Część 277 - Zazdrość jakiej nigdy nie było

Amanda (Magdalena)

Aleks wszedł pierwszy… to chyba pierwszy raz w historii naszego związku gdy nie przepuścił mnie w drzwiach. Wtargnęłam za nim i trzasnęłam drzwiami ile miałam sił.

– Cudownie, jak witraże wypadną, to…

– To je kurwa wprawisz, to lepsze niż wydawać na kochanki! – krzyknęłam.

Oparł się o komodę z rezygnacją, przymknął oczy, by po chwili je otworzyć i na mnie spojrzeć z irytacją, a może z politowaniem.

– Nie wydaje na kochanki – odparł jakby to była oczywistość taka sama jak to, że dwa razy dwa daje cztery.

Spojrzałam na niego z wyższością i lekkim zdziwieniem za razem.

– A co, oddają ci się za darmo? Cóż za oszczędność – zironizowałam.

– Dla ciebie kochanie wszystko co najlepsze – odparł i odkleił się wreszcie od tej komody. Ruszył do salonu.

Odwracanie się do mnie plecami to był jego błąd. Chwyciłam za ozdobny lampion, niewielki, blaszany i rzuciłam. Trafiłam celnie, pomimo promili jakie krążyły w mojej krwi. Lampion upadł na ziemie, zbiły się jego szybki, a Aleks nadal stał.

Może nie poczuł – pomyślałam i już miałam rzucić czymś jeszcze, ale nagle jego postać zaczęła się powoli odwracać.

– Posprzątaj to, kochanie.

– Nie ma mowy, sam sprzątaj, to twoja wina.

– Moje ręce tym rzuciły? – zapytał wkurzony, bo zaczął się do mnie zbliżać i gestykulować. Wykonał gest wskazujący na bałagan jaki narobiłam.

– Zmusiłeś mnie do tego – powiedziałam pewnie i spojrzałam na niego z dołu. Teraz gdy stał tak blisko to się naprawdę poczułam taka malutka.

Chwycił za ramie, nagle. Ścisnął, tak mocno. Zaczęłam uginać kolana, nieco instynktownie, nieco z bólu.

– Uważaj abyś ty do czegoś nie zmusiła moich rąk – wysyczał przez zęby.

Nie wiem skąd znalazłam w sobie tyle siły, ale odepchnęłam go zaraz po tym gdy wypuścił moje ramie z uścisku. Najważniejsze, że dałam radę. Może alkohol dodał mi odwagi, a Aleksandrowi odjął stabilności.

– Nie zbliżaj się do mnie – warknęłam gdy się wyprostował. – I nie waż się mnie dotknąć!

– Ale co ja ci zrobiłem?

– Nie wiesz?

– Amanda, naprawdę, spokojnie, co?

– Spokojnie? Ty mi mówisz, że mam być spokojna, gdy mój mąż – położyłam nacisk na ostatnie słowo – mnie zdradza na prawo i lewo!?

– Nie na prawo i lewo. W ogóle cię nie zdradzam.

– Nie? Taki pewny? Niewierny Aleks, ksywka roku – zadrwiłam.

– Możesz się uspokoić? – Myślałam, że się przesłyszałam, że co? Że niby ja mam być spokojna? To jego spokój mnie teraz przerażał.

– Ile ona ma lat? Wyglądała młodo. – Chciał spokoju, to będzie go miał.

Olek skierował swoje dwa palce do brwi, zrobił ruch jakby chciał je złączyć. Czyli usilnie nad czymś myślał.

– To tylko nagranie. Nic mnie z nią nie łączy – odpowiedział bardzo spokojnie.

Podeszłam do niego, nie wiem na co czekał, ale wyraźnie wyczekiwał. Strzeliłam mu w twarz z otwartej dłoni. Starałam się by przyłożenie było porządne. Musiało być skoro się zachwiał, a jego twarz szybko odwróciła się w prawo.

– Już, wyładowałaś się? – zapytał jak gdyby nigdy nic. Nawet nie potarł tego policzka, więc mu przyłożyłam drugi raz, już nie z wściekłością, a całkiem na zimno.

– Już się opanowałam – powiedziałam zanim wykonał jakikolwiek gest.

