Część 280 - Siad powiedziałam

– Angela zje u siebie – takim oto tekstem uraczył mnie mój własny mąż. Oczywiście jeszcze tej gówniarze nałożył i zaniósł. Lokaja sobie znalazła, kurwa.

Usiadłam przy stole, oparłam czoło na dłoni i zwyczajnie nie zawierzałam w to co widzę. Podbiegł do mnie Patryk z Igorem, jeden z jednej strony, drugi z drugiej.

– Nie denerwuj się tak – zwróciła mi uwagę matka z Kamilem na rękach.

Wsadziłam Patryka do fotelika i postanowiłam zabrać się za nakładanie obiadu.

– Kochany synek mamusi – powiedziałam do mojego malucha i musnęłam jego czółko wargami. Pierwszy raz tak grzecznie siedział, nawet się nie wiercił. Czyli albo wreszcie zrozumiał, że to nic nie daje, albo był po prostu głodny.

– Mamo, nie karm go. Niech nie siedzi ci na kolanach, posadź go w krzesełku – powiedziałam do mojej matki, która oczywiście Kamila już sadzała na swoich kolanach i zamierzała karmić.

– Ale trzeba ich karmić, wtedy się najedzą.

– Sami też się najedzą – zaoponowałam.

– Ale oni nawet roku nie mają.

– Brakuje im półtora miesiąca do roku. Mają jeść sami, koniec, kropka.

– Ale ten raz.

– Nie powiedziałam.

– Ale to moje wnuki.

– A moje dzieci – odwróciłam się w jej stronę. – Ja decyduje o tym jak będą wychowywane, nie ty. Ty masz swoje dzieci, wychowuj sobie je jak chcesz.

– Dlaczego taka jesteś?

– Bo jestem – odburknęłam. – Dobrze, Klara, przepraszam, ale mamo zrozum, ja chcę jeszcze jedno dziecko. Nie mogę więc nauczyć bliźniaków, że są jedyni, najważniejsi i nie mogę wokół nich skakać. Ja i Aleks pracujemy, nie mamy czasu by ich karmić, gdy są już na tyle duzi by jeść sami, a jak dojdzie kolejny maluch to tym bardziej nie damy rady karmić trojga dzieci, bo mamy tylko po dwie ręce. Tym bardziej, że czasami on sam, a czasami ja będę sama z trójką. Czy takie argumenty do ciebie docierają?

– Jesteś w ciąży? – zapytała. Oczywiście do mojej matki argumenty nie dotarły, a jedyne co z tego wyciągnęła to „ciąża”.

– Nie, jeszcze nie, ale mieliśmy w planach zacząć się starać po nowym roku, albo już od świąt. Teraz to sama nie wiem jak z tym będzie – odpowiedziałam szczerze.

– Nigdy nie sądziłam, że będziesz chciała troje dzieci. – Wydawała się zaskoczona, ale przynajmniej wsadziła Kamila do fotelika. Ja w tym czasie zmiksowałam chłopakom spaghetti i nałożyłam do miseczek. Staraliśmy się z Aleksem by jedli normalne jedzenie, a nie słoiczki. Jadali więc zazwyczaj to co my, tylko mniej przyprawione i rozdrobnione.

– Liczę na dziewczynkę, poza tym nie chcę by między chłopcami, a ich siostrą lub bratem była znaczna różnica wieku. Wolę by się razem odchowali z tego najgorszego. Bardzo chcę córkę.

– A jak będzie chłopiec?

– To trudno.

– Nie będziesz żałować?

– Czego? Tego, że spróbowaliśmy? Nie, ale już czwarty raz nie spróbujemy. Troje wystarczy.  Będzie w sam raz, nie za mało, nie za dużo. Prawda Patryczku? – zapytałam się mojego synka, który ładnie trafiał łyżką plastikową do buzi, a jaki był przy tym umorusany.

Ponakładałam wszystkim makaronu na talerze, polałam sosem i nawet doniosłam do stołu, wtedy pojawił się Aleks i chciał do mojego domu wprowadzić jakiś dziwny zwyczaj.

– To ja zjem w gabinecie – rzekł i zaczął zabierać talerz ze stołu.

