Część 288 - Poprawię się, obiecuje

Aleksander (Samuel)

Nie wiem co myślałem. Chyba nic. Kompletna pustka. Tak było bezpieczniej, prościej. Leżałem na złożonej kanapie. Chciałem usnąć, nie myślałem o niczym, ale obrazy wspomnień same nawiedzały moją głowę. Leżałem więc na plecach i gapiłem się w sufit, tak długo dopóki zmęczenie nie uśpiło świadomości. Obudziłem się jednak za wcześnie, o dużo za wcześnie. Deszcz walił w szyby i o parapet.

– Niebo płacze – powiedziałem na głos i wspominałem jak opowiadałem Patrykowi bajkę o płaczącym niebie. Miał wtedy pół roczku, to było wiosną, prawie latem.

Zamknąłem lufcik, potknąłem się o jakiś karton z płytami. Zapaliłem więc lampkę by uniknąć kolejnych potknięć. Wiedziałem, że już nie usnę.

– Ciekawe co teraz robisz? – zapytałem ściany, bo choć chciałem znać odpowiedź na to pytanie, to nie chciałem słyszeć twojego głosu. Dlatego nie zadzwoniłem.

Sięgnąłem po kostkę Rubika, położyłem się znów na kanapie i zajmowałem układaniem. Pomyślałem, że może chociaż to pomoże mi zapomnieć, na chwile się wyłączyć, ale nie poskutkowało. Co prawda ułożyłem kostkę, ale i tak rzuciłem nią o ścianę, tak, że się roztrzaskała.

Zasnąłem, sam nie wiem kiedy. Obudziłem się tym razem za późno, wszystko robiłem na gwałt. W klinice Marcin mi powiedział, że z Pauliną i z dzieckiem będzie już dobrze. Odburknąłem coś na wzór „okay”. Zapytał jak u mnie i Amandy po tym. Odpowiedziałem także „okay”.

– Poważnie jest wszystko dobrze? – dopytywał.

– Jest okay. Jak z żoną?

– Nie wie o dziecku. Nigdy się nie dowie. Jest więc okay.

Uśmiechnąłem się do niego blado. Cinek był draniem i skurwielem, ale jemu to nie spędzało nocami snu z powiek, a mnie tak. On nie przeżywał nawet jak jego wtedy jeszcze narzeczona spadła przez niego ze schodów, uciekała przed nim. Ja przeżywałem i martwiłem się każdą, nawet najdrobniejszą kłótnią z Amandą.

Niespodziewanie pojawił się Michał w klinice. Uśmiechnął się do mnie, przywitał pierw z Marcinem, następnie ze mną.

– Idziemy dziś panowie na mecz? – zapytał. Spojrzałem pierw na Cinka, potem na Michała. Byłem w szoku. Racja, że to był mój teść, ale nie sądziłem, że po jednej notce na baletach pomyśli, że się przyjaźnimy. Pomogłem jemu, fakt, ale to też była pomoc dla mnie, znalazł mi ofiarę, na której mogłem się bezkarnie wyżyć i jeszcze na tym zarobić.

– Teściu, a ty nie masz kolegów w swoim wieku? – zapytałem trochę chamowato.

– Ja chętnie pójdę na mecz. Czego mesz i kto gra? – dopytywał Marcin, a ja przeglądałem ważną dokumentacje stojąc przy szafkach. Na komodzie stała gorąca kawa, popijałem ją co jakiś czas. Dopiero kiedy uniosłem wzrok znad dokumentów zrozumiałem, że patrzą na mnie, chyba wyczekiwali odpowiedzi. Tyle, że ja nie słyszałem pytania, bo po prostu się wyłączyłem.

– Idziesz z nami, no nie? – naciskał Michał.

– Wybacz, ale nie – odpowiedziałem konkretnie i zasiadłem przy biurku, z kubkiem mojej kawy i dokumentami.

– Dlaczego… – zaczął Michał, ale mu przerwałem. Kompletnie nie zwracałem na niego uwagi.

– Gdzie jest druga teczka, tego drugiego Woźniaka? – zapytałem Marcina.

– Nie wiem, ty brałeś do domu.

– Aha. – Wypiłem kawę do końca i wstałem z miejsca. Zdjąłem kitel lekarski, odwiesiłem na wieszak.

– A ty dokąd? – zdziwił się Michał.

– Po dokumenty, ja pracuje panie Wieczorek, poza tym mam też żonę i dzieci, czyli rodzinę, nie mogę się szlajać każdej nocy po barach – powiedziałem patrząc prosto w jego oczy.

– A kto tu mówi o każdej nocy – wtrącił się Marcin.

