Część 283 - Patriotyzm, poker i wóda

Aleksander (Samuel)

Kamil siedział w leżaczku podczas kiedy ja gotowałem obiad. Leżaczek ustawiłem na blacie by mieć malucha cały czas na oku. Patryk w tym czasie szalał biegając po całym salonie wkoło stołu. Raz się nawet wywalił, ale to go powstrzymało tylko na chwilę, chodził wolniej, ale po pięciu minutach zapomniał o upadku i znów biegał.

– Patryk, bo się pozabijasz! – krzyknąłem do mojego prawie rocznego synka. Przykucnąłem to przybiegł i mnie objął. To chyba najlepszy moment w byciu ojcem, kiedy obejmuje cię twoje własne dziecko i daje całusa w policzek. – Też cię kocham, ale nie biegaj tak bo się wywalisz i będziesz płakał – wyjaśniłem i odgarnąłem loczek z jego czoła. Patryk potrząsnął głową i znów miał loczek na czole. – No dobra, skoro tak lubisz.

Wstałem i chwyciłem za pilota od wieży, ustawiłem by wygrywała piosenki dla dzieci, a sam powróciłem do robienia rosołu, kurczaka w cieście, ryżu i sosu. Surówka była na szczęście kupna. Angelika w tym czasie siedziała w swoim pokoju i odrabiała lekcje, Amanda natomiast brała relaksującą kąpiel, a potem miała jeszcze pomalować paznokcie.

Wsłuchałem się w melodie „Otwieram wino ze swoją dziewczyną” Sidney Polaka, ale tekst był zupełnie inny:

Jak ja nie cierpię tych okropnych smerfów

Niebieskie ludki przyczyną mych nerwów

Ryż był już gotowy, ale postanowiłem zostawić go we wodzie, by potem podgrzać, by był ciepły. Piosenka zmieniła się na bardziej melodyjną, tą akurat lubiłem. Kamilowi chyba też się spodobało, bo zaczął klaskać w dłonie i powtarzać niektóre słowa.

– Ale co to zobaczcie znowu tam się dzieje, Smerfetka się czesze, Papa Smerf zaś się śmieje… Na zdjęciu Smerfów brakuje pięciu. – Pokazałem Kamilowi pięć na paluszkach i nimi poruszyłem. Zaczął robić tak samo. – Ty to jesteś taki mądrala, po mamusi, wiesz? – zapytałem. – Powiedz mama? Mama ma ma mama.

– Ma mama ma.

– No, ma was.

– Waś – powtórzył.

– W sensie nas – wyjaśniłem.

– As, as, aś! – krzyczał Patryk. Za moment nagle znalazł się przy mojej nodze wystawił rączkę do góry i zaczął mówić swoje ulubione słowo – das.

– Ale co mam ci dać?

– Das. – Uśmiechał się do mnie.

– Jedno – oznajmiłem i wyjąłem z szafki ciastka maślane. Dałem jedno Patrysiowi do rączki, drugie Kamilowi.

– Dziękuje się mówi. Dziękuje, dziękuje.

– Uje – powtórzył Patryk.

– Brawo synek. Kamil może chociaż dzięki, dzięki, dzięks?

– Dzieki – odpowiedział zawstydzony.

– No ujdzie, ujdzie.

– Dzie – powiedział Patryk z pełną buzią.

– Synek ale nie stój pod gazem, bo coś na ciebie jeszcze pryśnie. – Wsadziłem małego do krzesełeczka. Z ciachem spokojnie siedział, nawet się nie wyrywał.

Amanda pojawiła się w kuchni i od progu miała pretensje.

– Ciastka, przed obiadem? Mówiłam ci…

– Zamknij się. To też moje dzieci – warknąłem.

– Ej, ej, kolego, nie zagalopowałeś się czasami?

– Po prostu nie mam nastroju. Moje dzieci, mam chyba prawo…

– Tak, ale mamy zasady, zapomniałeś?

– Pamiętam, ale mam dość. Ty i te twoje zasady. Ty masz w ogóle uczucia?

– Skąd to pytanie? – Oparła się o blat po mojej lewej stronie.

– Przepraszam za to „zamknij się”, przesadziłem – przyznałem.

