Część 284 - Jestem tylko mężczyzną! (część pierwsza)

 

Aleksander (Samuel)

Ubierałem chłopaków, byli już po śniadaniu. Amanda wydawała się zamyślona. Czytała jakiś artykuł o kryształowych dzieciach.

– Polecam film „dzieci indygo” jeśli cię to interesuje – powiedziałem wkładając Patrykowi białą bluzę. Moim zdaniem świetnie się komponowała z czarnymi spodniami do połowy łydki.

– Obejrzę, ale to ściema straszna. Na to wychodzi, że nasz Patryk to też takie dziecko Indygo, bo uważa, że jemu się wszystko należy, robi nam łaskę, że z nami obcuje, praktycznie każdy punkt się zgadza.

– Fakt, bo to ściema. To po prostu dzieci o mocnym charakterze, a nie jacyś wysłannicy z obcej planety, moim zdaniem. Ja pojadę samochodem, swoim, ty autobusem, przejmiesz potem mój samochód, dobrze?

– No właściwie, to może tak być. A co ty masz dyżur, jakieś plany?

Podszedłem do niej, z Kamilem we flanelowej koszuli z popielatym kapturem na rękach. Dałem całusa w czoło.

– Muszę coś załatwić w klubie jeszcze, zejdzie mi do nad ranem, wrócę ostatnim, albo mnie ktoś podwiezie.

– Jasne – odpowiedziała z uśmiechem zrozumienia.

Z Kamilem na rękach i z Patrykiem trzymanym za kaptur udałem się do samochodu, wpakowałem ich do fotelików i zapiąłem. Amanda jeszcze nie zakupiła większych fotelików dla bliźniaków, a tamte stare już sprzedała, dlatego zmienialiśmy się samochodami i pozwalałem jej na jazdę moim, choć wcześniej wydawało mi się to niemożliwe bym dał prowadzić jakieś kobiecie, no ale to w końcu nie jakaś kobieta, a moja żona.

– Chłopaki, dziś jedziemy gdzieś przed żłobkiem. Pierw do takiego pana, a nie do dzieci – zakomunikowałem. – Tylko nic nie mówicie mamie, bo mnie za jaja powiesi.

Zerknąłem w lusterko, widziałem jak grzecznie siedzą. Kamil wydawał się znudzony, a Patryk ożywiony wszystkim tym co widział za szybą. Wiedziałem, że mówią jeszcze bardzo niewiele, a i Amanda nie skojarzy pojedynczych słów jakie wypływają z ich ust i nie połączy ich w całość.

Jednocześnie prowadziłem i szukałem jakieś płytki dla dzieci. Nie znalazłem, postanowiłem więc im włączyć coś melodyjnego, bo Patryś już zaczynał się wiercić. Nie lubił podróżować w ciszy. Jedno melodyjne co znalazłem to jakieś stare discopolo. Odpaliłem i prowadziłem dalej:

Malowane na niebiesko okiennice,

Słoneczniki wyglądają na ulicę.

Na podwórzu kundel biały pręży się jak bury kot,

A Twe oczy tak się śmiały, bo patrzyłaś mi wprost.

I wróżyłaś z mojej ręki, nie pytałaś.

Wody dałaś, chleba dałaś, miodu dałaś.

W sad wiosenny mnie powiodłaś między drzewa

I zacząłem swoją rzewną piosnkę śpiewać.

Rzeki przepłynąłem, góry pokonałem,

Wielkim lasem szedłem, nocy nie przespałem.

Żeby Ciebie spotkać w małym kącie świata,

Żeby z Tobą zostać na calutkie lata.

Boisko na którym umówiłem się z Michałem nie było daleko. Wjechałem na nie dużą bramą, która nigdy nie była zamknięta. Zatrzymałem się, wysiadłem, otworzyłem tylnie drzwi.

– Oto twoi wnukowie – powiedziałem do teścia.

– Poważnie ich przywiozłeś? – Wydawał się zaskoczony.

– Oczywiście, że poważnie.

Odpiąłem Patryka z fotelika i postawiłem na betonie. Następnie wszedłem w głąb samochodu by odpiąć Kamila. Kamiś wydawał się nieufny, stał cały czas przy mnie i patrzył się na Amandy ojca spod byka ze srogą miną. Patryk natomiast natychmiast podszedł się przywitać. Wyciągnął swoją małą rączkę na przód i powiedział:

– Ceść – tym swoim dziecięcym, piskliwym głosem.

– Cześć – odpowiedział mu Michał i odwzajemnił uścisk.

