Fragment 1 (Lipiec 2014) - "Przeżyłam z tobą tyle lat..."

Pierw przypominam, że by powiększyć obrazek wystarczy na niego kliknąć.

Teraz wyjaśniam o co chodzi z fragmentami. Fragmenty to części, które nie mają jeszcze swojej serii, być może kiedyś je gdzieś upchniemy, albo i nie. Tak czy inaczej nie chcemy by się kurzyły w "szufladzie", bo może się tak zdarzyć, że komputer trafi szlak i będą one nie do odzyskania. Dajemy je więc wam do oceny :)

Wszystkie fragmenty będziecie mogli znaleźć w serii pt. 999. "Fragmenty"

A teraz zapraszamy do czytania:

Amanda (Magdalena)

Założenie bloga było pomysłem znikąd… było wynikiem nudy. Tak to już jest jak człowiek pracuje całe życie… przesadziłam, bo mam dopiero dwadzieścia lat. No ale tak czy inaczej jak już człowiek nawyknie do pracy, a potem ma miesiąc wolnego, to dochodzi do tego, że sam sobie pracę wynajduje. I tak pierwszego dnia wolnego wymyłam, właściwie to wyszorowałam i właściwie nie wiem jak to się zwie… wiedziałam, kiedyś, bo potem wyleciało mi z głowy. Chodzi mi o ten gipsik czy też cement kolorowy co się znajduje między płytkami w łazience, czy innym miejscu. Szczoteczką do zębów to szorowałam. Potem wyprałam wszystkie dywany od małego chodniczka z przedpokoju po wielki i puszysty biały dywan prosto z naszego salonu. W drugi dzień myłam okna i pomroziłam obiadów na tydzień. W trzeci dzień nie miałam już nic do roboty. To chore, jak mieli brudzić, to nigdy nie brudzili. Aleks to w ogóle zdjął buty przed domem byle nie nanosić błota. Nawet Angelika mnie zawiodła, bo wyrzucała puste butelki do kosza, a nawet sama opróżniała popielniczkę po papierosach, nie tylko za siebie, ale także za mnie. Ja ostatecznie nadal udawałam, że nie wiem o jej nałogu. Aleks za to udawał, że nie wie o moim nałogu. I tak wszyscy sobie udawaliśmy i byliśmy szczęśliwi żyjąc w tej błogiej udawanej niewiedzy. Najbardziej ze wszystkich zawiódł mnie jednak Patryk. Przecież to dziecko zawsze coś upuszczało, wylewało, plamiło, a od dnia kiedy dostałam urlop, to nic, kompletnie nic. Nawet jadł tak by zbytnio nie nakruszyć i trafiał łyżeczką do buzi. Uznałam więc, że moja rodzina robi mi na złość i są porządniccy i czyści gdy się od nich tego nie wymaga. Wtedy założyłam bloga, oczywiście z dostępem tylko dla zaproszonych, a zaprosiłam najbliższą rodzinę i przyjaciół. To miała być nasza pamiątka na późniejsze lata, gdy dzieciaki już podrosną. Wtedy będziemy mogli przeskoczyć z pięciotysięcznego wpisu na chociażby piąty. Od chwili założenia bloga miałam zajęcie, pierw wymyślałam dzieciakom twórczą zabawę, potem robiłam zdjęcia, potem wybierałam najlepsze, przerabiałam je, dodawałam wpis. Zaraziłam moim nowym hobby nawet Domi. Dzięki temu ona wraz z Tylerem zaczęli produkować podobną stronę o Kacperku.

Tego wieczora właśnie leżałam na łóżku i przeglądałam fotki. Aleks leżał obok mnie i non stop trącał mnie nogą. Potem już śmiało i jawnie macał mnie po wysuniętym spod laptopa udzie swoją dłonią.

– Robię coś nie widzisz?

– Widzę. Możesz dokończyć później? – zapytał z lekkim nerwem w głosie.

– Mama bardzo czeka na ten wpis i zdjęcia. Jak myślisz, które wybrać?

– Te jak siedzą na nocnikach.

– Właśnie! Nasze dzieci są nienormalne.

– Co zrobili tym razem, że ich tak komplementujesz? – zapytał. Zrozumiał, że jak na razie nici z seksu więc położył się na wznak i patrzył w sufit.

– Starałam się nauczyć ich wołać i Kamil co prawda chwyta, wie kiedy go ciśnie na pęcherz, ale jak zobaczył, że Kornel sika na trawę, to teraz jak mu się chce to nie leci do łazienki, a na podwórko. – Moim zdaniem problem był poważny, Aleks jednak się tylko zaśmiał. – Z Patrykiem jest jeszcze gorzej. Próbowałam wszelkimi sposobami. Pierw, że dostanie lizaka jeśli zawoła. No i zawołał, gdy już mu leciało po nogach. Potem straszyłam go, że jak nie będzie wołał to mu zabiorę jeden samochód, to wiesz co zrobił?

