Część 3 - Kocham cię ojcze tak jak nikt, choć w sercu śpi jakiś ból...

Część 3 - Kocham cię ojcze tak jak nikt, choć w sercu śpi jakiś ból... (fragment piosenki Universe - Kocham cię ojcze)
Amanda (Magdalena)

Nadeszła nocka z piątku na sobotę. Tej nocy nie mogłam zasnąć. Ojciec już się zapowiedział, że przyjedzie po mnie o dziesiątej rano. Poinformował też, że odstawi mnie do domu o dwudziestej. Zastanawiałam się co będę z nim robiła dziesięć godzin, przecież my nawet nie mieliśmy wspólnych tematów.

Przewracałam się z boku na bok i ciągle spoglądałam na zegarek, o szóstej wreszcie postanowiłam się podnieść. Przeszłam przez pokój Matki i Bartka, spał na kanapie, czyli nie układało im się najlepiej. Weszłam do kuchni, mama stała z Pawłem na rękach, Piotrek w tym czasie siedział w foteliku samochodowym stojącym na stole.

– Bartek wymontował foteliki? – zapytałam.

– Może tak najpierw cześć – powiedziała i dalej mieszała coś w garnku, chyba jedną z tych niedobrych kaszek.

– Cześć. Bartek wymontował foteliki?

– Tylko jeden, sprzedał samochód.

– Dlaczego? – zapytałam zaciekawiona całą sytuacją.

– Przyszło upomnienie ze zrzeszenia. Musimy w ciągu tygodnia uregulować zaległy czynsz, zapłacić prąd, zrobić zakupy.

– Czyli przerastają was realia – stwierdziłam siadając i robiąc łyk kawy z nieswojego kubka.

– Jesteś za młoda na kawę.

– A wystarczająco dorosła by zmagać się z waszymi kłopotami finansowymi? – rzuciłam z sarkastycznym uśmiechem.

– Masz racje, nie powinnam była ci o tym mówić, ale pytałaś.

– Mogłaś nie rodzić bliźniaków…

– A myślisz, że to był mój wybór by było ich dwoje?

– Wolałam życie jedynaczki, poza tym nie stać was na dzieci, pożyczacie kasę na pampersy. Nie mam nic do Bartka, ale ulokowałaś swoje uczucia w nieudaczniku, z resztą ty sama się nie udałaś – zarzuciłam matce, po czym wparowałam do łazienki.

Miałam ich dość. Nigdy nie będę żyć jak oni – zapewniałam samą siebie patrząc w lustro. Na pralce były poustawiane matki kosmetyki i sprej do włosów o zabarwieniu brokatowo-różowym, który został jej z jakiegoś balu karnawałowego. Uznałam, że to dobry sposób na wkurzenie ojca.

Z łazienki wyszłam odmieniona, z dwoma grubymi, różowymi pasemkami po lewej i prawej stronie.

– Ktoś ci w ogóle pozwolił!? – wrzasnęła matka. – Wiesz jak ciężko to zmyć.

– Klara, Amanda, musicie się wydzierać na siebie od samego rana! – wrzasnął Bartek stając w przedpokoju w samych spodenkach, z nogawkami przed kolana.

– Odezwał się ten co się niby nie wydziera – rzuciłam ze złością w jego kierunku.

– Ja się dopiero mogę zacząć wydzierać! Chciałbym mieć chwilę spokoju, gdy się budzę ii gdy zasypiam, ale przy was to jest nawet niemożliwe.

– Czepiasz się mnie, czy mojej córki? – zapytała matka.

– Zamknij się – rzucił Bartek od niechcenia i chciał ją wyminąć, wejść do kuchni.

Matka w momencie kiedy ją mijał wymierzyła mu cios gdzieś w okolice łopatki.

– Nie będziesz się tak do mnie odzywał.

Bartek odwrócił się złapał ją za nadgarstki i przystawił do ściany.

– Zważaj na gesty!

– Weź ją, kurwa, zostaw! – krzyknęłam i ruszyłam w ich kierunku.

