Część 294 - Pierwszy dobry dzień

Angelika (Serilla)

Przewróciłam się na drugi bok. Elektroniczny zegar na szafce nocnej wskazywał drugą dziesięć. Cudownie. Jutro będę nieżywa. Na palcach wyszłam z pokoju i powoli zeszłam do kuchni żeby napić się wody. O dziwo, nie byłam sama. Za stołem siedziała Amanda przeglądając jakieś czasopismo. Na kuchence indukcyjnej stał czajnik.

– Dlaczego nie śpisz? – zapytałam przysiadając się.

– Patryczek – mruknęła. – Masz ochotę na herbatę?

Skinęłam głową, choć nie jestem fanką gorących napojów. Amanda wyjęła z szafki drugi kubek. Podała mi parującą herbatę.

– A ty czemu nie w łóżku?

– Nie mogę zasnąć.

– Chcesz tabletkę? Aleks nie lubi jak się je bierze, ale nie możesz przecież zarwać całej nocy.

– Nie, dzięki. Ja tylko...boję się i dlatego nie mogę spać – pociągnęłam łyk herbaty. Ciepło rozeszło się po moim ciele.

– Nie rób z Olka takiego despoty i sadysty. Jest czasami porywczy, ale bez przesady – Amanda odłożyła gazetę.

– Tu nie chodzi o niego. Ja po prostu nie wiem, co teraz będzie. Przecież on mi nigdy nie wybaczy!

– Twój ojciec jest trudnym człowiekiem. Czasami zachowuje się gorzej niż dziecko, ale jesteś jego dzieckiem. Kocha cię.

Posłodziłam napój kilkoma łyżeczkami cukru. Nie chciałam komentować słów Amandy, miałam dość kłótni. Bo czy Aleks mnie kocha? Kim dla niego jestem?  Chciałam go wczoraj przeprosić, ale gdy go zobaczyłam, zabrakło mi odwagi. Z elektronicznej niani rozległ się płacz. Amanda westchnęła i odłożyła kubek. Już chciała wstawać, ale przeszkodziłam jej.

– Ja pójdę. Możesz się położyć.

– Nie musisz tego robić...

– Ale chcę – ucięłam.

Amanda podziękowała mi i udała się do sypialni. Wzięłam Patryczka na ręce i zaczęłam go usypiać nucąc jakąś starą kołysankę zasłyszaną od babci. Szybko zasnął w moich ramionach, ale postanowiłam zostać w pokoju maluchów. Przynajmniej odciążę Amandę i Aleksa na tę jedną noc skoro i tak nie mogę zasnąć. Rozsiadłam się wygodnie w fotelu i spojrzałam w okno. Mrok okrywał całe miasteczko. Zawsze wolałam noc niż dzień. Noc jest bardziej tajemnicza, groźna. To właśnie nocą spotykali się kochankowie w większości historii miłosnych, nocą działała magia. Była to pora duchów, czarów i wampirów. Ja uważałam noc za jedyną część doby, kiedy jest cicho. Świat pogrążony we śnie wydaje się niegroźny, a rozwiązania wielu problemów łatwiej przychodzą do głowy. Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam. Po prostu zamknęłam na minutkę oczy, a gdy je otworzyłam, słońce było już ponad horyzontem. Minutka zamieniłam się w kilka godzin. Ból głowy rozsadzał mi czaszkę, a pod oczami malowały się ogromne worki. Dom był jeszcze pogrążony we śnie. Postanowiłam to wykorzystać. Odnalazłam wszystkie potrzebne produkty i zabrałam się za robienie śniadania. Jajecznica, tosty, herbata i sok. Kiedy jajka skwierczały na patelni, do kuchni zajrzała Amanda z bliźniakami.

– To teraz już tak będzie zawsze? – uśmiechnęła się. – Jestem za.

Wyłożyłam jedzenie na talerze, przybrałam nawet świeżą bazylią. Serwetki, sztućce, jak w ekskluzywnej restauracji. Byłam z siebie dumna. Chwyciłam jeden z tostów i ugryzłam. Oparłam się o szafkę obserwując Amandę, która przygotowywała posiłek dla dzieciaków. Przynajmniej nie zostawiała po sobie takiego bałaganu jak ja, a to się ceni. Lubię pichcić, ale nie cierpię potem sprzątać. Dlatego zazwyczaj gotuję rzeczy, które nie potrzebują wielu naczyń i wielu składników.

