Część 292 - Kochanka

Angelika (Serilla)

Przyglądałam się sobie w lustrze. Nowe spodnie leżały świetnie, a bordowa bluzka podkreślała kobiece kształty. Za wytuszowanymi rzęsami i czarnymi kreskami błyszczały szmaragdowe oczy. Jeszcze tylko odrobina karminowej szminki na ustach i będzie idealnie. W pokoju zostawiłam zapaloną lampkę nocną, otworzony podręcznik do biologi i cichą muzykę wydobywającą się z głośników. Wszystko miało wyglądać tak, jakbym nadal tam była. Cichutko zamknęłam drzwi, rozglądając się, czy nikt nie idzie. Zdjęłam buty i na palcach przeszłam do salonu. Miękki dywan tłumił odgłos kroków. Amanda czytała książkę w pokoju, bo z sypialni sączyło się światło. Bliźniaki smacznie spały, a ojciec oglądał telewizję. Miałam szansę się wyrwać. Tylko jeden pokój dzielił mnie od drzwi wyjściowych. Tak, wiem, mam szlaban. Ale niektórych imprez po prostu nie można przegapić. Jedną z takich jest melanż u Daniela. Mieszkanie wyjebane w kosmos do tego brak rodziców. Co tam, kolejny szlaban. I tak ciągle za coś mnie karzą. „Angela, dostałaś uwagę”, „Angela, nie posprzątałaś pokoju”,  „Angela...”. To już się robi męczące. Cokolwiek nie zrobię – jest źle. Wreszcie doszłam do drzwi słysząc, że Aleks podgłośnił telewizor. Uśmiechnęłam się. Los mi sprzyjał. Dotknęłam klamki na chwilę wstrzymując oddech.

– Gdzie się wybierasz? – Ojciec pojawił się za mną bezszelestnie kładąc dłoń na moim ramieniu. Cholera, a myślałam, że to ja umiem się skradać. Może to genetyczne?

– Ja...eee...– Pustka w głowie. Nie wiedziałam co powiedzieć.

– Tylko nie mów, że na spacer.

– Dobra, powiem prawdę. Chcę iść na imprezę, proszę, pozwól mi. Obiecuję, że nie wrócę pijana – powiedziałam robiąc minę kota ze Shreka.

– Angela, ty naprawdę sądzisz, że ci uwierzę? Już raz mnie zawiodłaś, niby dlaczego miałbym ci teraz zaufać?

– Bo ludzie się zmieniają?

– Idź do swojego pokoju – powiedział stanowczo.

– Ale...

– Nie.

– Dlaczego?

– Bo nie i dlatego że ja tak powiedziałem. A słowo ojca jest najważniejsze.

– Przecież...

– Koniec rozmowy. Moja córka nie będzie łaziła po nocach nie wiadomo z kim i nie wiadomo gdzie – Mimo że był opanowany, wiedziałam, że w środku gotuje się ze złości. Zupełnie jak ja.

– Mnie nie wolno wyjść ze znajomymi a tobie wolno kurwy wozić?! Trzeba było posprzątać, żeby Amanda nie znalazła śladów po zdradzie – wypaliłam.

– Co?! O czym ty...

Do pokoju weszła Amanda przerywając naszą uroczą pogawędkę.

– Moglibyście być ciszej? Jakbyście nie wiedzieli, w tym domu są dzieci – powiedziała ostro, ale oboje ją zignorowaliśmy.

– Wyjaśnij mi, córko moja, skąd wiesz o jakiś kurwach? – Aleks zacisnął pięść tak, że zbielały mu kostki. Nadal był spokojny, choć powoli tracił nad sobą panowanie.

– Nie wiem. Tak jakoś mi się powiedziało – odburknęłam.

– A mi się wydaje, że jednak masz mi coś do powiedzenia. Na przykład skąd wiesz o samochodzie? Bo rozmawiałem o tym tylko z Amandą.

– To twoja szminka? – zapytała nagle żona mojego ojca.