– A ty zważaj na słowa – powiedział już spokojniej. Puścił matkę ii się roześmiał. – Wiecie, że jesteście niemożliwe. Udajecie, że się nie lubicie, a jak któreś dzieje się krzywda to ta druga skoczyłaby w ogień. Przyjemna odmiana mnie spotkała dzisiejszego dnia. Chociaż raz to ja jestem waszym wrogiem numer jeden, a nie stajecie w bitwie miedzy sobą.

Bartek stał oparty o ścianę, złożył ręce na piersi i patrzył na maluchy, które biegały po korytarzu. Potem jego wzrok padł na mnie. Matka zniknęła gdzieś w kuchni.

– Super pomysł. Kolor też udany. Jest szansa, że twój ojciec zrezygnuje z widzeń jak tylko cię zobaczy. Doceniam pomysłowość, ale jak będą wzywali kogoś do szkoły w tej sprawie, to wyślij chrzestnego, albo jakiegoś kolegę starszego, niech przedstawi się za twojego brata, bo ja nie mam zamiaru się wstydzić.

– Pan wielka porażka zakończył już swój monolog? – zapytałam zbliżając się do niego.

– Wiesz co, Amando? – Przychylił się do mnie, nadal mając dłonie zwinięte na klatce piersiowej. – Może jak spędzisz trochę czasu ze swoim biologicznym, to docenisz to co masz w domu – dokończył.

– Zrób śniadanie – zaczął wchodząc do kuchni. – Tylko nie wymiguj się bólem głowy, dziś to ja mam kaca, nie ty – dokończył.

– A co, robicie sobie teraz takie zamianki? Jeden dzień pije jedno, a drugi drugie? – zapytałam.

Wparowałam do kuchni ze słodkim, sztucznym uśmiechem. Bartek oczywiście siedział przy narożniku starając się odpalić papierosa, zapalniczką, w której najwidoczniej gaz się skończył. W końcu rzucił nią o stół, ale na tyle delikatnie by nie spadła i nie ślizgnęła się za daleko.

– Posłuchaj mnie, naprawdę zmień ton, bo jesteś na najbliższej drodze by ode mnie oberwać.

– Nie odważysz się mnie uderzyć. – Byłam pewna swego dopóki nie wstał.

Matka w minucie znalazła się przy nim. Pchnęła go w klatę by na powrót usiadł.

– Opanujcie się oboje! – krzyknęła.

– Dobrze, kochanie, przepraszam. Amanda zjesz z nami śniadanie, w milszej atmosferze niż przedchwilowa?

– Nie, dzięki – odpowiedziałam i udałam się do pokoju trzaskając drzwiami.

Bartka nawet lubiłam, podobał mi się jako facet, ale dzisiaj… Zastanowiłam się nad tym głębiej i uznałam, że on mi nic złego nie zrobił. Naumyślnie chciałam go sprowokować, potrzebowałam się na kimś wyżyć przed spotkaniem z ojcem, z którym nawet nie miałam ochoty się widzieć, ale prawo było po jego stronie. Prawo zwykle jest po stronie bogatszych, a dzieci to już w ogóle nie mają prawa głosu. Jeśli ojciec nigdy nie uderzył dziecka, płacił regularnie marne alimenty to miał prawo je widzieć, a szkody psychiczne… cóż sędziowie nie dbają o takie szkody psychiczne, a psycholodzy zacierają ręce, bo w przyszłości dzięki temu będzie kogo leczyć.

Ojciec zjawił się z opóźnieniem, jak zwykle, on nie szanował ludzi i ich czasu. Pamiętałam chwile gdy chciałam go widywać, gdy na niego czekałam, a on się zawsze spóźniał, czasami nie przyjeżdżał. Mój chrzestny – mąż siostry mojego ojca, zwykł mawiać, że ja i Michał – mój ojciec nie potrafimy się dogadać, bo jesteśmy zbyt podobni. Bartek tak samo mówił o mnie i o matce, że nie dogadujemy się bo jesteśmy niemal identyczne. Uświadomiłam sobie, że z dwojga złego wolę być podobna do ojca. To co, że on miał samych wrogów, przynajmniej miał pieniądze.

Siedziałam na przednim siedzeniu pasażera i wpatrywałam się w przednią szybę. W głośników leciał oddział zamknięty, albo lady pank, na zmianę.  

– Jak w szkole? – W końcu przemówił.