W końcu się ruszył. Spojrzał na mnie, włożył ręce do tylnych kieszeni swoich dżinsów. Wyglądał seksownie, gdy miał takie zimne spojrzenie, ale nie miałam zamiaru ulec jego urokowi osobistemu, wyćwiczonemu ciału, grze mięśni odznaczających się pod T-shirtem.

– I co mi teraz powiesz?

– Że nie pozwolę się zdradzać. Masz się jej, albo ich, albo tych… masz się po prostu pozbyć. Nie lubię się dzielić, Aleks.

– Czyli jednak ci zależy? Amanda ma uczucia? – zapytał z głupkowatym uśmiechem.

Miał racje, miałam uczucia i zależało mi na nim, ale nie miałam zamiaru dać mu tego po sobie poznać.

– Nie pozwolę się zdradzać, bo to uwłacza w moją godność, ale o ciebie nie jestem zazdrosna, nie dopowiadaj sobie bajek i nie podwyższaj tym swojego ego, ani nie dokładaj sobie centymetrów do rozmiaru penisa. – Mówiłam pewnie, na chłodno, byleby go dobić, by poczuł się taki malutki, nic niewarty w moich oczach i w swoich także. – Nie lubię się dzielić dotyczyło dzieci, domu, pieniędzy. Nie chce by rozwód doprowadził do tego, że moje dzieci będą miały drugą mamusie. Nie chcę byś odejmował mnie i dawał kochance, niezależnie czy to złotówki, biżuteria, czy samochody. Jesteś moim mężem, i to należy się mnie i moim dzieciom, nie jakieś innej. Poza tym nie chce byś naprodukował bękartów. Tak więc te gumki to jednak jakiś pozytyw. Mam nadzieję, że za każdym razem na chuja zakładałeś. Idę spać, dobranoc. Nie śpisz w sypialni, dopóki nie pozamykasz tych kurewskich spraw.

Oddaliłam się, skierowałam w stronę schodów i poszłam do sypialni. Dopiero siadając na łóżku sięgnęłam do moich stóp by zdjąć buty. Długo mocowałam się z zapięciem, było takie wkurzające. W końcu się udało. Odrzuciłam je w kąt, ze złością. Po chwili jednak zdałam sobie sprawę, że buty są nic niewinne, a i cholernie drogie, więc należy im się szacunek. Wstałam, podniosłam je z podłogi i położyłam na ich honorowe miejsce w garderobie. To samo uczyniłam z bluzą, odwiesiłam ją na wieszak, bo nie była ani brudna, ani zalana piwskiem, w przeciwieństwie do moich spodni. W łazience sypialnianej zdjęłam z siebie resztę ubrań wrzucając je do kosza na pranie. Wzięłam ciepłą kąpiel kojącą zmęczone mięśnie, rozluźniła. Potem puchowy ręcznik, miękki szlafrok. Wychodząc z łazienki spojrzałam na nią, była taka jaką sobie wymarzyłam i nie miałam zamiaru jej tracić, całego tego domu nie miałam zamiaru tracić. Tu miały dorastać moje dzieci, bawić się w ogrodzie, mieć doskonałe warunki do rozwoju i perspektywy na przyszłość. Miały mieć, kurwa, pełną rodzinę. Ja nawet chciałam mieć z nim kolejne dziecko, wymarzoną córeczkę, ale ten skurwiel musiał wszystko zniszczyć i odbierać mi poczucie bezpieczeństwa i stabilności. Zasunęłam drzwi łazienki i położyłam się do łóżka, wcześniej zrzucając z siebie szlafrok. Gdy zgasiłam światło pilotem było cicho, za cicho i jakoś tak cholernie pusto. Wielkie łóżko i tylko ja dama w jego kąciku. I pomyśleć, że kiedyś nienawidziłam spać z kimś, a teraz mi cholernie brakowało tego kogoś obok. Starłam kilka łez, które nieposłusznie wypłynęły z moich oczu. Wytarłam policzki po nich wierzchem dłoni, nie chciało mi się już szukać chusteczek.

– On je odprawi, ma w końcu za dużo do stracenia – powtarzałam w myślach sama sobie i starałam się dodać tym sobie jakieś otuchy, a może nadziei, może to były tylko mrzonki. W końcu tak naprawdę to ja miałam więcej do stracenia, niżeli Aleks. On by się tylko pozbył mnie i synów, a ja? Co bym ja straciła? Odpowiedź na to pytanie napawała mnie niepokojem...