– Tak, a co? – rzuciłam myśląc jak wyplątać się z całej sytuacji.

– To, że ślady po takiej samej zauważyłam na koszulach Olka! Angela, mów prawdę. To ty podrzucałaś te wszystkie rzeczy?

Cholera. Wpadłam po uszy. A wszystko przez głupią, czerwoną szminkę! Że też dzisiaj umalowałam nią usta. Nie mogłam dłużej udawać. Przecież i tak się domyślili. Brnięcie w kolejne kłamstwa byłoby bez sensu. Wzięłam głęboki oddech.

– Tak –  zadźwięczało jak echo.

– Czy ty wiesz co zrobiłaś?! Prawie rozpierdoliłaś mi małżeństwo!

– Jakoś to wyjaśnimy, spokojnie. –  Amanda próbowała załagodzić sytuację, ale nie miała szans.

– Nic kurwa spokojnie! Przez nią o mało nie rozstaliśmy się. To mało?

– Nie. Ja też jestem wkurwiona, ale nic nie osiągniemy wrzaskami.

– Może wrzaskami nie, ale mam inne skuteczniejsze sposoby.

Bałam się. Już dawno nie czułam strachu tak mocno, jak w tej chwili. Uważałam ojca za miłego, wyluzowanego faceta, który nawet muchy by nie skrzywdził. No może poza momentami gdy był pijany. Teraz w jego spojrzeniu widziałam chłód i wściekłość. Nie wiedziałam do czego jest zdolny, nie znałam go dobrze. Chciałam uciekać, ale nie mogłam się ruszyć. Patrzyłam tylko na Aleksa drżąc lekko. Przypomniałam sobie tamten wieczór, kiedy wrócił najebany w trzy dupy. Słyszałam Amandę, ale bałam się podejść i jakoś mu przeszkodzić. Było zupełnie tak jak wtedy, gdy byłam mała i matka przyprowadziła do domu nowego tatusia. Wtedy też bałam się wyjść z pokoju mimo że słyszałam jej krzyki. Drżałam ze strachu na samą myśl o tym mężczyźnie. Chociaż schodziłam mu z drogi jak tylko mogłam, zawsze znajdywał okazję, żeby mnie uderzyć. Wszystko wróciło teraz, w chwili gdy Aleks stał nade mną z taką samą miną, jak były matki. Z tym samym zacięciem. A ja znów stałam się małą dziewczynką.

– Mówiłem ci, żebyś nie miała we mnie wroga, córeczko. A ty zrobiłaś wszystko, żeby go mieć – krzyknął podnosząc pięść.

– Błagam nie bij! Tato, proszę! Już będę grzeczna – zasłoniłam się rękoma i zamknęłam oczy w oczekiwaniu na uderzenie. Z oczu popłynęły mi pierwsze łzy.

– Aleks, przestań! Nie tak rozwiązuje się problemy – Amanda zasłoniła mnie. – To nic nie da, że ją zbijesz!

– Nie wtrącaj się!

– Proszę, uspokój się. Usiądźmy i porozmawiajmy jak cywilizowani ludzie.
– Tak!? Jak cywilizowani – zakpił i nie ustępował. – Przesuń się.
– Aleks! W takim razie pierw będziesz musiał uderzyć mnie. Nie przesunę się.

