Część 14 - Makbet

Część 14 - Makbet

Amanda (Magdalena)

Listopad 2011 roku.

Dominika po utracie Kamila była… smutna, ale działała dokładnie tak samo jak podczas zakochania. Zarówno miłość jak i jej utrata stały na drodze w samorealizacji się. Nie rozumiałam takich ludzi. Pierw lecą na każde skinienie faceta, są tak zakochane, że nie mogą się uczyć, a dbają o swój wygląd tylko dla tego pana x. Potem miłość znika, a one znów nie są w stanie się uczyć i nawet już o siebie nie dbają, bo po co skoro już nie ma pana x?

Dominika jednak była moją przyjaciółką, od zawsze i mimo wszystko, dlatego nie mogłam jej zostawić w potrzebie i pozwolić by się tak stoczyła. Ja takiego stanu nie umiałam nazwać inaczej jak tylko i wyłącznie staczaniem się.

– Rusz się z łóżka – powiedziałam pewnie i posunęłam jej nogi by móc usiąść.

– Amanda, daj mi spokój. Kamil… nie mogę go zapomnieć – mówiła przez łzy i miętoliła w dłoni chusteczkę higieniczną.

– Bo siedzisz w tych czterech ścianach. Nie od dziś wiadomo, że klin leczy się klinem.

– Nie chcę już żadnego faceta! – krzyknęła jakby do siebie.

– To idź do zakonu! – odkrzyknęłam.

Zaczęła się śmiać, ja też, ale to nie ważne. Najważniejsze, że ona się uśmiechnęła. Teraz mogłam przejść do istoty mojego planu.

– Teraz tak. Tu masz polski, tu matmę, a tu… – zaczęłam wyjmować zeszyty z mojego plecaka.

– Skąd to masz?

– Od Doroty. Powiedziałam, że jesteś chora, przekaże wychowawczyni. Swoją drogą jak ty to robisz, że rodzice nie wyrzucają cię do szkoły?

– Ojciec pije jak szewc, a matka siedzi za granicą i haruje na to wszystko.

To co gościło w domu Dominiki było idealnym pokazem. Pokazem tego do czego prowadzi nieodpowiedzialność. Jednak tak to już jest jak pierw się robi dzieci, a potem się martwi, że nie ma się na nie pieniędzy. Zastanawiałam się czy tak jest na całym świecie, czy tylko Polacy to tak głupi naród.

– O czym tak myślisz? – zapytał Tomasz, brat Dominiki, który nie wiadomo kiedy pojawił się w pokoju.

Lubiłam gdy się na mnie patrzył, to mnie dowartościowywało, zdawał się pożerać mnie wzrokiem. Nie był jednak w moim typie z kilku powodów. Po pierwsze był szczupły, zero mięśni. Po drugie miał nijakie włosy i nawet nie starał się ich ułożyć. Po trzecie nie miał mi nic do zaoferowania oprócz rozmowy i spacerów. Co to za facet, co nie ma ani porządnej pracy, ani porządnej szkoły nie skończył, ani auta nie ma, ani… kompletnie nic. Nie mogłam się wdać nawet w romans z kimś takim. Nie dość, że spłukany, to jeszcze nie miał w  sobie nic męskiego, a ja lubiłam mężczyzn, a nie chłopców.

– Myślę o tym, że poznałam pewnego MĘŻCZYZNĘ – świadomie postawiłam nacisk na ostatnie słowo.

– Kolejnego? Opowiadaj! – poleciła Domi, wysmarkała nos i usiadła na łóżku gotowa słuchać fascynującej historii, a ja właściwie nie wiedziałam co jej powiedzieć.

– Nie było fajerwerków, ani motyli w brzuchu, jeśli na to liczysz. Nie lubimy się. Znaczy ja go trochę lubię, zabójczo całuje, ale on mnie nie znosi.

– Nie znosi i całuje?

– Nie wydaje się być do końca normalny.

– A może właśnie jest bardzo normalny.

– Nie powiedziałabym. Znasz go – spojrzałam na nią spode łba.

– Kto to taki? Wojtek? Ktoś z twojej szkoły?

– Nie… ten współlokator twojego byłego, niedoszłego, żonatego – wypaliłam nagle, a dopiero po fakcie zdałam sobie sprawę z tego, że robię jej przykrość.

Musiałam zacząć się bardziej pilnować, w końcu Domi była znacznie bardziej uczuciowa niż większość dziewczyn. Z pewnością była bardziej uczuciowa niż ja.

– Domi, przepraszam.

– Nic się nie stało. Mam tylko nadzieję, że nie chcesz Majce odbić Patryka. To by był już cios poniżej pasa. Najpierw on był gejem, z Majki opowieści, potem ty się z nią założyłaś że ona go nie zaciągnie do łóżka, a teraz chcesz…

– Nie chcę Patryka. O Aleksie mówię – przerwałam jej bo naprawdę już miałam dość słuchania o Majce i Patryku w wydaniu Big Love.

– Amanda, on jest jakiś dziwny – zaczęła Dominika.

– Mówiłam, to się upierałaś, że normalny.

– Bo nie wiedziałam, że mówisz właśnie o nim.

– No to teraz już wiesz.

– Zanim cokolwiek z nim zrobisz to zastanów się kilka razy – Dominika mówiła, Tomek wyszedł. – On nie jest przyjemnym typem, ma takie spojrzenie,  jakby mógł zabić.

– Nie jest przyjemnym typem, potwierdzam. Pojechał po mnie chyba maksymalnie. Myślał, że ja coś z Kamilem. Wyobrażasz to sobie?

– Szczerze to wyobrażam sobie ciebie z Kamilem.

– Dzięki, ale nie. Chcę mieć chociaż jednego przyjaciela, z którym nie byłam, nie chodzę i nie pójdę do łóżka.

– Dobre podsumowanie własnej osoby.

– Umiem być samokrytyczna. Teraz dość o mnie. Przepisuj te zeszyty, a potem ci pomogę nadrobić zaległości. Zbliża się koniec semestru, a ty masz więcej zagrożeń niż lat.

– Nie prawda. Jest ich trochę mniej. Tak odrobinkę mniej. – Domi pokazała na palcach taką odrobinkę.

– Przepisuj, a ja w tym czasie doczytam Makbeta.

– Fajne to? – zapytała.

– Szekspira. Szczerze to wolę teatr antyczny, z zasadą trzech jedności. Jednak Makbet w porównaniu z Hamletem, czy Romeo i Julia jest znacznie… – szukałam odpowiedniego słowa – ciekawszy – dodałam.