Część 4 - Ku pamięci nienarodzonemu

Część 4 - Ku pamięci nienarodzonemu
Aleksander (Samuel)

To było dziwne uczucie, tak jakby nagle ktoś spuścił ze mnie powietrze niczym z baloniku, takim jakie dmucha się na przyjęcia dla dzieci. Zdejmowałem właśnie czerwoną polówkę, okropnie mi było w czerwonym kolorze. Stałem w rozlatującej się kuchni, przed lodówką. Na drzwiach lodówki wisiał kalendarz. „29 Września”… to wtedy zmarła. Na chwilę mój wzrok zaszedł mgłą, jakby naszły mi łzy, ale powstrzymałem się od płaczu.

– Kawy czy herbaty!? – krzyknąłem do chłopaków.

Chciałem by przyszli do kuchni, by zaczęli mówić o gówniarskich imprezach, planach na przyszłość, o czymkolwiek byle bym nie myślał.

– Kawy! – odkrzyknęli niemal chórem.

– Kurwa, widzieliście moją kurtkę? Tą dresową! – dopytywał Kamil.

– Wyprałem ci! – odkrzyknąłem.

– Swoją drogą mógłbyś się w końcu nauczyć używać pralki – skwitował Patryk zapewne w stronę Kamila.

– Jak kupimy automat, to będę się uczył. – Ten to zawsze miał dobrą wymówkę by nic nie robić, albo robić jak najmniej.

– Ty Aleks, a w tej bluzie…

– Wyjąłem, leży na komodzie w korytarzu – odpowiedziałem wsypując kawę do dwóch kubków, a dla siebie wyjąłem herbatę w torebkach.

Czajnik zagwizdał, zalewałem akurat kawę Patryka, gdy kubek pękną. Poczułem gorąco przedostające się przez spodnie, syknąłem z bólu.

– Cholera! – warknąłem i zacząłem natychmiastowo zdejmować spodnie.

Wtedy pojawiło się wspomnienie:

– O której masz dziś się wstawić do bidula? – pytała brunetka, odziana skąpo w samą moją białą koszulkę, jakąś z bazaru.

Tamtego dnia też zalewałem kawę, też się poparzyłem.

– Cholera!

– Bo trzeba uważać – wymądrzała się. – Wstać wcześniej, przede wszystkim, a ty wszystko robisz w pośpiechu.

– Aż mi się nie chce wracać – wyjaśniłem trzymając rękę pod zimną wodą.

– Nie dziwię się.

– Ostatnie kilka miesięcy. Zamieszkamy razem, jakoś damy radę, zobaczysz – mówiłem do kobiety, która zagryzała słone paluszki.

– To się nie uda Aleks.

– Uda. Mamy siebie, damy radę. Fabian i Kryspin jakoś sobie radzą.

– Ledwo ciągną koniec z końcem, nie chcę tak. Co będziesz robił? Handlował prochami? Czy weźmiesz udział w innym wymyślnym procederze?

– Wiecznie musi ci coś nie pasować!? – krzyknąłem.

– Okay, chcesz dobrze, doceniam. Jednak najpierw skończ studia. Pomieszkam jeszcze u matki, wytrzymam trochę. Zakładanie rodziny poczeka. I licz się z tym, że teściowa nigdy cię nie zaakceptuje.

– Wiem, dla niej dom dziecka równa się patologia, mam to w genach. Według niej skończę źle.

– Albo jeszcze gorzej – wyszeptała stojąc już za moimi plecami. Pocałowała moją łopatkę.

Wtedy miałem siedemnaście lat, byłem szczęśliwy u boku swojej rówieśniczki. Pół roku później poznałem inny świat. Szybkie samochody, włamania, podziemne agencje towarzyskie. Ta którą tam poznałem miała kręcone włosy, prał ją jakiś facet po twarzy, a ja…ja to przerwałem zanim utraciła przytomność.

– Jak ci na imię? – zapytałem wyprowadzając ją z tego pseudo klubu.

– Natasza.

– Ładnie, nietypowo – powiedziałem chamowatym tonem i wpakowałem ją do samochodu. Nie opierała się, było jej wszystko jedno.

W skromnym mieszkaniu, które bardziej przypominało ruderę niż pokój mieszkalny odwdzięczyła mi się za ten ratunek. Nasze seks spotkania się powtarzały, doznania były intensywne… A moja dziewczyna? Marika mi ciągle odmawiała, chciała czekać…

Grałem więc w tą grę, w jakiej obsadził mnie los. Z Mariką chodziłem na spacery, lody, do biblioteki się uczyć, a z Nataszą… ta pokazała mi drugą stronę medalu. W końcu Marika dała się namówić na seks, Nataszę dałem w odstawkę i nagle…

– Jestem w ciąży – usłyszałem podczas robienia jajecznicy. Mieszkaliśmy już wtedy razem.

Byłem w szoku, zamieniłem się w słup soli.

– Jak to!? Nie zabezpieczałaś się!? – zasypywałem Marikę pytaniami, byłem naprawdę wkurwiony.

– Zabezpie…

– No to nie ma dziecka.

– Olek, myślisz, że ja tego chciałam!? – naskoczyła na mnie. – Chce skończyć ekonomie, nie mam czasu na dzieci. Mam dopiero dziewiętnaście lat.

