Część 270 - ...więc teraz mam... konsekwencje.

Amanda (Magdalena)

Lubiłam te dni gdy miałam wolne. Rzadko się zdarzały, ale jednak. Leżałam wtedy w łóżku, z gorącą czekoladą i książką. I tak sobie popijałam słodycz, czytając bestseler Any Ruls Złożone w ofierze. Do końca zostało mi jakieś czterdzieści stron, niestety musiałam się oderwać bo zbliżała się piętnasta trzydzieści. Zeszłam na dół, przygotowałam sobie tym razem kawę z ekspresu. Zerknęłam na tę małolatę, nadal bawiła się telefonem.

– Telewizor sobie mogłaś włączyć – rzuciła nawet sympatycznym tonem wyjmując jednocześnie mięso z lodówki.

Nie odpowiedziała. Uznałam, że albo nie usłyszała, albo nie chciała się ze mną wdawać w konwersacje. Olałam to, bo wiedziałam, że jeszcze i tak moje będzie na wierzchu, przecież nie mogłam pozwolić na to by mi jakaś córeczka Aleksa wlazła na głowę. Podzieliłam schab na kawałki i rozbiłam na kotlety. Dla maluchów wstawiłam rosołek na piersi z kurczaka. Potem wystarczy im tylko to rozdrobnić i podać. Nie mieliśmy w domu żadnej specjalnej panierki, ale za to były mąka, jajko i bułka tarta, no i przyprawy, czyli podstawowy zestaw. Dochodziła szesnasta kiedy zaczęłam smażyć kotlety. Angelika nadal pisała smsy. Głupio mi było tak przebywać z kimś niemal w jednym pomieszczeniu i nie zamienić z nim ani słowa, ale cóż, taki był jej wybór. Podłączyłam frytkownice do kontaktu i wstawiłam frytki. Usłyszałam otwieranie drzwi, oczywiście nie tych od garażu, a wejściowych i za moment koło mnie pojawił się Kamilek.

– Dada – powiedział z uśmiechem.

Patryk w tym czasie wbiegł do salonu jak huragan i zaczął wdrapywać się na łóżko.

– Olek! – krzyknęłam. – Mógłbyś ich… zdejmij im chociaż buty.

– Już, momencik.

W chwilę znalazł się przy Patryku i zamienił jego adidasy na buty, takie marynarskie, w paski. Patryk miał czerwono-białe, a Kamil granatowo-białe. Dostali kiedyś od mojej mamy, razem z piżamami. Dostrzegłam, że Angela patrzy się na Patryka, a i on jej przygląda z taką zafrasowaną miną.

– Cześć mały – powiedziała do niego i wyciągnęła rękę na przywitanie. Patryś był śmiały więc odwzajemnił uścisk. Z każdym się witał, zdarzało się, że nawet z paniami kasjerkami czy przechodniami, którzy na niego patrzyli.

– To jest Patryk – powiedział Aleks do Angeli siadając na fotelu obok. – A ten tutaj – to mówiąc pochwycił Kamila w biegu. – To jest Kamil.

– Są tacy sami.

– Tylko z wyglądu, charaktery mają całkiem różne. Tamten lubi tą całą szarpaninę, podrzucanie, popychanie na poduszki, i wszystko przy czym można sobie nabić siniaka, a ten wręcz przeciwnie, płacze gdy tylko się wywali.

– Aha, ten w niebieskiej lubi się bawić, ten w kratkę niekoniecznie. Zapamiętam.

– Nie musisz się z nimi bawić jak nie chcesz.

– Nie, czemu. Fajni są. Aż dziwne, że wyszły takie fajne, skoro mają taką matkę.

– Angela – zganił ją Olek.

– Daruj sobie – zwróciłam mu uwagę. – Mnie to nie ziębi, ani nie grzeje. Wiem, że bywam suką, a twoja córka wcale nie musi mnie lubić. Siadajcie do stołu, zaraz podaje obiad.

Stwierdziłam, że bliźniakom jednak dam gotowane mięsko, pokrojone na kawałki. Mieli zęby, mogli sami gryźć, a rękoma będzie im znacznie łatwiej niż łyżeczką. Dzięki temu nie trzeba będzie ich karmić. Rosołek natomiast przelałam im do niekapków.

