Część 286 - Mnóstwo poszlak i żadnego dowodu (część pierwsza)

Amanda (Magdalena)

Kolejnego dnia wcale nie było lepiej, choć Olek był w domu. Skierowałam się do pralni by wrzucić ubrania do pralki. Jego zakrwawiona polówka leżała u samej góry. Pewnie wczoraj się z kimś pobił, wcale mnie to nie dziwi, był jak mina, która tylko czekała by wybuchnąć. Zamoczyłam tę polówkę w Wanishu, może jeszcze da się ją uratować pomimo, że krew zaschła. Ostatecznie szkoda było wyrzucać do kosza prawie nową Lacostę.

– To białe, to nie, to czarne to zaś – mówiłam do siebie i przebierała ubrania. Niezmiernie mnie wkurzyło, ze ktoś wrzucił jasną koszulę do ciemnych rzeczy. Przyjrzałam się jej, była Olka, nie lubił jej, bo kołnierzyk go uwierał i zawsze chodził w rozpiętej, jednak tym razem na tym właśnie kołnierzyku znajdywała się plama i to od szminki.

Aleks zjawił się przy mnie niemal jak na żądanie choć jeszcze nie zdążyłam powiedzieć ani słowa. Okazało się że przyszedł po wysuszone bokserki. Założył je na siebie i spojrzał w bok.

– Tak, wiem, zachowałem się jak palant – zaczął. – Daj mi w mordę, będziemy kwita. Byłem pijany, wszystko mnie drażniło…

– Zamknij się – warknęłam.

– Co?

– To co słyszysz, zamknij się, nie tłumacz się, bo niby z czego? Z krwi na bluzce, z pomadki na koszuli, z gumki w kieszeni marynarki? Z czego chcesz się tłumaczyć? – zapytałam pewnie patrząc mu w oczy.

– Znalazłaś gumkę w marynarce?

Rzuciłam rzeczami, które nadal miałam w dłoni. Cisnęłam nimi o pralkę i chciałam wyjść.

– Zaczekaj, porozmawiajmy.

– Za późno na rozmowy Aleks. Masz się pozbyć tej kurwy, inaczej w końcu przestanę wybaczać. To od niej wracasz taki nachlany? Ty nawet już śmierdzisz jej perfumami.

– Popadasz w paranoje – rzucił do moich pleców.

– Zrób pranie, ja nie zamierzam spierać za ciebie śladów zdrady. Na przyszłość, rób to tak bym się nie domyślała, proszę. – Wyszłam i zamknęłam za sobą drzwi pralni.

Minutę później gdy robiłam kawę pojawił się obok mnie, z pretensjami.

– Nie pozwolę się tak traktować, jesteś moją żoną i patrzysz na mnie jak na zdrajcę, ja też mam tego dość, dlatego pije, bo w barze…

– Tak, są kurwy, co…

– Nie! – warknął i trzasnął pięścią o blat wyspy kuchennej. – Jest spokój.

– Spokój w barze? To chyba w jakimś darkroomie, albo pokoju dla v.i.p.

Aleks zawiesił głowę na dłoni, wciągnął powietrze do płuc.

– Jesteś okropna wiesz? Mam dość takiego czegoś. Wracam z pracy a pierwsze co to przytulasz się do mnie by wyczuć czy czasem nie tuliła mnie wcześniej inna, przeszukujesz mój telefon, moje kieszenie, a niby nie chcesz znać prawdy. Jak chcesz to ci powiem.

– No, mów – poleciłam odwracając się do niego przodem. Wycofałam się i oparłam tak jak on plecami o blat, tylko, że ja naprzeciw niego.

– Byłem w takim klubie, gdzie są pokazy taneczne kobiet, występy masturbacji, itd. Tam jest też licytacja, można kupić panienkę iść na górę…

– Nie dość, że mnie zdradzasz, to jeszcze za to płacisz?

– Jezus, kobieto, dasz mi dokończyć? Byłem z Kryspinem jak nie wierzysz to go zapytaj. Tam dają gumki przy wejściu, jedną nadmuchałem z nudów, a drugą zostawiłem w kieszeni, to była ta marynarka, granatowa, ta od imprezy u Tylera i Domi. Od tego się zaczęły nasze awantury.