– Nie o to pytałam. Wątpisz, że mam uczucia, dlaczego?

– Amanda, gotuje teraz, nie mam siły się kłócić.

– Nie chcę się z tobą kłócić – wyznała i pociągnęła mnie za koszulkę. Przyciągnęła do siebie. Gładziła opuszkami palców mój tors.

– Przestań.

– Dlaczego? Nie podoba ci się?

– Nie czuje ognia. Zostaw mnie. – Mój smutny ton na nią podziałał. Puściła mnie. Odeszła.

– Mogę to jakoś naprawić? – zapytała opierając się o wyspę kuchenną.

–Nie. Znaczy nie musisz nic naprawiać. Taki dzień. Takie też się będą zdarzać.

– Nigdy ci się nie zdarzały.

– Wcześniej mi się nie zdarzały, teraz to coś innego. Może się po prostu starzeje.

– Nie starzejesz się. Odtrącasz mnie, a ja nie wiem dlaczego. Musi być powód.

– Nie ma powodu – uparłem się i przelałem rosół do wazy.

– Na pewno jakiś jest.

– Nie ma powodu! – warknąłem. – Zaniesiesz, proszę.

– Jasne. Dobrze chociaż, że tej niedzieli pamiętałeś, że jemy w wazie, a nie prosto z garnka, jak…

– Jemy jak snoby – przerwałem jej. – Tak jak chciałaś. Srebrne sztućce, porcelanowa zastawa, waza, soserka… ty wiesz że jako kawaler nie miałem nawet wazówki? Przelewaliśmy z chłopakami zupę prosto z garnka.

Wyczułem, że Amanda przystanęła w miejscu, nie patrzyłem na nią, stała za mną, byłem odwrócony do niej plecami, mówiłem jakby do okna.

– Tęsknisz za kawalerskim życiem?

– Czasami tak. Chociaż to nie o stan cywilny chodzi.

– Nie wiem dlaczego, ale mam wrażenie, że masz do mnie pretensje. Dlatego, że kazałam ci kupić wazę, czy sosjerkę?

Uśmiechnąłem się pod nosem, zamieszałem pozostałość zupy. Zastanawiałem się nad odpowiedzią. Zdecydowałem się na najwygodniejszą:

– Nie chcę się kłócić, nie dziś.

– Pewnie, przełóżmy to na jutro, albo najlepiej na za rok. Albo, co się będziemy ograniczać, pogadajmy najlepiej za dziesięć lat, kiedy już będziesz miał sznureczek kochanek pod naszymi drzwiami, czekających aż wyjdziesz na wyimaginowany dyżur.

Wsłuchałem się w jej pretensje, wetchnąłem.

– Angelika! Obiad! – krzyknąłem.

Usłyszałem jak waza jest odkładana na stół. Angelika wyszła z pokoju, słyszałem jej kroki. Amanda znalazła się przy moim boku.

– Unikasz tematu. – To był szept złości.

– Sama chciałaś bym nie mówił o tym, że to nie ważne – przypomniałem jej.

– Unikasz tematów, nie jednego tematu, a większość – naciskała dalej.

– Czasami mam ochotę unikać ciebie – powiedziałem w pełni szczerze. Odpiąłem Kamila z nosidełka i skierowałem się z nim do stołu. – Dowieź Patryka – poleciłem moje żonie.

– Oczywiście – odpowiedziała.

– Przyniosę talerze – zaoferowała się Angelika.

– Szafka na dole, po lewo od zlewu – poinstruowałem ją. – Tylko od razu i płytkie i głębokie jakbyś mogła.

– Oczywiście, że by mogła, to tylko sześć talerzy, nie oberwie się – wtrąciła Amanda.

Stałem akurat za nią, bo wcześniej wkładałem Kamila do fotelika, zawsze był taki podział, że Patryk jadł przy mnie, a Kamil przy niej. Nachyliłem się więc do mojej żony i szepnąłem jej na ucho:

– Patrz żebyś ty ode mnie nie oberwała, bo robisz się nieznośna. – Upewniłem się czy nikt poza Amandą tego nie słyszał, ale Angelika dopiero odnalazła talerze, Patryk usilnie próbował zdjąć ze swojej stopy skarpetkę, butów już się pozbył dawno. Kamil natomiast w skupieniu obserwował co robi jego starsza siostra.

