „Twoje” i wyjście. Zamknięcie drzwi.

Patryk się przebudził, ale nie płakał. Kamil umiał spać nawet w największym hałasie. Wziąłem dziesięciomiesięcznego chłopca na ręce. Patrzyłem w jego oczka. Kochałem go, niezależnie od tego z czyjej spermy powstał. Przytuliłem go do siebie. Oparłem się o ścianę, osunąłem po niej. Nie umiałem powstrzymać łez. Chciałem jej nie kochać, chciałem ją nienawidzić, nawet zabić, ale nie umiałem. To było jak jakieś pierdolone wpojenie. Nieważne ile Amanda by mi złego nie wyrządziła, nie umiałem się od niej uwolnić. Poczułem dłonie chłopca na moich policzkach, były małe, ale już nie tak maleńkie jak kiedyś.

– Jak kiedyś będziesz mężczyzną, to nie zakochaj się w takiej kurwie jak twoja matka – powiedziałem do niego z bladym uśmiechem. Chłopiec odwzajemnił uśmiech.

Przytuliłem go po raz kolejny, ostatni raz tego wieczoru. Odłożyłem do łóżeczka. Dałem jego ulubioną zabawkę – mówiącą piłkę. Wyszedłem z pokoju, potem z domu. Nawet nie wsiadłem do samochodu. Nie wsiadłem w autobus. Szedłem przed siebie. W końcu zobaczyłem miasto, jego światło. Poszedłem do Alicji. Nie mówiłem prawie nic. Piłem herbatę. W końcu pojąłem, że nie da się zbudować nic na kłamstwie, nawet jeśli ma się miłość, pieniądze i zajebiście dobrych budowlańców, to na kłamstwie nie zbuduje się nic. Postanowiłem postąpić inaczej. Postanowiłem postępować inaczej od teraz.

– On żyje – powiedziałem między jednym łykiem, a drugim.

– Kto?

– Aleksander. On żyje.

– Co ty pleciesz? – Wydawała się być zszokowana.

– Magdalena Norman, zrobiła mu zdjęcie. Chyba niedługo jest jej wystawa – mówiłem to bardzo niemo, tak cicho, jakby mi było już wszystko jedno.

Alicja okazała się większą przytomnością niż ja. Chwyciła za tableta. Klikała, klikała, w końcu znalazła.

– Magdalena Norman, z mężem Jakubem Normanem.

Nie mogłem uwierzyć kiedy odwróciła tableta w moją stronę. Nie wiedziałem co robić. Nie wiedziałem jak, nie widziałem nic.

Szpital, w którym leżał Tymoteusz Górski zaraz po wypadku był jedynym tropem. Archiwum zalane, nie było jeszcze wtedy komputerowych danych, więc… nie było już tropu. Pielęgniarka na emeryturze była drugim tropem. Odszukanie jej zajęło mi kilka dni. Przez ten czas nie było mnie w domu. Mieszkałem u Alicji. Telefony od Amandy ignorowałem. Nie chciałem jej na razie widzieć, ani słyszeć. Miałem w dupie co u niej, w ogóle ją miałem gdzieś.

Gdyby nie ta sprawa z moim bratem, to bym się załamał – pomyślałem. Tylko dzięki temu i pracy miałem jakieś zajęcie, które zmuszało mnie do wstania z łóżka, do działania.

– Dzień dobry pani – powiedziałem do starszej, uroczo wyglądającej, miłej pani.

– Witam, pan Aleksander, tak?

– Tak. Wie pani co, to bardzo dziwne, ale miałbym do pani kilka pytań – wyznałem już w przedpokoju.

– Proszę, niech pan wejdzie. Koleżanka mi mówiła, że jest pan bardzo dobrym lekarzem.

– Poniekąd los tak za mnie zdecydował. Nie chciałbym by to wyszło poza naszą dwójkę, ale kiedyś, gdy byłem mały zmarł mój brat. Wtedy nie mogłem mu pomóc, obiecałem więc, że będę ratował ludzi. Pierw myślałem o strażaku, ale jednak padło na lekarza.

– Piękna historia.

– Wie pani – zacząłem siadając. – Kiedy zmarł mój brat byłem jeszcze dzieckiem. Bardzo chciałbym by ktoś mi o nim coś opowiedział. Ja sam niewiele pamiętam. Może ktoś leżał obok niego w szpitalu, to pani miała wtedy dyżur, tak ustaliłem.

– Nazywał się Górski, jak pan? – zapytała.

– Tak.

– Niestety, tam się przewinęło tyle dzieci. Nie sposób spamiętać wszystkich.

– Tymek Górski. Wypadł z okna, cztery lata.

– Przykro mi, ale… chciałabym panu pomóc. Niestety nie pamiętam.

– Proszę spróbować sobie coś przypomnieć. Miał na palcu sygnet. Dużo osób na to zwracało uwagę. Prezent od dziadka, miałem taki sam. Sygnet na kciuku…

– Nie pamiętam. – Kobieta zamyśliła się, a potem powiedziała znów, że nie pamięta.