– Nie wierzę ci. Wybacz, ale nie wierzę, dlatego nie chcę już słuchać. Dlatego nigdy nie chciałam byś się tłumaczył, bo spodziewałam się jakie kłamstwa się posypią. Jadę do pracy, odbiorę chłopaków ze żłobka potem.

– Dlaczego mi nie wierzysz!? – zapytał z pretensją zastawiając mi drogę.

– Uhm, pomyślmy – udałam zadumę. – Może dlatego, że kłamiesz. – Uśmiechnęłam się do niego.

– Zatłuc cię to mało – warknął, wyminął mnie i wziął z barku jakiś alkohol. Miał wolne i najwidoczniej zamierzał je spędzić na zalewaniu smutków. Jego smutkiem była żona i dzieci, a przynajmniej sprawiał takie wrażenie.

Byłam już przy samej pracy gdy zadzwonił mój telefon. Angela ze szkoły, wstawić się, natychmiast – cudownie. Nie dość, że miałam na głowie dwoje dzieci w wieku rocznym, zdradzającego i pijącego męża który bywał też agresywny, to jeszcze jego nastoletnia i zbuntowana córka. Zadzwoniłam do szefa, przeprosiłam, skłamałam, że źle się czuje. Wstawiłam się w szkole Angeliki.

– Witam, Amanda Górska, żona ojca Angeli. – Podałam dłoń tej starej jędzy. Od razu mi na taką wyglądała co się czepia dla samej zasady aby kogoś się po prostu czepić. Ciekawe czy Aleks mógłby sobie z nią podać ręce? W końcu on też się czepiał dla zasady, bo po prostu mógł.

– Dorota Stępniak, nauczycielka polskiego i zastępca wychowawcy klasy drugiej a, do której uczęszcza także Amanda Kłakulak-Górska. – Właśnie, dzięki tej jędzy co się tak przedstawiała obszernie, przypomniałam sobie, że córunia mojego męża ma nie tylko takie imię jak i ja, ale tez nazwisko.

– Przejdźmy do sedna, wie pani, ja nie mam za wiele czasu. Oboje z mężem pracujemy – wyjaśniłam zasiadając na miejscu ucznia przed biurkiem nauczyciela. Angela usiadła obok mnie.

– Na jakich wykładach jest pani mąż?

– Nie wiem, jesteśmy w separacji – cisnęło mi się na usta, ale przecież nie mogłam tak odpowiedzieć. – Uczelnia do której uczęszczał, jakieś spotkanie dawnych lat, wykłady byłych absolwentów. Nic poważnego, ale dopiero za tydzień wróci. Jeszcze musi porozmawiać ze starymi przyjaciółmi – skłamałam gładko.

– Aha, i Amanda…

– Angela, wolę Angela – powiedziała ta małolata siedząca obok mnie.

– My też mówimy na nią Angela.

– Angela pali papierosy – padł wreszcie zarzut.

– Palisz? – miałam ochotę zapytać, ale nie chciałam wybuchać w klasie. Powstrzymałam się więc.

– Obniżyłam jej ocenę z zachowania i chciałabym porozmawiać z ojcem, bo z babcią…

– Ale to niesprawiedliwe, przecież nie paliłam w szkole i nie  w czasie lekcji! – krzyknęła Angela.

– Ty nie będziesz na mnie… - zaczęła nauczycielka. Postanowiłam się wtrącić.

– Gdzie pani widziała moją pasierbicę, palącą? – zapytałam rzeczowo.

– W jednej z kamienic, w śródmieściu, przez okno…

– W twoim mieszkaniu – wyjaśniła mi Angela, gdy na nią wejrzałam. Uśmiechnęłam się do niej i zamierzałam dać jej pokaz bronienia swoich praw.

– Sprostujmy. Widziała pani moją pasierbicę jak pali papierosa poza godzinami lekcyjnymi, poza terenem szkoły, w prywatnym mieszkaniu, które należy do jednego z jej prawnych opiekunów i obniża jej pani za to zachowanie, zachowanie szkolne, tak? Czy może coś przez nieuwagę pominęłam? – zapytałam. Ta nauczycielka wbiła we mnie spojrzenie bazyliszka. Angela także była zszokowana.