– Zapewne zaraz się dowiem.

– On wziął skądś reklamówkę, taką ozdobną, wrzucił tam kilka samochodów i innych zabawek i mi wręczył. Pytam się po co mi to daje, a on na to „innym dziećmi daj, ja mam duzo”.

– Wreszcie nauczył się dzielić. – Olek się ucieszył.

– Ale korzystać z nocnika się nie nauczył.

– Ma czas, może po prostu nie czuje kiedy mu się chce. Prawidłowo dzieci powinno się uczyć od drugiego roku życia, tak podają w większości książek, które poznosiłaś do domu i które kazałaś mi czytać jeszcze zanim urodziłaś.

– Te książki to są tak tworzone by nie dołować nieumiejętnych rodziców takich jak my.

– Ja się nie czuje nieumiejętny.

– Kacper woła, a Tyler nie ma doktoratu. – Po tych mich słowach nareszcie podniósł tyłek do siadu. Wejrzał się na mnie jakoś tak groźnie.

– Okay, wjechałaś mi na ambicje, mam wolny weekend, ja go nauczę.

– Dziękuje bardzo za zaangażowanie, wreszcie je uzyskałam.

– A czy teraz możesz już odłożyć ten komputer? – zapytał i zaczął mi go szarpać w swoją stronę. Nie puszczałam więc z mojej.

– Nie. Kończę wpis, zaraz go odłożę. Powiedz mi lepiej w tym czasie jak zamierzasz go nauczyć.

– A skąd mam to wiedzieć? Może po prostu nie założę mu pieluchomajtek, jak się zmoczy to się zmoczy i poczuje. Albo będzie biegał nago, jest lato.

– Próbowałam. W efekcie mieliśmy zasikane osiemdziesiąt procent podłogi. A jak miał na sobie majtki i spodnie, to całe dwie wanienki były prania, po dwóch takich dniach.

– Aż tyle sika? – zdziwił się Aleks. – Ej może on naprawdę nie czuje. Może do pediatry go zabrać, albo…

– Czuje. Nie uwierzysz, ale do baseniku się nie zsika. Wyjdzie i sika na trawę.

– No patrz jaka kultura, w brudnej wodzie pływał nie będzie. – Oczywiście mój mąż jak zwykle wszystko starał się obrócić w żart i tam gdzie ja widziałam problem on nie widział żadnego problemu.

– Kończę… kończę… koń… już. – Zamknęłam laptopa i zaraz po tym zniknął z moich kolan. Aleks wyszarpnął z niego ładowarkę i położył obok siebie na stoliku nocnym. – To co? Produkujemy córeczkę tym razem? – zapytałam ładując się na niego.

– Mamy taki gen bliźniąt w sobie, że może dwie, co?

– Nie, Aleks, nie. Ja chcę jedną córeczkę. Jedną jedyną. To takie ostatnie nasze by było.

– Okay. Będę więc myślał tylko o różowych ubrankach podczas…

– Bez pedofilskich wstawek. Tu masz o mnie myśleć. – Nie zdążyłam go pocałować, bo podniósł się, przy okazji podniósł mnie i za moment rzucił mną tak, że opadłam plecami na miękki materac. Jego usta jednak nadal były niebezpiecznie blisko moich.

– Coś mówiłaś?

– Tak, że nie uważasz na mnie. Mogłeś przywalić swoją szczęką w moją.

– Miałem nad tym kontrolę – zapewnił.

– Moich ruchów nie kontrolujesz.

– To akurat prawda, bo ty w ogóle wymykasz się spod wszelkiej kontroli. Od zawsze tak było. Od pierwszego dnia gdy cię poznałem.

– Poważnie? – zapytałam gdy usadawiał się między moimi nogami. Ugięłam więc je w kolanach, poczułam klepnięcie w udo tuż pod prawym pośladkiem. – Aleks! – krzyknęłam.

– No co? Tyłek nie szklanka, nie stłucze się.

– To bolało – poskarżyłam się.

– E tam, bolało, bolało, bolało, z porcelany nie jesteś.

– Na szczęście, bo już dawno byś mnie potłukł… – Dalej już nie mogłam nic powiedzieć, bo jego język bezczelnie splątał się z moim i odebrał mi możliwość głoszenia swoich racji i swojego zdania, ale może i lepiej. Przynajmniej tego dnia zdążymy uprawiać seks zanim się pokłócimy.