Część 278 - Mężczyznom zamężnym

Aleksander (Samuel)

Byłem wściekły, to mało powiedziane. Byłem naprawdę wkurwiony. Zdejmowałem z siebie marynarkę, a wkurwienie narastało. W końcu pierdolnąłem nią o podłogę, nie zwracając uwagi na telefon w jej kieszeni. W ogóle wszystko się spierdoliło przez ten cholerny telefon. Że też nie miała co robić w autokarze tylko „daj zobaczyć co tam masz”, a ja głupi dałem, bo zapomniałem o tym nagraniu. Miałem je już dawno wykasować.

– Pokłóciliście się? – zapytała Klara wychodząc z pokoju chłopców. Czyli jak zwykle podsłuchiwała. Spojrzałem na nią karcąco, inaczej nie potrafiłem.

Podniosłem marynarkę z podłogi, usiadłem na kanapie i starałem się rozwiązać sznurówki butów. Jednego bez problemu rozwiązałem i zdjąłem, a drugiemu nie chciały się rozsznurować, w końcu się popętały. Tupnąłem nogą, ale nie pomogło. Sam bym się zdziwił, gdyby taka metoda zadziałała.

Poczułem dłoń na moim ramieniu, potem na szyi. Dotyk chwilowo koił zszargane nerwy.

– Jesteś spięty, zrobić ci masaż? – zapytała moja teściowa.

– Dziękuje, ale obejdzie się.

– Jeszcze nie tak dawno byłeś milszy – skwitowała. – To może chociaż kawy ci zrobię, albo herbaty, jest zdrowsza, co? – dodała i już poszła do kuchni, zaczęła grzebać po szafkach i wstawiać wodę w czajniku.

– Dziękuje – odpowiedziałem. Przeczesałem palcami włosy z bezsilności i powróciłem do męczenia się ze sznurówką. Klara to dostrzegła, bo oderwała się od kubków i czajnika.

– Daj, pomogę ci – zaproponowała i przyklęknęła przy mnie. Byłem zbyt pijany by protestować, poza tym nie byłem pewny czy gdybym był trzeźwy to wniósłbym protest.

– Dasz radę?

– Mam czwórkę dzieci, Igor plącze buty dla zabawy.

– Plącze sznurówki. Wiesz, że większość osób mówi błędnie, mówi rozwiązać buty, a nie rozsznurować, czy rozwiązać sznurówki przy butach.

– Bo mówią kolokwialnie, język tak ewoluował. Proszę, rozwiązane, mam ci też zdjąć buta?

– Nie, dziękuje za propozycje, ale z tym poradzę sobie sam – odpowiedziałem. Wstała z kolan podpierając się o moje kolano. Dotykała inaczej niż Amanda, jej ruchy były płynniejsze, gesty mniej interesowne. 

Zdjąłem buta i oparłem się wygodnie, potem ze zmęczenia przewaliłem na bok. O ławę zastukał kubek, niczym jakby przyszedł w odwiedziny do przyjaciela, co oczywiście odbiło się echem w domu znienawidzonego sąsiada. W tym przypadku domem była moja głowa, a ja sam znienawidzonym sąsiadem. Ten stukot sprawił, że głowa mnie po prostu rozbolała.

– Twoja herbata. Będzie ci przeszkadzać twoje towarzystwo?

– Pochodzę z domu dziecka, nawykłem do towarzystwa – odpowiedziałem, ale nie podniosłem się do siadu. Nadal leżałem, a moje nogi dotykały podłogi. Klara zajęła miejsce w fotelu. Moje oczy miały dokładny wgląd na jej uda i nogi… ale nogi mojej żony i tak były lepsze, bo dłuższe.

Niespodziewanie sam siebie zganiłem w myślach. Klara była moją teściową, a Amanda moją żoną i jej córką, więc w życiu nie powinienem ich porównywać, nie miałem takiego prawa, a już na pewno nie pod kontem atrakcyjności.