– Nawet nie wiesz jaki ci jestem wdzięczny.

– Drobiazg – uciąłem rozmowę, szybko i sprawnie.

Usiadłem na tylnym fotelu ale w taki sposób, że moje stopy dotykały asfaltu. Kamila wziąłem na kolana i pocałowałem we włosy.

– Jak wam się układa? – zapytał Michał biorąc Patryka na ręce.

– Trochę rychło w czas na interesowanie się córką.

– Przyganiał kocioł garnkowi.

– Ja i ty to przepaść. Jeśli już si nacieszyłeś, to chciałbym… muszę ich do żłobka dostarczyć, a potem jechać do pracy.

Wstałem z miejsca i zacząłem zapinać młodszego z moich synów w foteliku. Następnie Michał podał mi Patryka wprost do rąk.

– A jak żyje Klara?

– Całkiem, całkiem. Trzyma się całkiem nieźle – odpowiedziałem zapinając Patryka, który już zaczął się wiercić i wyrywać.

– Mógłbyś to rozwinąć?

– Nie, bo to nie wykład.

– Pyskaty jesteś.

– Fakt niepodważalny – odrzekłem unosząc brwi do góry i zasiadając za kierownicą. Już miałem odjeżdżać gdy Michał zapukał w moją szybę. – Czego? – zapytałem opuszczając szybę.

– Mam problemy, pomożesz mi?

– Nie wiem, raczej nie, bo Amanda by tego nie chciała.

– Zapłacę ci.

– Za co i ile?

– To nie temat na rozmówki przy dzieciach. W Manhattanie dziś o dwudziestej?

– O dwudziestej jestem już umówiony na kolacje, dwudziesta trzecia, będę przy barze – odpowiedziałem, zasunąłem szybę i odjechałem, zostawiając za sobą piękną czarną Lancie własności mojego teścia.

W klinice zjawiłem się spóźniony, bo Patryk się polał i musiałem go wytrzeć, na szczęście w żłobku mieli jakieś ubranie na przebranie dla niego, bo inaczej przyszłoby mi o jakiś dziecięcy sklep zahaczyć i mu coś kupić. Wpadłem więc do gabinetu jak po ogień, na moją czarną polówkę pośpiesznie założyłem biały kitel. Czułem na sobie czyjś wzrok. Odwróciłem się.

– Cześć – powiedziałem do młodej blondyneczki.

– Witam, panie doktorze – odpowiedziała z kokieternym spojrzeniem. Usiadłem za biurkiem w gabinecie – Może kawki?

– A może tak wyniki, są już gotowe? – dopytywałem.

– Nie jeszcze nie. Kompletnie o nich zapomniałam. Moje całe myśli zaprzątnięte są pewnym nic niewartym facetem. – Uśmiechnąłem się na jej słowa, a kiedy mijała mnie wymierzyłem delikatnego klapsa. – Co to było? – zapytała zaskoczona.

– Pospieszenie – odpowiedziałem z łobuzerskim uśmiechem. – Emila, naprawdę, raz, raz, bo ja bez tych wyników nie mogę pracować.

Hubert (Iwan)

W samochodzie panował gwar, i to taki jak na hali sportowej, albo co najmniej w markecie podczas promocji. Dzieciaki dokazywały. Właściwie to robili sobie na złość, ale postanowiliśmy z Magdą się tym nie przejmować. Uznaliśmy, że chłopcy tak mają.

– Tato, tato, a cemu to on siedzi z przodu, no? – dopytywał Marcel.

– Bo ty siedzisz z mamą z tyłu, jak taki mały frajerek, bo się boisz sam.

– Nie plawda, nie boje się, mamo powiedz, że się nie boje! – wykrzykiwał Szymon.

– Szymon się nie boi, a po prostu lubi towarzystwo. Możecie być wszyscy tak chociaż z pół tonu ciszej?

– Ja też? – wyszeptała mi do ucha moja żona.

– Ty byś mi mogła coś z włosami zrobić, bo nie zdążyłem ich ułożyć – odpowiedziałem. Poczułem muśnięcie jej warg na płatku mojego ucha, następnie na szyi.

– Kiedy znów pojedziemy wszyscy razem na basen? – zapytał starszy z moich synów.

– Możemy jeździć co tydzień jeśli tylko chcecie – odpowiedziałem.

– Chcemy! – krzyknął Szymon.

– Zamknij się, idioto.

– Sam się zamknij, większy idioto.

– Idiota do liczby pi – powiedział szybko Marcel.

