Część 295 - Być rodziną...

Amanda (Magdalena)

Tej nocy kochaliśmy się długo i intensywnie, to było piękne, dopóki rano nie trzeba było wstawać z worami pod oczami, bolącymi mięśniami i klasycznym niewyspaniem. Olek zapomniał gdzie położył dokumenty, zadzwonił by uprzedzić Marcina, że może spóźnić się do kliniki, ale gdy wychodził nie było jeszcze tak późno. Znałam mojego męża na tyle by wiedzieć, że niemal zawsze jest na czas. Ze mną było nieco gorzej, bo ogarnięcie bliźniaków, śniadania, siebie, to tego dnia były rzeczy po prostu nie na moją głowę, przerastały mnie w każdym calu. Wrzucałam właśnie dwie puste butelki po winie do kosza na śmieci. Patryk usiłował zdjąć swoją skarpetkę zębami siedząc na środku pokoju, a Kamil uwziął się właśnie na tą szufladę, która była koszem na śmieci. Malec po prostu ją rozsuwał rączką, a ja przymykałam nogą, robiąc kanapki jednocześnie. Po kilkukrotnym powtórzeniu tej zabawy i ja i on mieliśmy dość. On zaczął się złościć, że nie może wyjąć buteleczki, a ja, że nie mogę w spokoju zrobić śniadania. Chwyciłam go za ramionka, zaniosłam do kojca i starałam się być głucha na jego płacz. Zerkałam tylko od czasu do czasu przez ramie czy aby na pewno się nie zapowietrzył.

– Po kim ty jesteś taki uparty? – zapytałam na głos.

– Po tobie – dobiegły mnie słowa wypowiedziane przez moją pasierbicę.

– Właśnie jedzie twój autobus – rzuciłam widząc jak ten burobus odjeżdża przed moim oknem. – Zjesz kanapkę z szynką czy serem?

– Z dżemem.

Położyłam przed nią chleb, nóż i dżem.

– To dobie zrób, bo ja naprawdę nie mam czasu. – Zrobiłam kilka szybkich gryzów kanapki, popiłam już letnią kawą. – Zerknij na nich, pięć minut.

– Dobra.

Te pięć minut były czasem dla mnie na ubranie się, zrobienie ekspres makijażu, spakowaniu do nowej torebki tego co najważniejsze i zbiegnięciu na dół. Kamil już nie płakał. Na pieluchomajtki założyłam mu więc dżinsy, a na gołe ciałko granatową bluzę z Umbro. Patrykowi poprawiałam skarpetki, spodnie miał w porządku, zielone dresy ze znaczkiem Brazylii, zaciągnęłam mu więc białą koszulką i bluzę na zamek pod kolor spodni. Chwyciłam Kamila za rączkę, a Patryka wzięłam na ręce i skierowałam się do garażu.

– Jak mam cię zawieźć to się pośpiesz – rzuciłam do Angeliki. – Jeszcze zdążysz na lekcje, a jak nie to ci tę kilkanaście minut usprawiedliwię.

– Nie trzeba. – Oblizywała akurat palce od dżemu.

– Trzeba, trzeba. Szoruj po plecak, masz pięć minut, zanim ich zapnę.

Z wielkim ociąganiem i miną, ale wykonała polecenie i już za moment siedziałyśmy w samochodzie mojego męża.

– Tylko tym razem nic nie podrzuć – upomniałam.

– Przestań, przecież przeprosiłam.

– Wiem, wiem, tak tylko mówię. Wracam po pracy dziś znacznie wcześniej niż zwykle, zrobisz ze mną obiad?

– A co na niego będzie?

– Zupa ze wszystkim czym tylko się da. Potrzebuje pomocy przy krojeniu.

– No ok, mogę kroić.

Angelę odstawiłam na czas do szkoły, chłopców do żłobka, a sama spóźniłam się do pracy.

– Amanda masz te dokumenty, te…

– Mam – odpowiedziałam Pawłowi. – Te pańskie też mam – rzuciłam do Eryka.

Porozdawałam wszystko co miałam rozdać, torebka zrobiła się lżejsza, a ja spokojnie mogłam zasiąść przy biurku, obrócić się na obrotowym krześle i dobudzić jednym z napoi energetycznych.