– No właśnie – poparł go mój teścio. Tych dwóch to się autentycznie dobrało, tylko zabawa, alkohol, kokaina i panienki im w głowie. Ja już nie czułem w tym ognia. W domu też ognia nie czułem, ale tam przynajmniej miałem do czego wracać. Rodzina to pewniak, a w klubach co noc inne laski, inny barman, inna kelnerka, tylko muzyka ta sama zazwyczaj, w konkretnym sezonie.

– My mówimy tylko o większości nocek – zażartował Misiek i pierwszy raz miałem mu ochotę pierdolnąć w mordę. Wtedy zrozumiałem dlaczego Klara od niego odeszła i dlaczego zawsze w takich antysuperlatywach się o nim wypowiadała.

– Ja pasuje. Chcecie to się bawcie, nie bronie. – Wyszedłem. Opuściłem własny gabinet, wspólną klinikę, wsiadłem do samochodu i podjechałem pod dom.

Zdziwiłem się, że Amanda jest w mieszkaniu. Sądziłem, że o tej godzinie będzie w pracy. Nie chciałem się z nią spotkać. Nie miałem ochoty nawet na minięcie jej w drzwiach, a co dopiero na obcowanie z nią.

Jak wszedłem to siedziała na kanapie, oglądała nagrania, takie jeszcze sprzed miesiąca. Jak siłowaliśmy się na pięści. Dominika nagrywała. Przegrałem tylko dlatego, że położyła mi stopę na penisie i docisnęła tak, że aż mną skręciło. Uśmiechnąłem się. Nawet chyba zaśmiałem na głos, bo się odwróciła.

– Wróciłeś do domu? – zapytała z nadzieją w głosie.

Co miałem odpowiedzieć? Że nie? Że mam zamiar dalej ignorować nasze nie tylko małżeństwo, ale naszą całą rodzinę? Chłopców? Angelę?

– Myślę, że powinniśmy porozmawiać. Myślę, że powinniśmy porozmawiać wcześniej, dużo wcześniej. Masz teraz czas? – zapytałem stojąc jak słup soli na środku salonu.

– Mam – odpowiedziała niepewnie. – Darek dał mi wolne.

– W takim razie zapraszam. – Zbliżyłem się do stołu w jadalni. Odsunąłem krzesło dla niej, pozostawiłem odsunięte i usiadłem naprzeciw.

Amanda wyłączyła telewizor, zajęła wskazane przeze mnie miejsce. Spuściła głowę. Zaczęła bawić się obrączką.

– Nie wiem od czego zacząć – tak właśnie zacząłem. – Od gumki? Może lepiej od Pauliny? Od czego chcesz bym zaczął?

– Chcę byś zaczął od odpowiedzi, czy wracasz do domu? Jeśli nie do mnie, to do synów, ja się wyprowadzę. Jesteś znacznie lepszym rodzicem niż ja…

– Za surowo się oceniasz. Bywasz fatalną matką, ale nie codziennie. Znacznie częściej niż złą matką, bywasz złą żoną.

– Poprawie się, obiecuje.

– Co mi obiecujesz? Ja wiem, że powinienem odczuwać jakąś wewnętrzną radość. Widocznie mnie kochasz, skoro w rzucasz się na inną z łapami, ale nie można popadać w paranoje, nie możesz w każdej mojej koleżance widzieć moją kochankę. To Amanda chore.

– Wiem, ale zrozum, były poszlaki…

– Poszlaki? – powtórzyłem po niej. – Spójrz na mnie – poleciłem i czekałem aż wykona polecenie. – Z powodu jakiś śladów na zdradę miałaś prawo zrujnować życie, prawie zabić czyjeś dziecko? Co ty bredzisz? Ślady to możesz za moment mieć, na dupie.

Spuściła głowę. Ja wypuściłem głośno powietrze. Krople jej łez zastukały o stół. Byłem za ostry, dotarło to do mnie po fakcie, ale było już za późno, nie dało się cofnąć czasu, a przyznać się do tego, że opieprzam ją za mocno się nie mogłem, bo by pomyślała, że w ogóle nie zasłużyła na opieprz, a wtedy do niej nic by nie dotarło.

