Część 5 - Kalejdoskop wspomnień

Część 5 - Kalejdoskop wspomnień
Amanda (Magdalena)

Minął rok odkąd spotykałam się z Krzyśkiem… nadeszły wakacje, pierwsza ostra impreza, pierwszy seks. Pamiętam jak trzymał swoją dłoń na moim brzuchu i delikatnie wsuwał ją pod bluzkę. To było na łóżku rodziców naszej koleżanki, bo to u niej była ta impreza. Nie byłam mocno pijana, właściwie to prawie wcale nie piłam. Nie wierzyłam jednak w miłość, widziałam co ona robi z ludźmi. Moja matka kochała ojca i jak na tym wyszła? Bartek miał racje „Nigdy nie licz na faceta, mała, sama sięgaj gwiazd!”. Dlatego przed samym wejściem Krzyśka we mnie zapytałam „po przyjacielsku?”.

– Po przyjacielsku – odpowiedział.

Czy bolało? Trochę, ale było znośnie. Nie jakoś wybitnie dobrze, ale nie było tak najgorzej.

Tydzień później bawiłam się z Krzyśkiem na weselu mojej matki. Bartek zechciał zalegalizować związek. Nawet się z tego cieszyłam, było znośnie. Matka rzuciła picie, Bartosz miał peszą pracę, ja chodziłam na dodatkowe kursy językowe. Jednak wiadomo, że jak jest za dobrze to zawsze ktoś to musi zniszczyć. W tym przypadku był to mój ojciec. Chociaż i ja dołożyłam jednego buldożera do zburzenia tej nietrwałej konstrukcji jaką jest rodzina.

W sierpniu poznałam Daniela. Był przystojny, starszy, dobrze zbudowany i bardzo męski. Kręciło mnie to, że miał motocykl, że nauczył mnie prowadzić. Nie byliśmy razem, ale to dla niego zaczęłam się zmieniać. Podobały mu się dziewczyny na wysokich obcasach więc rzuciłam adidasy i trampki w kąt. Wolał duże dekolty, więc pozbyłam się wszystkiego co było bez dekoltu. Z Krzyśkiem widywałam się coraz mniej, aż w końcu kontakt całkowicie się urwał. Z Danielem zostaliśmy oficjalnie parą. Każdy mi go zazdrościł. W zwykłej koszulce wyglądał jak ideał wyjęty z pod ręki najlepszego rzeźbiarza. Jedynie Dominika mi go odradzała.

– Powinnaś być z Krzyśkiem – powtarzała niczym zdarta płyta.

Dominika była moją przyjaciółką od dzieciństwa. Była ode mnie młodsza, a jak wiadomo młodszych się nie słucha, nawet kiedy mają racje. Ceniłam ją jednak za to, że zawsze była przy mnie. Nie tylko gdy było dobrze, ale przede wszystkim za to, że była przy mnie gdy było źle.

Z Danielem zaczęły się sprzeczki. Dużo pił, czasami coś brał, ale nie wiedziałam co. Odciągał mnie od nauki. Już w samym wrześniu miałam więcej nieobecności niż wszyscy z klasy razem wzięci. Był też strasznie zazdrosny. Wystarczyło, że tylko z kimś rozmawiałam, a on już robił awantury.

W październiku byłam na wagarach w miejscowym klubie, w tym samym co zawsze. Dominika opowiadała o swojej koleżance, takiej która mieszkała obok jej babci. Nie lubiłam o niej słuchać. Majka – ta koleżanka była z lepszego świata, z takiego jakiego ja nigdy nie zaznam. Żyłam w realiach, a tamta panienka w świecie włożonym między bajki. Wtedy dosiadł się do nas Krzysiek z Wojtkiem. Wojtek wyglądał jak zawsze, niewysoki, szczupły, ale Krzysiek… ten był odmieniony. Już nie w dresie, a w marynarce. Szeptał mi na ucho, że to taki jego nowy image. Wtedy pojawił się Daniel. Zaciągnął mnie za ramie do toalety, dał dwa razy w twarz. Za co? Nie wiem do dziś, ale to był nasz koniec. Wybaczałam awantury, bezpodstawną zazdrość, ale nie uderzenie.

Wróciłam do domu i byłam wielce zdziwiona, że moja matka o wszystkim wie. O nieobecnościach, o Danielu, nawet o uderzeniu.

– Twój ojciec dzwonił – wyjaśnił Bartek.

Okazało się, że klub w jakim wagaruję należy do koleżanki żony mojego ojca. Tatuś, który od momentu wypadku samochodem się ze mną nie kontaktował nagle sobie przypomniał o tym, że ma córkę.

– On nam zarzuca, że się tobą nie zajmujemy. Chcę cię zabrać – powiedziała matka.

– To niemożliwe, nie może! – wrzasnęłam i stanęłam na równe nogi.

– Mówi, że jesteś dziewczyną dilera, który cię pierze – skomentował Bartek, który bawił się samochodzikami z chłopcami na dywanie.

– Wolę się zabić niż z nim mieszkać! – krzyknęłam najszczerszą prawdę. Była bym w stanie to zrobić. Wszystko byleby z nim nie zamieszkać.

– Spokojnie – szepnął Bartek. – Amanda, spokojnie. Zostaniesz z nami, obiecuje. – Przytulił mnie, uspokajał. Tak naprawdę to jego uważałam za mojego ojca. Kochałam jak ojca, chociaż nigdy mu tego nie powiedziałam.