– Ja wiem, że to było ponad dwadzieścia pięć lat temu, ale… To był dzień dziecka – powiedziałem nagle.

– Dzień dziecka?

– Tak. Pamięta coś pani, teraz.

– Był jeden pechowy dzień dziecka. Przywieziono dużo dzieci, było sporę zamieszanie, ale nie pamiętam nic więcej.

– Kłamie pani – wyznałem z bladym uśmiechem.

– Co? Jakim prawem…

– Jak tu wszedłem. Jaką miałaś minę? To mówiło wszystko, prawda? Ty go znasz! Powiedz mi kim jest i jak to się stało, że ja jestem tu, a on… – Wstałem, byłem wzburzony.

– Bo wezwę policje.

– Wzywaj. Osiemdziesiątego szóstego roku uprowadziłaś dziecko ze szpitala. Dlaczego?

– Nie uprowadziłam dziecka…

– Odpowiadaj, do cholery! – warknąłem.

– Nie wiem o czym pan…

– Wiesz. Mówię o tym – rzuciłem na stół wydrukowaną fotografie zwiniętą na pół.

Kobieta chwyciła za kartkę, rozłożyła ją na pół. Stałem nad nią i myślałem co dalej, czego się dowiem.

– To syn mojego syna.

– Wiem. Nazywa się pani Norman. Uznałem to za zbyt duży zbieg okoliczności.

– Ja nie podmieniłam ich… – zaczęła.

Wysunąłem pufa spod ławy i czekałem na odpowiedzi. W głowie jednak miałem coraz więcej pytań.

– Tego dnia Jakub miał wypadek, spadł z dachu, wchodził po piłkę. To było tylko drugie piętro, ale piłka utknęła w okienku przed dachem, wychylił się, spadł. Trafił do szpitala, byłam pielęgniarką. Kilka godzin później przywieźli chłopca w gorszym stanie od Jakuba. Przeszedł operacje. Pozostało czekać. Jakub zmarł i wtedy przyszła kobieta do mojej synowej. Powiedziała, że jest beznadziejną matką, że nie nadaje się, że syn jest w niebezpieczeństwie i że choć nie lubi dzieci i nigdy nie chciała ich mieć, to go kocha i chce by miał dobre życie.

Łzy napłynęły mi do oczu, ale starałem się je powstrzymać.

– Co było dalej? Co zrobiła pani synowa?

– Podmieniła karty wiszące na łóżkach, ja zmieniłam dane, ale niefortunnie, zapomniałam o grupie krwi.

– Stąd to zalanie archiwum – wywnioskowałem.

– Tak. To już dzieło mojego syna. Jest hydraulikiem. Uszkodził rury, wiedział, które i jak by wyglądało to na wypadek. Jego żona już się chciała wycofać, ale Jakub już został zabrany i pochowany, nawet nie wiem gdzie, w tym czasie Tymek się obudził i był przerażony. Nie pamiętał nic. Przez długi czas.

– A potem?

– Pierw zapytał „czy ty jesteś moją mamą?”. Odpowiedziała mu, że będzie najlepszą matką. Pokochała go jak syna. Mój syn też. Wychowali go. Nie psuj mu życia, proszę. On o tobie nic nie wie.

Nie umiałem powstrzymać łez. To był taki odruch. Zdjąłem okulary, przetarłem oczy.

– Nie wiedziałam, że było was dwóch – wyszeptała. – Jesteście identyczni.

– Jesteśmy… byliśmy bliźniakami. Żyłem ze świadomością, że go zabiłem. – Rzuciłem okulary na stół. – Potem, że zginął za mnie. Jak mogliście!?

– Nie wiedziałam, że miał brata.

– Ja wam się udało go wywieź?

– Chłopiec był bardzo w złym stanie. Miał nie chodzić, do dzisiaj czasami kuleje. Ma szynę w nodze. Syn przewiózł go do najlepszej kliniki, nie umiał odmówić swojej żonie. Ona wierzyła, że Bóg tak chciał, że zabrał Jakuba, a dał im Tymka i nie można się sprzeciwić woli Bożej. Rok czasu spędzili w Warszawie. Potem przenieśli się do kuzynki, do Łeby.

– Nie poznała, że to nie Kuba?

– Nie. Widziała go wcześniej tylko kilka razy, jak był młodszy. Oni upodobnili Tymka do Kubusia. Przefarbowali mu włosy na czarno, wykremowali balsamem brązującym, by miał oliwkową cerę. Nawet kupili szkła kontaktowe, czy soczewki barwiące oczy na niebiesko.

– Gdzie on teraz jest?

– Nie psuj mu życia.

– Jak żyje?

– Ma żonę.

– Tyle to i ja wiem.

– Czworo dzieci – powiedziała.

– Dużo.