– Smacznego – powiedziałam.

– Ta, ta, ta, ta – zaśpiewał Kamiś od razu wprawiając mnie w lepszy humor. – Mama!

Upiłam łyk soku pomarańczowego. Mimo że padałam ze zmęczenia, emanowałam szczęście. Miałam nadzieję, że dziś wszystko się ułoży. Że z nieba sfrunie wróżka i cofnie czas. Wejście Aleksa do kuchni zepsuło mój humor jak szpilka bańkę mydlaną. Nagle przestałam być głodna. Odłożyłam niedojedzonego tosta na talerz i chwyciłam plecak. Mruknęłam coś na pożegnanie. Jak oparzona zakładałam buty i kurtkę, szukałam zeszytu od historii.

– Masz – powiedziała Amanda dając mi kanapki owinięte w sreberko. – Dziękuję za wczoraj.

– Nie ma za co.

– Nie rób nic głupiego – szepnęła mi do ucha. Martwiła się o mnie.

– Jasne – odpowiedziałam, ale mało przekonująco.

W szkole nie mogłam skopić się na lekcjach. W myślach ciągle siedziała mi Amanda, Aleks i mój świetny pomysł z kochanką ojca. Brawo Angela, na takie idiotyzmy tylko ty możesz wpaść. W robieniu głupstw jesteś mistrzynią olimpijską. Godziny ciągnęły się niemiłosiernie. Do tego zapomniałam pracy z chemii i moja ukochana nauczycielka z ogromną radością wstawiła mi jedynkę. Myślałam, że skazana jestem na pecha, aż do lekcji matematyki.

– Kłakulak! – głos nauczycielki różnił się od tego, do którego zdążyłam przywyknąć. – Twój sprawdzian.

Podeszłam do biurka odbierając kartkę. Wytrzeszczyłam oczy. Na klasówce widniała czerwona trója z plusem. Popatrzyłam na babkę od matmy, ale ta tylko uśmiechnęła się do mnie. To była pierwsza dobra rzecz, która przytrafiła mi się od kilku dni. Uwierzyłam, że dziś jest mój dobry dzień. Kiedyś musi być.

Zrezygnowałam z obiadu. Gdy tylko widziałam ojca, od razu robiło mi się niedobrze. Nie dałabym rady nic przełknąć. Wciąż miał do mnie pretensje i choć rozumiałam go w stu procentach, za każdym razem kiedy na mnie patrzył, czułam się gorzej. Z pokoju podsłuchałam jego rozmowę z Amandą.

– Gdzie jest Angela? – zapytał Aleks.

– W pokoju. Nie jest głodna

– Co to za nowe porządki żeby ktoś nie uczestniczył w rodzinnych obiadach?

– Może zastanowisz się dlaczego tak się dzieje! – powiedziała Amanda. – Zachowuj się jak dorosły. Pójdź i pogadaj z nią.

– Przecież to ty nie chciałaś żebym to robił.

– Nie odwracaj kota ogonem. Wiem, że źle zrobiła, ale...

– Źle zrobiła?! Ona...

– Ciszej! To jeszcze dziecko, popełnia błędy. Przestań zachowywać się jak urażony książę i wyjaśnij to.

– Czemu jej bronisz?

– Nie bronię. To, co zrobiła było karygodne. Ale najgorsze co możemy teraz zrobić to odwrócić się od niej. Sam chciałeś dla Angeli pełnej rodziny.

Aleks coś mruknął, ale nie usłyszałam co. Założyłam słuchawki i z braku innego zajęcia wzięłam się za odrabianie lekcji. Wolałam nie pokazywać się w kuchni do zakończenia obiadu. Leżałam na łóżku pochylona nad ćwiczeniówką z biologi nucąc słyszaną piosenkę. Jak zwykle, muzyka pozwalała mi przynajmniej na chwilę zapomnieć o problemach.

