Część 279 - To jest mój dom

Amanda (Magdalena)

Wstałam i spojrzałam na zegarek, dochodziła godzina kolacji. Postanowiłam zachowywać się godnie, z klasą. Nie dać się ponieść zazdrości, złości i dziecinadzie. Zeszłam na dół w szlafroku, ale nie tym puchowym, który otulał mnie wczoraj, a w satynowym, moim ulubionym. Mama nadal zajmowała się chłopcami i to na podwórku, Igor biegał na tarasie po schodach. Jak się wywali, to wybije zęby – pomyślałam.

Podeszłam do kuchenki indukcyjnej, sos bolognese wyglądał już na gotowy, makaron także już dochodził, bo spróbowałam. Czułam na sobie czyjś wzrok, Olka. Siedział przy ławie z Angelą i grali w karty.

– Jemy? – zapytałam.

– Możesz nałożyć, my zaraz przyjdziemy, tylko skończymy budować zamek. Igor chodź do nas, nie biegaj.

– Biegam! – wykrzyknął mój braciszek.

– Masz racje, młody, sport to zdrowie – poparła go Angela.

Otworzyłam szafkę by wyjąć talerze, a tam znalazłam butelkę po coli. Odwróciłam się w stronę towarzystwa.

– Czyje to? – zapytałam.

– A to, to… – zaczęła moja matka, ale szybko zaprzestała mówić dalej. Momentalnie się domyśliłam, że to Angeli, bo przecież my z Aleksem tak nie postępujemy, a moja matka też zazwyczaj dbała o porządek.

– Ja liczę do sześciu – zapowiedziałam – i to ma zniknąć – dodałam.

– To sama wywal – to nie była propozycja z ust córki mojego męża, a wręcz rozkaz, a na takie coś nie miałam zamiaru pozwalać. Miałam ochotę potrząsnąć moim mężem i to na tyle silnie by zajął się wychowywaniem tej rozpuszczonej gówniary. Wystarczyło jednak spojrzenie.

– Jeśli to jest twoje Angela to to wywal. Amanda nie jest twoją służącą.  – Oczywiście, że to było za łagodne, ale taki był mój mąż. Miałam jednak nadzieję, że się w końcu wkurwi na nią i ją raz na zawsze postawi do pionu. Ja nie zamierzałam być taka jak on. Dzieciom, niezależnie czy to maluchy czy nastolatkowie trzeba zasad i dyscypliny, pewności w działaniu, a nie takiego cackania się jak to mój małżonek miał w zwyczaju. Dlatego zaczęłam po prostu na głos liczyć.

– … pięć – rzekłam powoli nie spuszczając z niej spojrzenia ani na moment – sześć – dokończyłam. Angela oczywiście nie wstała z miejsca tylko patrzyła na mnie jak na nienormalną. – Szlaban na tydzień, na wszystko, od telewizora, po wychodzenie, po przez komputer.

– Nie masz prawa! – krzyknęła.

– Mam – odpowiedziałam. – Mam prawo i bawimy się od początku. Znów liczę do sześciu. Zafunduj sobie drugi taki tydzień, jeśli chcesz, to nie moja sprawa.

– I tak nie zamierzam tego…

– Zamierzasz – zagrzmiał Aleks. – Wstań i wyrzuć tą butelkę do kosza.

– Nie – uparła się Angela, oparła się wygodnie, naburmuszona i złożyła ręce na piersi.

– Angelika – powiedział Aleks.

– No nie – uparła się.

– Sześć, czyli drugi tydzień szlabanu. Do trzech sobie nie pogramy – zapowiedziałam i podeszłam do niej. Oparłam się dłońmi o oparcie fotela na którym siedziała. – Wstajesz, czy mam ci pomóc?

– Tylko mnie tknij, a…

– A co? Co zrobisz? – zapytałam z lekkim uśmieszkiem, a mój mąż oczywiście nic na to… no kurwa, ręce opadały i to niby był facet? Zdradzać potrafi, a córuni wychować to już nie…

– Ty mi nic nie możesz. – Spojrzała na mnie z dołu, ale z wyższością.

Chwyciłam ją za kaptur nie dbając o to czy przy okazji nie szarpnę za włosy, czy za kolczyk. Szczerze miałam to w dupie, po prostu nie miałam zamiaru sobie pozwolić na takie traktowanie. Wystarczyło mi już, że mąż mnie nie umie uszanować i lata na boki. Jego córka niech chociaż ma do mnie szacunek.