– Tobiasz, Gabrysia, Robercik i Mikołajek. Był organistą, trochę malował, skończył zawodówkę, był mechanikiem samochodowym. Potem zrobił liceum dla dorosłych. Jest dobrym człowiekiem.

– Dziękuje pani i przepraszam za najście – powiedziałem wstając.

– Nie będziesz go nachodził? – dopytywała idąc za mną aż do samych drzwi.

– Nie. Proszę mu tylko coś przekazać.

– Od kogo? – zapytała.

– Od babci to dostał . – Wyjąłem z kieszeni złoty medalik, z krzyżykiem. – Nich pani powie, że to od pani, albo, że był… niech pani powie co chce. Ja po postu chcę by to miał.

Położyłem zloty łańcuszek z zawieszką krzyża na jej dłoni. Sam zbiegając po schodach przytrzymałem swój, identyczny. Poszedłem do Ali, powiedziałem jej wszystko to co wiem.

– Czyli mamy brata?

– I tak i nie. On nie wie, że istniejemy – odpowiedziałem.

– Może nie decydujmy za niego. Nie pozwólmy też tej wiedźmie by za niego decydowała. Ja nie lubię jak ktoś inny podejmuje za mnie decyzje! – uniosła się.

– Nie denerwuj się. To nie wiedźma, a dobra, starsza miła pani. Aleks, znaczy Jakub ma normalne życie nie burzmy mu go informacjami z serii brutalnych rewelacji.

– Czyli jakimi?

– Alicja twój ojciec zgwałcił moją matkę, tak się pojawiłem ja i on na świecie. Co było dalej? Nasza matka byłą dziwką, spała z kim popadnie, puszczała się za pieniądze. Przez to nienawidzę kurew.

– Nigdy nie słyszałam u ciebie takiego tonu, jak nie ty.

– Nie wiem gdzie mieszkała. Czasami wracała do domu, albo brała nas do innych mieszkań…

– Mówiłeś, że nic nie pamiętasz!

– Kłamałem. Jestem dobry w kłamstwach.

– Jak ojciec!

– Nie porównuj mnie do człowieka, którego najchętniej bym zabił.

– Umarł.

– Kiedy?

– Wczoraj. Zwlekałeś z poznaniem go i nie zdążyłeś.

– Rak ma to do siebie, że zabija. Nie żałuje, że go nie poznałem.

– Reszta rewelacji?

– Facet który potrafił powołać nas do życia gwałtem umiał być dobrym ojcem dla swojej córeczki i dobrym mężem dla żony.

– Nigdy nie mówiłam, że był dobry. Miał dobre momenty, ale były też inne! – warknęła na mnie.

– Miałaś wszystko. Byłaś dziewczynką z bogatego domu!

– Przemawia przez ciebie złość, bo jesteś najbardziej poszkodowany, prawda? Stąd ta żałość. Ja miałam matkę i ojca, pieniądze. Aleks miał normalną rodzinę. Ty byłeś w domu dziecka. Chodzi o przeszłość, czy boli teraźniejszość. On sobie poukładał życie, ma żonę i dzieci, żyje normalnie. Ja pogodziłam się z Irkiem, jesteśmy szczęśliwi, a ty powtórzyłeś schemat. Nienawidzisz kurew, a sam wyszedłeś za kurwę, to cię boli, prawda!? – wrzasnęła.

Nie wytrzymałem. Wstałem energicznie i wymierzyłem jej siarczysty policzek. Nie upadła na ziemię, bo podtrzymała się fotela.

– Nigdy nie obrażaj mojej żony. Wlałem was nie znać. Lepiej mi się żyło w niewiedzy. Jednak to prawda, to zdanie, by nie szukać prawdy, bo przypadkiem można ją odnaleźć, a wtedy już nic nie będzie takie samo! – warknąłem i byłem już przy drzwiach, gdy mnie dogoniła.

– Jesteś jak on!

– Jak kto? – zapytałem patrząc w jej twarz.

– Jak ojciec. Jesteś kłamcą, sadystą, damskim bokserem. Jesteś jak ten, którego nienawidzisz!

– Zamknij się.

– Bo co!? Co mi zrobisz!?

– Dajcie mi wszyscy spokój – powiedziałem z rezygnacją, wyszedłem za drzwi, nawet nimi nie trzasnąłem. W ogóle ich nie zamknąłem.

Nie byłem sam na świecie. Miałem siostrę, brata, żonę i dwoje synów. Dlaczego więc czułem, że jestem sam? Można dlatego, że siostra miała swoje życie, brat nie wiedział o moim istnieniu, żonie na mnie nie zależało, a dzieci, które wychowywałem prawie rok okazały się nie moje. To był ten moment słabości. Chwila gdy poszedłem do burdelu, który był po części mój. Chwyciłem za broń, przeładowałem ją i włożyłem lufę do ust. To było najlepsze rozwiązanie, raz na zawsze zakończyć wszystko.