– Dobrze.

– To jak u mnie w pracy, też wszystko dobrze. Kupiłem nowy samochód, rozpocząłem budowę… – to było typowe zachowanie mojego ojca. Nigdy nie interesowało go co się dzieje u kogoś. Pytał, tylko po to by móc opowiadać co się dzieje u niego.

– Mam żonę – padło nagle.

– Aha – zbyłam to stwierdzenie. Szczerze miałam gdzieś co to za idiotka, która zgodziła się za niego wyjść.

– Niedługo urodzi mi się syn. Zawsze chciałem mieć syna. – To zdanie akurat wypowiedział naumyślnie. Zawsze żałował, że urodziłam się dziewczynką. Zawsze dawał mi to odczuć.

– Aha, wybraliście już imię?

– Franek – odpowiedział.

– Okropnie – stwierdziłam.

– Pięknie, bo ja wybierałem.

– Mnie się nie podoba.

– A powinno, to twój brat.

– Nie musi mi się podobać to co tobie i twojej… tej twojej.

– Powinno ci się podobać to co mnie, jestem twoim ojcem.

– Mnie nie płacisz za to bym cię lubiła, więc nie muszę, tatusiu.

– Bezczelna jesteś po matce.

– Ona mówi, że po tobie.

– Że też ona kazała ci pofarbować włosy. Klara nie nadaje się na matkę, od zawsze to wiedziałem.

– Z pewnością nie – rzekłam z cynicznym uśmiechem.

– Co z pewnością nie?

– Z pewnością nie zawsze to wiedziałeś, że nie nadaje się na matkę, a ona z pewnością nie wiedziała od zawsze, że nie nadajesz się na ojca.

– Ależ ja się nadaje na ojca, ja jestem cudownym ojcem. Płace alimenty.

– I tak pierzesz swoje poplamione sumienie. Przelewając co miesiąc trzysta złotych. Ciekawą masz interpretacje ojcostwa.

– Znowu chcesz się kłócić, ty się zawsze ze mną kłócić – zarzucił mi.

– Bo cię, człowieku, boli prawda, nie lubisz jej słuchać. Jak ktoś ma inne zdanie, to od razu uważasz to za kłótnie.

– Bo ty się kłócisz! – krzyknął.

Co za dzieciak – pomyślałem.

– Ja uważam, że gdyby matka wiedziała wcześniej jakim będziesz ojcem to nie rozłożyłaby przed tobą swoich ud ani razu, a ty wiedząc jaką będzie matką nie oszczędzałbyś na gumkach – powiedziałam pewna swego.

– A dla tych dwóch smarkaczy to co, wybrała lepszego ojca? Budowlańca – zadrwił i z tym przesadził

Wymierzyłam cios w jego ramie.

– Nie waż się go obrażać, tylko dlatego że mniej zarabia! – krzyknęłam.

– Uspokój się do cholery! – usłyszałam.

Potem był już tylko wstrząs i…

– Cholera, przez ciebie mieliśmy wypadek!

I co? Miałam się bać konsekwencji. Szczerze to kiedyś spróbowałam go sprowokować, chciałam by mnie sprał, poszłabym wtedy na obdukcje i miała widzenia z nim z głowy, ale to była taka pizda, która umiała się bronić tylko wypłacając pieniążki i zatrudniając sobie ochronę, tak więc bał się mnie tknąć. Nie bał się policji i sądu, bał się, że mu oddam. Szczerze się cieszyłam, że jego nowy samochód, który nie tak dawno wyjechał z salonu tak szybko trafi do naprawy.

Dlaczego nienawidzę tak mojego ojca? Ludzie często o to pytali, jeszcze nadal zdarza się, że o to pytają. Odpowiedz jest bardzo prosta. W moim życiu bywały momenty, że nie było na chleb, a co wtedy robił mój ojciec? Bawił się w najlepsze, jadał po knajpach, utrzymywał swoich żołnierzyków zwanych przez niego przyjaciółmi, no i obracał dziwki na prawo i lewo. To były wystarczające powody by nienawidzić go do koca życia, by pragnąć jego śmierci, ale jakbym tylko poświęciła temu trochę więcej czasu, to powodów znalazłoby się znacznie więcej.