– Gumkę miałem z klubu. Możesz tam ze mną pojechać, zaobserwować, że każdemu dają dwie. Nagranie, to dziewczyna z czatu, werbowałem ją do nowego biznesu, internetowej agencji towarzyskiej. Miał ją sprawdzać Fabian, ale poszedł siedzieć, nie chciałem tego odwoływać. Przepraszam, bo teraz wiem, że powinienem, albo pierw zapytać cię o zdanie, albo chociażby poinformować po fakcie, że taki incydent miał miejsce. Chociaż powinienem przed faktem, mój błąd. Z Adrianą mnie nic nie łączy, podobnie jak z Emilią, pielęgniarką z kliniki. Chcę tylko pracować w zgodnym lubiącym się zespole. Wróciłem pijany, fakt. Patryk był wtedy chory, kolejny fakt, ale skoro ja potrafiłem zajmować się sam dziećmi przez prawie miesiąc to czym dla ciebie jest jeden dzień poświęcenia? Też muszę mieć chwilę dla siebie. Oddechu by się zregenerować. Musisz to zrozumieć i zakończyć z toksycznością. Prać po pysku się nie pozwolę, mojej żonie, za nic. Podobnie jak nie pozwolę jej niszczyć naszego mieszkania i rzeczy, które kosztują, bo nie jesteśmy milionerami, a nie chcę potem musieć nic odejmować tobie i dzieciom, bo miałaś kaprys sobie czymś rzucić! – Nawet nie zauważyłem jak zacząłem mówić coraz głośniej. Opanowałem się jednak. Milczałem, czekałem na jej słowa.

– A kolczyk? Koszula?

– Nie wiem. Kolczyków nie noszę, a tą koszule ostatni raz miałem na sobie z pięć tygodni temu. Miałem ją wywalić, bo mnie uwiera. Po prostu mi zaufaj, tak jak ja tobie nieraz.

– Co z Pauliną i…

– Dobrze wszystko, już nie ma powodów do obaw. Zanim kogoś wyślesz na tamten świat upewnij się, że jest winny. Sprawdź wszystkie fakty, łatwo o pomyłkę, tak jak przy chociażby moim ojcu. Tamta historia cię niczego nie nauczyła? – zapytałem wprost.

– Nie przypominaj mi, proszę.

– Nie zamierzam. Za tego skurwiela akurat bym cię nie winił, ale nie można wyznaczać sprawiedliwości… nie tak… nie ty. Jesteś kobietą, to ja jestem od tego by cię chronić, nie odwrotnie. Nigdy cię też nie zdradzę. Mieliśmy żyć uczciwie, bez nielegalnego, zdrada to największa z nieuczciwości.

Amanda dalej miała spojrzenie wbite w stół. Ja wstając zahaczyłem wzrokiem o swoje białe nogawki spodni, były już nieco poszarzałe, ale lubiłem je, dlatego często w nich chodziłem i nie w głowie mi było kupić nowe.

– Wpadłem po dokumentacje, nie sadziłem, że cię zastanę, ale dobrze, że ta rozmowa już za nami – powiedziałem w stronę Amandy mijając ją.

– Idziesz do gabinetu!? – zerwała się jak oparzona i położyła swoje drobne dłonie na mojej klatce piersiowej.

– Tak. Co ty robisz?

– Nie możesz tam wejść – tłumaczyła gorączkowo, ale się tym nie przejmowałem. Chwyciłem jej drobne nadgarstki, odrzuciłem je delikatnie na bok i szedłem dalej. – Nie możesz! Olek, błagam! – chwyciłam mnie za rękę i się zaparła.

– Ale dlaczego zachowujesz się jak dziecko? Naprawdę chcesz bym cię jak dziecko potraktował? – zapytałem rzeczowo. Wypuściła moją rękę ze swojego uścisku oburącz.

– Dobrze, ale ja naprawdę przepraszam – powiedziała już do moich pleców.

Nie rozumiałem o co chodzi Amandzie, ani o czym mówi, dopóki nie otworzyłem drzwi prowadzących do mojego azylu. Przełknąłem głośno ślinę i zrobiłem krok na przód. Byłem w ciężkim szoku. Najgorszym było dla mnie nie utracenie sprzętu czy alkoholu, a dokumentacji, ważnych dokumentów, umów, potwierdzenia dzierżaw.

– Do mnie – zawołałem i odwróciłem się przodem do drzwi. Oparłem tyłkiem o biurko.

Amanda wkroczyła niepewnie, nie miała spuszczonej głowy, ale też nie patrzyła mi w oczy.

– Ja to posprzątam– zapewniła.

– Ja nie wiem teraz Amando jak mam leczyć te dzieci, bo podarłaś dokumenty. Co mam powiedzieć czteroletniemu Antkowi? Muszę cię ukłuć jeszcze raz i jeszcze raz będziesz musiał pół godziny się nie ruszać, bo moja żona była na mnie zła i wpadła w szał. A co rodzicom Eliasza? Musicie jeszcze raz trzymać małego na siłę, bym mógł go zbadać? Amanda, coś ty narobiła? Ile ty masz lat!? Bo zachowujesz się czasami na pięć! – krzyknąłem. Wyraźnie się zatrzęsła na tembr mojego głosu, ale postanowiłem nie mieć litości. Jednak nie zamierzałem docierać do niej krzykiem. – Po sytuacji w łazience miałem wyrzuty sumienia. Kazałem ci szkło zbierać rękoma, stałem nad tobą z paskiem jak jakiś kat czy strażnik. Chujowo się z tym czułem, naprawdę. Jednak teraz widzę, że całkiem niesłusznie, bo tamta lekcja w ogóle niczego cię nie nauczyła. Nadal nie szanujesz pieniędzy, naszych pieniędzy. Nie szanujesz też pracy innych. – Zasiadłem przy biurku.