Ojciec spojrzał na mnie, potem na Amandę. Wreszcie opuścił dłoń. Chwycił z wieszaka kurtkę i wypadł na dwór. Trzasnął drzwiami tak, że to cud, że nie wyleciały z zawiasów. Na szybce pojawiło się pęknięcie. Jeden z bliźniaków się obudził, bo z ich pokoju słychać było płacz. Amanda westchnęła i poszła do dzieci. W ciągu kilkunastu minut zepsułam marzenia o rodzince i ojcu. „Uciekaj, póki go nie ma” szepnął wewnętrzny głos. Zakrztusiłam się powietrzem. Pobiegłam do swojego pokoju czując jak makijaż zamienia się w czarne smugi na policzkach. Zamknęłam drzwi na klucz. Dopiero teraz zauważyłam jak bardzo drżą mi ręce. Nie mogłam tego opanować. Rozpłakałam się do reszty. Przygryzłam wargę tak mocno, że poczułam smak krwi w ustach. Wspomnienia, które wróciły czyniły mnie słabą. Były jednym z niewielu powodów, z których mogłam płakać. Chciałam zapomnieć, ale nie mogłam. Tusz skapywał na niedawno kupione spodnie, ale nie zwracałam na to uwagi. Dlaczego? Czy tylko ja mam takiego pierdolonego pecha?! Dowiedzieli się o tym całym podkładaniu, kiedy postanowiłam zakończyć tę całą paranoję: szminki, gumki i podejrzenia. Miałam dać spokój wymyślonej kochance ojca, ale nie zdążyłam. Kurwa, spierdoliłam to tak, jak tylko można.

– Angela otwórz drzwi, dobrze ci radzę. Bo jak Olek wróci to je razem z zawiasami wyrwie – usłyszałam głos Amandy.

Przekręciłam klucz w zamku. Kobieta weszła do środka i usiadła obok mnie na podłodze. Siedziałyśmy w ciszy, zasłoniłam twarz rękoma. Amanda czekała aż się uspokoję.

– To była zemsta na mnie, nie na Olku, prawda?

Lekko skinęłam głową. Nadal nie miałam odwagi żeby spojrzeć jej w oczy, więc utkwiłam wzrok w podłodze.

– Twój ojciec nie powinien tak reagować, ale chyba go rozumiesz. Jesteś przecież inteligentną dziewczyną.

– Rozumiem. Ale to wszystko miało być inaczej. Tak na kilka dni, potem już się samo potoczyło – wyszeptałam.

– Nic się samo nie toczy. Jednak muszę przyznać, że masz talent. Przed długi czas naprawdę podejrzewałam Olka o zdradę.

– Przepraszam – Pierwszy raz robiłam to szczerze, a nie dlatego, że ktoś mi kazał. Było to dziwne uczucie. Ciężar, który miałam na sercu odrobinę zelżał.

– Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z tego, co zrobiłaś. To nie była głupia impreza czy wydanie pieniędzy na bilet.

– Amanda, wiem. Nie musisz mi mówić.

– Muszę. Choćby po to, żebyś wiedziała co to jest kac moralny. I nie myśl, że jestem po twojej stronie. Wkurwiłaś mnie koncertowo, ale uważam, że konflikty się rozwiązuje dzięki rozmowie. Poza tym lepiej wiedzieć, że to ty i twoje wygłupy niż dalej myśleć o kochankach Olka – powiedziała.

– Co ja mam teraz robić? Przecież ojciec mnie zabije. Już by to zrobił gdyby nie ty – głos załamał mi się w połowie.

– Nie przesadzaj. Spróbuję z nim pogadać. Tak czy siak, na pewno jakoś cię ukarzemy. I nie będzie to kolejny szlaban, lecz coś co zapamiętasz na zawsze.

– Roboty w kopalniach? – rzuciłam sprawdzając jak bardzo jej na mnie wściekła.

– Nie te czasy. Musisz przeprosić ojca i wyjaśnić mu, dlaczego to zrobiłaś – Amanda wstała. – Jest już późno. Idź spać, jutro spokojnie porozmawiamy.

Podeszła do biurka, na którym leżała feralna, czerwona szminka. Podrzuciła ją kilka razy po czym schowała do kieszeni.

– Ładny kolor – mruknęła. Zgasiła światło pogrążając pokój w egipskich ciemnościach. Zanim zamknęła drzwi zdążyłam powiedzieć:

– Amanda...wiesz...nie jesteś taką zołzą jak myślałam –  Może tylko mi się zdawało, ale na jej twarzy zagościł uśmiech.