– Ale ile to ma liczba pi, synku?

– Tata, ty z pewnością wiesz, bo jesteś taki mądry – zakpił. – Majma, to nie moja działka, ale coś trzy przecinek czternaście chyba.

– Trafiłeś cwaniaku, ale pi to trzy przecinek milion czterysta piętnaście tysięcy dziewięćset dwadzieścia sześć, albo można jeszcze bardziej wydłużyć, że pi to sto czterdzieści jeden milionów pięćset dziewięćdziesiąt dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt trzy – oznajmiłem dumny z siebie, a chłopcy zamilkli i wpatrywali się we mnie zszokowani. – Bo wiecie, można też miliardy…

– Nie, Hubert, mężu, błagam nie. My wszyscy wiemy, że ty masz kalkulator w głowie, ale już zamilcz – powiedziała do mnie żona i jednocześnie robiła mi włosy na żel, ja dalej prowadziłem.

– Jak sobie życzysz, kochanie.

– Dziękuje, że do nas wróciłeś – wyszeptała do mojego ucha tak by nasi synowie tego nie słyszeli. Marcel już zaczął uruchamiać odtwarzacz płyt.

– Tu jest moja rodzina – odpowiedziałem żonie.

– Czyli w końcu dojrzałeś?

– Coś w ten deseń. – Uśmiechnąłem się pod nosem. – Zabieram cię dzisiaj na imprezę.

– Ty? Mnie?

– Co się tak szokujesz, przecież kiedyś się bawiliśmy wspólnie i było super. Chłopaki zostaną z opiekunką, już wszystko załatwiłem, ale pierw kolacja we dwoje, potem potańcówa, co?

– Dla mnie super.

– Włącz małą księżniczkę, włącz, księżniczkę chcę, księżniczkę! – wykrzykiwał Szymon.

– Włącz mu – poleciłem Marcelowi. – Na siódemce będzie. Szymonek, gotowy? Śpiewamy, tylko tak by nas ludzie słyszeli.

– Boże co za wstyd. Kto w takim wozie słucha piosenek dla dzieci? – zapytał Marcel gdy ja opuszczałem dach porsche i robiłem głośniej.

– Nie no, dzięki ojciec, teraz to się nawet nie ma jak schować.

– Nie marudź, tak naprawdę to była twoja ulubiona piosenka z dzieciństwa – powiedziałem do mojego trzynastolatka i zmierzwiłem mu włosy.

Szymon zaczął śpiewać, więc postanowiłem się do niego przyłączyć:

Mała Księżniczko oczy masz jak odbicie gwiazd.

Moja Księżniczko skarby gwiazd w oczach swoich masz.

Mała Księżniczko Ty i ja

– Szymek, ale głośniej, jeszcze nas ci w korku piętnaście samochodów dalej nie słyszą – podpuszczałem go.

– Robisz to specjalnie – wytknął mi Marcel wprost do ucha.

– Co mówisz? Nic nie słyszę! – krzyknąłem.

– Już nic. Kupię sobie koszulkę z napisem: całe życie z wariatami – wykrzyknął wprost do mojego ucha, naburmuszył się, złożył ręce na piersi i oparł wygodnie, prawie leżąc w tym siedzeniu.

Chciała być zawsze tylko z nim

Lecz ojciec król na to krzywo patrzył

Rękę jej przyrzekł za trzy dni

dać temu, kto jest najbogatszy.

Spotkali się ostatni raz.

W świetle księżyca, w blasku gwiazd.

Obiecał że pewnego dnia,

uciekną stąd razem.

W końcu dojechaliśmy do domu, ku radości Marcela oczywiście, bo nie musiał po raz piąty słuchać tej samej piosenki w wykonaniu reszty rodziny. Z Magdą tylko szybko się przebraliśmy i wyszliśmy z domu, wkroczyliśmy wprost do taksówki i pojechaliśmy na kolacje.

– Co dla państwa? – zapytała kelnerka.

Złożyliśmy zamówienia i poczułem, że to jednak był dobry wybór. Rozwód nie miał sensu, my mieliśmy jeszcze co ratować. Tylko do tego trzeba było też mojej woli, a nie tylko Magdy chęci. Angelika rzucając mnie, odpychając, dała mi kopa bym zawalczył o dzieci i żonę. Powinienem jej za to podziękować. Tak naprawdę przecież niczego mi nie brakowało, miałem rodzinę, dom, pieniądze, kilka samochodów. Miałem kobietę, która umiała być matka i żoną i na co miałbym to zamienić? Na Angelikę, zbuntowaną chłopczycę? Na myśl o niej moje wargi powędrowały ku górze. Kochałem Angelę, ale nie mogłem z nią być, nie w tym życiu. Dzieliła nas za duża różnica wieku, doświadczeń życiowych, priorytetów. Ona mentalnie była jeszcze dzieckiem, a ja byłem już w pełni dorosły.

