Część 273 - Samotny ojciec

Jakub (Bartosz)

Magda wyjechała do tej całej Wenecji, a ja potrzebowałem prędko jakiegoś systemu by to wszystko ogarnąć. Ustaliłem, że starsze dzieci będą robić śniadanie, podczas gdy ja będę szykował młodsze. Potem obiad ugotuje gdy one będą w szkole, a kolacje popełnię gdy one się będą bawić. Postanowiłem, że nie zaangażuje mojej mamy do pomocy, że poradzę sobie sam. W końcu Magdalena potrafiła, a jak kobieta dawała radę, to nie mogło to być nic trudnego.

– Ja nie chcę iść do szkoły – powiedział Robert.

– Ale synku, jak to nie chcesz? – zapytałem kucając przy nim. Siedział na łóżku obok plecaka.

– No bo będę tam sam, i będę musiał się uczyć, a ja nie umiem nawet pisać.

– Po to tam idziesz by się nauczyć. Poznasz nowych kolegów i koleżanki.

– Nie chcę. Wolę przedszkole. Tam się bawimy, a nie ucymy. Tobiasz mówi, że uczenie to nic przyjemnego.

– Bo Tobiasz jest leniem…

– Ja też – przerwał mi mój syn.

– Nie przyznawaj się do tego, nie wolno. Lenistwo to grzech.

– Trudno i tak wszyscy jesteśmy grzesznikami. Nie pójdę do szkoły, zaprowadź mnie do przedszkola.

– Ale zerówka, synku to takie jeszcze przedszkole, a trochę szkoła.

– Mieści się w budynku skolnym, to szkoła – powiedział niemal przez zęby.

Szukałem w głowie jakiegoś pomysłu, czegoś co by go zachęciło do szkoły, czegokolwiek, ale na myśl przychodziło mi tylko przekupstwo, a przecież nie będę przekupywał własnego dziecka. Postanowiłam postawić sprawę jasno.

– Mnie też się czasem nie chce gdzieś iść i coś zrobić, a muszę, bo życie to nie same przyjemności. Tak więc zapinaj tą koszule, wkładaj buty. Zjesz kanapkę po drodze, bo przy stole już nie zdążysz. – Wstałem z kucek i wyczekiwałem jakieś jego reakcji, ale żadnej się nie doczekałem.

Rober nadal siedział na łóżku, machał jedną nogą,, trzymał ramiączko od plecaka w dłoniach i coś tam przy nim skubał. Byłem wściekły, że Magda wyjechała akurat w takim momencie, ona by sobie poradziła zapewne lepiej i szybciej niż ja. Czemu tego wyjazdu nie zorganizowali tydzień później.

– Ubieraj się – uniosłem się lekko.

Do pokoju wbiegł Mikołaj, cały brudny na twarzy i na bluzce od czekolady.

– Gabryśka, wieź mu zmień koszulkę, tylko najpierw mu twarz umyj! – krzyknąłem. Moja córka pojawiła się na górze i zabrała Mikołajka ze sobą do łazienki.

– Robert, bo nie mamy całego dnia, ty za dziesięć minut musisz być na miejscu. – Nie wiem do czego to było odwołanie, chyba do jakiegoś zdrowego rozsądku mojego pięciolatka.

– Nie ce, nie chce, nie chce, nie chce…! – krzyczał patrząc wprost na mnie.

– Zamknij się! – wrzasnąłem.

– Umyłam go – powiedziała Gabrysia wprowadzając Mikołaja bez koszulki. – Nie wiem gdzie ma ubrania.

– Ja też nie wiem – stwierdziłem, ale poszperałem po komodach i znalazłem jakąś bluzkę z samochodami. Założyłem u ją i postanowiłem mieć na oku, by się znów nie ubrudził.

– My już z Tobiaszem możemy iść, bo nie zdążymy inaczej? – zapytała córka, a Tobi stanął w progu.

– Nawet pozmywałem – pochwalił się. – Zrobiłem Robertowi dwie kanapki do szkoły, bo śniadania nie zdąży zjeść.

– Dziękuje wam bardzo. Możecie lecieć.

