Część 296 - Cytat

Narracja (Majka)

Deszcz równomiernie dudnił o parapet i szumiąc spływał na zalany wodą chodnik, otaczający szkołę. Niebo było tak szare, że rozróżnienie pory dnia stanowiło ogromne wyzwanie. Czy to mokry, jesienny poranek, a może już wieczór? Tobiasz westchnął i rozejrzał się dookoła. No tak, siedział w klasie na kolejnej nudnej lekcji. Był zatem środek dnia, a burczenie w brzuchu przypomniało, że znowu nie zjadł rano śniadania, a tego przygotowanego przez matkę do szkoły zapomniał zabrać, kiedy po kolejnej niemiłej sprzeczce z ojcem wybiegał z domu.

Wykrzywił niechętnie usta i spojrzał na zalane deszczem okno. Miał już dość czepialstwa ojca. To robisz źle; nie odzywaj się; ma być, jak on chce i koniec. Sprzeciwy, dyskusje czy choćby zwykłe próby przekonania Jakuba do swojego, czyli innego niż jego własne, zdania niemal zawsze było równoznaczne z awanturą. Zupełnie, jakby dzieci nie miały prawa samodzielnie myśleć czy dokonywać własnych wyborów.

Nagłe poruszenie w klasie zmusiło Tobiasza do ponownego oderwania wzroku od okna. Co też znowu wymyśliła ta nadgorliwa polonistka? Dlaczego oni wszyscy nagle zaczęli gęgać i machać łokciami, jakby chcieli odfrunąć?

Wzrok nauczycielki wyłowił spomiędzy uczniów wyraźnie zdezorientowanego Tobiasza.

– Znowu nie uważałeś na lekcji, Norman? - raczej stwierdziła niż zapytała.

– Oczywiście, że uważałem – zapewnił gorliwie, bo przecież nie mógł się przyznać. Wstał i patrząc nauczycielce prosto w oczy, udawał pewnego siebie.

– To może  teraz ty zinterpretujesz cytat:Niechaj narody z całego świata znają, iż Polacy nie gęsi i swój język mają?

– Nie zinterpretuję, bo nie ma takiego cytatu.

– Otóż jest. - Niemal zaklaskała w ręce z radości, że przyłapała ucznia na niewiedzy. - Kopernik użył tych słów, żeby...

– Jeśli już, to nie Kopernik, ale Rej – przerwał nauczycielce Tobiasz. - Mikołaj Rej w okresie renesansu powiedział: A niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Polacy nie gęsi, iż swój język mają.

– Nie bądź bezczelny!

– Szczelny czy bezczelny to sprawa hydraulika, ja tylko mówię, jak jest.

– A skąd ty niby taki mądry jesteś, żeby mnie poprawiać? Jakim prawem mnie poprawiasz?

– Prawem mądrzejszego. - Uśmiechnął się triumfalnie.

– Natychmiast usiądź i przestań wygłaszać te swoje teorie! Eleno, jak zinterpretujesz cytat: Niechaj narody z całego świata znają, iż Polacy nie gęsi i swój język mają?

– Przecież mówiłem, że ten cytat brzmi inaczej! - Tobiasz z hukiem rzucił na ławkę książkę, w której właśnie szukał potwierdzenia swoich słów. - Niech pani sama sobie sprawdzi! Strona osiemdziesiąt dziewięć.

– Powiedziałam siadaj i milcz – nakazała nauczycielka. - Nie lubię takich przemądrzałych uczniów.

– A ja nie lubię niedouczonych nauczycieli.

– Wyjdź z klasy.

– Z przyjemnością. - Pośpiesznie wrzucił swoje rzeczy do plecaka. - Do widzenia pani – powiedział grzecznie i wraz z dzwonkiem opuścił salę.

Oczywiście spektakularne opuszczenie klasy przez Tobiasza nie zakończyło całej sprawy. Nauczycielka przedstawiła swoją wersję wydarzeń najpierw wychowawczyni, a później dyrektorowi szkoły. Ten natomiast wezwał ucznia na rozmowę, pytając, dlaczego podważa kompetencje polonistki, kłamie, i wykazuje się brakiem kultury osobistej.

– Ciekawe, jak takie zachowanie ocenia się twój ojciec? - głośno zastanowił się dyrektor. - Przypomnij mi, proszę, czym się zajmuje twój tata?

– Naucza wiernych, jak interpretować Pismo Święte – odparł Tobiasz.

– A własnego syna nie nauczył szacunku do osób starszych?

– Ja tylko mówiłem prawdę. To nie moja wina, że...

– Radziłbym ci zdjąć z twarzy ten cwaniacki uśmieszek i przestać kłamać. To cię do niczego dobrego nie doprowadzi.

– Mówię prawdę! - krzyknął Tobiasz, kopiąc stojące przed nim krzesło. - Dlaczego słowa zakłamanej baby są ważniejsze od moich?

– Nie krzycz mi tutaj. Właśnie zademonstrowałeś, ile jesteś wart i jak wysoki jest poziom twojej kultury osobistej. A teraz już wyjdź, nie mam ochoty na ciebie patrzeć.

Tobiasz obrócił się na pięcie i opuścił gabinet dyrektora, z trudem powstrzymując się przed trzaśnięciem drzwiami. Wciąż miał nadzieję, że ojciec nie zostanie poinformowany o dzisiejszym zajściu. Miał już dość ciągłego strofowania oraz walki o możliwość swobodnego wyrażania własnych opinii. W duchu poprzysiągł jednak zemstę na nauczycielce. Wiedział, że każdy ma prawo popełnić błąd. Matka powtarzała mu jednak, że tylko ludzie z klasą i naprawdę inteligentni potrafią się przyznać do pomyłki i przeprosić. Tobiasz właśnie takie osoby szanował. Upór nauczycielki, zakłamana relacja, przekazana dyrektorowi oraz jej ignorancja wobec prawdy obudziły nie tylko bunt, ale również chęć pokazania, na co zasługują ci, którzy traktują innych jak gorszych tylko dlatego, że mają inne poglądy.