Jak przystało na kucharza, zamieniłem się też w kelnera i nałożyłem wszystkim. Amanda w tym czasie wstała z krzesła by podać chłopakom rosołek z rozdrobnionym makaronem i gotowanym kurczakiem. Potem ponownie zajęła swoje miejsce, po mojej prawej stronie.

– Jak było na wczorajszych zakupach? Jak wróciłyście to ja spałem.

– W miarę – odpowiedziała Angelika.

– Nie było najgorzej – poparła ją Amanda. Uznałem więc, że wszystko gra i że te bezsensowne i bezmyślne wojenki między moją córką a żoną ustaną, bezpowrotnie.

– To dobrze. Ja dziś o dwudziestej mam takie spotkanko z kolegami, w gabinecie – oznajmiłem.

– Z jakimi kolegami?

– Marcin wpadnie, Kryspin i Darek.  Zagramy sobie. Gdzie jest ten obrus zielony? Takie to jakby sukno?

– W komodzie, u ciebie w gabinecie, nawet wam je przeprasowałam ostatnio. Dawno nie grałeś.

– Bo dawno nie miałem czasu, ale to się zmieni. Ustanowiliśmy, że teraz będziemy co tydzień się tak spotykać.

– Co? – zdziwiła się Amanda.

– Co tydzień. U mnie w niedziele, a u Kryspina w czwartek, na przemian, raz czwartek, raz niedziela, raz u niego, raz u mnie, bo reszta nie ma za bardzo warunków.

– W co gracie?

– Aleks, ja się przesłyszałam?

Zastanawiałem się której pierwszej odpowiedzieć.

– W pokera, blackjacka, no i w bondowki bakarat.

– Dlaczego bondowski?

– Bo to gra słynna z powodu Jamesa Bonda, on w nią grał niemal w każdym z filmów.

– Lubisz Bonda?

– Różnie, nie każdy odcinek.

– Widziałam tylko ten z Danielem.

– Nie, tego nie widziałem. Blondyn jako James… nie grało mi to. Jednak mam gdzieś na DVD te stare, możemy…

– Aleks, ja zadałam pytanie! – warknęła Amanda.

– Dobrze, wiem, poczekasz chwilę, pierw odpowiem córce i chwile porozmawiam – zwróciłem się do Amandy, wiedziałem, że jej się to nie spodobało. – Możemy zrobić sobie… w środę mam czas. Możemy obejrzeć po objedzie pierwsze trzy Bondy.

– No okay.

– Teraz ty – zwróciłem się do Amandy dając jej prawo głosu.

– Zamierzasz co tydzień grać na pieniądze czy może czasami tak dla treningu?

– Nie rozumiem po co to pytanie, ja nie gram na zapałki czy na żetony, zawsze na pieniądze.

– Super, ile zamierzasz przegrać w miesiącu, a może już masz jakieś roczne wyliczenia? Rachunki prawdopodobieństwa?

– Czy ja ci się pytam co robisz ze swoją wypłatą? Nie, więc nie wyliczaj mi każdej złotówki, proszę, kochanie.

– Ile za wejście w zakład?

– Od pięciu dych w górę.

– No to to nie są złotówki, w wyliczeniu miesięcznym, to będą tysiące.

– Moje tysiące, nie twoje.

– Ojciec umie grać w karty, może wygra – wtrąciła się Angela.

– Dziękuje córeczko, że we mnie wierzysz.

– Ja też w ciebie wierzę, ale nie wiem czy chcę mieć w domu co dwa tygodnie czterech pijanych facetów, bo raczej nie gracie przy herbacie, prawda?

– Amanda, tak szczerze, o co ci się w końcu rozchodzi, o pieniądze, czy o alkohol?

– Szczerze, to o jedno i drugie, a najbardziej to o częstotliwość. Mogę się zgodzić na raz na miesiąc.

Uśmiechnąłem się, nawet lekko zaśmiałem.