– Połóż to – poleciłam pośpiesznie.

– O co chodzi? – zapytał, ale odłożył talerz na miejsce.

– W tym domu je się kolacje wspólnie, przy stole i nie będziemy wprowadzać żadnych nowych zwyczajów z powodu kaprysów twojej córeczki, czy też twoich. Mam nadzieję, że to jest jasne?

– Czyli nie mogę raz zjeść w gabinecie? – wydawał się bardzo zdziwiony.

– Nie, nie możesz. W tym domu je się przy stole, z rodziną, bo to scala rodzinne więzy. Tak więc siadaj.

– Nie przesadzasz czasem trochę?

– Nie, nie przesadzam. W ogóle dlaczego ty masz na sobie buty? – zapytałam widząc na stopach mojego męża adidasy nad kostkę, bardzo modne w tym sezonie.

– Bo potem, po kolacji zamierzałem iść na drinka.

– Masz racje, tylko zamierzałeś. Nigdzie nie idziesz – postanowiłam.

– Co?

– To co słyszysz i usiądź w końcu do tego stołu. – Sama też zajęłam już swoje miejsce.

– Dlaczego nie mogę iść na drinka? – zapytał jak gdyby nigdy nic i nadal stał. Wkurwił mnie niemiłosiernie, więc wstałam energicznie, uderzyłam dłońmi o stół, wszyscy patrzyli na mnie i zdawali się tkwić w bezruchu, tylko Aleks wydawał się być po prostu znudzony.

– W tym domu je się posiłki przy stole, to raz, dlatego siadaj dupą na krześle i nie dyskutuj! – uniosłam się, ale nie za głośno, nie chciałam krzyczeć tylko pewnie brzmieć. – Mój mąż będzie więc jadał kolacje z rodziną, a noce spędzał w sypialni, a nie się szlajał po barach. Jak byś zapomniał, że masz żonę, to ci o tym delikatnie, w tym momencie właśnie przypominam.

– Pamiętam o tym – odrzekł spokojnie, patrząc mi w oczy, lekko się przy tym uśmiechnął. Myślałam, że kurwica mnie trafi. To ja się gorączkuje, a on całkowity spokój.

– Dlaczego nie siadasz?

– Czekam na dalszy ciąg reprymendy, pani Amando Górska.

– Skończ się wydurniać.

– Ale ja się…

– Siad powiedziałam! – krzyknęłam.

– Trochę jak do psa, mogłabyś jednak nieco grzeczniej. – Już miałam coś powiedzieć, ale na szczęście odsunął sobie krzesło i ciągnął dalej. – Już siadam, siadam, spokojnie. Widzisz Kamilku, jaką mamusia się nagle stała opiekunką ogniska domowego? Żółwik? – zapytał i wystawił pięść. Kamil oczywiście zrobił to samo i się delikatnie styknęli. – Taka bogini była, w mitologii greckiej, tylko tatuś nie pamięta jak ona się tam zwała…

– Hera – przerwałam mu.

– Co takiego?

– Ta bogini zwała się Hera i była żoną Zeusa, tego co tak naprodukował bękartów po tym całym nie tylko boskim, ale także i ziemskim świecie. Mam nadzieję, że nie przyjdzie ci do głowy brać z niego przykład. – Uśmiechnęłam się do niego.

– Nie mam w planach – odpowiedział z uśmiechem. – Może soczku? – zapytał chwytając za dzbanek.

– Ja poproszę, bo aż mi w gardle zaschło od patrzenia na was i słuchania… was.

– Proszę teściowo – odrzekł Aleks i zaczął nalewać sok do jej szklanki.

– Pomóc ci zdjąć buty, może? – zażartowała moja matka w kierunku Olka.

– Dziękuje za propozycje, ale tym razem nawet jeszcze nie zasznurowałem. Powinienem więc sobie poradzić sam.

– Ja też poproszę soku – zwróciłam się do męża. Bardzo mi się nie podobało to jak przymilnie rozmawia z moją matką. Przecież ona go nie lubiła i tak miało pozostać.

– Ależ oczywiście, kochanie – odpowiedział i nawet wstał by się pofatygować do mnie z tym dzbankiem.