– Ja to dla nich wezmę – zaoferował swoją pomoc Aleks. Chłopaki już siedzieli w fotelikach. Angela jednego z nich zabawiała. Najwidoczniej Patryś przypadł jej do gustu.

Nałożyłam wszystko na talerze Olek pomógł z donoszeniem do stołu, dzięki temu za jednym rzutem wzięłam też sztućce. Zasiadłam po prawej stronie Aleksa, Angelę miałam więc przed sobą.

– Smacznego – zaczął Aleks.

– Dzięki – odpowiedziała Angela.

– Dziękuje. – Zjadłam frytkę. – Olek… zapomniałam o soli i ketchupie.

– Już, kochanie.

Za moment już miałam to czego chciałam i nie była to sól i ketchup. Było to pokazanie Angeli, że jej ojciec zawsze stanie po mojej stronie, bo jest zakochany.

– Ja myślę, że skoro jesteśmy tak wszyscy razem, to wypadałoby omówić zasady jakie tu panują, bo tu panują zasady, prawda Aleks.

– Prawda, bo Amanda to w ogóle kocha zasady – wyjaśnił Angeli.

– Z tobą też muszę porozmawiać o zasadach, ale to na osobności – rzuciłam w stronę męża.

– A ja chyba wiem o co chodzi.

Pokiwałam twierdząco głową, na znak by odpuścił teraz ten temat.

– Oczywiście nikt cię nie będzie tutaj trzymał niczym w twierdzy. Dostaniesz pieniądze na bilety, tylko jutro wyrób sobie taką legitymacje, u pana kierowcy. Od września kupisz sobie miesięczny, przecież będziesz musiała dojeżdżać do szkoły.

– Nie będę tutaj cały wrzesień – syknęła.

– Będziesz – odezwał się Aleks. – Będziesz bo twoja babcia dopiero za trzy tygodnie wyjdzie ze szpitala, muszą zrobić dokładne badania. Potem myślę, że jakieś dwa tygodnie sanatorium by jej się przydało. Zresztą jutro się dogadam z twoją matka na ten temat, bo dziś nie mogła wpaść. Spóźnia się jak zwykle.

– Jak tak na ciebie patrzę, to sobie ciebie z nią nie wyobrażam – stwierdziła.

– Mam gdzieś jeszcze jakieś stare zdjęcie, pokaże ci potem.

– Możecie o drzewie genealogicznym porozmawiać po tym późnym objedzie? Bo chciałabym kontynuować.

– Jasne – Olek przekazał mi pałeczkę. Czyli mogłam się trochę porządzić tą gówniarą. Ogólnie nie chciałam jej zrobić na złość, nie taki miałam cel, bo nawet ją rozumiałam, poza tym jeszcze mi mocno nie podpadła.

– O dwudziestej zazwyczaj jemy kolacje, tak po dwudziestej. Obecność obowiązkowa. Tak więc o dziewiętnastej pięć masz autobus z miasta, więc na dwudziestą byś tutaj była, nawet przed.

–  A jeśli nie? – zapytała.

– Ale co znaczy jeśli nie?

– Są jeszcze wakacje…

– Tak, są, ale ty masz naście lat…

– Ty też! – krzyknęła.

– Ja jestem pełnoletnia, poza tym występuje tu jakby nie patrzeć w roli żony twojego ojca, a więc umówmy się, że mam inną rangę.

Aleks się temu wszystkiemu spokojnie przysłuchiwał i sobie jadł.

– Tak jak mówiłam masz naście lat i jesteś pod naszą opieką, bezprawnie jak sama to zauważyłaś, bo Aleksander do ciebie praw jako takich nie ma. Nie możemy więc pozwolić na to by coś ci się stało i byś szlajała się po nocach.

– Dwudziesta to nie noc.

– Ale bez dyskusji. Dwudziesta jemy kolacje. Nie zmienisz naszego planu dnia.