„I'm about to lose my mind

you've been gone for so long

I'm running out of time

I need a doctor, call me a doctor

I need a doctor, doctor

to bring me back to life

I told the world, one day I would pay it back

say it on tape and lay it recording so that one day I can play it back

but I don't even know if I believe it when I'm saying that

doubt's starting to creep in, everyday is just so gray and black ”

Dr.Dre – „I Need a Doctor”

– Co jest?! – spytałam zdezorientowana, gdy muzyka niespodziewanie umilkła.

Nade mną stał Aleks z moimi słuchawkami w ręku.

– Nie możesz się skupić. To – wskazał na obrazek w zeszycie – jest pień mózgu, a nie płat ciemieniowy. A narządy wykonawcze to efektory, a nie elektrody.

– Dzięki – mruknęłam poprawiając zadania.

Odłożyłam książkę i usiadłam na skraju łóżka. Byłam zdenerwowana jak cholera. Ale kiedyś musiało dojść do tej rozmowy. Nieważne jak długo bym ją odwlekała, musiał nadejść ten moment.

– Przepraszam. Naprawdę mi przykro – powiedziałam. Aleks milczał przez chwilę.

– Dlaczego tego nie przerwałaś? Widziałaś przecież jak się kłócimy i spokojnie na to patrzyłaś. Nawet byłaś z siebie dumna.

– Bałam się konsekwencji. Myślałam że to jakoś się samo rozwiąże – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

– Jeśli ty, dziecko, widziałaś by coś się kiedyś samo rozwiązało, to życia nie znasz. Bez pomocy rąk nawet supeł się sam nie rozwiązuje. Przesuń się, usiądę.

– Słuchaj, to nie miało tak wyjść. Trochę za daleko się posunęłam – przyznałam ze skruchą.

– Rozumiem. „Trochę” za daleko. – W jego głosie wyraźnie było słychać ironię.

– Dużo za daleko, wiem.

– Ale zaczynając, przecież musiałaś sobie zdawać sprawę, że to dotknie nie tylko Amandę, ale i mnie.

Zamknęłam oczy. Obawiałam się, że zada to pytanie, a ja nie będę mogła skłamać. Bo kłamstwo w mojej obecnej sytuacji mogłoby tylko pogorszyć sprawę. Jednak odpowiedź nie chciała mi przejść przez gardło. Nie patrzyłam w jego stronę. Ukrywałam to, od kiedy zamieszkałam tutaj. Cały mój żal przelałam na Amandę zamiast od razu wyjaśnić o co mi chodzi.

– Zdawałaś sobie z tego sprawę do cholery, czy nie!? – Aleks wstał.

– Tak – wyszeptałam.

Zobaczyłam jego dłoń, więc odruchowo zasłoniłam się. Ojciec jednak uderzył pięścią w ścianę. Jego siła była tak duża, że myślałam, że tynk się osypie. W oczach mężczyzny zauważyłam niebezpieczne ogniki. Skuliłam się spodziewając się kolejnego uderzenia, tym razem w moim  kierunku. 

– Przepraszam – powtórzyłam zaciskając palce na krawędzi materaca. Uderzenie nie nadeszło.

– I co tobą kierowało, co? Chciałaś by chłopcy nie mieli matki albo ojca? Bo logicznym jest że chciałaś doprowadzić do rozwodu. – Aleks był wkurwiony. Może nie tak, jak gdy się o wszystkim dowiedział, ale jednak.

– Nie chciałam! Ja...nie wiem czego chciałam.

– Nie wiesz czego chciałaś, masz 15 lat, wiesz co robisz! I po co to było co? Dlaczego? Bo czegoś wymagaliśmy!?

– Nie, nie wiem! Jakbyś nie wiedział to nie miałam ojca, który mógłby mi pomóc to wszystko zrozumieć! Dlaczego to robiłam? Zdziwisz się, ale nie przez Amandę. Przez ciebie! – wykrzyczałam dopiero po chwili rozumiejąc, co tak właściwie powiedziałam.

– A co ja ci zrobiłem? – ojciec był wyraźnie zaskoczony. Kurwa, tak to jest, gdy powie się kilka słów za dużo w nieodpowiednim momencie. Dlaczego czasami nie mogę ugryźć się w język?!