– Pani nie widzi w tym problemu?

– Widzę, ale nasz problem, mój i mojego męża, jego córki nałóg, albo chęć spróbowania, a może i ma na to nasze przyzwolenie. Pani wydając wyrok nie ma pewności czy ja na przykład nie jestem osobą palącą i nie byłam z Angelą w tym mieszkaniu, może paliłam w oknie, synek zapłakał i kazałam Angeli potrzymać.

– Widziałam jak pali – wyburczała. Przewróciłam oczami.

– Nawet jeśli pali to poza czasem trwania zajęć i poza terenem szkolnym. Tam władza szkolna już nie sięga, co jedynie to władza rodzica. Może więc pani nam naskarżyć, ale nie ma pani prawa obniżać jej za to sprawowania, czy tym bardziej ją za to karać w jakikolwiek inny sposób, bo to nie jest pani dziecko, a jedynie uczennica, i jest pani wychowawcą nie dwadzieścia cztery godziny na dobę, a tylko i wyłącznie podczas tego gdy Angela jest obecna w szkole lub przebywa na jej terenie. Czy coś pomyliłam?

– Pani ją broni?

– Nie, nie powinna palić, ale bronie praw ucznia.

– Pani jest prawnikiem?

– Mój zawód nie ma tutaj nic do rzeczy. Po prostu pani nieco wykracza poza swoje kompetencje. Robi pani za dużo, a dobro w nadmiarze chwilami jest złem najgorszym. Nie ma prawa pani kontrolować uczniów, bo to nie jest big brother, czyż nie?

– Pani jest bezczelna.

– Nie, jestem uprzejma i wyjaśniam niejasności. To, że mam inne zdanie niż pani, nie znaczy, że jestem bezczelna.

– Dla niej to właśnie znaczy – uprzedziła mnie Angela szeptem.

– Dla pani podaj nazwisko… wiesz wysławiaj się ładniej – zwróciłam jej uwagę.

– A ona na nas mówi gówniarze i inne takie – poskarżyła się Angelika.

– Pani Stępniak mówi tak i tak.. Angela, naprawdę ja ci tyle razy tłumaczyłam, byś nie zniżała się do poziomu innych, zwłaszcza jeśli ten poziom zaniża twój własny. Taki człowiek potem pokona cię doświadczeniem. Czyli na obraźliwe komentarze pani Stępniak, nie reaguj obraźliwymi komentarzami w jej stronę. Poza tym nie ładnie skarżyć, ale pani Stępniak tej lekcji chyba nie odrobiła w życiu, bo nam doniosła…

– A co, miałam patrzeć jak pali?

– A to pani dziecko?

– Ja nie mam dzieci.

– Nie dziwię się – wymsknęło mi się. Angelika się zaśmiała. – Przepraszam, obie jesteśmy wzburzone, bo mamy inne zdanie. Jednak kuratorium będzie po mojej stronie, bo Angeliki niedopuszczalne i patologiczne zachowania poza terenem szkoły, poza godzinami zajęć lekcyjnych, a tym bardziej w prywatnym mieszkaniu które należy do jednego z prawnych opiekunów… krótko mówiąc pani Stępniak, to nasza brożka, nasza sprawa i nasze zmartwienie, a pani nie ma prawa jej za to karać. Proszę więc to zachowanie Angeli zostawić w spokoju.

– Ona daje zły przykład i złą renomę wystawia tej placówce.