– Słuchaj, Amanda ma racje. Możesz pojechać do przyjaciół zaraz po śniadaniu i spędzić z nimi cały dzień. Nikt z nas nie wymaga twojej obecności na objedzie, bo my też pracujemy i nas po prostu nie ma w domu. Jednak twoja obecność punkt dwudziesta to dobry pomysł.

– Jak mieszkałam z babcią to wracać mogłam o dwudziestej trzeciej, a jak znajomi po mnie przyszli to i później.

– Tak było u twoje babci, ale u nas tak nie ma – stwierdziłam ostro. Olek wytarł w tym czasie Patrykowi brodę bo się cały ulał.

– Coś jeszcze? – zapytała Angela.

– Jak chcesz być dłużej, raz na jakiś czas i twój ojciec się na to zgodzi, to oczywiście możesz przyjechać ostatnim autobusem, ten jest po dwudziestej trzeciej tutaj. Ale by nie  było tak, że ty dzwonisz po dziewiętnastej, że się spóźniłaś na autobus. To ma być po prostu wcześniej ustalone.

– Tylko ta jedna zasada?

– Nie. Telefon komórkowy. Podasz mi numer i radzę go odbierać. Czy jeździsz na desce, czy na rowerze, po prostu stajesz i odbierasz, bo ja się nie będę zabawiać w godzinne telefonowanie bez odzewu. – Milczała, więc chyba przyjęła do wiadomości. – Kolejna sprawa jest taka, że nie ma wypadów całonocnych.

– Nawet u koleżanki nie mogę spać? – zdziwiła się.

– Nie – poparł mnie Aleks.

– Ale niby dlaczego? Co w tym złego?

– Ja wyjaśnię dlaczego – zaoferowałam się niczym na ochotnika. – Po pierwsze od spania jest dom i nie widzę powodów dla których miałabyś spać poza nim. Po drugie jesteś pod nasza opieką, a ja nie mam pewności czy na przykład nie wyjdziesz z koleżanką na miasto w nocy, do klubu, w jakim stanie wrócisz, czy cię nie zatrzyma policja.

– No a jak się spóźnię na ostatni autobus? – zapytała cwaniara jedna z cynicznym uśmieszkiem.

– To masz moją gwarancje na to, że wsiądę w samochód, znajdę cię, choćbym miała cię spod ziemi wykopać i przywlokę za szmaty do domu.

– Bo mi autobus uciekł?

– Nie, za to to już ci ojciec da popalić. Bardzo ceni sobie punktualność. Ja cię przywlokę byś się nigdzie nie szlajała nocami i bym miała spokojną głowę.

– Co mnie do twojej głowy?

– Bardzo dużo, Angela. Bo ja nocami mam inne zajęcie niż zamartwianie się o ciebie. W nocy to ja śpię, uprawiam seks, ewentualnie się uczę, czytam książkę, czy oglądam film i żadnej z tej czynności nie mogłabym wykonywać zamartwiając się co ty robisz w tym czasie. A poza tym twój ojciec by mi wtedy ględził całą noc i nie dawał mi spać.

– Super, jesteś jak żandarm we wojsku.

– Dziękuje za komplement. Trenuje na tobie, zanim moje dzieci nie podrosną. – Posłałam jej triumfalny uśmieszek. – A teraz kolejna zasada i ona tyczy się też ciebie – rzuciłam w stronę Aleksa.

– Mnie?

– No tak. Nie mogę gotować codziennie. Znaczy teraz mogę, ale mama znalazła dla mnie dodatkową pracę. Będę zastępować taką panią, co jest na macierzyńskim, w korporacji taksówek.

– Przecież ty się na tym nie znasz.

– No to się nauczę. Ja się szybko uczę. Od następnego tygodnia aż do połowy października biorę sobie tam nocki albo popołudniówki, zależy od zmiany. Potem pięć razy w tygodniu jestem w prokuraturze, więc sam rozumiesz.

– Nie dasz rady, tak…

– Dam, bo ty mi pomożesz. W dzień jestem w prokuraturze. Ustaliłam już z Darkiem, że ewentualnie będę raz kiedyś wychodziła wcześniej, będę leciała do tej korporacji i przychodziła na obiad. Ale ta dodatkowa praca to tylko trzy razy w tygodniu, więc myślę, że sprawiedliwy podział to taki, że wtedy wy gotujecie. Ty jeden dzień, Angela dwa.