– Mogę zobaczyć to nagranie, o które Amanda się tak zbulwersowała?

– Nie – odpowiedziałem.

– To musiało być coś bardzo okropnego – stwierdziła. – W życiu była tylko taka raz, dla mnie, jak się wyprowadzała z domu.

– I już jej tak zostało, w stosunku do ciebie zawsze jest zimna.

– Wyrachowanie ma po tatusiu. Możesz tylko liczyć na to, że tak jak on nie będzie za bardzo pamiętliwa.

– Niestety ma pamięć długotrwałą, wnioskuje, że po tobie.

– Skąd taki wniosek?

– Zaobserwowałem wasze relacje, obie się nienawidzicie i kochacie w tej nienawiści – odpowiedziałem zmęczony.

Sięgnąłem dłonią do paska mojego spodni, uwierał mnie. Zacząłem go rozpinać. Przy okazji rozpiąłem też rozporek. Klara wtedy zareagowała:

– Zamierzasz się rozbierać? Tak przy mnie?

– Już widziałaś mnie nago, co więc teraz za różnica? – zapytałem, ale nie rozebrałem się, tylko usiadłem normalnie, jak przyzwoity człowiek i napiłem się herbatki. Oparzyłem się. Odłożyłem więc pośpiesznie to cholerne herbacisko na ławę. – Czemu tak na mnie patrzysz? – zapytałem nieuprzejmym tonem,

– Nie każesz mi nic mówić, mam też nie patrzeć?

– Najlepiej iść spać, jest czwarta rano, przyzwoici ludzie o tej godzinie śpią.

– Czyli obydwoje nie jesteśmy przyzwoici – stwierdziła.

–  Masz racje, w tym wypadku jedziemy na tym samym wózku, ale tylko w tym wypadku – powiedziałem ostro. Zdjąłem T-shirt, bo jakoś mi się tak za gorąco momentalnie zrobiło i wbiłem wzrok w ziemię. 

Sięgnąłem do barku, tego niewielkiego, znajdującego się przy kanapie. Był chłodzący, niczym mała lodóweczka. Wyjąłem z niego piwo, odkręciłem je… dzięki bogu za taki pomysł producentów tej butelki. Wypiłem niemal jednym duszkiem.

– Gdzie macie poduszki i…

– Na górze, obok sypialni. Przyniesiesz mi? – zapytałem sympatycznie i przybrałem na twarz uśmiech. Jednocześnie znów sięgnąłem po kolejne piwo.

– Przyniosę, ale tylko dlatego, że nie chcę mieć wyrzutów sumienia, że ojciec moich wnuków i mąż mojej córki spadł ze schodów. W waszej rodzinie picie to taki styl bycia czy sposób na problemy?

– Przyganiał kocioł garnkowi – powiedziałem chamowato odkręcając drugą butelkę. – Przepraszam, nie chciałem urazić.

– Powiedziałeś prawdę, zgadzam się z nią, nie mam ci za złe.

– Prawda jednak najbardziej boli.

– Tak, ale gdy padnie z ust ludzi na których nam zależy, których kochamy. Gdyby to powiedziała Amanda, to o wiele bardziej by zabolało niż od ciebie.

– Dlaczego do niej nie pójdziesz? – zapytałem.

– Bo ją znam. Nic mi nie powie, wywali mnie z sypialni, nie będzie chciała rozmawiać, a nie chce jej jeszcze bardziej denerwować. Jak odeśpi to z nią porozmawiam.

– Może i słusznie, ja się ostatecznie na relacjach rodzinnych nie znam.

– Skończ z tym syndromem porzuconego dziecka, bo mnie szlak trafia! Teraz masz rodzinę, więc chyba coś się znasz. Nie strać jej po prostu jak ja, przez głupie pobudki, chęci, czy z ich braku.

– Coś sugerujesz?