– Aleks, ja…

– Ja sobie nie życzę byś mi przerywała, a jeszcze nie skończyłem. Domyślam się też co chcesz powiedzieć. Że miałaś prawo, że byłaś wzburzona, że dałem ci jakieś namiastki poszlak. Ale do cholery ile można mówić jedno i to samo!? – Tym razem mną zarzuciło. Nawet przyjebałem pięścią o blat. – Usiądź w jadalni, tam gdzie przed chwilą, a ja się chwilkę sam, w ciszy zastanowię.

Nie wiedziałem co mam z nią zrobić. Dosłownie nie wiedziałem. Nie umiałem żyć bez niej, ale nie byłem pewny czy chcę żyć z nią. Wygrały uczucia do żony i do dzieci, zawsze to one były na pierwszym miejscu. Jednak nauczkę jakąś powinna dostać. Poza tym nie było mnie tydzień w domu, mogła posprzątać ten syf, ale chciała mi dopiec…

– Nie kieruj się złością i nerwami! – krzyknąłem sam do siebie w myślach.

Dopiero kiedy byłem pewny i to sto procent pewny, że się uspokoiłem zdecydowałem się wyjść z gabinetu. Amanda siedziała przy stole, tak jak jej nakazałem. Byłem dumny, że widzę u niej chociaż jakiś jeden objaw posłuszeństwa.

Usiadłem naprzeciw niej, spojrzałem na nią i gdzieś tam w głębi zobaczyłem kobietę w której się zakochałem i to do szaleństwa. Jednak nie mogłem w tej chwili obrócić ją raz dwa na stole, bo to nie przyniosłoby żadnego porządku i nie zapewniło o hierarchii, a ona była najważniejsza w rodzinie.

– Chodź do mnie – poleciłem.

Spojrzała na mnie zaskoczona, z wyraźnym lękiem.

– Boisz się mnie? – dopytywałem.

– Czasami – padła odpowiedź.

– Cóż, nie powinno mnie to radować, ale może to powstrzyma cię czasami przed głupotami, ten strach przede mną. Chodź do mnie – poleciłem po raz kolejny.

W końcu wstała i przemierzyła tych kilka kroków mając przy tym minę jakby ją coś bolało. Wyciągnąłem po nią rękę, chwyciłem za nadgarstek i szarpnąłem by nieco popędzić jej ruchy. Usadziłem na moich kolanach. Milczałem.

– Zbijesz mnie, prawda? – padło pytanie.

– Po tym wszystkim co narobiłaś, najbardziej boisz się mojej ręki? – zapytałem zszokowany i odgarnąłem włosy z jej policzka.

– Nie, właściwie tak szczerze to tego boje się najmniej.

– A czego najbardziej? – zapytałem zaciekawiony. Oczywiście nie chciałem tego obracać przeciw niej. Chciałem po prostu wiedzieć, ale odpowiedź na to pytanie przychodziła jej z wyraźnym trudem. – Szczerze. Śmiało.

– Tego, że już nie wrócisz – odpowiedziała i wtedy puściły jakieś tamy. Przytuliła się do mnie i zapłakała.

– Zawsze do ciebie wrócę, choćbyś nie wiem co narobiła, słyszysz? – zapytałem i chwyciłem jej twarz w moje dłonie. – Więc nie płacz, bo się nigdzie nie wybieram, tak?

Pokiwała głową na tak. Nie miałem serca jej karać. Nie miałem serca nawet by krzyczeć czy wyciągnąć jakiekolwiek konsekwencje. Objąłem ją mocniej. Moja dłoń spoczywała na tyle jej głowy, przytuliłem ją mocniej do siebie. Musnąłem we włosy. I ta chwila mogłaby trwać wieki, ale musiał zadzwonić mój telefon. Przeprosiłem Amandę i odebrałem, bo to Marcin dzwonił by przypomnieć mi o pacjentach, o których na śmierć zapomniałem.

– Zatrzymaj ich jakoś, ja już wracam – wyjaśniłem.

Amanda wstała z moich kolan i wypuściła mnie. Zasunąłem klapkę starego LG, ten nowszy telefon szlak trafił po miesiącu użytkowania. Wsuwając komórkę do kieszeni spojrzałem na moją żonę nieco z góry.

– Wrócę wieczorem, po pracy. Posprzątaj mój gabinet, proszę. – Trąciłem czubkiem palca wskazującego jej policzek, a potem nos. – I uśmiechnij się w końcu – poleciłem z uśmiechem.