– To niesprawiedliwy podział – odezwała się ta mała.

– Jest bardzo sprawiedliwy. Twój ojciec ma kilka etatów, więc sama rozumiesz. Myślę, że korona ci z główki nie spadnie, jak raz na jakiś czas wstawisz gotową pizzę do piekarnika, czy ugotujesz ziemniaki. To naprawdę nie jest filozofia.

– Ale ja nie lubię gotować.

– Ja też nie przepadam. Jak mieszkałam sama to jadłam głównie gotowce, właśnie takie z piekarnika, albo po drodze ze szkoły wcinałam zapiekanki.

– Nie mogło tak zostać? – zapytała z drwiną.

– Na to pytanie, to niech ci ojciec odpowie.

– Ja rozumiem czemu do mnie pijesz w tym momencie, skarbek. Po prostu wspólne posiłki scalają rodzinę, poza tym ja lubię domowe obiady. Jasne, że raz na jakiś czas można coś zamówić, ale jednak jestem za tym, że w domu, w którym są dzieci, jednak się gotuje.

– Okay, ale aby potem nie było na mnie, że wam nie smakuje.

– Postarasz się by nam smakowało, aby potem nie było na mnie, że nie możesz jechać do miasta, bo ktoś zabrał twój bilet miesięczny. My naprawdę nie mamy wygórowanych wymagań kulinarnych i nadwrażliwych kubków smakowych – odparłam niemal natychmiast na jej zaczepkę. – Pralnia jest tam… – wskazałam na drzwi. – Są trzy kosze, na białe, czarne i kolorowe. Pierze twój ojciec zazwyczaj, zresztą on też prasuje. Ja myślę, że więcej zasad nie ma. A ty Aleks masz jakieś?

– Tak. Wreszcie dałaś mi prawo głosu – zażartował. – Nocami jak nie ma szkoły to rozumiem, że sobie tam siedzisz do późna, ale ja jestem często w gabinecie i nie lubię jak mi się ktoś kręci. Tak więc po dwudziestej drugiej siedź w swoim pokoju, chyba, że coś chcesz z lodówki…

– Ja ci to wyjaśnię, bo twój ojciec ma gabinet, ale i tak okupuje z tymi papierzyskami jadalnie albo salon. Więc ten gabinet jest kompletnie bezsensowny i tylko zabiera miejsce, ale twojemu ojcu podwyższa ego. – Angela się uśmiechnęła.

– I jeszcze jedna zasada, bo za cztery dni wrzesień. Ty powtarzasz rok z tego co się zdążyłem zorientować, tak?

– No komisyjny mi nie poszedł – odrzekła. Ja na jej miejscu bym się załamała, a nie głupkowato uśmiechała i wyglądała na ubawioną.

– No właśnie. Ja chcę mieć plan twoich zajęć gdy już go dostaniesz i spis nauczycieli, kto jakiego przedmiotu uczy, oraz numer do wychowawcy. Ponadto jak zacznie się rok szkolny, to chcę o każdej ocenie wiedzieć, bo ja akurat zamierzam chodzić na wywiadówki i nie lubię niespodzianek.

– Okay.

– I licz się z tym, że o ile rozumiem, że jedynka może wpaść…

– Ja tego akurat nie rozumiem – wtrąciłam się.

– A ja rozumiem – odwrócił się w moją stronę, a potem spojrzał na Angelę. Ja zajęłam się kończeniem obiadu. – Ale Angela to ma mieć miejsce raz na jakiś czas, to samo dwóje. Ja praktycznie to chcę minimum czwórki widzieć, trzy jeszcze jakoś zdzierżę. I dopóki twoje oceny mnie zadowalają, to możesz sobie wracać ze szkoły o której chcesz, byleby na kolacje, ale jak będę niezadowolony to w tygodniu po szkolę widzę cię w domu i dopóki nie odrobisz lekcji, to nie wychodzisz. To samo weekend. Będziesz miała czas dla siebie w sobotę i w niedziele, ale jeśli w piątek odrobisz wszystkie lekcje.

