Część 276 - Dobry wieczór

Angelika (Serilla)

– Cholera! – wrzasnęłam rzucając ostatnią puszkę po piwie w stronę śmietników.

Zza kontenera wyskoczył ukrywający się tam kot. Od godziny plątałam się po mieście aż w końcu trafiłam tutaj. Impreza jeszcze trwała, ale moi znajomi zniknęli w jednym z pokoi przeznaczonych dla zakochanych par i nie miałam ochoty dłużej siedzieć w zatłoczonym mieszkaniu. Zwinęłam kilka piw i wyszłam. Poszłam do jednego z moich ulubionych miejsc – starego, opuszczonego magazynu za blokami. Kiedyś często tam przesiadywałam gdy zrywałam się ze szkoły. Wypaliłam tu pierwszego papierosa, wypiłam pierwszy browar. To miejsce przywoływało wspomnienia. Lubiłam tak po prostu siedzieć, pić i myśleć. Jednak dzisiaj miałam już dość łażenia na dworze. Tyłek przymarzł mi do betonowego murka, a w głowie huczało od wypitego alkoholu. Czas się zbierać do domu. Kopnęłam kamień, który przeleciał dobre kilkadziesiąt metrów i uderzył w ścianę bloku. Wiedziałam, że ojca nie ma w domu, więc nie spieszyłam się. Miałam dużo czasu.

Wreszcie stanęłam przed znajomymi drzwiami. Wcisnęłam dzwonek, a po chwili na progu pojawiła się matka Amandy. Mimo że widziałam ją po raz pierwszy, od razu domyśliłam się, że to ona. Z wyglądu nie przypomina Amandy, ale sposób w jaki marszczy brwi gdy jest zdenerwowana jest identyczny.

– Jesteś pijana – zaczęła.

– Najpierw mówi się „dobry wieczór”

– Dobry wieczór. Jesteś pijana – wycedziła przez zęby.

– Nie „pijana”, ale pod wpływem. To różnica – warknęłam.

– Niby jaka?

– Ogromna –  weszłam do mieszkania mijając Klarę wciąż stojącą przy drzwiach.

Wyjęłam colę z lodówki, pociągnęłam sporego łyka i spojrzałam na matkę Amandy. Ciekawe, co by zrobiła moja matka na jej miejscu? Wkurwiła się? A może zignorowała? Córka wraca o jedenastej do domu i do tego po piwku. Wepchnęłam pustą butelkę do szafki z talerzami.

– A tak nawiasem mówiąc, czemu nie zadzwoniłaś do córeczki żeby na mnie naskarżyć?

– Zostawiła telefon. A do Aleksa nie zamierzam dzwonić. Skoro jest twoim ojcem, to niech się sam o ciebie martwi. Powiem Amandzie, gdy wrócą.

– Oj, nie przesadzaj. To tylko kilka piw.

– Ty siebie słyszysz? Dziewczyno, masz piętnaście lat! Jak Aleks się o tym dowie to mam nadzieję, że...

Przewróciłam oczami. Czy ta kobieta nie mogłaby dać sobie spokoju? Miała się zajmować bliźniakami, a nie moim wychowaniem. Zresztą skoro wychowała własną córkę na dziwkę, to jakie ma prawo mnie pouczać. Widać nie była idealną matką. Tylko że jak ojciec się dowie, że nie byłam dzisiaj grzeczną dziewczynką to będę miała przesrane. Nie znam go jeszcze na tyle, żeby wiedzieć jak zareaguje.

– No weź, nic się takiego nie stało. Obiecuję, że to był pierwszy i ostatni raz – powiedziałam krzyżując palce za plecami.

– Ja znam te „ostatnie razy” – mruknęła, ale zobaczyłam, że mam szansę.

Po co denerwować ojca i Amandę? Chyba najważniejsze, że zrozumiałam, że to złe. Powinnaś mnie zrozumieć.

Zastukała palcami o blat. Była moja. Uśmiechnęłam się triumfalnie, wiedząc, że Klara nikomu nie zdradzi szczegółów mojego powrotu.

– Chyba możemy się dogadać – mówiła powoli ociągając się. – Amanda nic mi nie mówi, nie wiem, co się dzieje w tym domu. Gdybyś mogła...

– Podkablować? Nie ufasz córeczce? – zadrwiłam.

– Ależ nie o to chodzi! Ja po prostu...chciałabym wiedzieć. W końcu wychowują się tutaj moje wnuki, powinny mieć szczęśliwe dzieciństwo. Muszę wiedzieć, czy nie dzieje im się krzywda.

– Okay. Umowa stoi. Tylko pamiętaj, wróciłam do domu o dwudziestej.

– Oczywiście. Co z bliźniakami?– powiedziała Klara.

– Aleks się nimi świetnie zajmuje. Tylko... trochę źle na dzieci wpływa jak rodzice się kłócą, ale poza tym to jest okay.

– Kłócą się? O co?

– A co ja jestem? CBA? Nie śledzę i nie podsłuchuję ich. Słychać krzyki, a jak chcesz wiedzieć o co chodzi, to zapytaj córuni.

– Często to robią?

– Ostatnio...prawie codziennie. Nie chcą żebym słyszała, ale i tak wiem, że coś jest nie tak. Ojciec dłużej siedzi w pracy, a Amanda chodzi wkurzona. A teraz, arrivederci, idę spać.

Klara znowu zastukała palcami o stół. Odwróciłam się i ruszyłam do mojego pokoju. Otworzyłam okno wciągając chłodne powietrze do płuc. Wrzuciłam ciuchy pod łóżko, z impetem wskoczyłam na nie. Sprężyny jęknęły, ale nie obchodziło mnie to. Zamierzałam udawać że śpię, żeby ojciec ani ta szmata nie robili mi wykładów. Miałam też dość przesłuchania Klary. Musi jej wystarczyć tyle, ile wie.  Wyciągnęłam spod poduszki słuchawki. Mały ekran walkmana rozświetlił się. W uszach słyszałam już znajomy tekst:

Nie potrzeba mi już więcej wrogów

Za wiele czasu poszło na marne

Kiedy patrzę teraz na to bardziej z boku

Widzę, że to było czasem gówno warte

Za wiele przepychanek bez sensu

Tylko się szarpię w miejscu

Zamiast wykorzystać szansę

Złapać tę falę i biec w przód

Co będzie jutro tego nie wie z nas nikt

Bywa trudno, nim się wejdzie na szczyt

Nie jest za późno, póki tlen jest we krwi

Nie wiem co myślisz ty,

mi jest żal tych zmarnowanych dni

Zeus – „Świt”