– Ja cię nie pytałem o zgodę, ja ci oznajmiłem moją decyzje. Pójdę po drugie danie – zaproponowałem i skierowałem się do kuchni. – Angela, a jak w szkole, bo się ostatnio tam wybrać nie mogę.

– Dobrze, tylko plakat trzeba zrobić, a nie ma gdzie, bo u Maćka jest czwórka młodszego rodzeństwa, u Daniela ciągle piją, a u Emila się wiecznie kłócą.

– Zaproś ich do nas – zaproponowałem. Amanda na mnie spojrzała jakby chciała mnie zabić.

– Za daleko, sam dojazd, to kasa, a im się nie przelewa.

– No to nie wiem – przyznałem.

– Ja ci mogę dać kluczę do mieszkania.

– No w sumie to dobry pomysł, prawie centrum, tam nie ma za bardzo już co zniszczyć, bo nawet drzwi…

– Wprawiłam je – przerwała mi.

– Wstawiłam się mówi – poprawiłem moją żonę.

– Wstawiłam je, zadowolony?

– To twoje mieszkanie, twoje drzwi i twoja decyzja co tam robisz.

– Teraz daje je Angeli, będzie miała gdzie siedzieć po szkole ze znajomymi. Tylko Angela, poważnie tak, bez jakiś dewiacji, bo tam jednak są sąsiedzi, meble, telewizor nawet jest. Kablówki nie ma, ale płytki odtwarza.

– Ty mi dajesz mieszkanie? – zdziwiła się moja córka.

– Pożyczam. – Amanda wstała i za moment podała Angeli klucze do ręki, a następnie adres i wytłumaczyła, która to brama, klatka i drzwi.

– Dzięki – odrzekła Angela, więc tym bardziej pomyślałem, że z moimi kobietami już wszystko dobrze i ich wzajemne relacje wychodzą na prostą.

Po obiedzie ja udałem się do gabinetu popracować, Angela do ogrodu, by popisać smsy siedząc na huśtawce, Amanda zajęła się zmywaniem i chłopcami. Wyszedłem z mojego azylu by się czegoś napić i od razu moja żona miała do mnie jakieś pretensje i zastrzeżenia. Zaczęło się od tego, że zielona polówka nie pasuje do granatowych spodni.

– I tak się będę przebierał to tylko takie na razie, bo się pobrudziłem przy gotowaniu.

– I wrzucisz do prania koszulkę, którą miałeś godzinę na sobie?

– Nie, kochanie, wrzucę do prania koszulkę, którą miałem trzy godziny na sobie – odpowiedziałem z dozą cynizmu w głosie.

– Przegrywaj tysiące, przepieraj tysiące, ostatecznie to twoje pieniądze.

– Tak, masz racje, to moje pieniądze – poparłem ją.

– Tak sobie myślałam dziś przy malowaniu paznokci… – zaczęła uruchamiając zmywarkę, – że gdy nie byłam twoją żoną, że gdy nie byłam niczyją żoną, to ja nie malowałam paznokci, chodziłam po prostu do kosmetyczki.

– To chodź nadal, kto ci broni? – zapytałem.

– Może po prostu nie mam czasu – padło z pretensją jako odpowiedź.

– To się lepiej zorganizuj. – Wyminąłem ją, napełniłem szklankę ponownie i udałem się z nią do gabinetu.

– Czasami życzę ci abyś…! – krzyknęła, ale w ostatnim momencie się powstrzymała.

– Abym co, kochanie? – Odwróciłem się w jej kierunku.

Rzuciła ścierką o blat kuchenny.

– Nienawidzę cię czasami – rzekła już ciszej i wymaszerowała schodami do sypialni.

Bliźniacy grzecznie się bawili na dywanie, ale mimo to postanowiłem wybrać numer mojej żony. Zastanawiałem się czy zadzwonić, czy napisać jej smsa. Nie miałem ochoty jej słyszeć, to mnie też powstrzymywało przed pójściem na górę.

„Dzieci zostały same” – wystukałem na klawiaturze mojego telefonu. Usłyszałem po minucie jak schodzi na dół, więc spokojnie oddaliłem się do swoich obowiązków.