– Gorzej niż w poprawczaku – skwitowała.

– Chcę po prostu abyś tego roku nie zawaliła.

– A jeśli czegoś nie umiem?

– To mówisz i ja albo Amanda ci pomożemy, ewentualnie załatwimy korepetycje. – Wydawało się, że już skończył, ale po chwili kontynuował. – I żadnych wagarów, żadnych. Spóźnień też.

– I zero alkoholu i papierosów – dodałam.

– A to skąd ci przyszło do głowy? Angela palisz?

– Nie.

– Ja tak tylko na przód mówię, bo u Angeli na parapecie to i piwa stały i popielniczka.

– To nie moje było – wyparła się.

– Piwa spróbowałam, było jeszcze gazowane. Więc naprawdę nie kłam, bo ja nie toleruje kłamstwa, a twój ojciec ma na nie wręcz alergie. Jeśli skończyliście, to któreś z was niech wstawi talerze do zmywarki, a ja przebiorę bliźniaki, bo są cali ulani. Patryk zwłaszcza – oznajmiłam.

Zajęłam się chłopakami, potem ucięli sobie drzemkę więc ja powróciłam do książki. Aleks w tym czacie pojechał z Angelą po łóżko i komodę, oraz farbę do pomalowania ścian. Potem oglądali jakieś zdjęcia, bo uznali, że dopiero jutro wezmą się za składanie mebli i malowanie. Mnie tam w sumie było wszystko jedno. Ostatecznie jedną noc mogła spędzić w gabinecie. Na kolacje były grzanki, Olek sam robił.

Zjedliśmy przed telewizorem bez większych konfliktów. Oglądając jakieś banalne trudne sprawy, zresztą była to chyba nawet powtórka, bo wydawało mi się, że już kiedyś widziałam ten odcinek. Nieraz to włączałam gdy gotowałam, byleby coś leciało. Aleks jak zazwyczaj wykąpał bliźniaków, a ja nastawiałam się psychicznie na najgorsze.

Była dwudziesta druga kiedy Patryk i Kamil zasnęli. Angela postanowiła, że ulokuje się w salonie na tę jedną noc, bo tu jej wygodnie. Właściwie nie miałam nic przeciwko. Zostawiliśmy ją oglądającą jakiś horror na dwójce i zajadającą chipsy, a sami udaliśmy się do sypialni.

Aleks od razu zaczął zdejmować polówkę, postanowiłam go powstrzymać.

– Zaczekaj! Bo ja ci muszę coś powiedzieć. Ten cały dekalog, ja go przyjęłam do wiadomości i nawet rozumiem i naprawdę zamierzam się dostosować.

Polówka Aleksa wróciła na swoje miejsce. Lubiłam go w niej, była czarna i idealnie się komponowała z nim całym. Było mu w niej po prostu do twarzy.

– Zamieniam się w słuch – oznajmił i oparł się o ścianę.

– O piwie już wiesz…

– Tak, ale nie zamierzam się czepiać, nie mam ci za złe tego łyka, był z wyższej konieczności.

– Tak, ale jest coś jeszcze – zaczęłam i postanowiłam usiąść na łóżku.

Zerknęłam na Olka, nic nie mówił. Po prostu czekał. Słowa ugrzęzły mi w gardle.

– Doceniam odwagę – rzekł w końcu z delikatnym uśmiechem.

– Ten dekalog nie miałby sensu gdybym się wykręcała, kłamała, ukrywała przed tobą prawdę. Tylko jeśli oboje będziemy z sobą szczerzy, to ma on sens.

– To się zgadza i cieszy mnie, że to rozumiesz.

– Zapaliłam. Jednego.

Aleks podrapał się po brodzie, popukał palcem wskazującym po policzku i skierował do komody po ten przeklęty dekalog. Rzucił go na łóżko tuż obok mnie.

– Przy punkcie o papierosach co pisze? – zapytał.