Udowodniłam wtedy, że nic nie ćpam. Zgodziłam się sama iść na komisariat i zrobić testy na narkotyki. Okazało się, że miałam racje. Co się tyczy siniaków to wyłgałam się wypadkiem na motocyklu. Nie chciałam Daniela wkopywać. Bartek był wkurwiony. Poszedł na spotkanie z moim biologicznym. Pobili się. Bartek był silniejszy i od zawsze miał problemy z opanowaniem. Starszy wylądował w szpitalu, a Bartek we więzieniu.

Na skutek tych wszystkich wydarzeń matka na nowo się rozpiła. Ja poznałam Filipa. Był bogaty i to wystarczało by go lubić. Byłam w jego studiu muzycznym, był też architektem. Ja miałam szesnaście lat, a on dwadzieścia osiem. Kiedy czekałam na niego w studiu podszedł do mnie młody chłopak, blondyn o ciemnych oczach.

– Jesteś smutna – stwierdził.

Uderzałam wtedy bezsensu w klawisze fortepianu. Byłam smutna. Matka zaszła w ciąże z kompletnym idiotą, ale przecież nie mogłam mu tego powiedzieć.

– Wiesz, o której będzie Filip?

– Nie. Jestem Janek – przedstawił się i usiadł przy moim boku. – Graj tak jak grałaś i spotkamy się po środku.

Poczułam jego bliskość, był inny, wyjątkowy, ale Filip… To wszystko wydawało się koszmarem. Matka urodziła Igora i pierwsze co zrobiła po wyjściu ze szpitala to upicie się. Jej nowy facet – Łukasz… ten wszczynał tylko awantury, był niemal moim rówieśnikiem i wiecznie chodził na haju. W domu brakowało wszystkiego, nawet podstawowych rzeczy… przez to nie mogłam zrezygnować z Filipa, bo moja decyzja odbiłaby się na wszystkich. Ja bym rzuciła faceta, a skutkiem tego moi bracia nie mieliby co jeść.

To wtedy zechciałam być kimś, podnieść się, zmienić swój los. Trochę dzięki Jankowi, to on pilnował czy chodzę do szkoły, nawet mnie do niej odwoził. To on załatwił mi korepetycje z matematyki. To on zawsze był... A Filip? Temu zależało na moim ciele, nie na mnie. Musiałam jednak dokonać wyboru. Jednak kiedy poszłam do Jana powiedzieć, że z nami koniec, poznałam Kornela. Janek miał syna. Mały był uroczy, wygadany i uśmiechnięty.

– Nie wiedziałam – zaczęłam kiedy mały już zniknął w swoim pokoju.

– Nie chwalę się tym na prawo i lewo. Znaczy nie wstydzę się syna, ale ty jesteś jeszcze taka młoda, mogłabyś się wystraszyć – staral się tłumaczyć.

– Nie wystraszyłam się.

Naprawdę się nie bałam. W domu miałam troje dzieci. Jedno więcej czy jedno mniej, naprawdę nie robiło mii żadnej różnicy. I wtedy Jasiek mnie pocałował, przeszył moje ciało dziwny prąd, taki dreszcz i całkowicie zapomniałam jaki był rzeczywisty cel mojej wizyty. Janek wziął mnie w ramiona i zaniósł do swojego pokoju, pokazał co to naprawdę znaczy seks. Poczułam co to znaczy „mieć orgazm”. Nagle na jednej szali stało udane życie seksualne i szczęście rodzinne, a na drugiej stały finanse i obowiązki.

– Ile miałeś lat jak się urodził? – zapytała Jaśka kiedyś z samego rana.

– Szesnaście. Jego matka zmarła gdy miał roczek – odpowiedział.

Dostrzegłam, że to jest dla niego bolesny temat, dlatego nigdy więcej go nie poruszyłam.

Kornel wpadał nam do pokoju niemal zawsze kiedy zostawałam tam na noc. Władowywał się do naszego łóżka tłumacząc, że szuka jakieś zabawki. Oczywiście kłamał. Chciał po prostu z nami pobyć. Czasami ojciec Janka go wynosił, pomagał mu w wychowywaniu czterolatka.

Wtedy wiedziałam czego chce. Byłam gotowa zerwać z Filipem. Ten kulturalnie odprowadził mnie pod dom, pocałował na pożegnanie. Jan to widział. Urządził awanturę, był wściekły. Wsiadł do samochodu i odjechał. Rano zadzwonił do mnie jego ojciec. Płakał i łamał mu się głos.

– Jan zmarł, miał wypadek. – Tyle wystarczyło bym pojęła, że to koniec, że bajka dobiegła końca zanim się w ogóle zaczęła.

Zaczęłam krzyczeć, wyć, zdemolowałam cały pokój. Nie poszłam na jego pogrzeb, nie potrafiłam. Miałam cholerne poczucie winy. Wsiadł do samochodu w takim stanie, przeze mnie. Był przecież cały w nerwach, prosiłam by nie odjeżdżał, ale nie posłuchał.

Mogłam dalej nie jeść, chodzić po domu w dresie, nie chodzić do szkoły, ale przypomniały mi się jego słowa „jeśli chcesz, to możesz wszystko. Jeśli nie masz po co żyć, to żyj na złość innym. Im lepiej będziesz żyć, im będzie z tą świadomością gorzej”.  Podniosłam się. Pewnego dnia po prostu wstałam z łóżka, ubrałam się, zrobiłam makijaż, poszłam do szkoły i poświęciłam cały swój wolny czas na „bycie kimś lepszy”. Wtedy też obiecałam sobie „nigdy więcej miłości”. Zdecydowałam się na wygodne życie, łatwe życie, na kasę, na wieczne bycie singielką. 

Nadeszły wakacje 2010 roku, miałam szesnaście lat, bagaż doświadczeń i skrupulatnie ułożony plan na przyszłość.