– Aleks nie grajmy tak, to beznadziejna gra, w półsłówka. Nie przepadam za tobą i potrafię to przyznać, ale jesteś ojcem moich wnuków, mężem mojej córki, szanuje cię jako człowieka za to jak się opiekujesz chłopcami, za to, że zarabiasz na dom…

– Ma coś moja żonka po tobie – przerwałem Klarze tymi słowami. – Ona też zawsze o tym zarabianiu wspomina. Tylko, cholera może ja nie mam ochoty czuć się jak bankomat, co?

– Pewnie nie, nie masz ochoty, ale inna też w końcu czegoś od ciebie zechce. To dwudziesty pierwszy wiek, już nie ma na świecie bezinteresownej miłości, ani nawet bezinteresownych relacji i jeszcze jedno mój zięciu, nie ma niezobowiązujących romansów.

– Dziękuje za informacje, wiem o tym, dlatego nie romansuje.

– Jeden skok w bok, to też romans.

Uśmiechnąłem się do niej.

– To nie romans, to zdrada, skurwienie się, ale nie romans. Romans to coś co trwa dłużej niż jedną noc i opiera się na czymś więcej niż seks. Przynajmniej ja tak to widzę.

Wstała, pewnie by przynieść mi pościel i podusie. Ciekawe czy też mi kanapę rozłoży? Cóż, byłoby miło. Klara jednak nie szła, stała i ręce zwinęła na piersi, jakoś tak groźnie wyglądała.

– Aleksander, odpowiedz mi szczerze na pytanie?

O kurwa, Aleksander w jej ustach brzmiało co najmniej jak wyrok śmierci.

– Tak, znam pytanie. Nie, nie zdradziłem. I nie, nie zareagowałem na jej histerie, bo jestem pijany, jakbym zaczął to już bym nie skończył, albo źle trafił. Czy jeszcze coś chcesz wiedzieć?

– O co jest wkurzona?

– O nagranie, o prezerwatywę, o wszystko, jak zwykle, w końcu to Amanda, królewna na ziarenku groszku. Tron jej normalne kiedyś postawie.

– Poważnie? – zapytała.

– Tak, na środku tego pokoju, z metalowymi takimi kajdanami i ją będę do niego przykuwał, gdy będzie stawała się niebezpieczna dla otoczenia. Coś jeszcze?

– Nie o to pytałam. Pytałam czy poważnie nie zdradziłeś?

– Nie… znaczy poważnie nie zdradziłem. Choć miałem niejedną okazje.

– Ale wtedy gdy weszłam, to…

– Wiem. Niewiele wtedy brakowało, ale nie zdradziłem. Dziękuje, że weszłaś bez pukania.

– Nie ma za co. Nawet głupio, ze za to dziękujesz.

– Głupotą to było to co wtedy chciałem zrobić. Wykorzystać naiwność i uczucia tej dziewczyny, ale w sumie to chuj wbijam w nią. Zrobiłbym krzywdę Amandzie i chłopakom, przez głupią chęć zaspokojenia.

– Bezpieczniej sobie zwalić.

– Popieram, złota rada. Bezpieczniej. Powinni to tatuować wszystkim mężczyznom zamężnym.

– Żonatym – poprawiła mnie.

– Piłem, nie czepiaj się.

– Nie czepiam, ale nawet pierwszy chyba raz się z tobą całkowicie zgadzam.

– I historia o tym jak kot nie zjadł myszy została opowiedziana do końca. Po prostu się zgodzili, skubani.

– Toma i Jerego się naoglądałeś?

– Lubię ich, zawsze mam nadzieję, że on te myszę wpierdoli, a on biega i biega, a ona mu spierdala.

– Wiesz co, pójdę ci po tą pościel lepiej, bo już raczej się z tobą nie dogadam.

– To ja wypije jeszcze jedno w tym czasie – zawołałem do jej pleców i nachyliłem się po trzecie piwo do barku.