Uzupełniałem papiery, przed dwudziestą jednak posprzątałem wszystko, rozłożyłem sukno na stole, położyłem karty i rozdzieliłem żetony. Spis co do kwoty i koloru nadal obowiązywał ten sam. Z salonu przyniosłem dwa krzesełka, bo w gabinecie posiadałem tylko dwa fotele, no i ten obrotowy, ale ten obracany niech lepiej zajmuje swoje stałe miejsce przy biurku. Kryspin przyjechał z Darkiem więc zaprosiłem ich do środka, Amanda także ich przywitała. Potem pojawił się Marcin, z tekstem:

– Jestem prosto po pracy, jeszcze zjeść nie zdążyłem.

– Amanda, zrobisz Marcinowi jakąś kanapkę? – zapytałem.

– Nie, nie trzeba – zapierał się.

– Daj spokój, to tylko kanapka, Amanda, to nie kłopot, prawda?

– Oczywiście, że nie – odpowiedziała średnio zadowolona.

Marcin usiadł naprzeciwko mnie, po prawej miałem Darka, a po lewej Kryspina. Każdy z nas zakupił żetony, kładąc pieniądze na komodzie. W ten sposób wiedzieliśmy ile możemy wydać. Resztę żetonów schowałem do walizki i zaczęła się gra.

– Minutnik ustaw. Kiedy zadzwoni kończymy. Zamieniamy żetony na forsę i wychodzimy, bo inaczej to można wiesz… w nieskończoność grać, aż w końcu zegarki polecą – rzekł Kryspin.

– Do jedenastej? – zaproponował Darek.

– Ja mam czas, ta moja jest na baletach – wyznał Marcin – ale o trzeciej muszę być pod klubę, po taką kelnereczkę – dodał.

– Do Richmond idziesz, czy Malibu? – zapytałem.

– Malibu to twoja działka. Marlena o ciebie pytała.

Uśmiechnąłem się do niego

– Może za tydzień, ten tydzień pasuje.

– Ty pasujesz? – zdziwił się Marcin.

– Darek, ustaw więc na drugą – zaproponował Kryspin.

– Ty, jakie pasujesz? – zapytał mój kolega ustawiając zegarek na tablecie wyciągniętym z marynarki, gdzie było miejsce na piersiówkę. – Co ty Aman… – I wtedy wkroczyła Amanda z kanapkami więc się zamknął.

– Zrobiłam dla wszystkich, tak na wszelaki wypadek. – Postawiła talerz z górą kanapek na komodzie gdzie stały pieniądze. – Smacznego.

– Dziękuje, kochanie. Mogłabyś tak jeszcze…

– No mów.

– Wódeczka mi się tutaj skończyła, mogłabyś tak z barku…

– Przyniosę. Tylko wódka, czy whisky też?

– Whisky i lód, jeśli można też – odpowiedziałem.

– A cole byście mieli, bo ja whisky to tylko z colą? – zapytał Marcin.

– Mielibyśmy. – Amanda wyszła, zamknęła za sobą drzwi. Darek powrócił do poprzedniego tematu.

– Zdradzasz ją? – wyszeptał. – Oszalałeś!? – krzyknął, ale ściszonym głosem.

– Pokażę ci kolego czarodziejską sztuczkę – zacząłem i pokazałem swoją prawą dłoń. – Nie mam obrączki, widzisz?

– Wiem, bo nosisz na lewej.

– A kto nosi na lewej? – zapytał Marcin.

– Wdowcy – zorientował się Dariusz. – Amanda jednak żyje. Co ty chcesz ją uśmiercić?

– Co? Nie, w planach tego nie mam na najbliższe kilkadziesiąt lat, za dobrze gotuje by ją zabijać i czasami dobrze się… no wiecie. – Poruszyłem ustami jakbym miał gumę w buzi. Amanda wkroczyła do gabinetu z tacką na której stała litrowa cola, półlitrowa whisky i litr wódki.

– Kochanie, a mogłabyś jeszcze pilota od wieży.

– Aleks, zatrudnij sobie lokaja albo służącą, co?

– Po co jak mam żonę? – zapytałem bezczelnie. Wyciągnąłem dłoń. Chwyciła za pilota który stał na parapecie i położyła go w moje dłoni. – Dziękuje kochanie.