– Nie ma za co dziękować, bo ja to nie dla ciebie robię, a dla mamy. Obiecałem jej. – Oczywiście Tobiasz, synek mamusi, nie mógł powiedzieć nic innego. – Wezmę deskę. Nie, nie będę jeździł po szkole, zostawię u pań woźnych nawet by nauczycieli w oczy nie kłuło, ale po szkole będę na rampie z kolegami.

– Tylko wróć na obiad – zawołałem za nim.

– Spoko, ale zrób tak na szesnastą! – odkrzyknął.

– Ja wrócę po szkole – oznajmiła Gabrysia i pognała za bratem.

Dobrze, że chociaż ci byli samodzielni i odpowiedzialni sami za siebie. Robert nadal siedział, tak samo poruszał nogą i tak samo coś skubał przy plecaku. Przykucnąłem przy nim i zacząłem zapinać jego koszule w kratę.

– Nie, zostaw. – Odepchnął moje ręce. – Nie idę – oznajmił.

Moja irytacja i zdenerwowanie sięgały już zenitu. Spojrzałem na Mikołajka ładnie się bawił klockami na dywanie.

– Robert, musisz iść.

– Nic nie muszę – odrzekł.

– Musisz. Albo wstajesz i idziemy, albo dostaniesz lanie i, i tak pójdziesz – oznajmiłem.

– Dzieci się nie bije.

– Tak uważa twoja matka, a moja żona, a nie ja. A to, że się do tego dostosowałem, to tylko przez to, że wcześniej się mnie słuchaliście. Wstawaj, zapinaj tą koszule i idziemy.

– Ale tam będzie źle – zakwilił, ale wstał i zaczął zapinać guziki.

– Nie będzie źle, źle to będziesz miał ze mną w domu jak zostaniesz. Szybko bierz plecak i idziemy na dół. Mikołaj, chodź idziemy – zawołałem dwulatka, wystawiłem rękę w jego stronę, momentalnie przybiegł i się za nią złapał. Byłem szczęśliwy, że Gabrysia albo Tobiasz założyli małemu już nawet buty.

– Nie umiem zawiązać – powiedział Robert po wciągnięciu swoich adidasów.

– Masz pięć lat i butów nie umiesz wiązać? – zdziwiłem się. Pokiwał twierdząco głową, więc przyklęknąłem przy nim i zawiązałem. – Będziesz się musiał nauczyć.

– Nie chcę. Wolę jak mi wiążą.

– Przestań być taki ciągle na nie. Bierz plecak i idziemy. – Otworzyłem drzwi, wypuściłem dzieciaki, sam zająłem się mocowaniem z zamkiem. Było z nim coś nie tak. Powinniśmy już dawno wezwać ślusarza.

– Ja wolę jak mama mi wiąże buty – wyjaśnił Robert.

– Ale mama nie będzie przy tobie całe życie. Jesteś duży chłopiec, to powinieneś sam.

– To co. Nie chcę i już.

Pomyślałem wtedy, że jak jeszcze raz usłyszę „nie chcę” dzisiejszego dnia z jego ust to go rozszarpie i rozmażę na jednej ze ścian. Wtedy stwierdziłem, że moja żona go rozpieściła. Wszystko przez to, że był wcześniakiem, walczyli o jego życie, potem był chorowity, łatwo robił sobie krzywdę, a ona za każdym razem się nad nim rozczulała i we wszystkim wyręczała. Potem wyrosło takie „nie chcę i już”. Królewicz na ziarnku grochu.

– Mikołaj, rękę daj, albo nie idź tak szybko.

Chłopic odwrócił się w moją stronę, obrócił smoczek bez wyciągania z ust, następnie go wyjął, roześmiał się, włożył smocze z powrotem i przybiegł by złapać się za rękę.

– Przynajmniej jeden rozumie, co się do niego mówi – stwierdziłem na głos.

– Ale ja rozumiem, tylko nie zawsze robię po twojemu, bo nie chcę i już – wyjaśnił robi, a ja zacisnąłem zęby by powstrzymać napływającą irytacje.