– No co ci takiego zrobiłem byś mi małżeństwo rozwalała?

– Nie chciałam ci rozwalić małżeństwa. To wszystko nie tak... Pojawiłeś się nagle i chcesz, żebym traktowała cię jak ojca. A czy kiedykolwiek byłeś nim?! – traciłam nad sobą panowanie. Chciałam wykrzyczeć mu wszystko, o czym dotychczas nie powiedziałam.  – Gdzie byłeś kiedy uczyłam się jeździć na desce?! Gdzie byłeś gdy dzieciaki w przedszkolu się ze mnie śmiały, bo nie mam komu dać laurki na dzień ojca?! Gdzie byłeś gdy jakiś obcy facet bił mnie każdego dnia?!

– Jak to gdzie byłem? Nie miałem pojęcia o twoim istnieniu, za to już możesz winić tylko mamusię! A ten, kto cię lał chyba miał racje, patrząc na to jak się zachowujesz i że żadnych zasad nie przestrzegasz!

Coś mnie zakuło w sercu. Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam, myślałam, że inaczej zareaguje. Zacisnęłam jednak zęby nie dając po sobie nic poznać. Wiedziałam swoje i zamierzałam się bronić aż do końca. Dosyć kłamstw i udawanych uczuć.

– Przestań pieprzyc! Gdyby ci zależało, spróbowałbyś się czegokolwiek dowiedzieć. Ja mam ci tłumaczyć skąd się biorą dzieci?

– Nie wiedziałem że twoja matka jest w ciąży, ani że urodziła. Angela, ja ja znałem, ona nie zniknęła. Gadała ze mną tysiące razy nawet po twoim urodzeniu. Nigdy nie mówiła że ma dziecko, a tym bardziej czyje ono jest.

Zamrugałam szybko powiekami. Że co proszę?! Jak to? Matka nigdy nie chciała opowiedzieć mi o ojcu, ale pewnego dnia zmusiłam ją do tego. Mówiła, że nas nie chciał, nie kochał i gdy dowiedział się o ciąży, nawet nie chciał znać dziecka. Uznała, że dobrze jest jak jest, a o ojca mam więcej nie pytać, bo to drań jakich mało. No to nie pytałam. I nienawidziłam ojca. Tylko jeżeli to było kłamstwo, to oszukała mnie moja własna matka. Przez swoją popierdoloną dumę, czy chuj wie co, pozbawiła mnie ojca!

– Dlaczego mam ci wierzyć? Kim ty dla mnie jesteś?

– A kim dla ciebie jest twoja matka, byś miała jej wierzyć? Ja przynajmniej teraz jestem i o ciebie dbam, a ona? Jesteś moim dzieckiem, nie wypieram się tego.

– Jestem twoim dzieckiem tylko dlatego że uprawiałeś seks z moją matką! Ojciec na papierku. Skąd mam wiedzieć, czy nie kłamiesz? Czy cokolwiek dla ciebie znaczę?!

– Może pomyśl logicznie. Gdyby mi nie zależało to miałbym w dupie czy pijesz, czy palisz, czy chodzisz do szkoły, z kim się zadajesz i o której wracasz.  A nie mam tego w dupie, więc chyba mi zależy, tak?

– Chcesz mnie po prostu mieć pod kontrolą. Wolałabym wrócić do babci. Tak byłoby dla wszystkich lepiej – zaproponowałam.

– Do babci nie wrócisz nigdy. Nie pozwolę by moja jedyna córka zeszła na psy. Twoja babcia nie umiała wychować swojej córki, nie wychowa więc wnuczki. Ja na to nie pozwolę – uniósł się.

– Bo co? Zniszczę reputację szanownego pana doktora? – zadrwiłam.

– Mam w dupie reputacje, kierują mną czasami wyższe instynkty. Nie zamieszkasz z babcią, bo tu masz ojca, rodzeństwo i w miarę normalną rodzinę, pełną rodzinę.

– Nie potrzebuje twojego poczucia obowiązku. Możesz go sobie wsadzić. Nie prościej by było zapomnieć o mnie? Żyć z Amandą i synami, bez uciążliwego bachora. Po co jestem ci potrzebna?!