– Załatwię ci zabieg – rzuciłem pewny swego.

– Mam zabić nasze…

Uderzyłem ją w twarz, upadła na ziemie. Podkuliła nogi, płakała. Nie pierwszy raz. Nie chciałem by mną kobieta rządziła, nie mogłem sobie na to pozwolić, nie w moim świecie.

– Nie chcę więcej słyszeć o dziecku. Usuniesz je, bo ja tak chcę, albo ja usunę ciebie, razem z tym bachorem. – Mówiłem pewny swego, spokojnie, ale dobitnie.

Dwa tygodnie później, dokładnie czternaście dni po tej awanturze już nie żyła. Wypadła z jedenastego piętra, luksusowego hotelu, a ja wpadłem w wir przesłuchań.

– Jest pan młodym studentem, pracuje pan na budowie, stać pana na taki apartament?

– Jak długo pan z nią był?

– Zaginęła jej siostra, czy ma pan coś z tym wspólnego?

Setki pytań, na które nie miałem ani czasu, ani ochoty odpowiadać. Chciałem zapomnieć. Zmieniłem swoje życie. Postanowiłem być sam, skoro każdą kobietę, z którą jestem tylko krzywdzę, ale… człowiek jest zwierzęciem stadnym. Ja byłem zaprogramowany na stworzenie rodziny, której nigdy nie miałem. Być może to, że teraz, w wieku dwudziestu sześciu lat jestem kawalerem jest karą za tamte grzechy i winy.

Nagle poczułem, że muszę wyjść. Zaciągnąłem inne dżinsy.

– Wychodzisz? – pytał Patryk, ale nie odpowiedziałem.  

Pojechałem na cmentarz. Trochę trwało zanim odnalazłem jej grób. Świeże kwiaty, palące się znicza. Widać było, że ktoś regularnie go odwiedza i to nie byłem ja. Wtedy kiedy ją poznałem miałem dwie pary spodni i kieszeń pełną drobnych, oraz marzenia. Kiedy ją żegnałem nie wylałem ani jednej łzy, nie nosiłem po niej żałoby. Odnalazłem Nataszę – jej siostrę i bawiłem się z nią w najlepsze.

– Dlaczego? – zapytałem się na głos, stojąc na pustym cmentarzu. – Dlaczego musiałaś mieć pieprzoną racje!? – krzyknąłem.

– Źle skończysz, bo zawsze dokonujesz złych wyborów – powiedziała mi pewnego dnia dobitnie, uderzyła w twarz.

Co prawda sprałem ją wtedy jak nigdy, a potem czuwałem przy jej łóżku, byleby powróciła do zdrowia. Gotowałem wtedy zupki, smarowałem maścią na stłuczenia, wpychałem w nią stosy przeciwbólowych tabletek. Wybaczyła, jak zawsze. Pewnego dnia po prostu miała dość, dlatego tak zakończyła się ta historia.

Mogłem mieć rodzinę. Tak jak zawsze chciałem. Byłem na nią gotowy, gdy spóźniał jej się okres, gdy byłem nieletni, a rok później… rok później nie byłem sobą.

– Dałabym mu na imię Czaruś, a jej Anielka – mówiła tuż przed zabiegiem.

– Będziemy mieli jeszcze dzieci, ale nie teraz – przekonywałem ją.

Wtedy czułem strach, że ona się rozmyśli, że zmieni zdanie. Teraz żałowałem, że nie postawiła na swoim.

Płakałem na tym cmentarzu, choć nie płakałem nigdy wcześniej z powodu niewykorzystanych okazji, a teraz zdałem sobie sprawę, że ja na własne życzenie zmarnowałem swoją życiową szansę.

Pojechałem do firmy nagrobkowej, to było jak tchnienie, czułem, że muszę, że jako ojciec tego nienarodzonego dziecka powinienem.

– Witam – powiedziałem do starszego mężczyzny.

Miałem okulary przeciwsłoneczne na nosie, by nikt nie widział moich zaczerwienionych oczu.

– W czym mogę panu pomóc?

– Potrzebuje dostawić pomnik do nagrobka. Aniołka, może być taki jak ten. – Wskazałem dłonią na białego chłopczyka, albo dziewczynkę w loczkach ze skrzydełkami, wykonanie było piękne.

– To marmur, cena…

– Cena nie gra roli – odparłem natychmiast.

Temu dziecku powinienem był kupować wózek, łóżeczko, zmieniać pampersy, a nie stawiać pomnik, ale… sam tak wybrałem.

– Jakiś napis pan sobie życzy? – dopytywał mężczyzna. Pogładził nawet swojego wąsa.

– Ku pamięci nienarodzonemu Czarusiowi lub Anielce – rzekłem i znów poczułem łzy w swoich oczach. – Dokonuje pan też montażu? – dopytywałem.

– Tak.

– Powiem panu gdzie ma pan to zamontować.

– Nie chcę pan…

– Nie.

Nie chciałem tam być ani podczas montażu, ani nigdy więcej, po prostu nigdy. Po raz kolejny rzuciłem pieniędzmi i usłyszałem ciszę… moje sumienie ustało. Uśpiłem je w fachowy, wyuczony sposób po raz kolejny w swoim życiu.