– Jest napisane jeśli już – poprawiłam go. Kąciki jego ust uniosły się lekko w górę. Zrobiły mu się te słodkie dołeczki w policzkach.

– Zatem co tam jest napisane? – zapytał poprawiając swoją poprzednią wypowiedź.

Wzięłam kartkę w dłonie, odnalazłam punkt i przeczytałam:

– Nie palić papierosów , sześć pasów za sam pomysł zapalenia, plus dziesięć klapsów za każdego wypalonego papierosa.

– Dla jasności jeszcze zapytam czy wiedziałaś o tej zasadzie i konsekwencjach zanim zapaliłaś?

– Wiedziałam.

Usiadł przy mnie. Spojrzał mi w twarz. Przychylił się nawet by móc to uczynić.

– Dlaczego więc zapaliłaś?

– Bo mnie poczęstowano i nie umiałam odmówić. Nie mam innego wyjaśnienia, więc już się tak nie patrz.

– Czyli mam trudne zadanie, nauczyć cię odmawiać – rzekł jakoś tak smutno.

– Sama się przyznałam – powiedziałam szybko.

– I na co liczysz? Na to, że przez to odpuszczę?

– Że złagodniejesz – odpowiedziałam szczerze.

– Ale ja jestem łagodny. Wściekły to bym był gdybyś się nie przyznała.

– Nie wiedziałbyś.

– Wiedziałbym, pocałowałaś mnie gdy wychodziłem do pracy. Jestem niepalący, wyczułem. Jednak naprawdę cieszy mnie to, że jesteś ze mną szczera, że rozumiesz sens tej szczerości. Jednak to nie jest powodem by darować ci karę.

– Co teraz? – zapytałam gdy dłuższy czas milczał.

– Chodź tu do mnie. – Chwycił mnie za ramie i nakazał w ten sposób bym wstała. – Ja już się nie będę bawił w szukanie pasków, bo jak zauważyłaś przy sobie nie mam. Po prostu się połóż i nakierował mnie na swoje kolana.

Beznadziejna pozycja – pomyślałam. Nie dość, że taka ojcowska, to jeszcze z ograniczoną możliwością ruchów. Olek sięgnął po pilota, włączył jakiś kanał muzyczny i rozgłośnił. Co prawda sypialnia była wyciszona, ze względu na komfort, gdy już bliźniaki podrosną, ale widocznie postanowił zachować środki bezpieczeństwa. To położenie się na jego lewym kolanie, a właściwie to udzie było najbardziej krępującą i wręcz poniżającą rzeczą jaka mnie w życiu spotkała.

– Postaraj się nie wiercić, nie krzyczeć i nie zasłaniać – powiedział normalnym tonem.

Moje piersi, ręce i głowa wygodnie spoczywały na łóżku. Starałam się wyłączyć, nie myśleć o tym co się dzieje. Wtedy Aleks zakleszczył moje nogi dociskając swoją do moich ud. Dzięki temu nawet uginając kolana nie miałabym możliwości się ochronić przed razami. Czyli był naprawdę bardzo zapobiegawczy.

– To miało być sześć i dziesięć, to razem szesnaście – policzył i klepnął dość mocno w jeden z pośladków.

Moją pupę chroniły co prawda dżinsy, ale nie były one grube, pod spodem miałam stringi, więc i tak odczuwałam każde uderzenie. Olek miał po prostu siłę i tego akurat nie ma co kryć. Po czwartym razie w to samo miejsce myślałam, że oszaleje. Mimo wszystko starałam się trzymać dłonie przy sobie. Ściskałam jedną drogą, byleby się nie zasłonić. Wtedy klapsy zaczęły spadać na lewą stronę. Za pierwszym nie bolało aż tak bardzo, ale za drugim i kolejnymi już tak. Było czuć, że bierze większy zamach, albo szybciej opuszcza rękę. Cokolwiek musiał zrobić, bo te poprzednie cztery klapsy, na tamten pośladek były bardziej znośne.