– Nie pozbywa się dziecka tylko dlatego, że sprawia problem! Jestem moją córką, to chyba oczywiste, że mi na tobie zależy.

– Nie potrzebuje tatusia który nagle chce grać swoją rolę. Jeśli chcesz być moim ojcem, to bądź, ale na pełen etat!

– Nie wymagaj ode mnie za wiele, wymagasz tego co jest niemożliwe. Ja nie opuszczę własnego dziecka bo nie jestem jak moja matka, ani jak mój ojciec! – tym razem to on powiedział za dużo. Zagalopował się i zdradził część sekretu, którego chyba nie miałam usłyszeć.

– Co? – zapytałam zaskoczona. Nie znałam jego przeszłości, nie wiedziałam nic o jego rodzinie. Czyżby miał jakieś tajemnice, które nie powinny ujrzeć światła dziennego?

– Nic. Zostaniesz tutaj. Nie gram roli ojca, ja nim jestem. Z opóźnieniem co prawda, ale ono nie zależało ode mnie ani od ciebie. Winę tutaj ponosi tylko twoja matka, mogła ci powiedzieć kto jest twoim ojcem. Znała mnie, wiedziała gdzie szukać. – Aleks był stanowczy, ale spokojny.

– Oszukała mnie – szepnęłam, ale tak cicho, że nie usłyszał. – Chciałbyś zostać moim ojcem tak naprawdę? Bo ja bym chciała żebyś był.

– Staram się to robić od początku, to ty zawsze jesteś na nie. Nie zauważyłaś, że w tym domu są jakieś zasady, których się przestrzega? Nie niszczy się komuś małżeństwa, a ty właściwie byłaś zajęta tylko tym!

– Ile razy mam cię przepraszać?!

– Raz a szczerze.

– Było szczerze.

– W takim razie wybaczam i bez takich numerów więcej. Przeproś też Amandę.

– Już to zrobiłam. Ona nie jest taka zła, jak myślałam

– Wiem w końcu jest moją żoną.

Ojciec wstał i chciał wyjść. Przez chwilę zawiesił wzrok na zdewastowanym przeze mnie biurku, ale chyba nie chciał się kłócić. Wolnoć Tomku, w swoim domku. Był już przy drzwiach, kiedy zebrałam się na odwagę żeby go zatrzymać. .

– Poczekaj! Bo...zawsze chciałam ci coś powiedzieć. I...nie wiedziałam jak...tak...trudno mi było to przyznać. – Czułam, jak moje policzki robią się czerwone.

– No co tam?

– Bo...ja...tego...no...kocham cię. – spojrzałam mu w oczy i dodałam: – Tato.

Aleks wyglądał, jakby go piorun trzasnął. Wpatrywał się we mnie szeroko otwartymi oczami, a jego ręka wyciągnięta była w kierunku klamki. Pierwszy raz usłyszał „tato” z moich ust. Od swojej zbuntowanej, zdrowo pojebanej córeczki, która nieźle napsuła mu krwi. Szybko jednak się otrząsnął. Znowu usiadł obok mnie i objął mocno. Wtuliłam się w jego pierś, słyszałam bicie serca. Wreszcie miałam to, czego chciałam od momentu gdy pojawiłam się w tym domu. Nie ojca, ale tatę.

– A ja ciebie. Córeczko – wyszeptał.

– Ja! Ja! Ja! – do pokoju wpadł Patryczek trzymający w rączkach plastikową miseczkę z ogórkami. Radośnie podskakiwał uśmiechając się do nas.

– Ty am! I ty am! – powiedział wkładając mi ogórki do ust.

– Ty am, ja am, Angela am – zaśmiał się Aleks. – Brawo synek, nauczyłeś się dzielić z innymi!

Ja także się roześmiałam. Miałam świeczki w oczach, ale śmiałam się w głos. Spojrzałam na Aleksa, który złapał mnie za rękę. Był bliski płaczu, jego oczy szkliły się. Czuł to samo co ja, wiedziałam o tym. Bo jestem jego córką. To mój tata.