– Podrzędna karczma. Lata tu nie byliśmy – przypomniała mi moja żona.

– Racja, aż dziw, że jeszcze istnieje.

– Ale wtedy było inaczej, tam były stoły bilardowe, wtedy był to bardziej pub, niż knajpa w której można coś zjeść.

– Wszystko się zmienia. Wskoczę po piwo do baru – oznajmiłem.

– Dla mnie też.

– Nie miałem zamiaru cię pomijać. – Uśmiechnąłem się do niej i skierowałem w stronę blatu barowego. Obok niego znajdowało się wejście. Usłyszałem znajomy głos. Instynktownie odwróciłem głowę w tym kierunku, a do baru weszła kobieta puszczana przodem przez mojego największego rywala ostatnich czasów.

– Co dla ciebie? – zapytał się blondynki.

– Coś z jak najmniejszą ilością kalorii – odpowiedziała. – Zajmę miejsce, ty zamów.

– Nie odchudzaj się, masz idealną figurę – powiedział dziewczynie i oparł się o blat obok mnie.

– Co dla panów? – zapytała kelnerka.

– Pan był pierwszy – oznajmił Aleks i dopiero jego wzrok padł na mnie. – Dobra, uznajmy to za zbieg okoliczności.

– Dwa piwa, proszę.

– Z kim tu jesteś? – zapytał.

– O dziwo z żoną, a ty widzę z kochanką.

– Nie interesuj się moim życiem prywatnym i łapy precz od Amandy.

– Z rok jej nie widziałem, nie martw się, nie wygadam. – Rzuciłem okiem na jego towarzyszkę, siedziała niedaleko przy stoliku. – W skali od jeden do dziesięciu, dałbym jej siedem. Amandzie dałbym dziewięć.

– Czyli mamy podobny gust co do kobiet.

– Pańskie piwa, a dla pana.

– Coś dietetycznego i karkówka z grilla.

Wziąłem piwa i odszedłem od tego nowobogackiego pozera. Aleksander Górski był taką osobą, która wkurwiała mnie na każdym kroku. Ja po prostu nie lubiłem ludzi takich jak on, coś mnie w nich drażniło. I myślę, że nawet jeśli poznalibyśmy się w zupełnie innych okolicznościach to i tak byśmy się nie dogadali.

Aleksander (Samuel)

Po kolacji wróciłem jeszcze na godzinkę do kliniki, następnie udałem się do baru, w którym byłem umówiony z Michałem. Marcin zgodził się pójść ze mną, zgodził się nawet wejść w ten interes agencji internetowej. Byłem pod wrażeniem, że ma na tyle odwagi, ale lubiłem go. Miał w sobie tą dziecięcą radość życia i sztywniactwo emeryta, jednak o dziwo w nim się to nie kłóciło, a ładnie współgrało.

– Część, jesteś spóźniony – rzuciłem do Michała.

– Wybacz, ale…

– Córka ma to po tobie, też nie żyje za pan brat z zegarkiem.

– Przyniosę piwa – zaoferował się Cinek. To był taki skrót od Marcinek. Zdaniem wszystkich fajnie brzmiało, wszystkich oprócz samego Marcina oczywiście.

– Jaki masz problem? – zapytałem się wprost.

– Wszyscy których znałem siedzą, jacyś nowi zbierają haraczę. Robisz w haraczach, prawda?

– Już nie. Nigdy też nie robiłem. Zajmował się tym Fabian, ale on znowu siedzi. Potem przejął to jego syn. Teraz nie wiem jacy gówniarze to mają. Nie będę sięgał po gnata o kilka stów co tydzień. Nie jestem pojebany.

– Nie stać mnie im tyle płacić. Straszą, że spalą mi lokal. Masz więcej kontaktów niż ja. Uaktywnij je.

– Michał, ja poważnie, nie mam kontaktów.

– Jesteśmy rodziną – wytknął mi.

– A co to, jak jakieś powołania na biblie. Ja cię na moim ślubie nie widziałem, wódki na moim weselu nie piłeś, na wstępowaniu w wiarę moich dzieci też cię nie było, więc jaka my rodzina?