– Oszalałaś, wariatko! – wstała i odskoczyła ode mnie. Jej bluzę nadal miałam w dłoniach.

– Dość farsy – Olek zadecydował i się podniósł. Puściłam więc kaptur Angeliki. – Angela w tej chwili przepraszasz moją żonę i robisz to o co prosiła.

– Nie będę jej…

– Będziesz! – krzyknął. – Jest moją żoną, masz ją szanować.

– A ona mnie to…

– To było trzeba jej nie prowokować – stwierdził. – A po pierwsze to w domu gdzie jest kosz na śmieci butelek nie wrzuca się do szafek, bo to nie jest melina.

Zapanowała cisza.

– Długo mam jeszcze czekać na twój krok?

– A bo ja wiem, aż mi się zachce – odpowiedziała. W tamtej chwili pomyślałam, że jak kiedyś Patryk albo Kamil mi tak odpowie to dostanie tak w mordę, że aż się obliźnie i to bez względu na to czy będzie miał wtedy piętnaście, trzydzieści, czy pięć lat. 

Aleks wreszcie postanowił zachować się jak mężczyzna i jak ojciec przede wszystkim, bo chwycił tą smarkule za ramie i siłą doprowadził ją do szafki.

– Wyjmuj – warknął. Nie zareagowała. – Raz, powiedziałem – warknął głośniej i nią szturchnął.

Tym razem poskutkowało, bo Angela wyjęła butelkę z szafki. Puścił ją.

– Tam jest kosz – wskazał na rozsuwaną szafkę umiejscowioną pod zlewem. – Tylko do plastiku wrzuć.

– Już, zadowoleni? Tyle krzyku o jedną butelkę. – Ja byłam normalnie w szoku. Ona jeszcze miała pretensje do nas o to, że wymagamy oczywistego. Gdzie to dziecko wcześniej przebywało? W buszu czy patologii kompletnej? Bo nawet w moim domu pełnym alkoholu, fajek i nocnych imprez wyrzucało się po sobie śmieci do kosza, a nie upychało po szafkach. Pomyślałam, że Angelika to kolejny skutek uboczny mody na bezstresowe wychowanie, oczywiście skutek uboczny dla całego świata.

– Angela, to nie chodzi o butelkę, ale…

– Nie tłumacz jej, ona nie ma pięciu lat – przerwałam Olkowi. – Każde dziecko uczą już nawet w przedszkolu czemu wywala się po sobie śmieci i to w przeznaczonych do tego miejscach. Chcesz jej dawać lekcje o recyklingu? Oszalałeś? O dyscyplinie powinieneś. Idę zapalić i nawet nie waż się mi zabronić. – Jak oznajmiłam tak zrobiłam. Wyjęłam z kieszeni szlafroka paczkę papierosów i zapalniczkę. Wczoraj przypadkowo zwędziłam je Dominice.

– Wyjdź chociaż na taras – powiedział Olek.

– Tak zamierzałam właśnie, bo w domu są zasady, których się przestrzega, a ci się radzę Angela dostosować i naprawdę ciesz się, że nie masz takiej matki jaką ja jestem, bo byś była w tym momencie naprawdę bardzo biedna. Chociaż może nie powinnaś się cieszyć, a żałować.

– Nie mam czego – stwierdziła z trywialnym uśmiechem.

– Do pokoju. Chodź ze mną do pokoju. – Chwycił Angelę za ramie i skierował w wiadomym kierunku.

– Ode mnie miesiąc szlabanu – krzyknęłam za nimi kierując się w stronę wyjścia na taras, Aleks na mnie spojrzał tak dziwnie, jakby był w szoku, że aż miesiąc. Normalnie nie pojmowałam tego człowieka. Gdyby to było moje dziecko… gdyby moje dziecko się tak kiedyś zachowało, nie szanowało rodziców, śmieciło, było bez kultury, wychowania, ambicji, złośliwe, zbuntowane dla zasady, to nie dość, że miałoby ten miesiąc szlabanu, to jeszcze ten miesiąc by na dupie nie usiadło.

– To nie jest twoja córka – powiedziała do mnie matka kiedy odpaliłam papierosa i oparłam się o ścianę domu.

– Wiem przecież, ale to jest mój dom – odpowiedziałam pewnie.