Nastąpiła chwila przerwy. Połowa już za tobą – powiedziałam sama do siebie, w myślach, by dodać samej sobie otuchy. Czułam jak pupa zaczyna mnie piec i jak puchnie pod materiałem ją okalającym. Nie płakałam przez cały ten czas kiedy spadały uderzenia, a teraz po moim policzku potoczyła się łza. Nie mogłam znieść tego pieczenia. Wtedy nastąpiło dziewiąte uderzenie tuż przy samym udzie. Już wiedziałam, że teraz będzie najgorzej.

Aleks więc bił wolno. W równym tempie na moje pośladki spadały mocne razy, na miejsce tuż przy udach, raz na jeden, raz na drugi pośladek. Przy czternastym moja prawa dłoń powędrowała w stronę pupy by uchronić ją przed kolejnym uderzeniem. Aleks jednak powstrzymał mnie, łapiąc za nadgarstek zanim się zasłoniłam.

– Nie chciałaś tego zrobić – rzekł stanowczo, ale z nutką sympatii w głosie. Moją dłoń położył z powrotem na łóżko.

Znów przytrzymał mnie lewą ręką za prawy bok, w okolicy żeber, ale blisko bioder. Dzięki temu nie mogłam się mu ześlizgnąć z kolan, nawet gdybym się wierciła, ale starałam się nie wiercić.

– Nie rób tak więcej – dodał. – Nie policzę tego i nie wymierzę za to jutro ani razu, ale to ma się nie powtórzyć.

I jakby dla potwierdzenia swoich słów przyrżnął piętnasty raz, na tyle mocny, że aż krzyknęłam coś niewyraźnego na kształt „aał ał”. To jednak nie przyniosło mi nawet przerwy. Olek wymierzył kolejny raz dokładnie w to samo miejsce, ale znacznie lżej. Później przeniósł się na lewy pośladek i uderzył dwa szybkie, bardziej symboliczne niż bolące razy. Chwycił mnie za ramie i pomógł mi wstać. Wyjął z szafki nocnej chusteczki. Podał mi jedną. Wytarłam oczy i wysmarkałam nos. Olek w tym czasie wyłączył telewizor.

– Już dobrze – szepnął i wstał z łóżka. Objął mnie.

Chwilę tak trwaliśmy, to było nawet przyjemne, ale ja nadal odczuwałam dyskomfort spowodowany pieczeniem i napuchnięciem pośladków.

– Wezmę kąpiel – oznajmiłam.

– Jasne. – Wypuścił mnie z objęć. – Nie było chyba aż tak okropnie, co?

– Było – odpowiedziałam.

– W takim razie nie pal więcej. Przeczytaj mi jeszcze przed tą kąpielą cały ten dekalog, bo taką mieliśmy umowę i tak jak ustaliliśmy na początku, będzie to obowiązywało przez dwa tygodnie. Tylko tym razem może przeczytaj także jakie są konsekwencje. Może to sprawi, że nauczysz się odmawiać i pilnować samej siebie, chcąc uniknąć tych nieprzyjemnych konsekwencji. – To był monolog, ale zdawało mi się, że nic gorszego nie mógł teraz powiedzieć i nic gorszego nie mógł zażądać.

Kiedy chwyciłam za tę przeklętą kartkę leżącą na łóżku miałam wizje jak drę ją na kawałki, a te kawałki na kawałeczki i rozrzucam po całej sypialni, mówiąc by sobie to w dupę wsadził, ale powstrzymałam się. Ostatecznie sama uważałam, że palenie jest niezdrowe. Te zasady same w sobie nie były jakieś straszne, w końcu nie wymagał niemożliwego, a raczej podstaw i wszystkiego w granicach normy. Tylko te kary mi przeszkadzały, a najbardziej bolał fakt, że się przyznałam, a on nie odpuścił.

– Mógł ci sześć przyrżnąć pasem, tak jak jest napisane – pomyślałam.

W końcu stanęłam na środku, oparłam się o komodę i zaczęłam czytać te zasady. Ostatecznie Aleks taki właśnie był i wiedziałam, że nie ustąpi już nigdy, gdy złamię, którąś z wypunktowanych tam reguł. Za dużo już miałam taryfy ulgowej, nie potrafiłam jej docenić, więc teraz mam… konsekwencje.