Boże, co za cynik – pomyślałam, ale ugryzłam się w język by nie powiedzieć tego na głos. Nie chciałam się już kłócić. Nie było nam to potrzebne, bo nie sprzyjało naszemu małżeństwu. Teraz nadeszła pora by zawalczyć o męża, o rodzinę i o dobrobyt.

Mama odjechała z Igorem autobusem do domu, Aleks ich oczywiście odprowadził, bo na dworze robiło się już ciemno. Wrócił.

– A Patryk z Kamilem, gdzie…

– Śpią – odpowiedziałam pośpiesznie. Ze stołu też było już posprzątane. Siedziałam więc w fotelu i czytałam książkę. Aleks skierował się nie na górę, a w korytarz prowadzący do gabinetu i pokoju chłopców.

– Stój – warknęłam i zamknęłam książkę z trzaskiem. – Jest dwudziesta pierwsza, czterdzieści osiem, o tej godzinie to się idzie z żoną do łóżka, a nie pracować, tym bardziej, że masz jeszcze dwa dni wolnego.

– Okay, jak sobie życzysz – odpowiedział. Ściągnął buty noga o nogę i poszedł do sypialni.

Przebrałam się w łazience na dole i w samej skąpej czerwonej, satynowej koszuli z rękawami luźno sięgającymi do łokci udałam się za nim. Oczywiście nie darowałam sobie czarnych szpilek na wysokim obcasie i platformie idealnie komponowały się z żarnymi akcentami na koszuli nocnej. Aleks uwielbiał szpilki… uwielbiał też czerwień. Wkroczyłam do sypialni. Leżał na łóżku, właściwie to na nim siedział i przeglądał coś na tablecie. Kiedy mnie zobaczył jego wzrok skupił się na mnie, a nie na tym elektronicznym gadżecie.

– To nie jest zbyt normalne – rzucił.

– Co nie jest zbyt normalne, kochanie? – zapytałam podchodząc do komody ustawionej dokładnie naprzeciw łóżka. Sięgnęłam po wino stojące obok komody. Wiedziałam, że na moment wstrzymał oddech, kiedy się pochyliłam i wypięłam w jego kierunku.

– Wczoraj mnie wyrzuciłaś z sypialni, a dziś nalegasz… wręcz żądasz bym tutaj był, to nie jest normalne.

– A co, miałam ci wysłać zaproszenie w serduszka? – zapytałam i skierowałam swoje kroki do niewielkiego stolika, zza szyby wyjęłam dwa kieliszki. W sypialni za szybą mieliśmy wszystko podwójnie: talerzyki, filiżanki, szklanki wysokie i niskie, kilka rodzajów kieliszków, wszystko pod komplet w czarno czerwonej barwie szkła przechodzącego w przezroczyste.

– Będziemy pić wino? – zapytał.

– Tak, mam ochotę. Ty nie?

– Mogę się napić, czemu nie – odpowiedział jakby mu wcale nie zależało.

Wzięłam korkociąg, taki najzwyklejszy, z drewnianą rączką. Zaczęłam wkręcać, ale nagle się rozmyśliłam. Mężczyźni lubili słabe kobiety, którym mogą pomagać i które mogą wyręczać.

– Czy mógłbyś mi pomóc? – zapytałam przymilnie.

– Ależ oczywiście – odpowiedział i znalazł się w kilka sekund za mną. Objął mnie od tyłu, jedną swoją rękę położył pod moją. Trzymaliśmy więc tą samą butelkę. Zaś drugą dłoń położył na mojej dłoni, którą trzymałam korkociąg. – Mógłbym cię nawet nauczyć.

– No właściwie, możemy zrobić to wspólnie – odparłam i poczułam jego rozgrzane usta na mojej szyi. Delikatnie musnął, a potem skoncentrował się już na butelce i korkociągu. Zaczął sterować moją dłonią, potem pomógł pociągnąć. Miał dużo więcej siły ode mnie, dlatego korek ustąpił bez problemu.

– Ja naleje – zaproponował i przejął butelkę, wciąż trzymając mnie prawą ręką w objęciach. Był już mój, byłam tego pewna.