– Pominę komentarz – rzucił z dezaprobatą Darek, gdy Amanda wyszła.

– Ja się nie wtrącam – stwierdził Kryspin.

– A ja nie wiem o ci im chodzi – przyznał Marcin.

– Wiesz co, ja też nie. Do feministycznej partii jakieś się obydwaj zapiszcie, albo plakatami miasto oklejajcie, w obronie praw kobiet – zadrwiłem.

– Ty naprawdę nie widzisz w swoim zachowaniu nic złego? – zapytał Dariusz.

– Nie, a co złego robię?

– Traktujesz ją jak szmatę, nie pierwszy raz zresztą.

– No i co z tego?

– Na dodatek myślisz o innej – wytknął mi Kryspin. Przeniosłem więc mój wzrok na niego.

– Oby o jednej, stary, oby o jednej. Ja to myślę o innych. Gramy panowie, dosyć pierdolenia o moje żonie, wystarczy, że będę musiał z nią wytrzymać resztę życia.

– Ale przynajmniej dobrze gotuje i się dobrze pierdoli, tak? Ta moja to się tylko dobrze pierdoli i ciągle chce bachora – zaczął narzekać Marcin.

– Dzieci, to nie takie złe są. – Puściłem do niego oczko. – To ja wchodzę w zakład – rzuciłem trzy czerwone żetony na środek.

– Ja tez, a co z naszą agencją, tą na tel, pamiętasz? – zapytał Darek.

– Pamiętam, pamiętam. Sądzę, że lepiej będzie przez internet, zdjęcia kobiet, filmiki, opisy, teraz wszystko załatwia się w sieci – zaproponowałem.

– Ja wam mogę stronkę zrobić, zajmować się nią. Jestem w końcu informatykiem z wykształcenia – zaproponował Kryspin.

– Marcin, wchodzisz z nami?

– W poker, czy w biznes? – dopytywał.

– I w jedno i w drugie. – Uśmiechnąłem się do mojego przyjaciela z kliniki.

– Muszę się zastanowić, w zakład wchodzę.

– Ja naleje – zaproponował Darek. – Zakład i tak pasuje, jakiś ćwok to rozdał.

– Nie obrażaj mnie – warknąłem. – Z lodem proszę, trzy kosteczki.

– Trzy pizdeczki, kurwa – warknął Kryspin gdy rozłożyłem karty.

– kiedyś lubiłem trójkąty. Nawet teraz mam trzy Damki.

– Trzy Damy i dwaj Królowie – odczytał Darek.

– Nie, nie, ja lubię tak sam, nie stolerował bym drugiego faceta w łóżku.

– A wtedy? – przypomniał mi Marcin.

– Ja byłem pijany, coś ty tam robił obok to nie patrzyłem.

– Ta pijany, nie na tyle pijany by…

– Cicho już bądź – uciszyłem go i zgarnąłem żetony do siebie.

– Ale wy chyba żadnych gejowskich…

– Nie, coś ty – zaprzeczył Marcin. – Było po prostu w tym mieszkaniu tylko łóżko, tylko jedno i cztery…

– Pięć – przypomniałem.

– Pięć osób? – dopytywał Darek.

– Nie, pięć kobiet – odpowiedziałem wychylając nieco z moje szklanki. Marcin poczęstował się kanapką, Kryspin załączył muzyczkę głośniej i podał mi cygaro, już ładnie odpieczętowane.

– Ej, discopolo – stwierdził oczywistość Marcin.

– Wiem, ale ta piosenka akurat jest dobra.

– Też ją lubię – przytaknął mi Kryspin.

Po wiadomościach dwie godziny dziś trzeźwiałem,

Nie wiem kto racje ma,

To Co tam mówił Pan redaktor to przespałem,

O Co ta wojna szła,

Już nie wiem kto jest tutaj bardziej popaprany ,

Naród czy rząd Co się za królowanie wziął

A na wyborach lud był chyba najarany

Bo wybrał takie dno,

Jak tu na trzeźwo, jak tu na trzeźwo

W takim kraju mam żyć

Bo dzisiaj pijak Panie to jest patryjota

On na dziadowskie nasze partie płaci szmal

Najlepszy super obywatel to idiota

Bo z żalu zdrowiem płaci za ten Ich high life

A żebrakowi, który cicho siedzi w domu

I miesiącami ciuła by mieć w końcu Coś

Emerytalną figę dadzą po kryjomu

Na starość jak w butelce puste ujrzy dno

– To może za patriotów co? – zapytałem.