– Nie wyglądasz za dobrze. – Taki komentarz może powalić na kolana.

– Skarbie, jeżeli chcesz bym padła ci do stóp, to naprawdę przećwicz teksty – odparłam Wiktorowi. Był wysoki, ciemnowłosy, o oliwkowej karnacji i od kiedy przyszłam tu do pracy usilnie starał się zaprosić mnie chociażby na kawę.

– Jestem szczery, a szczerość należy doceniać.

– Jestem szczera od kiedy cię znam, może tak też byś to docenił. Mam męża i dwoje dzieci.

– I tak w to nie wierzę. – Odszedł od biurka. Darek położył mi dłoń na ramieniu.

– Nie martw się, minie mu jak zatrudnimy kolejną kobietę.

– Wtedy ona mnie od niego uwolni? – pytałam z wielką nadzieją w głosie.

– Jeśli tylko będzie ładniejsza, to pewne, że tak.

– Czyli raczej takiej nie znajdziecie – rzuciłam z udawanym brakiem skromności. Dariusz się uśmiechnął, zrobił ruch dłońmi na moich ramionach jakby przymierzał się do masażu, a potem mnie puścił.

– Popracuj nad samokrytyką – polecił.

– Staram się jak cholera, ale fakt iż posiadam w domu lustro strasznie te starania utrudnia.

– Zawsze lubiłem w tobie ten cięty język.

– Ja za to mogę powiedzieć czego zawsze w tobie nie lubiłam.

– Nie, dzięki. Znaczy nie zrozum mnie źle, chętnie bym posłuchał, ale nie mam czasu na aż tak długą litanie. – Uśmiechnięty odszedł do swoich obowiązków, a ja rozchyliłam teczkę, która leżała na moim biurku.

Wróciłam do domu już nie taka padnięta jaka z niego wychodziłam. Jednak siedem kaw i dwa napoje energetyzujące zrobiły swoje. Pomyślałam, że zapewne umrę kiedyś na serce, konkretnie to na nadciśnienie, czyli zawał, ale szybko odgoniłam od siebie te myśli i zajęłam się krojeniem kurczaka na drobne paseczki, czy też plastry… nigdy nie wiem jak to się zwie. Wiedziałam natomiast, że marchewkę się kroi w wąskie i krótkie słupki. Wróciła Angela więc zleciłam jej obieranie pieczarek, pokrojenie ich i podsmażenie, oraz wrzucenie do większego garnka.

– W przepicie nie ma marchewki – zauważyła czytając to co wydrukowałam w pracy z internetu.

– Wiem, ale nie ma też cukinii, a dodamy.

– A ogórek? – dopytywała.

– Damy zwykły, zielony.

– Aha. – Zrobiła dziwną minę. – Ty na pewno wiesz co robisz?

– Zaufaj mi, jak się gotuje z sercem to zawsze wyjdzie.

– Jak nas potrujesz to będziesz miała dom dla siebie, to ci wtedy wyjdzie.

– Oj, nie marudź, podsmaż tę cukinie, a ja… Olek idzie. – Dostrzegłam jak mój mąż wysiada z mojego samochodu i kieruje się z torbą na ramieniu, oraz bliźniakami w stronę domu.

Na chwilę jednak przysiadł z nimi w piaskownicy, zrobił kilka babek, ponosił ich, popodrzucał, pokręcił.

– Zawsze chciałam mieć ojca, który by się ze mną bawił – powiedziała Angela jakoś tak mimo woli. Położyłam jej dłonie na ramieniu i wykonałam taki ruch jaki dziś rano Darek na moich ramionach.

– No to coś nas łączy. Najwidoczniej nie wybrałam tak źle.

– A miałaś dużo modeli do wyboru.

– Modeli? A… mężczyzn. Kilkoro, ale nie żałuje, że wybrałam tego jednego.

Aleks właśnie przekroczył próg, więc szybko złapałam Patryka zanim wpadł z butami na dywan. Zdjęłam mu je i dopiero wypuściłam z moich objęć.

– Boże, jaki ja jestem padnięty – wyjaśnił Aleks ściągając czapkę z głowy Kamila. Patryk ze swoją wczesnojesienną poradził sobie sam. Nawet grzecznie przyszedł i mi ją podał. – Mówi się proszę – powiedział do niego Olek.