– Gdyby nie ja nie byłoby Amandy.

– Argument naprawdę… woła normalnie o pomstę do nieba. Wykonam telefon, ale nie wiem czy coś z tego wyjdzie.

– Zapłacę ci, wolę tobie raz niż im co tydzień po dwa tysiące, no kurwa, ceny z kosmosu.

– Bo to gówniarze, a air maxy i smartfoniki coraz droższe – wyjaśniłem i na chwile pożegnałem Michała kierując się w stronę toalety. Powiedziałem też po drodze Marcinowi, że zaraz wrócę.

– No część, Damian, chrześniaku ty mój – powiedziałem do słuchawki.

– Mam kaca, więc streść, bo chcę dalej spać – usłyszałem w odpowiedzi.

– Po wsadzeniu twojego ojca, kto przejął haracze? Ty, nie?

– Tak, ale zwolniłem miejsce sam zanim mnie nogi bejsbolem połamali. Mam legalną pracę, jestem modelem, chodzę do prywatnego gimnazjum, nabrałem ambicji. Ulica to już nie moja bajka, tobie też radzę stamtąd spieprzać póki jeszcze możesz.

– Już spieprzyłem, dzięki za troskę. Chcę tylko komuś pomóc.

– Jeśli to ktoś nieważny, to niewarte zachodu. Juby ma haracze, przynajmniej miał miesiąc temu, ale tam królowie umierają i rodzą się co dnia nowi, jak to na ulicy.

– Sam wiem jak jest. Prawdziwi gangsterzy mają teraz legalne interesy, rodziny i płacą podatki, a dzieciaki umierają za to by być kiedyś takimi gangsterami.

– Kiedyś mnie to kręciło, ale teraz chce być aktorem, albo lekarzem. Juby jest ze śródmieścia, najgorsza dzielnica w mieście, środkowa brama, często w czerwonej czapce jak papa smerf. Znajdziesz. – Rozłączył się.

Powróciłem więc do baru, napiłem się piwa. Potem jakiś małolat mnie trącił, więc go odtrąciłem. Pchnął mnie, więc dałem mu w mordę i rozwinęła się bijatyka. Sam nie wiem kiedy, ale wpadłem w amok i poczułem w końcu na swoich pięściach jego krew.

– Kurwa, Aleks, zabijesz go! – warknął mój teściu, a Marcin mnie odciągnął od tego szczeniaka.

– Jak gówniarza w domu nikt szacunku nie nauczył to nie moja wina.

– Proszę opuścić lokal, albo wezwiemy policje – nagle powiedział chyba barman.

– Ty tak do mnie synku? – zapytałem zszokowany. Marcin już ubiera marynarkę.

– Wyjdźmy lepiej – zaproponował.

– Nie, dlaczego niby. Oddałem szczeniakowi, poza tym policja mi nic nie zrobi.

– Nie chojracz, chodź, wychodzimy. Przepraszamy i już sobie idziemy – powiedział Michał do barmana i wraz z Marcinem wypchnęli mnie na zewnątrz. Zimny podmuch wiatru trochę ukoił moje rozkołysane nerwy, ale nadal miałem ochotę się wyżyć.

– Jedziemy do śródmieścia! – krzyknąłem do chłopaków.

– Po co? – zapytał zaskoczony Cinek.

– Zrobimy zadymę tym od haraczy.

– Wracasz do biznesu? – zapytał Michał.

– Nie, tato, chce się po prostu gdzieś wyżyć, a tam będzie najlepiej i dla ciebie i dla mnie. – Zatrzymałem taksówkę. Otworzyłem drzwi przed panami, a sam zamierzałem zasiąść z przodu.

– Co znaczy wyżyć? – dopytywał Marcin.

– Zaraz się przekonasz – zamknąłem tylnie drzwi i otworzyłem sobie przednie.

– Na Fryderyka Chopina, zaparkować przed środkową bramą.

– Mam złe przeczucia – nadawał Marcin.

– Cicho bądź. Większość tam znam, nic nam od tych starych nie grozi – uspokajałem.

– Ja mam gorsze przeczucia niż Marcin. Nas jest trzech, a ja tam widzę co najmniej już z osiem głów.

– Nie cykor, co ty jaj nie masz? Moja żona, a twoja córka ma więcej, kurwa, odwagi niż ty. Grzecznie z nimi pogadamy, jakby co wyskoczę na solo, na ciebie nawet nie naplują, gwarancje masz zięcia. Pamiętaj jesteśmy rodziną.