– Ta placówka już ma renomę najgorszego gimnazjum w mieście tak więc… a właśnie i mała rada. Niech pani się pierw może zajmie ustawianiem uczniów do pionu w godzinach lekcyjnych, a potem wykracza poza teren szkoły. Ja w życiu nie widziałam, by ktoś kto sobie nie radzi z biegiem na tysiąc metrów porwał się na bieg do Częstochowy. Po prostu mierzmy siły na zamiary, oraz znajmy swoje miejsce. – Wstałam więc Angela też, wyszłyśmy z tej ławki. – Wybaczy pani, ale ja się spieszę. Angela jest już jak rozumiem po lekcjach, to zabiorę ją do domu. Biedulka przeszła przez panią niesamowity stres. Wybaczy pani, ale męża nie będę informować o tak durnym incydencie, bo ja potrafię odpuścić, ale on by nie zniósł, że jakaś kobieta, która nie ma dzieci mówi mu jak ma wychowywać swoje, na dodatek kara jego córkę bezprawnie. Mój mąż bardzo ufa i zawierza w prawo, jest wręcz jego wyznawcą, dla niego prawo to jak religia. On uważa, że każdy człowiek, na każdym stanowisku powinien znać swoje prawa i obowiązki. Obowiązki wykonywać odpowiednio, najlepiej jak umie, a prawa przestrzegać i nie wykraczać poza jego granice choćby na minimetr. Dlatego będzie lepiej jak zachowamy to w tajemnicy, zachowa pani swoją posadę. Do zobaczenia.

– Do widzenia. – Ta nauczycielka była w szoku. Opadła aż na krzesło z wrażenia. No cóż, trudno, nie odprowadziła nas do drzwi niewychowana.

– To było zajebiste – powiedziała z uznaniem Angelika kiedy znalazłyśmy się już na korytarzu.

– Dziękuje, wezmę za komplement.

– Nie, no, naprawdę dzięki.

– Będzie się na tobie mścić – uprzedziłam. – Najwyżej zmienisz szkołę, jakby coś – dodałam.

– Trudno, najważniejsze, że ktoś wreszcie jej nosa utarł. Ona się tutaj rządziła normalnie jak dyrektorka – odpowiadała podekscytowana. – Czuła się jakby wszystko było jej wolno.

– Rozumiem. Miałam taką Żaboklicką w szkole.

– Żabo co?

– Ropuchę – skróciłam. – Nazwisko jej idealnie pasowało i do ryja i do charakteru. – Otworzyłam drzwi Olka samochodu i zasiadłam na miejscu kierowcy.

– Czego uczyła? – dopytywała Angela wsiadając.

– Matmy – odpowiedziałam i kluczyki wypadły mi z ręki.

– O cholera, jak matmy to przejebane.

– Nie klnij – zwróciłam jej uwagę i gmerałam w poszukiwaniu kluczyków, ale natrafiłam na kolczyk. Tandetny, ja takich nie nosze. Cóż oddam Aleksowi by zwrócił go tej swoje dziwce, rzucę mu go na ryj. W końcu odnalazłam kluczyki, odpaliłam. Kolczyk położyłam w popielniczce.

– Amanda, stało się coś? – zapytała Angelika niby zmartwiona. Uśmiechnęłam się więc sztucznie, ale starałam się by to wyglądało prawdziwie.

– Nie, nic, mam wolne, trochę dzięki tobie. Kawa i ciastko? – zapytałam.

– A nie może być KFC?

– Może, w ciąży z bliźniakami bardzo często chodziłam tam na longery. Zielone, to jedziemy, boże ta baba przed nami to się wlecze jak…

– Klniesz jak jeździsz samochodem?

– No, wyzywam te zawalidrogi jak cholera. Wybacz, ale jak ktoś się rowerem porusza pięć kilometrów na godzinę i to jeszcze chodnikiem, to po cholerę taki ktoś idzie prawo jazdy zdawać, tylko po to by zawalać drogę i utrudniać przejazd porządnym, sprawnym i zwinnym kierowcom takim jak ja.

– Cóż za skromność.

– Mama mówiła, że mam ją po tatusiu. Żujesz gumę, daj mi też. Albo lepiej wyjmij mi z torebki paczkę. Zapalić muszę.

– Palisz?

– Zaczęłam przypadkiem, potem wkurzenie wypuszczałam z dymem, a teraz nie mogę rzucić. Ale bardzo się staram. – Podała mi paczkę, stałyśmy na światłach, wyjęłam więc jednego i odpaliłam. – Wrzuć resztę z powrotem do torebki.

– A mogę, no wiesz…

– No co? – zapytałam wbijając w nią wzrok.

– No jednego.

– No nie, na pewno nie – odpowiedziałam ruszając dalej, w kierunku KFC.