– Za pijaków – zmienił toast Darek.

– Za pijaków co są patriotami – pogodził nas Marcin i podniósł szklankę z drinem. Ja swoją z czystą też podniosłem. Darek też pił czystą, a Kryspin samą whisky bez lodu nawet.

Wypiliśmy do dna, jednym duszkiem.

– A polityka doprowadza do obłędu

Wysnuwam wniosek ten

Bo w sejmie same pokemony rząd do rzędu

Darmozjad albo leń – wyśpiewałem początek drugiej zwrotki.

– A co ty się upiłeś po jednej szklance, przecież ty na trzeźwo nie śpiewasz – przypomniał mi Darek.

– No nie, wcześniej nie, ale przy dzieciakach się tak nauczyłem i przy Amandzie, w kółko tu muzyka jakaś leci – wyjaśniłem.

– No chyba, że tak. Podbijam.

– Wchodzę. – Dorzuciłem żetonów.

– Ty, ale aż tyle nie podbijam.

– Ale ja podbijam. Kto wchodzi?

– Kryspin? – zapytał Marcin.

– Nie szukaj sprzymierzeńca, sam bądź odważny – naskoczyłem na niego.

– A ty widzę ostatnio jakiś agresorski – wytknął mi Dariusz.

– A ty się tylko mnie czepiasz, od progu, kurwa, dzisiaj. Bo nie taki dla żony jestem, bo sobie żartuje, a nawet kurwa bo śpiewam. W mordę byś naprawdę nie chciał!?

– Lepiej już śpiewaj, udawanie groźnego ci nie wychodzi. Może na Amandę działa, na mnie nie.

– Ej, stójcie, jak przy tym jesteśmy, to… wybacz, że ci w prywatne wchodzę z buciorami, ale kto kogo pobił? – zapytał Marcin.

– O czym ty mówisz? – podchwycił temat Kryspin.

– No Amanda oko, ty cała twarz.

– Lubimy sado maso – odpowiedziałem.

– Nie wierzę – powiedział pewnie Darek. – Jego to pewnie w jakimś klubie ktoś poharatał, od małolata był pierwszy do bijatyki o damski chuj.

– A Amanda? – drążył temat Marcin.

– Za co ty jej przypierdoliłeś? – zapytał bezo grudek Kryspin.

– Zejdźcie ze mnie, nie wasza sprawa, zakład był, macie pięć seksund.

– Seksu? – podchwycił Darek. Westchnąłem, że znowu on.

– Przejęzyczyłem się, bo mnie denerwujecie do cholery!

– Wchodzę. Dwie pary asy i dziewiątki.

– Poker – powiedziałem z uśmiechem. – I tak ma kurwa być – skwitowałem zgarniając żetony. – Ja wam dobrze radzę bracia wy moi, zajmijcie się grą, a nie przemocą domową, tym bardziej, że mówimy o moim domu, tak?

– Daj spokój, dobrze wiesz, że mnie to ciekawość zjadała, na policje bym cię przecież nie podał – odpowiedział Marcin.

– Ja bym ci mordę skuł – stwierdził Darek.

– Gdy byłbyś silniejszy – dopowiedziałem.

– Gdybym był silniejszy – poparł mnie.

– No widzisz, więc nie mamy co się rozwodzić nad biciem żon, mówię grą się zajmijmy, tak?

– Popieram – odpowiedział Kryspin. Dzięki ci panie za chociaż jednego normalnego w tym całym towarzystwie. Zaciągnąłem się cygarem i się wkurwiłem. Tym razem rozdanie nie poszło po mojemu, ale wiedziałem, że jeszcze się odegram, a teraz lepiej spasować. Pasowaniem nic nie zyskam, ale też nic nie stracę.