– Ose – szybko wymówił i pobiegł z powrotem do zabawek.

– To ty się połóż, a ja cię obudzę na obiad – zaproponowałam.

– Pewna jesteś?

Pokiwałam twierdząco głową. Usłyszałam, że jestem kochana, poczułam cmoknięcie na czole i już Aleksa nie było. Bliźniaki zaczęły pomagać Angeli w kuchni. Kamil był zajęty pukaniem w garnek, a Patryk dorwał kawałek żółtej papryki i postanowił zjeść. Zastanawiałam się jak teraz ogarnąć wszystko i tych dwóch maluchów, zaczęłam od umycia im rąk, a dalej jakoś poszło.

W końcu zasiedliśmy koło szesnastej wszyscy razem do obiadu. Olek nawet nie pofatygował się by założyć koszulkę.

– Będziesz jadł półnagi? – zapytałam.

– Zgarsza cię widok mojej pięknie wyrzeźbionej klaty?

– Nic mnie nie zgarsza – odburknęłam.

– A może masz brudne myśli. – Uniósł brwi do góry jakby rzucał mi wyzwanie.

Przejechałam pod stołem dłonią po jego udzie, zacisnęłam ją na jego penisie poprzez materiał sportowych spodni. Potem wypuściłam i powróciłam do jedzenia.

– Nie przy dzieciach – szepnęłam tak by nikt nie usłyszał. Uwadze Angeli oczywiście to nie umknęło, zapytała co tak szeptamy, ale pośpiesznie wybawiłam nas z opresji. – A może zagramy wieczorem w siatkówkę, mamy przecież boisko do plażowej. – Nie przepadałam za siatkówką, ale wiedziałam, że Aleks lubi, a i Angela chyba jeździła na jakieś zawody.

– Ale tak we trzech? – zdziwiła się.

– No w sumie, przydałby się jeszcze jeden.

– Wezmę Tomka, i tak miał do mnie spaść, to zabawi dłużej w razie czego.

No i zjawił się Tomek w chwili gdy ja kończyłam zmywanie. Przebrałam się tylko z bluzę z kapturem i czarne dresowe spodnie. Był październik, nie było już tak najcieplej wieczorami. Olek z Angelą rozłożyli siatkę, zapalili reflektory. Nie dawały aż tyle światła, ale klimat był niepowtarzalny. Na szczęście piłka była neonowa, oczojebną i nie dało się jej przepuścić.

– To panowie na panie? – zapytał Tomasz.

– Oszalałeś tak to nie byłoby szans.

– Chyba ty byś ich nie miał – odcięłam się. – Załóż coś na siebie, bo jak na ciebie patrzę to mi zimno. – Olek oczywiście nadał był bez koszulki. Może powinnam się cieszyć, że chociaż założył buty, bo Tomasz uznał, że swoje zdejmie, bo mu niewygodnie w.

– Dobra, nie marudź, ja losuje – wtrąciła się Angela. – Reszka to Tomek, orzeł to tata.

Znowu powiedziała tata – dotarło do mnie.

– Jestem orłem, słyszeliście – szczycił się Aleks odbijając piłkę do góry górnym odbiciem dwa razy i raz dolnym i tak w kółko.

– Orzeł.

– No to córeczko damy im popalić. Nie macie szans.

– To się jeszcze zobaczy. – Postawiłam nianie na stoliki, włączyłam na maksa głośność, by w razie czego słyszeć jakby któryś się przebudził. – My zaczynamy.

– Dlaczego? – zdziwił się Olek. Tupnęłam nogą. – Dobra, zaczynacie. – Rzucił we mnie piłką. – Tylko nie serwuj mi z połowy boiska, na koniec idź.

– Nie lubię końców.

– A co, boisz się, że nie doleci? – zadrwiła Angela.

– Uważaj, bo zanim trafić w boisko to trafię w ciebie.

– Grajcie już! – krzyknął Tomasz.

– A no to grajcie… a bo ja mam piłkę, już serwuje, już, po co to taki pośpiech? – Poszłam na koniec boiska, podrzuciłam piłkę i odbiłam zrobioną z dłoni łódką.